Kawał historii. Widać wie inspiracji choćby do prozy Kinga czy niemieckiego ekspresjonizmu w kinie. Rysunki oddają dobrze klimat fabuły. Scenariusz został rozpisany z dbałością o każdy szczegół - brak tu jakichkolwiek dziur fabularnych. Końcówka mnie trochę rozczarowała, chyba spodziewałem się innego rozwiązania.

Kawał historii. Widać wie inspiracji choćby do prozy Kinga czy niemieckiego ekspresjonizmu w kinie. Rysunki oddają dobrze klimat fabuły. Scenariusz został rozpisany z dbałością o każdy szczegół - brak tu jakichkolwiek dziur fabularnych. Końcówka mnie trochę rozczarowała, chyba spodziewałem się innego rozwiązania.

Tytułowe Gideon Falls to miasteczko, w którym dzieją się niewyjaśnione sytuacje. Atmosfera jest gęsta i mroczna. W powietrzu wisi przerażająca tajemnica.

Jeff Lemiere w tym scenariuszu wykorzystuje dosyć dobrze znane i lubiane motywy grozy. Znajdziemy tutaj cechy wspólne z literaturą Stephena King’a.

Pierwsza cześć opowieści jest poprowadzona bardzo przyjemnie. Byłem w pełni zaangażowany w poznawanie historii, a ciekawość nie pozwala mi odłożyć komiksu po skończonym rozdziale… do czasu.

Odniosłem wrażenie, że jeszcze nie zdążyłem się dobrze rozkręcić a cała tajemnica została mi wyjawiona. Po tym jaką wspaniała podbudowę tej historii przygotował autor scenariusza, w trakcie drugiej połowy komiksu odniosłem wrażenie, że raczy nas pisaniem historii na jak największą ilość stron, przeciągając nieciekawe wątki. Tak jak świetnie się bawiłem na pierwszych rozdziałach, tak zacząłem się męczyć próbując dobrnąć do końca.

Zakończenie było przewidywalne i niesatysfakcjonujące.

Na wyróżnienie zasługuje warstwa graficzna. Andrea Sorrentino to artysta z bardzo charakterystyczną kreską, a może nawet „plamą”. Oprócz samego charakteru kreski warto zwrócić uwagę na fantastyczne kadrowanie i kreatywne pomysły na zaprezentowanie treści w swoich ilustracjach.


Gideon Falls to tytuł dla fanów grozy połączonej z elementami fantastyki, szukających ciekawych ilustracji i odmiany dla klasycznego kadrowania.

IG: https://www.instagram.com/komiksologia_po_mojemu/

Tytułowe Gideon Falls to miasteczko, w którym dzieją się niewyjaśnione sytuacje. Atmosfera jest gęsta i mroczna. W powietrzu wisi przerażająca tajemnica.

Jeff Lemiere w tym scenariuszu wykorzystuje dosyć dobrze znane i lubiane motywy grozy. Znajdziemy tutaj cechy wspólne z literaturą Stephena King’a.

Pierwsza cześć opowieści jest poprowadzona bardzo przyjemnie. Byłem w...

Chyba po raz pierwszy czytałem serię Lemire, która nie była obciążona tak typowymi dla niego postaciami, maskami, rozterkami, choć nie wykluczam, że to kwestia rysownika, który kieruje uwagę czytelnika głównie na fantastyczną warstwę graficzną. Ech, co tu się momentami dzieje na poziomie projektu całych stron jest naprawdę godne podziwu. Do tego niezła historia z mnóstwem zagadek jak u jakiegoś Lyncha i znakomite proporcje między tekstem, a grafiką, nadające całości sporo dynamizmu i trzymające w napięciu z serialową intensywnością. Jest klimacik - warto

Chyba po raz pierwszy czytałem serię Lemire, która nie była obciążona tak typowymi dla niego postaciami, maskami, rozterkami, choć nie wykluczam, że to kwestia rysownika, który kieruje uwagę czytelnika głównie na fantastyczną warstwę graficzną. Ech, co tu się momentami dzieje na poziomie projektu całych stron jest naprawdę godne podziwu. Do tego niezła historia z mnóstwem...

Mam bardzo mieszane uczucia do Gideon Falls. Komiks zaczyna się rewelacyjnie - dostajemy połącznie horroru z thrillerem, sporo tajemnic i niepokojącego, momentami psychodelicznego nastroju. Wizualnie to mistrzostwo, Sorrentino tworzy takie plansze, jakich nie robi nikt inny. I wszystko jest pięknie przez pierwsze 3 tomy. A potem nagle w tomach 4-6 (czyli od połowy wydania zbiorczego) opowieść kompletnie się zmiana w jakieś pokraczne science-fiction, postaci schodzą na drugi plan a komiks skupia się na gonitwach/ucieczkach i ciągłych skokach akcji, tajemnice zostają bezceremonialnie wyjaśnione w połowie historii i kończy się to wszystko jakoś kompletnie nijako. Bardzo to wszystko dziwaczne. Od tomów 1-3 nie mogłem się oderwać, potem z każdą koleją stroną odczuwałem coraz większe rozczarowanie. Był tu ogromny potencjał, ale niestety zmarnowany.

Mam bardzo mieszane uczucia do Gideon Falls. Komiks zaczyna się rewelacyjnie - dostajemy połącznie horroru z thrillerem, sporo tajemnic i niepokojącego, momentami psychodelicznego nastroju. Wizualnie to mistrzostwo, Sorrentino tworzy takie plansze, jakich nie robi nikt inny. I wszystko jest pięknie przez pierwsze 3 tomy. A potem nagle w tomach 4-6 (czyli od połowy wydania...