„Trudna ale ciekawa”
Książka „Doktryny Wojenne. Historia i Ocena.”- to praca doktorska autora. Publikacja tego typu rządzi się swoimi prawami. Nie jest najłatwiejsza w odbiorze, naszpikowana faktami i przeznaczona dla osób zainteresowanych tematem. Czytelnicy spoza „kręgu” mogą przez nią nie przebrnąć.
Książka omawia wybrane doktryny wojenne na konkretnych przykładach. W podsumowaniu porównuje je i przedstawia wnioski. Są one bardzo ciekawe i pozwalają inaczej spojrzeć na przebieg pewnych konfliktów.
Zanim jednak dotrzemy do nich, autor wyjaśnia pojęcie doktryny wojennej dość szczegółowo. Można powiedzieć, że nie jesteśmy rzucani na głęboką wodę, bez przygotowania. Potem zaczynany od I wojny światowej. W tym rozdziale są omówione wraz ze zmianami doktryny wojenne Francji, Niemiec i Wielkiej Brytanii. Kolejnym konfliktem podanym jako przykład przez autora jest II wojna światowa – kampania francuska 1940 roku.
Oczywiście podano ewolucję doktryn wszystkich uczestniczących państw. W czasach po drugiej wojnie światowej omówiono szereg konfliktów Izraela i pierwszą wojnę w zatoce perskiej.
Poddano badaniu następujące państwa Izrael, Irak, USA. Wspomniano o doktrynach Egiptu, Syrii i Iranu.
Autor nie ogranicza się do wyżej wymienionych przykładów. W tekście wiodącym znajdziemy jeszcze wiele innych pomniejszych konfliktów i doktryn.
Całość czyta się dobrze, wiedza podana jest systematycznie i nie pogubiłem się w rozważaniach.
Część danych podana jest w tabelach. Ułatwiają one zrozumienie tematu. Gdzieniegdzie możemy znaleźć oszczędnie wykonane mapy sytuacyjne.
Wydanie w twardej oprawie na bardzo dobrym papierze.
Książka potrzebna dla zrozumienia jak ważną rzeczą jest doktryna wojenne i jakie konsekwencje niosą błędy w niej zawarte.

„Trudna ale ciekawa”
Książka „Doktryny Wojenne. Historia i Ocena.”- to praca doktorska autora. Publikacja tego typu rządzi się swoimi prawami. Nie jest najłatwiejsza w odbiorze, naszpikowana faktami i przeznaczona dla osób zainteresowanych tematem. Czytelnicy spoza „kręgu” mogą przez nią nie przebrnąć.
Książka omawia wybrane doktryny wojenne na konkretnych przykładach. W...

Kompletnie nie rozumiem dlaczego ta książka ma tak wysokie oceny. Autorowi nie przeszkadza np. charakteryzowania wojny francusko-pruskiej bez przeczytania choćby jednej książki na ten temat, pisanie o "manewrach operacyjnych" stosowanych podczas bitew, brak analizy radzieckiej doktryny wojennej itd. Ani wiedzy historycznej, ani znajomości terminologii, ani jakichkolwiek głębszych wniosków. Ogromne rozczarowanie, przypisów co kot napłakał i zupełnie przypadkowa bibliografia (np. autor nie zna książki Karl Heinza Friesera pt. "Legenda Blitzkriegu"!).

Kompletnie nie rozumiem dlaczego ta książka ma tak wysokie oceny. Autorowi nie przeszkadza np. charakteryzowania wojny francusko-pruskiej bez przeczytania choćby jednej książki na ten temat, pisanie o "manewrach operacyjnych" stosowanych podczas bitew, brak analizy radzieckiej doktryny wojennej itd. Ani wiedzy historycznej, ani znajomości terminologii, ani jakichkolwiek...

Książka jest świetna! Zawiera analizę doktryn mocarstw w 1914 r., omówienie doktryny obrony elastycznej w końcówce I wojny światowej (1917-1918),drogę do Blitzkriegu, Wojną Jom Kipur, a także rozważania teoretyczne na początku i na końcu książki. Dotyczą one tego czym jest doktryna oraz tego, jak jak można oceniać jej skuteczność.

Ta książka jest o tym, jak armie uczyły się walczyć i co z tego wynikało. Opis działań wojennych jest tylko tłem.

Zainteresowanych zapraszam do obejrzenia mojej wideorecenzji tej publikacji:
https://www.youtube.com/watch?v=x6F5Y45wpi8

Książka jest świetna! Zawiera analizę doktryn mocarstw w 1914 r., omówienie doktryny obrony elastycznej w końcówce I wojny światowej (1917-1918),drogę do Blitzkriegu, Wojną Jom Kipur, a także rozważania teoretyczne na początku i na końcu książki. Dotyczą one tego czym jest doktryna oraz tego, jak jak można oceniać jej skuteczność.

Ta książka jest o tym, jak armie uczyły...

