Manga o płatnym zabójcy, który postanowił się ustatkować i z tej całej normalności trochę się mu utyło. Całość z przymrużeniem oka, zabawna, a postać Sakamoto świetna. I jeśli chodzi o wygląd i zachowanie stoickiego spokoju w każdej sytuacji. Bo Taro Sakamoto zdaje się liczyć tylko z własną żoną.

Manga o płatnym zabójcy, który postanowił się ustatkować i z tej całej normalności trochę się mu utyło. Całość z przymrużeniem oka, zabawna, a postać Sakamoto świetna. I jeśli chodzi o wygląd i zachowanie stoickiego spokoju w każdej sytuacji. Bo Taro Sakamoto zdaje się liczyć tylko z własną żoną.

Nie wiem jak 1 tom ma zachęcić kogoś kto wiele czytał tego typu mang. Postacie nie wyróżniające się. Sakamoto jedynie wyróżnia się swoją małomównością, ale oprócz tego nic nie pokazał takiego, żebym chciała go lepiej poznawać.
Kreska też nie lepsza. Wiem, że później autor się poprawia, ale 1 tom to jak dla mnie porażka.

Nie wiem jak 1 tom ma zachęcić kogoś kto wiele czytał tego typu mang. Postacie nie wyróżniające się. Sakamoto jedynie wyróżnia się swoją małomównością, ale oprócz tego nic nie pokazał takiego, żebym chciała go lepiej poznawać.
Kreska też nie lepsza. Wiem, że później autor się poprawia, ale 1 tom to jak dla mnie porażka.

najzwyklejszy shonen, tylko troszkę ponad średnią, ale nie jestem pewien czy ze względu na scenariusz, tłumaczenie czy kreskę. o tym zdecyduje jednak następna część

najzwyklejszy shonen, tylko troszkę ponad średnią, ale nie jestem pewien czy ze względu na scenariusz, tłumaczenie czy kreskę. o tym zdecyduje jednak następna część

Dobra manga jeśli ktoś szuka połączenia komedii z akcją. W pierwszym tomie fabuła jest epizodyczna i bardziej poznajemy poznanie się trójki bohaterów czyli Pana Sakamoto, Shina oraz Lu. Kreska jest ładna, sceny akcji są dynamiczne i dobrze przedstawione. Wydaje mi się że format do tego typu mangi mógłby być większy. Jak na razie nie jest to nic wybitnego ale czytało się dobrze. Na jeden-dwa wieczory jak znalazł.

Dobra manga jeśli ktoś szuka połączenia komedii z akcją. W pierwszym tomie fabuła jest epizodyczna i bardziej poznajemy poznanie się trójki bohaterów czyli Pana Sakamoto, Shina oraz Lu. Kreska jest ładna, sceny akcji są dynamiczne i dobrze przedstawione. Wydaje mi się że format do tego typu mangi mógłby być większy. Jak na razie nie jest to nic wybitnego ale czytało się...

Z początku nie byłem przekonany. Dawniej prywatny zabójca postanawia się ustatkować i uciec od kryminalnych organizacji? Westchnienie, po czym wzruszam ramionami. Ile razy to przetrawiałem? Pewnie z półtora kilo makulatury o tym opowiadało. Sięgam po tytuł, kartkuję, czytam i jest lepiej niż sądziłem. Faktycznie - mamy typa, który zrywa z nielegalną działalnością, zakłada rodzinę, prowadzi sklep, wiedzie prosty tryb życia mężczyzny z obrączką na palcu. I jak to w historiach o ludziach, którzy marzą o świętym spokoju - mają przechlapane, bo dawni pracodawcy czy mafia nie zapomina, że odszedłeś z branży. Ścigają go i pragną zabić, aby zapamiętał, że nie wolno łamać kodeksu kryminalistów. Sęk w tym, że po jego głowę idzie wierny członek Sakomoto. Także, plan zabicia swojego idola nie idzie w parze z przysięgą, aby wykonywać polecenia odgórnie. Od tej chwili ustatkowany mężczyzna z mroczną przeszłością wybija tę hołotę i stara się posłuchać żony, aby więcej nikogo nie zabijał... Bardzo sprawne rzemiosło, które niczego nie udaje.

To bardziej komedia niż poważna analiza członków byłych gangów i ludzi uwikłanych w paskudne sprawy z krwią na rękach. Ironiczna przeprawa po gatunkach. Wyszkolony zabójca po małżeństwie nabył kilogramów, zapuścił wąsa i wygląda jak podstarzały tatusiek, niż zawodowy morderca. Jego były kumpel z gangu ma super moc, bo potrafi czytać w myślach. Zabawa w dom służy naszemu ex-zabójcy, ale nie zapomniał, jak posługiwać się bronią, obezwładniać przestępców. Ma szansę stanąć po drugiej stronie barykady - jako zamaskowany bohater. Niegdyś kłopoty z prawem, lecz teraz za pan brat broni sprawiedliwości oraz chroni niewinnych od ataków terrorystycznych. Przyjemne, na relaks, bez żyłowania trudnych temat, jak to nasi, byli przestępcy są straumatyzowani. Może faktycznie małżeństwo to jego terapia i uzyskanie spokoju ducha?

Z początku nie byłem przekonany. Dawniej prywatny zabójca postanawia się ustatkować i uciec od kryminalnych organizacji? Westchnienie, po czym wzruszam ramionami. Ile razy to przetrawiałem? Pewnie z półtora kilo makulatury o tym opowiadało. Sięgam po tytuł, kartkuję, czytam i jest lepiej niż sądziłem. Faktycznie - mamy typa, który zrywa z nielegalną działalnością, zakłada...