Książka jest... specyficzna. To najdoskonalsze słowo, oddające jej treść i przesłanie.
Przyznaję, trochę się nacięłam, bo spodziewałam się sensacji wojennej, którą tak lubię. Sensacji, która w założeniu jest fikcją. Może i opartą na faktach, ale jednak fikcją. Na dokładkę ta sensacja miała się dziać w Lublińcu, mieście wojskowych, które skądinąd znam i lubię. I otóż dostałam książkę, która fikcją w żadnym stopniu nie jest.
Nakanapie znajdziecie pełną recenzję
https://nakanapie.pl/recenzje/z-pamietnika-zolnierza-starapaka-no-3
I jeszcze raz podkreślę - fakt, ze to książka spoza mojej półki, nie zmienia faktu, że jest to wyjątkowa pozycja na rynku księgarskim. Dobra, a nawet bardzo dobra.

Książka jest... specyficzna. To najdoskonalsze słowo, oddające jej treść i przesłanie.
Przyznaję, trochę się nacięłam, bo spodziewałam się sensacji wojennej, którą tak lubię. Sensacji, która w założeniu jest fikcją. Może i opartą na faktach, ale jednak fikcją. Na dokładkę ta sensacja miała się dziać w Lublińcu, mieście wojskowych, które skądinąd znam i lubię. I otóż...

Solidne 8/10 - bardzo dobra lektura. Czyta się szybko, historie są ciekawe. Miałem wrażenie jakbym słuchał opowieści człowieka znającego swoją wartość, rozumiejącego wagę zadań i służby, ale jednocześnie nie wytwarzającego wokół siebie aury super-herosa, który wszystko wie lepiej. Co podobało mi się dodatkowo to historia rozwoju myślenia na temat sił specjalnych w oparciu o dośw. w Lublińcu i ewolucję jednostki oraz krytyka betonu - rzeczowa i pokazująca nie tylko jak można sobie radzić, ale równocześnie jak promować dobrym przykładem zmianę mentalności (ten fragment o wykładzie w ramach kursu "ekstremalnego wszystkiego" - ostro!).
Mam nadzieję, że autor skusi się na następne publikacje szerzej opisujące doświadczenia z misji - chyba jedyny "zarzut" jaki mam to, że książka jest po prostu za krótka i czasem ciut za szybko zmieniają się tematy :)

Solidne 8/10 - bardzo dobra lektura. Czyta się szybko, historie są ciekawe. Miałem wrażenie jakbym słuchał opowieści człowieka znającego swoją wartość, rozumiejącego wagę zadań i służby, ale jednocześnie nie wytwarzającego wokół siebie aury super-herosa, który wszystko wie lepiej. Co podobało mi się dodatkowo to historia rozwoju myślenia na temat sił specjalnych w oparciu o...

Książka gdy ją czytałem często mi przypominała publikacje Navala, a zwłaszcza Afganistan na Kołach. Bardzo zbliżona i czasami mi się wydaje że nawet lepsza od sławniejszego pisarsko kolegi. Dobrze i szybko się czyta. Ostatnia misja już opisana po łebkach. A ostatni rozdział o pionie szkolenia lekko się dłużył. Ale i tak POLECAM ! :)

Książka gdy ją czytałem często mi przypominała publikacje Navala, a zwłaszcza Afganistan na Kołach. Bardzo zbliżona i czasami mi się wydaje że nawet lepsza od sławniejszego pisarsko kolegi. Dobrze i szybko się czyta. Ostatnia misja już opisana po łebkach. A ostatni rozdział o pionie szkolenia lekko się dłużył. Ale i tak POLECAM ! :)

Z uwagi na sytuację geopolityczną na świecie, przeczytałem ostatnio całkiem sporo książek o tematyce militarnej. Ta była jedną z ciekawszych. Wszystko wyłożone kawa na ławę, same konkrety i bez owijania w bawełnę. Styl pisania jednak surowy, a i ciągłe podawanie nazw jednostek i modelów broni sprawiał, że momentami lektura stawała się mocno nużąca.

6/10.

Z uwagi na sytuację geopolityczną na świecie, przeczytałem ostatnio całkiem sporo książek o tematyce militarnej. Ta była jedną z ciekawszych. Wszystko wyłożone kawa na ławę, same konkrety i bez owijania w bawełnę. Styl pisania jednak surowy, a i ciągłe podawanie nazw jednostek i modelów broni sprawiał, że momentami lektura stawała się mocno nużąca.

6/10.

