Biedny Sigma. To jedna z najnormalniejszych postaci z uniwersum Bungou Stray Dogs a musi wytrzymać z największymi szaleńcami... Ale z tego powodu uwielbiam go jeszcze bardziej. Jego zmagania mnie rozbrajały, po prostu uwielbiam humor w tej serii. Tym bardziej, że rozluźnia te poważniejsze i wymagające nieco więcej skupienia wątki.

A pojedynek Kenjiego z Ogarem to coś naprawdę świetnego. Bardzo zaangażowałam się w ich interakcje.

Ten tom jest taki dobry... Ta seria jest taka dobra.

Biedny Sigma. To jedna z najnormalniejszych postaci z uniwersum Bungou Stray Dogs a musi wytrzymać z największymi szaleńcami... Ale z tego powodu uwielbiam go jeszcze bardziej. Jego zmagania mnie rozbrajały, po prostu uwielbiam humor w tej serii. Tym bardziej, że rozluźnia te poważniejsze i wymagające nieco więcej skupienia wątki.

A pojedynek Kenjiego z Ogarem to coś...

Przyznam, że tom czytałem po ponad pół rocznej przerwie od poprzedniego tomu. Na szczęście jest tak dobry, że od razu trafiłem w wir akcji i przeczytałem z wielką przyjemnością.

Przyznam, że tom czytałem po ponad pół rocznej przerwie od poprzedniego tomu. Na szczęście jest tak dobry, że od razu trafiłem w wir akcji i przeczytałem z wielką przyjemnością.

Szalony pojedynek pomiedzy Dazaiem i Fiodorem oraz mina Sigmy na pomysly Dazaia bezcenne xD Zal mi Ranpo bo mimo, ze jest genialnym detektywem to w starciu z Fiodorem nie moze sobie poradzic ;( Wejscie Chuuyi..... jakos na razie mi sie to nie spodobalo, mam nadzieje, ze ta wampirza moc z nich wszystkich jakos zostanie wykurzona, a oni przezyja bo jak nie to wscieklosc i rozpacz wielka -....- Dziewczynka uciekajaca z wampirem i pojedynek Kenjiego z Ogarem..... to dopiero zrobilo wrazenie! Tomik wypelniony akcja, humorem i dramatem do samego konca ;)

Szalony pojedynek pomiedzy Dazaiem i Fiodorem oraz mina Sigmy na pomysly Dazaia bezcenne xD Zal mi Ranpo bo mimo, ze jest genialnym detektywem to w starciu z Fiodorem nie moze sobie poradzic ;( Wejscie Chuuyi..... jakos na razie mi sie to nie spodobalo, mam nadzieje, ze ta wampirza moc z nich wszystkich jakos zostanie wykurzona, a oni przezyja bo jak nie to wscieklosc i...

Genialny tom pod względem kreski, jak i fabuły. Uwielbiam, jak Kafka Asagiri jest w stanie umieścić w tomie wątki humorystyczne, jak i tragiczne. Natomiast Sango Harukawa jest dla mnie niezmiennie mistrzem w oddawaniu emocji bohaterów. Jest to przykład, jak piękno dzieła może mieć w sobie coś doprawdy bolesnego i refleksyjnego.

Genialny tom pod względem kreski, jak i fabuły. Uwielbiam, jak Kafka Asagiri jest w stanie umieścić w tomie wątki humorystyczne, jak i tragiczne. Natomiast Sango Harukawa jest dla mnie niezmiennie mistrzem w oddawaniu emocji bohaterów. Jest to przykład, jak piękno dzieła może mieć w sobie coś doprawdy bolesnego i refleksyjnego.

Moje oko wzrokowca coraz bardziej cieszy kreska w tej mandze, jest coraz lepsza.
Dwa naczelne genialne świry, czyli Dazai z Dostojewskim, nie tracą formy. Po zobaczeniu Chuuyi jako wampira było mi trochę smutno, jednak to nie to samo uczucie, co podczas lektury 21 tomu. Nie dość, że Akutagawa zginął, to później zrobiono z niego bezwolną wampirzą marionetkę. Świadoma tego, że wolałby być martwy, niż stać się czymś takim, wyłam.
W tomie 22 szkoda mi Ranpo, bo wygląda na to, że wobec chorych planów Dostojewskiego nawet nasz genialny detektyw jest bezsilny. Z takim świrem tylko Dazai może się mierzyć.
Sigma nadal jest uroczą postacią. Ja mam słabość do dziwaków.

Moje oko wzrokowca coraz bardziej cieszy kreska w tej mandze, jest coraz lepsza.
Dwa naczelne genialne świry, czyli Dazai z Dostojewskim, nie tracą formy. Po zobaczeniu Chuuyi jako wampira było mi trochę smutno, jednak to nie to samo uczucie, co podczas lektury 21 tomu. Nie dość, że Akutagawa zginął, to później zrobiono z niego bezwolną wampirzą marionetkę. Świadoma tego,...