W polskiej powieści historycznej o XVII-wiecznej Rzeczypospolitej dominuje świat szlachecki i wojny. Tu schodzimy na niziny społeczne, w świat wędrowców mających cel (m.in. wywiadowczy) lub włóczących się bez celu, urwipołciów i ludzi żyjących na marginesie, często na przekór ówczesnym hierarchiom i normom społecznym, także kościelnym - stąd bliskość do żywiołów antyklerykalnych i heretyckich. Powieść jest zbudowana z opowieści poszczególnych bohaterów, ale autor nie jest konsekwentny w prowadzeniu narracji. Czasem chyba po prostu lubuje się samym opowiadaniem. Bawi się słownictwem, wplata opowieści i dykteryjki z literatury i dziejów staropolskich. Tak jak barokowy jest tytuł, tak też pyszny jest język autora stylizowany na staropolszczyznę. Gubi się on jednak w tym gawędziarskim oceanie. Dla smakoszy to będzie rozkosz, ale dla wielu czytelników chyba jednak trudność i znużenie, a szkoda.

W polskiej powieści historycznej o XVII-wiecznej Rzeczypospolitej dominuje świat szlachecki i wojny. Tu schodzimy na niziny społeczne, w świat wędrowców mających cel (m.in. wywiadowczy) lub włóczących się bez celu, urwipołciów i ludzi żyjących na marginesie, często na przekór ówczesnym hierarchiom i normom społecznym, także kościelnym - stąd bliskość do żywiołów...