Dzień dobry 🙃

Czy interesowała was kiedyś służba w wojsku od środka ? Czytacie wspomnienia żołnierzy z różnych okresów, czy raczej to nie jest wasza bajka 🤔? Zapraszam do rozmowy 👇

Dziękuję za egzemplarz 🗡@wydawnictwobellona 🗡

,, Selekcję do jednostek specjalnych przechodzą ludzie, w których odzywa się jeszcze jeden głos. Głos, który pochodzi z głębi serc. Z głębi serc wojowników, którzy potrafią walczyć o coś, co umysł uznaje za nieosiągalne, oraz ci, którzy potrafią przekraczać granice swoich możliwości..''

Wyobraź sobie, że wracasz do lat 90 XX wieku. Jest rok 1997, a Ty chcesz dostać się do wojsk specjalnych - masz już jakieś mniejsze, lub większe doświadczenie w wojsku. Jesteś pewny, że twoje marzenia, plany uda się spełnić.

Jednak czy pewność siebie zawsze wystarczy do tego, by w pełni osiągnąć zaplanowany wcześniej cel ? Z czym przyjdzie Ci się zmierzyć na drodze do marzeń ?

Autor @krystianwojcik opisuje, jak wyglądała jego droga od początku kariery wojskowej, aż do działalności w służbach specjalnych. Wraz z autorem cofamy się w czasie, by poznać rekrutację od podstaw.

Jeśli jednak oczekujecie języka niczym u Roberta Makłowicza, który opisuje przygotowywane potrawy, czy Bogusława Wołoszańskiego w '' sensacjach xx wieku '', to nie znajdziecie go w tym wypadku.

Autor używa dosadnego języka i pisze bez obłudy, przekazując w ten sposób emocje i sytuacje jakich doświadczył. To sprawia, że nie musimy się domyślać, co miał na myśli.

#starapakono3, to również opowieść o przyjaźni, bohaterstwie, m.in wspomnienia z walk w Iraku. Dowiemy się również, czym oczywiście jest tytułowa #starapaka

@krystianwojcik wyjaśnia dokładnie jak wyglądały walki w Karbali. To nie obraz starć, które widzimy na filmach, czy w grach, gdzie pociski latają nad głową, ale głównego bohatera nie zabijają. To prawdziwe starcia, emocje, krew i często momenty przygnębienia z powodu straty przyjaciół w walce.

Książka jest napisana bardzo czytelnym i przystępnym językiem, warto zatem po nią sięgnąć, nawet, jeśli nie wyrażaliście wcześniej zainteresowania tematem. Warto otwierać się na nowe literackie tematy i poszerzać swoje horyzonty. :)

Dzień dobry 🙃

Czy interesowała was kiedyś służba w wojsku od środka ? Czytacie wspomnienia żołnierzy z różnych okresów, czy raczej to nie jest wasza bajka 🤔? Zapraszam do rozmowy 👇

Dziękuję za egzemplarz 🗡@wydawnictwobellona 🗡

,, Selekcję do jednostek specjalnych przechodzą ludzie, w których odzywa się jeszcze jeden głos. Głos, który pochodzi z głębi serc. Z głębi serc...

