Nie lubię brzydko wydanych książek. I nie chodzi mi tyle o zwykłe niechlujstwo, na które w ostatnich latach najkunsztowniej zaprojektowane i złożone tomy skazuje brak rzetelnej i dobrze opłacanej korekty. Mówi się, że droga do piekła wybrukowana jest dobrymi chęciami i "Opowiadania japońskie" wydawnictwa Siedmioróg jawią mi się jako książkowa emanacja tej maksymy.

Zbiór zawiera zaledwie sześć opowiadań autorów japońskich -- dwa Ryunosuke Akutagawy i cztery Atsushiego Nakajimy rozciągnięte, dzięki monstrualnie dużej czcionce, wstępom, podziękowaniom, objaśnieniom i rozlicznym rycinom do niemal 150 stron. Już sam tytuł zawiera pewne przekłamanie, bo wszystkie opowiadania, choć wyszły spod pióra Japończyków, dzieją się w Chinach i odnoszą się do chińskiej kultury. Można uznać to za pewien motyw przewodni, komplementarny zresztą całkiem z szatą graficzną wydania nader ochoczo eksponującego kolejne czarno-białe ilustracje. Mimo że wydanie jest staranne, trudno nie odnieść poczucia jakiegoś nieładu, które je konstytuuje. Papier jest trupio biały, zupełnie taki, jakbym na domowej drukarce postanowił nagle wydrukować powieść, posługując się przy tym nieśmiertelnym Times New Roman. Może to tylko ja nie potrafiłem tego ścierpieć na papierze, ale sam wybór tekstów też wydał mi się nieszczególnie konsekwentny, choć, i to muszę z całą stanowczością podkreślić, ani same opowiadania, ani tłumaczenie nie wydają się złe.

Co najwyżej monotonne, bo zwłaszcza teksty Nakajimy przybierają czasami formę swoistych dalekowschodnich przypowieści. Zgrupowanie ich w jednym ciągu działa więc paradoksalnie na ich niekorzyść. Paradoksalnie, bo wszystkie noszą pewne podobieństwo, jeśli chodzi o czas i miejsce akcji, które można by bajkowym uogólnieniem podsumować jako "dawno, dawno temu". Z tego schematu wybija się ostatni tekst w zbiorze -- "Chrystus z Nankinu" Akutagawy, który nie tylko przenosi akcję do czasów bardziej współczesnych, ale i pewną baśniową dosłowność uparcie towarzyszącą tekstom Nakajimy zamienia na intertekstualność i metafizykę, noszące również znamiona sztuk magicznych, ale na zupełnie innym poziomie.

I ten oddech na koniec tak naprawdę dopiero zwraca uwagę czytelnika na pewien monotonny schemat, w którym zaklęła go wcześniejsza lektura. To proste i krótkie historie zbudowane według pewnego schematu. Spośród nich zwłaszcza "Opowieść o mistrzu" ujmuje dodatkowo specyficznym humorem. Z kolei "Kronikę górskiego księżyca, czyli o poecie, który został tygrysem" wydano już w języku polskim z zbiorze "Ballada o Narayamie. Opowieści niesamowite z prozy japońskiej" w 1986 roku i tam raczej odsyłałbym miłośników prozy japońskiej po bardziej przekrojowe i pełniejsze doświadczenie z dalekowschodnimi mistrzami krótkiej formy.

Nie lubię brzydko wydanych książek. I nie chodzi mi tyle o zwykłe niechlujstwo, na które w ostatnich latach najkunsztowniej zaprojektowane i złożone tomy skazuje brak rzetelnej i dobrze opłacanej korekty. Mówi się, że droga do piekła wybrukowana jest dobrymi chęciami i "Opowiadania japońskie" wydawnictwa Siedmioróg jawią mi się jako książkowa emanacja tej maksymy.

Zbiór...