W poetycką przestrzeń Tomasza Hrynacza wchodzi się trudno. Jego wiersze nie obiecują przyjemności. Nie każdemu chętnie udzielą gościny. Mało wrażeń dostarczą poszukiwaczom środowiskowych anegdot, bo od początku mówiły w imieniu bardzo osobnych, indywidualnych doznań autorskiego podmiotu.Uchylą ledwie zasłonę kryjącą tajniki warsztatu. Unikają autotematyzmu. Coraz bardziej ograniczają repertuar rekwizytów, scenerii. Konsekwentnie porządkują obrazowanie. Nie poezji zwykle traktują, a o istnieniu. Branym serio,odczuwanym boleśnie, rozgrywającym się o krok od nicości, która raz po raz wyciągając chciwą rękę, dotyka nas drapieżnie, bezwstydnie.

P. W. Lorkowski - fragment recenzji "Fraza"

W poetycką przestrzeń Tomasza Hrynacza wchodzi się trudno. Jego wiersze nie obiecują przyjemności. Nie każdemu chętnie udzielą gościny. Mało wrażeń dostarczą poszukiwaczom środowiskowych anegdot, bo od początku mówiły w imieniu bardzo osobnych, indywidualnych doznań autorskiego podmiotu.Uchylą ledwie zasłonę kryjącą tajniki warsztatu. Unikają autotematyzmu. Coraz bardziej...