"Stara paka No.3” Krystiana Wójcika napisana jest w bardzo przystępnej formie, chociaż opowiada o trudnej tematyce. Młodzi ludzie mający marzenia o tym jak to jest cudownie być żołnierzem w wojskach specjalnych, nie zdają sobie sprawy z tego, że to jest droga przez mękę, niejednokrotnie tracą zdrowie, nie wytrzymują psychicznie i rezygnują ze swoich marzeń.
Nasz bohater „Wójo”, dokładnie opisuje, jak walczył o swoje, jego wstawka często powtarzana „na chuj mi to było” jest wulgaryzmem, ale tak bardzo pasującym, że, innymi słowy, nie można by było tego oddać. Pan Krystian od 13 roku życia wiedział, czego chce, rzadko się spotyka, tak młodych ludzi wiedzących czego w życiu będą chcieli. On dążył do celu i gdy ten cel osiągnął, nie poprzestawał na tym, chciał być coraz lepszy w tym co robi. Po drodze napotykał świetnych ludzi, którzy stali się tą tytułową „Starą paką”.
Czytając tę książkę, po części wiedziałam, o czym mówił nasz bohater. Wiem, co to znaczy, kiedy odczuwa swoją niemoc, strach i inne emocje. Wójo jest bardzo odważny, ale nie jest jak „Rambo”, który nie zna strachu i idzie po trupach. Wójo, wykonuje rozkazy, bo jest żołnierzem, ale nie zawsze to, co i jak ma wykonać, jest po jego myśli.
Kiedyś słyszałam bardzo dobre stwierdzenie dotyczące wojska „Kto był w wojsku, ten w cyrku się nie śmieje”, misyjne sytuacje się w tym zawierają. Wielu świetnych żołnierzy zginęło na misjach w różnych krajach. Jadąc tam, musieli mieć taką świadomość, że mogą zginąć, bo tam jest wojna, a oni będą walczyć. Jednak inna myśl też im przyświecała, że przecież tylu wraca, więc i im nic się nie stanie. Niektórzy mówią, że wielu żołnierzy jedzie na misję, żeby zarobić dodatkowe pieniądze, bo kredyt, bo nowy samochód lub inne potrzeby, ale nie zdają sobie sprawy z tego, że te pieniądze nie są nic warte, jeżeli z takiej misji wróci się w trumnie. Wójo miał kilka razy szczęście, tak jak i jego przyjaciele z paki, ale opisywał akcje o tych, którzy tego szczęścia nie mieli.
Ktoś, kto nie ma styczności z wojskiem lub z misjami, czytając tę książkę, potraktuje ją jako kolejną opowieść człowieka-żołnierza, który opowiada o swoich przygodach. Ja ją odebrałam zupełnie inaczej i każdy, kto cokolwiek wie na ten temat, będzie pełen podziwu dla pana Krystiana. Dla tego co przeszedł, że się nie poddał, pomagał innym, na tyle ile mógł, wprowadził wiele zmian, po to, żeby innym było lepiej. Bardzo podziwiam takich ludzi i dobrze, że zdecydował się on na napisanie tych swoich przygód, oraz o przyjaźni, która przetrwała w najtrudniejszych chwilach.
Okładka bardzo trafiona, zdjęcia uzupełniające tekst i sama treść dla mnie 10/10.
Chętnie przeczytałabym jeszcze więcej przygód Wója i jego paki, o których wspomniał, ale nie napisał, bo stwierdził, że za dużo miejsca by mu zajęło. Panie Krystianie, może jednak znajdzie pan czas i chęci na napisanie kolejnej książki? Będę czekała.

"Stara paka No.3” Krystiana Wójcika napisana jest w bardzo przystępnej formie, chociaż opowiada o trudnej tematyce. Młodzi ludzie mający marzenia o tym jak to jest cudownie być żołnierzem w wojskach specjalnych, nie zdają sobie sprawy z tego, że to jest droga przez mękę, niejednokrotnie tracą zdrowie, nie wytrzymują psychicznie i rezygnują ze swoich marzeń.
Nasz bohater...

"Szczęśliwi są Ci, którzy mają marzenie i są gotowi zapłacić cenę, która pozwoli je zrealizować" - Leon J. Suenes

Na pierwszy rzut oka może się zdawać, iż "#StaraPaka No.3" Krystiana Wójcika to kolejne z wielu obecnych na rynku wspomnień byłych żołnierzy zarówno wojsk konwencjonalnych, jak i specjalnych. Książka „Wója” to nie kolejna opowieść z cyklu „Zaciągnąłem się – Pojechałem - Walczyłem”.
Oczywiście są tu opisy morderczych szkoleń, selekcji, nieznanych szerzej starć, walk i operacji specjalnych w różnych zapomnianych przez Boga i ludzi miejscach.
To przede wszystkim jednak opowieść o marzeniu, o walce o jego spełnienie, o wytrwałości, konsekwencji i poświęceniu. O pokonywaniu przeciwności losu i o tym ze walka tak naprawdę nigdy się nie kończy a wojna nigdy nie zmienia. To także historia o przyjaźni, braterstwie i wydarzeniach, w których się ono wykuwało.
To interesująca i szczera historia operatora jednostki specjalnej napisana wdzięcznym, przyjemnym językiem. Bez epatowania etosem, za to pełna humoru i ironii.
Musze przyznać, że Krystian „Wójo” Wójcik oprócz niewątpliwych i ponadprzeciętnych umiejętności wojskowych ma też talent do słowa. Potrafi pisać, potrafi zaciekawić, potrafi zaintrygować.
Z kart książki jawi się nam człowiek pełen pasji, determinacji i woli walki, nieugięty, a jednocześnie pogodny i przyjacielski. Budzący respekt, ale także sympatię.

Ta książka zdecydowanie jest dla ludzi, którzy mają marzenia, ale boją się je spełniać. Życie "Wója" udowadnia, że zawsze warto walczyć. Walczyć do zwycięstwa. A cytat, który zamieściłam na początku, doskonale odzwierciedla ducha tej książki.

