W momencie kiedy otrzymałam książkę, pierwsze co wrzuciło Mi się w oczy to Pani stojąca w nocy pod parasolką na deszczu. Wszędzie jest niebiesko, ciemno i czuć strach, napięcie i lęk.

Iwona Partyka to autorka książki pt. "Pan Odutek i inne opowiadania", pochodzi z Gdyni. Ukończyła filologie angielską na UG.

Dzieło składa się z 12 opowiadań: Pan Odutek, Anioł, Impreza u Dżeka, Prezent, Wiesio, Siedem tysięcy trzysta trzy, Ogrodnik, Habibi, Kajman znad rzeki Xingu, Cicha Noc, Lekcje u Madame Felur, Dziadek. Z jednej strony mamy tutaj do czynienia historiami banalnymi, łatwymi do zrozumienia, a z drugiej tomik dotyka różnych dziedzin naszego życia, nie kiedy trudnych, smutnych. Żadne przedstawione opowiadanie w dziele nie jest ze sobą powiązane. Sumując to wszystko książka staje się dla młodego odbiorcy trudna do zrozumienia.

Historię łączy jedna ważna rzecz nieoczywiste zakończenie. Mamy tutaj do czynienia z narracją pierwszoosobową lub trzecioosobową.

Opowiadania mogą wywołać u nas przeróżne emocje: strach, złość, smutek, radość lub niepokój. W tomiku przedstawione są różne sytuacje: nie kiedy szokujące, smutne lub wstrząsające. To wszystko może wydarzyć się codziennie w naszym życiu.

Iwona Partyka chciała nam pokazać: przeróżne odcienie samotności, a także jakie są skomplikowane stosunki międzyludzkie. Książka warta przeczytania, każdy znajdzie coś dla siebie.

W momencie kiedy otrzymałam książkę, pierwsze co wrzuciło Mi się w oczy to Pani stojąca w nocy pod parasolką na deszczu. Wszędzie jest niebiesko, ciemno i czuć strach, napięcie i lęk.

Iwona Partyka to autorka książki pt. "Pan Odutek i inne opowiadania", pochodzi z Gdyni. Ukończyła filologie angielską na UG.

Dzieło składa się z 12 opowiadań: Pan Odutek, Anioł, Impreza u...

Trochę nierówny ten zbiór. Najlepsze opowiadania to "Cicha noc", "Habibi" oraz "Lekcje u Madame Fleur". Poza tym jeszcze dwa całkiem dobre, z pomysłem:: "Prezent", "Kajman znad rzeki Xingu", reszta taka sobie a najsłabsze tytułowe. Za to wymieniona trójka jest naprawdę mocna. "Cichą" noc z jej cichą tragedią mógłby napisać Maupassant. "Habibi" wnikliwie pokazuje dramat oczami kilku różnych postaci, a zakończenie ma nutkę przewrotnego optymizmu. "Lekcje u Madame Fleur" - powściągliwy, wymowny tekst, jedyną jego - niewielką wadą jest to że pewien szczegół wyjaśnia bardzo wiele no i temat należy do wielokrotnie poruszanych. Tym niemniej jest zdecydowanie udane.

Trochę nierówny ten zbiór. Najlepsze opowiadania to "Cicha noc", "Habibi" oraz "Lekcje u Madame Fleur". Poza tym jeszcze dwa całkiem dobre, z pomysłem:: "Prezent", "Kajman znad rzeki Xingu", reszta taka sobie a najsłabsze tytułowe. Za to wymieniona trójka jest naprawdę mocna. "Cichą" noc z jej cichą tragedią mógłby napisać Maupassant. "Habibi" wnikliwie pokazuje dramat...

W momencie kiedy otrzymałam książkę, pierwsze co wrzuciło Mi się w oczy to Pani stojąca w nocy pod parasolką na deszczu. Wszędzie jest niebiesko, ciemno i czuć strach, napięcie i lęk.

Iwona Partyka to autorka książki pt. "Pan Odutek i inne opowiadania", pochodzi z Gdyni. Ukończyła filologie angielską na UG.

Dzieło składa się z 12 opowiadań: Pan Odutek, Anioł, Impreza u Dżeka, Prezent, Wiesio, Siedem tysięcy trzysta trzy, Ogrodnik, Habibi, Kajman znad rzeki Xingu, Cicha Noc, Lekcje u Madame Felur, Dziadek. Z jednej strony mamy tutaj do czynienia historiami banalnymi, łatwymi do zrozumienia, a z drugiej tomik dotyka różnych dziedzin naszego życia, nie kiedy trudnych, smutnych. Żadne przedstawione opowiadanie w dziele nie jest ze sobą powiązane. Sumując to wszystko książka staje się dla młodego odbiorcy trudna do zrozumienia.

