Religia i seks, wiara i polityka, chuć i spektakl – a między nimi cierpiąca nakręcana lalka. Krytycznie ustosunkowani do fenomenu religii artyści znajdują ponownie niezwykły sposób na skanalizowanie gniewu. Przepiękne rysunki Barbucciego to niesamowity kontrast do tematu tego tomu „Sky Doll”: kulty religijne jako perpetuum mobile zła.

Graficznie królują znowu pastelowe tonacje i disneyowski archetyp naiwnej księżniczki. Niezwykle bogate w szczegóły rysunki pławią się dosłownie w kolorach różu, żółci i błekitu a ich forma nawiązuje do architektury i rzeźby hinduskich świątyń. W kilku miejscach udaje się Barbucciemu zastosować niezwykłe ujęcia, zaskoczyć niecodzienną perspektywą. Wielkie brawa dla tego pana, który jest tym razem nie tylko benedyktyńsko dokładnym wręcz rysownikiem, ale ma również swój udział w antyklerykalnej wypowiedzi scenariusza.

Jednak scenariusz „Sky Doll” to przede wszystkim dzieło Barbary Canepy. Włoszka znakomicie rozkłada poszczególne elementy narracji, umiejętnie przemieszcza się od częściowo humorystycznych scenek rodzajowych do pytań wręcz egzystencjalnych. Nawet gdy pozornie tylko niewiele się dzieje, przebieg akcji tego komiksu nadal satysfakcjonuje.

Humor, jeśli się pojawia, potrafi być czarny: „Powiemy mu, że uprawiamy najstarsze rzemiosło świata”, proponuje Noa przyjaciółce Yhali, gdy ta nie wie, jak ma wytłumaczyć męskiej części teamu fakt, że dziewczyny przynoszą do domu całe stosy ofiar, jakie Sky Doll otrzymuje, gdy dokonuje cudów i ożywia ulubione zwierzątka domowe wiernych.

Twórcy nie stronią bynajmniej od seksu i erotyki, ale zawsze tematy te przestawione są z maksymalną elegancją przy możliwie minimalnym wulgaryźmie. Relacje protagonistów są niejednoznaczne, czasami zaskakuje więc ich rozwój. Komiks porusza w niewielkim stopniu nawet tak kontrowersyjny temat jak pedofilia. Ale zawsze w wyważony, pełen refleksji sposób, który nie pozostawia nawet cienia wątpliwości co do moralnego kręgosłupa twórców.

Kilkustronicowy wywiad z autorami, wzbogacony szkicami wstępnymi do „Sudry”, uzupełnia ten bardzo satysfakcjonujący tom. Już wypatruję ostatniej części!

Religia i seks, wiara i polityka, chuć i spektakl – a między nimi cierpiąca nakręcana lalka. Krytycznie ustosunkowani do fenomenu religii artyści znajdują ponownie niezwykły sposób na skanalizowanie gniewu. Przepiękne rysunki Barbucciego to niesamowity kontrast do tematu tego tomu „Sky Doll”: kulty religijne jako perpetuum mobile zła.

Graficznie królują znowu pastelowe...