Główną tendencją rzutującą na sytuację w białoruskim obozie władzy jest postępująca od 2020 r. marginalizacja cywilnego segmentu administracji państwowej wszystkich szczebli na rzecz sektora bezpieczeństwa – obecnie kluczowego wewnętrznego oparcia dla rządów Łukaszenki. Priorytetem dla Mińska stało się utrzymanie stabilności w kraju poprzez daleko idącą kontrolę nad obywatelami. Zdominowanie polityki przez siłowików doprowadziło do bezprecedensowego zwiększenia opresyjności reżimu, a także obniżenia sprawności funkcjonowania szeroko rozumianego aparatu państwowego. Jednocześnie na plan dalszy zeszły inne obszary aktywności władz, takie jak gospodarka, społeczeństwo czy kultura. Zwolennicy liberalnych lub przynajmniej elastyczniejszych rozwiązań w obawie przed konsekwencjami nie wykazują zaś inicjatywy, lecz starają się dostosować do obowiązującej polityki indoktrynacji ideologicznej i represji oraz restrykcyjnego modelu gospodarki centralnie planowanej.