"Szczęśliwi są Ci, którzy mają marzenie i są gotowi zapłacić cenę, która pozwoli je zrealizować" - Leon J. Suenes

Na pierwszy rzut oka może się zdawać, iż "#StaraPaka No.3" Krystiana Wójcika to kolejne z wielu obecnych na rynku wspomnień byłych żołnierzy zarówno wojsk konwencjonalnych, jak i specjalnych. Książka „Wója” to nie kolejna opowieść z cyklu „Zaciągnąłem się –...

#STARAPAKA No.3’ to szczera do bólu oraz bardzo wciągająca publikacja napisana przez prawdziwego wojownika. Jest to debiut pisarski, w którym autor bez upiększania i ogródek przybliża czytelnikowi realia operacji specjalnych, dążenia do zostania komandosem oraz legendarną męską przyjaźń. Na wstępie warto zaznaczyć, że jest to książka napisana na podstawie doświadczeń i przeżyć autora, przez co dostajemy bardzo rzeczywistą treść.
Została ona napisana prostym, a zarazem bardzo dobitnym językiem. Co tu ukrywać, żołnierskie słowa najlepiej obrazują przekazywaną treść, dlatego też sięgając po nią nastawcie się, że nie raz mięso będzie rzucane. Język użyty w książce oddaje cały klimat poruszanych tematów, gdyż nie ma co się oszukiwać wojna nie jest piękna, droga do zostania komandosem nie jest usłana różami, a i sama rzeczywistość żołnierza Wojska Polskiego do bajkowej nie należy. Ogromnym atutem tej publikacji są zawarte w niej zdjęcia. Jest to bardzo ciekawy dodatek, który dobitnie pokazuje realia, z jakimi miał do czynienia autor.
Czy ta książka jest dla każdego? Niestety nie gdyż jest w niej bardzo dużo nazw operacji, jednostek czy masa sprzętu, przy których osobie kompletnie zielonej w temacie wojskowości ciężko będzie zrozumieć kontekst czy nawet sens. Oczywiście to nie jest minus, gdyż po taką lekturę sięgną najczęściej osoby, które już co nieco wiedzą o tej tematyce, bądź dopiero chcą się w nią zagłębić. Dla takich osób nie będzie problemem poszukanie dodatkowych informacji co jest czym.
Jest to bardzo ciekawa, intrygująca oraz wielowątkowa historia, którą Wam polecam, nawet jeśli nie jest to wasz krąg zainteresowań. Najbardziej jednak zachęcam do sięgnięcia po nią osoby marzące o dostaniu się do sił specjalnych oraz Wszystkim tym, którzy myślą, że życie ‘specjalsa’ jest tak kolorowe jak w filmach akcji. Wójo na pewno sprawi, że otworzycie szeroko oczy i spojrzycie na tą tematykę inaczej.

Recenzja powstała dzięki współpracy z Klubem Recenzenta z portalu nakanapie.pl

#STARAPAKA No.3’ to szczera do bólu oraz bardzo wciągająca publikacja napisana przez prawdziwego wojownika. Jest to debiut pisarski, w którym autor bez upiększania i ogródek przybliża czytelnikowi realia operacji specjalnych, dążenia do zostania komandosem oraz legendarną męską przyjaźń. Na wstępie warto zaznaczyć, że jest to książka napisana na podstawie doświadczeń i...

Powiem tak jak pod książkami innych polskich żołnierzy:
NAWET JEŻELI NIE INTERESUJE CIĘ WOJSKO - przeczytaj.

Powiem tak jak pod książkami innych polskich żołnierzy:
NAWET JEŻELI NIE INTERESUJE CIĘ WOJSKO - przeczytaj.

To kolejna książka po Navale, Wirze (którego Wójo w tej książce wspomina),Puwalu i Wodzu, którą przeczytałem. I przyznaję że to jest naprawdę dobrze napisana książka. Ma wszystko czego takie pozycje książkowe potrzebują, dążenie do realizacji marzeń, twardych gości, wojskowe zabawki, świetne zdjeci i wartką akcję. Jedyne do czego bym się przyczepił to trochę za mało szczegółów technicznych ze szkolenia wojkowego i taktycznego ale Wójo ten brak nadrabia talentem pisarskim. Polecam.

To kolejna książka po Navale, Wirze (którego Wójo w tej książce wspomina),Puwalu i Wodzu, którą przeczytałem. I przyznaję że to jest naprawdę dobrze napisana książka. Ma wszystko czego takie pozycje książkowe potrzebują, dążenie do realizacji marzeń, twardych gości, wojskowe zabawki, świetne zdjeci i wartką akcję. Jedyne do czego bym się przyczepił to trochę za mało...