Historię łączy jedna ważna rzecz nieoczywiste zakończenie. Mamy tutaj do czynienia z narracją pierwszoosobową lub trzecioosobową.

Opowiadania mogą wywołać u nas przeróżne emocje: strach, złość, smutek, radość lub niepokój. W tomiku przedstawione są różne sytuacje: nie kiedy szokujące, smutne lub wstrząsające. To wszystko może wydarzyć się codziennie w naszym życiu.

Iwona Partyka chciała nam pokazać: przeróżne odcienie samotności, a także jakie są skomplikowane stosunki międzyludzkie. Książka warta przeczytania, każdy znajdzie coś dla siebie.

W momencie kiedy otrzymałam książkę, pierwsze co wrzuciło Mi się w oczy to Pani stojąca w nocy pod parasolką na deszczu. Wszędzie jest niebiesko, ciemno i czuć strach, napięcie i lęk.

Iwona Partyka to autorka książki pt. "Pan Odutek i inne opowiadania", pochodzi z Gdyni. Ukończyła filologie angielską na UG.

Dzieło składa się z 12 opowiadań: Pan Odutek, Anioł, Impreza u...

KSIAZKOWA-PRZYSTAN.BLOGSPOT.COM

Zbiór opowiadań o rzeczach pozornie błahych, niemających większego znaczenia - Pan Odutek i inne opowiadania przypominają migawki, epizodyczne wspomnienia z życia kilku ludzi, których nie łączy nic, lecz ich przeżycia zwarte w jeden lekko ponad dwieście-stronicowy tomik tworzą coś wspólnego i unikalnego. Będę z wami całkowicie szczera: nie oczekiwałam od tej książki niczego wielkiego, takie tam opowiadania, które w miarę szybko przeczytam, zamknę tomik i położę na półce - a jak okazało się w praktyce? Zapraszam.

Iwona Partyka urodzona w 1970 roku w Gdyni, absolwentka filologii angielskiej na Uniwersytecie Gdańskim, autorka powieści pt. Faber, która w 2010 roku wygrała konkurs na najlepszą powieść www.org-pisarze.pl. Przez niemal dwa lata była regularnym recenzentem książkowym BiblioNetki. Publikowała min. w „Odrze”, „Szafie”, „Blizie”, „Dove Tales – An International Journal of the Arts”, „Conceit – The Bracelet Charm Quarterly”, „The Ultimate Writer”, „Chiron Review”. W 2016 roku wydała cieszącą się bardzo dobrymi recenzjami powieść pt. Mroczna tajemnica Don Orestesa Gonzagi Greco. W 2017 roku zajęła I miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Szaloma Asza. Nagrodzone opowiadanie Lekcje u Madame Fleur, znajduje się w zbiorze Pan Odutek i inne opowiadania, jaki właśnie znajduje się w rękach czytelnika. *

Dwanaście prostych historii o rzeczach najważniejszych. Mijamy ich codziennie. Jedni od razu przyciągają naszą uwagę, inni przechodzą niemal niezauważeni. Młodzi i starzy. Bogaci i biedni. Piękni i odpychający. Każdy niesie ze sobą jakąś opowieść. Trzeba niezwykłej odwagi, by dać się wpleść w historię, której koniec jest zupełnie nieoczywisty. Sentymentalny wdowiec, kwiaciarka z zaburzeniami osobowości, miłośnik egzotycznych zwierząt – to tylko niektórzy bohaterowie barwnych opowiadań Iwony Partyki. Z drobnych, pozornie banalnych fragmentów codzienności autorka stworzyła fascynujące historie o zwykłych-niezwykłych ludziach. Czy w którejś z nich odnajdziesz siebie? **

Wystarczy spojrzeć pod etykietkę opowiadania na moim blogu, aby się przekonać, że po krótką formę sięgam raczej rzadko. Głównie gustuję w powieściach wielotomowych, najczęściej z gatunku fantastyki. Postanowiłam jednak zrobić sobie krótką przerwę zarówno od jednego, jak i drugiego i sięgnęłam po zbiór opowiadań obyczajowych. Już sam tytuł książki Pan Odutek... ciekawi, a okładka rzuca się w oczy. Jesienno-zimowa z drobnymi elementami fantasy. Całość skąpana w ładnych, przyjaznych dla oka barwach, które zachęcają do lektury. Zbiór opowiadań Iwony Partyki zawiera dwanaście następujących opowiadań: Pan Odutek, Anioł, Impreza u Dżeka, Prezent, Wiesio, Siedem tysięcy trzysta trzy, Ogrodnik, Habibi, Kajman znad rzeki Xingu, Cicha Noc, Lekcje u Madame Felur, Dziadek. Każde z nich opowiada o kimś innym oraz przedstawia zupełnie inne zdarzenie. Raz mamy narrację trzecioosobową, a innym razem pierwszoosobową. Opowiadania mają jedną cechę wspólną: nieoczywiste zakończenie.