Tematyka doktryn wojennych i teorii wojskowości stanowi dosyć hermetyczną dziedzinę nauki, która dla wielu postronnych jest niezrozumiała. więc w przypadku książki Łukasza Przybyło też istniało ryzyko, że poruszana problematyka będzie mocno abstrakcyjna. Z drugiej strony, objętość na pierwszy rzut oka nie przeraża jak to czasem bywa z tego typu monografiami. Koniec końców okazuje się, że „Doktryny wojenne: historia i ocena” wypada bardzo dobrze i jest zaskakująco przystępnie napisana.

Autor sensownie podzielił całość na trzy powiązane ze sobą części, gdzie w pierwszej przedstawiony i wprowadzony zostaje aparat teoretyczny, jaki następnie jest stosowany w części drugiej i przy podsumowaniu w ostatniej. Gdyby chcieć krótko ocenić każdą z nich to:
1. W kontekście nazewnictwa i poszczególnych definicji często brak jest jednego, ustalonego wzorca. Przykładowo pojęcia doktryny różnią się między sobą, są często łączone ze słowem dookreślającym (np. doktryna obronna, doktryna państwa, doktryna wojskowa) i właściwie nie ma tu jednoznaczności tak bardzo przecież kojarzonej z wojskiem. Bardzo na czasie jest za to wytłumaczenie rewolucji RMA, gdyż mówi się, że obecnie mamy do czynienia z kolejną jej odsłoną w wykonaniu USA.
2. Spośród opisywanych konfliktów wybrane zostały konkretne aspekty i to na nich skupia się analiza. Nie jest to więc całościowa charakterystyka wybranych wojen, lecz dosyć drobiazgowe podkreślenie niektórych czynników mających wpływ na ich przebieg. Jako najbardziej rozbudowana i zarazem główna część publikacji posiada ona kilka ciekawych obserwacji. Przykładowo interesujące jest zwrócenie uwagi na zmianę koncepcji ataku w latach 1917-1918, co rzuca nowe światło na rozegranie wojny pozycyjnej na froncie zachodnim czy przedstawienie niemieckiej operacji „Fall Gelb” nieco precyzyjniej, co m.in. pozwala zwrócić uwagę, że niemiecki plan był odważny i wcale nie było pewne czy uzyska powodzenie w konfrontacji z przewagą aliantów. Wartym odnotowania jest także opis koncepcji wojny powietrzno-lądowej, która znalazła pełną realizację w pierwszym Iraku. Mogłoby być ciekawie gdyby autor pokusił się o podobną analizę współczesnej amerykańskiej koncepcji wojny powietrzno-morskiej na zachodnim Pacyfiku.
3. Część stanowiąca podsumowanie jest jednocześnie pewnym wskaźnikiem jak wygląda proces konceptualizowania, tworzenia, wdrażania i oceny doktryny. Autor przytacza tu szereg czynników i przyrównuje je do wybranych operacji z części 2. Jest to bardzo kształcąca część, gdyż pozwala szerzej spojrzeć na ten aspekt sztuki wojennej, ale szkoda, że większość spraw ujęto skrótowo. O niektórych przyczynach albo źródłach nowych doktryn chciałoby się przeczytać więcej.

Jeśli chodzi o stronę techniczną „Doktryn wojennych” to książka podzielona jest na rozdziały i podrozdziały ułatwiające czytanie, a do tego zawiera pewną liczbę różnego rodzaju wykresów, diagramów i danych opracowanych graficznie – jest to szczególnie widoczne w trzeciej części. Z jednej strony na pewno uatrakcyjnia to lekturę i uporządkowuje przekazywaną wiedzę, ale niektóre z tabel wydają się zbędne, bo dublują dane z tekstu przewodniego albo nic nie wnoszą. Pewnym problemem są też swoiste rankingi w tabelach pt. ‘ocena strategiczna’. Autor wzoruje się w nich na C.S. Greyu, ale punkty wydają się być przyznawane dosyć arbitralnie i o ile nie ma sprzeciwu wobec ogólnych ocen to przechodząc do szczegółów można się zastanawiać dlaczego dany wymiar strategii otrzymał np. +1 zamiast +2 punkty, czyli ‘siła’ zamiast ‘główna siła’. Cała ta metoda wydaje się zbyt mało obiektywna, a przez to nie dość wiarygodna i stanowi raczej ciekawostkę, a nie jakiś istotny punkt odniesienia.

Nie zmienia to faktu, że książka Łukasza Przybyło stanowi świetne wprowadzenie w temat doktryn wojennych. Cierpliwie tłumaczy w pierwszej części fundamentalne pojęcia i podstawy, w drugiej pozwala spojrzeć innym okiem na niektóre wybrane operacje wojskowe i przeanalizować je już mając instrumentarium z wcześniejszego rozdziału. Jest to mimo wszystko dosyć ogólne spojrzenie – lub jak kto woli: wybiórcze – więc nie jest to publikacja, z której np. powinno się uczyć historii. Zdecydowanie bardziej pozycja ta jest przeznaczona dla ludzi zainteresowanych militariami, mających przynajmniej ogólną wiedzę historyczną i pojęcie o polityce bezpieczeństwa. Doskonałe jako szybko dostępna ściąga, kiedy nie chcemy się przedzierać przez setki stron materiałów źródłowych.

