Zawsze w okolicach urodzin Mastera grozy czytam jedną z jego powieści. Tym razem padło na dość stary horror bo z początku lat 80. przypominającym trochę: "Kostnicę".
Fabuła powieści nie jest specjalnie skomplikowana, a osią całości są tajemne studnie z zakażoną wodą. Osoba, która wypije wodę zmienia się w całkiem inną osobę. Jej ciało pokrywana się pancerną rybią łuską.
Oj, poszalał tutaj Masterton, wręcz powiedziałbym że się odkleił. Niestety poszło to w bardzo dziwną stronę. Dziwną i niestety nudnawą. Dobrze, że pozycja dosyć cieniutka, więc szybko się czyta. I szczerze, to więcej w tym humoru niż horroru.

Zawsze w okolicach urodzin Mastera grozy czytam jedną z jego powieści. Tym razem padło na dość stary horror bo z początku lat 80. przypominającym trochę: "Kostnicę".
Fabuła powieści nie jest specjalnie skomplikowana, a osią całości są tajemne studnie z zakażoną wodą. Osoba, która wypije wodę zmienia się w całkiem inną osobę. Jej ciało pokrywana się pancerną rybią łuską....

Dla takich perełek przedzieram się przez dziesiątki horrorów klasy B. Zdarzają się tam ambitniejsze dzieła (Herbert, Wilson),zdarza się czysty, losowy fun (Guy N. Smith),bywają też nudne i męczące, a większość nie ma nic wspólnego ze strachem, a raczej z szerokopojętym horrorowym lore i wariacjami na jego temat. 


Tu mamy złoto. Napisany zaskakująco dobrym językiem horror lovecraftiański, tak w formie jak i w treści. W formie, bo mamy pierwszoosobową narrację oddającą nie tylko perspektywę, ale też przeżycia głównego bohatera, z elementami epistolarnymi oraz delikatną teatralnością dialogów - nienachalną, miejscową, puszczającą raczej oczko do stylistyki, niż ją małpującą - a do tego prawdziwego Cthulhu, wymienionego z nazwy, choć nieco przeinaczonej, to jednak przywołanie Lovecrafta z nazwiska i ogólne cechy nie pozostawiają wątpliwości. 


Całość uwspółcześniona, z elementami racjonalizacji (cthulhańskie midichloriany),właściwej gatunkowi pseudonaukowych bzdur (przywoływanie deszczu to skraplanie wody falami alfa energii psi),do tego dorzucona Atlantyda, diabelskie kraby i inne bzdury.


Absurd goni absurd, losowość godna Smitha, ale wyszło naprawdę zręcznie i, co ciekawe, nie kiczowato, a klimatycznie. Wspaniały hołd dla uniwersum Lovecrafta, ba, nie tylko hołd, spokojnie może być jego elementem. 

Dla takich perełek przedzieram się przez dziesiątki horrorów klasy B. Zdarzają się tam ambitniejsze dzieła (Herbert, Wilson),zdarza się czysty, losowy fun (Guy N. Smith),bywają też nudne i męczące, a większość nie ma nic wspólnego ze strachem, a raczej z szerokopojętym horrorowym lore i wariacjami na jego temat. 


Tu mamy złoto. Napisany zaskakująco dobrym językiem...

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki . Niby typowa proza Mastertona , ale ... Pan Graham chyba tym razem trochę pokpił sprawę . Jak na horror zbyt banalna historia . Do przeczytania , ale w pamięci długo nie pozostanie .

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki . Niby typowa proza Mastertona , ale ... Pan Graham chyba tym razem trochę pokpił sprawę . Jak na horror zbyt banalna historia . Do przeczytania , ale w pamięci długo nie pozostanie .

Zabrałam się za nią z sentymentu. Dawno temu bardzo lubiłam Mastertona i postanowiłam odświezyć to uczucie. Nie udało się. Ale spróbuje z inną pozycją.

Zabrałam się za nią z sentymentu. Dawno temu bardzo lubiłam Mastertona i postanowiłam odświezyć to uczucie. Nie udało się. Ale spróbuje z inną pozycją.

To nie była dobra książka Mastertona. Dało się przeczytać ale daleko jej do innych książek tego autora. O ile początek był dobry, tak na reszcie się zawiodłem. Książkę da się przeczytać, ale nie należy ona do najlepszych.

To nie była dobra książka Mastertona. Dało się przeczytać ale daleko jej do innych książek tego autora. O ile początek był dobry, tak na reszcie się zawiodłem. Książkę da się przeczytać, ale nie należy ona do najlepszych.

Atak ludzi-krabów? Masterton się wypala :(

Atak ludzi-krabów? Masterton się wypala :(

Czytało się lekko i szybko.
Pomysł fajny, wykonanie juz mniej. Zabrakło mi tego "czegoś", co u Mastertona trzyma przy sobie.

Czytało się lekko i szybko.
Pomysł fajny, wykonanie juz mniej. Zabrakło mi tego "czegoś", co u Mastertona trzyma przy sobie.

Czego tutaj nie ma! Atlantyda, Cthulhu, medium, indiańskie legendy, niezwykłe odkrycia naukowe, mutacje oraz wielkie potwory, z którymi walczy się przy pomocy granatnika. Ta książka to świetna zabawa dla miłośników literackiej pulpy i horrorów klasy B. Czyta się to szybko i przyjemnie. Polecam „Studnie piekieł” każdemu, kto dobrze bawi się czytając książki np. Harry'ego Adama Knighta.

Czego tutaj nie ma! Atlantyda, Cthulhu, medium, indiańskie legendy, niezwykłe odkrycia naukowe, mutacje oraz wielkie potwory, z którymi walczy się przy pomocy granatnika. Ta książka to świetna zabawa dla miłośników literackiej pulpy i horrorów klasy B. Czyta się to szybko i przyjemnie. Polecam „Studnie piekieł” każdemu, kto dobrze bawi się czytając książki np. Harry'ego...

świetna

świetna

Lekkie czytadło, ot na plażę czy do ogrodu. Szału nie ma, ale też nie można powiedzieć że to dno.

Lekkie czytadło, ot na plażę czy do ogrodu. Szału nie ma, ale też nie można powiedzieć że to dno.