Rządzenie Imperium Rzymskim było zajęciem wyjątkowo niebezpiecznym. Spośród około 70 władców od początku cesarstwa do chwili jego podziału na część wschodnią i zachodnią ponad 40 padło ofiarą zamachów. Gdyby doliczyć uzurpatorów, nagłych zgonów byłoby jeszcze więcej. Wysokie ryzyko śmierci wynikało z braku jasno określonych zasad przekazywania władzy – pierwszy cesarz, August, nie miał męskiego potomka i nie stworzył reguł sukcesji. Władzy nie dziedziczono. Następca był wybierany spośród elit, więc walka o purpurę bywała krwawa. Cesarze ginęli w wyniku spisków, z ręki rodziny, konkurentów i ochroniarzy.
A przy tym ich władza była grą pozorów: państwo przekształciło się w monarchię wojskową, ale oficjalnie pozostało republiką (res publica) z jej instytucjami - zgromadzeniami ludu i senatem. Cesarz, absolutny pan życia i śmierci, naczelny wódz armii, która przysięgała mu wierność, tytularnie był zaledwie pierwszym obywatelem (princeps civitatis),urzędnikiem służącym innym. Stąd skrupulatne trzymanie się republikańskiego sztafażu. Władca miał nie drażnić swoją rzeczywistą pozycją. Strojne szaty, diademy, ostentacja przyszły w późnych latach imperium wraz z modą na orient i nie były dobrze widziane przez Rzymian.
Opowiadamy o kulisach władzy, wielkości Wiecznego Miasta, życiu codziennym z jego rozrywkami i ucztami, o roli kobiet, a wszystko to piórami znakomitych polskich starożytników, którzy przekazują najnowszą wiedzę.
Wśród 30 cesarzy, których przedstawiamy bliżej, są założyciele kolejnych dynastii, wielcy reformatorzy, postacie kontrowersyjne i owiane czarną legendą. Poprzez ich osoby opowiadamy historię cesarstwa.