Tematyka doktryn wojennych i teorii wojskowości stanowi dosyć hermetyczną dziedzinę nauki, która dla wielu postronnych jest niezrozumiała. więc w przypadku książki Łukasza Przybyło też istniało ryzyko, że poruszana problematyka będzie mocno abstrakcyjna. Z drugiej strony, objętość na pierwszy rzut oka nie przeraża jak to czasem bywa z tego typu monografiami. Koniec końców...

„Doktryny wojenne” – czyli solidny przegląd tego, czym doktryna wojenna jest, jak powstaje i jak wreszcie oceniać jej skuteczność. Zdecydowanie brakowało u nas takiego popularnego opracowania. Do tego – tak, są tabelki ;).

Instynktownie każdy wie co to jest doktryna wojenna – toczysz wojnę (albo przygotowujesz się do niej) i to jest taki, jakiś sposób, by ją toczyć. Jak zwykle jednak istotne są tu szczegóły. A szczegółów jest tu dostatek. Do tworzenia doktryny wojennej a także zakorzenieniu jej z systemem politycznym państwa (jego strategią, polityką) a także wykonawcą doktryny – armią, można podejść na wiele sposobów. Autor wybiera jeden model, następnie parametryzuje go – i pokazuje jak działa ten model do przeglądu doktryn w historii. Dla mnie to ciekawa pozycja nawet dla osoby która niewiele styka się z armią – samo narzędzie myślenia o otaczającej nas rzeczywistości i implementacji strategii jest ciekawym treningiem umysłu ;).

Największa siła tej pozycji to w mojej ocenie powtarzalny opis doktryn wojennych – według jednego wybranego schematu. Wreszcie pozwala to realnie porównać, na konkretnych danych – wiele różnych konfliktów. Co mi się podobało – możliwość odmiennego spojrzenia na dobrze znane konflikty – właśnie przez pryzmat zaplanowanej i realizowanej doktryny a także jej współgrania z systemem Państwa. Autor obserwuje więc m.in.
• Konflikt 1914 r. przez pryzmat doktryn Niemiec i Francji
• Ewolucje doktryn pierwszowojennych (Niemcy i Wielka Brytania po 1917 r.)
• Kampanię 1940 r. i doktrynę Niemiec
• Wojnę Jom Kipur i doktryny Egiptu i Izraela (zupełnie inaczej patrzę na Sadata i podejście Egiptu)
• Operację Pustynna Burza i doktryny USA plus uwzględnienie doktryny Iraku (choć w niewielkim stopniu z uwagi na brak źródeł)

Jest tu wiele ciekawych obserwacji, jak np. wykazanie że konflikt 1914 -1918 to nie tylko siedzenie w okopach, ale ciągłe poszukiwanie przełomu i dość radykalne zmiany koncepcji prowadzenia wojny. Jest bardzo ciekawa interpretacja wojny Jom Kipur – tego raczej chyba mniej znanego konfliktu i uwzględnienie w ocenie tej wojny nie tylko wymiaru czysto wojskowego, co powoduje że ta ocena nie jest wtedy tak jednoznaczna – jeśli nie liczy się tylko setek zniszczonych czołgów.

Niezwykle interesujące dla mnie było zakończenie – tj. ocena doktryn przez pryzmat różnorodnych kryteriów. Ciekaw była obserwacje jakie czynniki przede wszystkim bierze się pod uwagę przy tworzeniu skutecznych doktryn czasu pokoju. Geografia i Technika.

Myślę że najciekawszym byłoby zbudowanie na podstawie tego modelu – założeń do skutecznej doktryny wojennej dla Polski w XXI w. – choć obawiam się o wnioski z tych założeń – z uwzględnieniem tych pkt. Wyjściowych.

„Doktryny wojenne” – czyli solidny przegląd tego, czym doktryna wojenna jest, jak powstaje i jak wreszcie oceniać jej skuteczność. Zdecydowanie brakowało u nas takiego popularnego opracowania. Do tego – tak, są tabelki ;).

Instynktownie każdy wie co to jest doktryna wojenna – toczysz wojnę (albo przygotowujesz się do niej) i to jest taki, jakiś sposób, by ją toczyć. Jak...

Dokonale napisana książka popata bardzo bogatą bazą źródłową. Czyta się ją bardzo dobrze, a kilkanaście tabel i wykresów pozwala zrozumieć tok myślenia autora.

Dokonale napisana książka popata bardzo bogatą bazą źródłową. Czyta się ją bardzo dobrze, a kilkanaście tabel i wykresów pozwala zrozumieć tok myślenia autora.