Zakończenia tych opowiadań to coś, o czym wprost muszę wam opowiedzieć! Jak wspomniałam wyżej: każda historia kończy się w sposób kontrowersyjny i dyskusyjny. Niejednokrotnie zostałam kompletnie zbita z pantałyku, wprowadzona w stan refleksyjno-nostalgiczny. To, co dla mnie oznaczało jedno, dla innej osoby może oznaczać coś zupełnie innego. Tutaj nie ma klucza - treść opowiadań można interpretować po swojemu. Zakończenie niektórych opowiadań czytałam po kilka razy - choćby Ogrodnika. Pan Odutek, Anioł i Cicha Noc sprawiły, że na moment zamarłam wraz z ostatnim słowem historii. Nie sądziłam, że te proste historie wywołają we mnie tak wiele różnych uczuć i emocji: strachu, współczucia, obrzydzenia, złości, smutku, niepokoju, radości. Zdecydowanie tej radości było tutaj najmniej, bowiem opowiadania zawarte w zbiorze Iwony Partyki opisują wstrząsające i szokujące zdarzenia, które mogą i często przytrafiają się wielu ludziom codziennie. Autorka nie wymyśliła tutaj nic nowego, kurczowo złapała codzienność, z której postanowiła wycisnąć opowieści i wspomnienia zwykłych ludzi: kobiet i mężczyzn, starych i młodych, zdrowych i chorych, bogatych i biednych, szczęśliwych i nieszczęśliwych. I tym sposobem powstały do bólu autentyczne opowiadania, głęboko osadzone w prądzie naturalizmu - szczególnie mowa tutaj o Wiesiu, czy Habibi.

,,Wsłuchując się w ten straszny lament, czuł, jak jego serce niczym stary gliniany kubek rozpada się na tysiąc kawałków."

Dzięki szerokiej tematyce opowiadań, zbiór powinien przypaść do gustu wielu osobom. Warto wspomnieć, że pośród tych dwunastu historii nie ma nieudanego. Są słabsze i lepsze - dla mnie najsłabszym opowiadaniem był Prezent, z kolei najlepszym Habibi, które rozpoczyna się dosyć niepozornie, lecz trzyma czytelnika w ciągłym napięciu, niepokoju i strachu. Jest to najdłuższe opowiadanie, z którego mogłaby powstać naprawdę dobra powieść. Impreza u Dżeka to kolejna historia, która bardzo mocno do mnie trafiła. Jej zakończenie okazało się być wspaniałą i nieco wzruszającą kwintesencją całości.



Odniosłam wrażenie, że tematem przewodnim zbioru Pan Odutek i inne opowiadania są różne odcienie samotności. W miarę często przejawia się również temat podróży, żeglugi - jednakże fundamentem opowiadań są skomplikowane relacje międzyludzkie. Partyka posługuje się specyficznym poczuciem humoru, chętnie sięga po groteskę i absurd. Całość utrzymana w spokojnym tonie, oprószona wyjątkowym stylem i formą. Autorka oddaje głos swoim bohaterom, to oni grają tutaj główne skrzypce i właśnie dzięki temu każde opowiadanie jest tak oryginalne.

KSIAZKOWA-PRZYSTAN.BLOGSPOT.COM

Zbiór opowiadań o rzeczach pozornie błahych, niemających większego znaczenia - Pan Odutek i inne opowiadania przypominają migawki, epizodyczne wspomnienia z życia kilku ludzi, których nie łączy nic, lecz ich przeżycia zwarte w jeden lekko ponad dwieście-stronicowy tomik tworzą coś wspólnego i unikalnego. Będę z wami całkowicie szczera: nie...

" Pan Odutek i inne opowiadania" to 12 krótkich historii... historii, które są nostalgiczne i raczej smutne, ale jednocześnie dające do myślenia czytelnikowi i zostawiające w nim pewne uczucie niedosytu 'co było dalej?'
Ale bądźmy szczerzy, nasze życie to nie zawsze tęcza z pięknie wyeksponowanymi odrębnie kolorami, ale bywa i nieraz, że te kolory są tak wymieszane, że stają się czarną dziurą. Dużo tu o samotności i to samotności wśród ludzi, o śmierci i to zarówno tej na początku życia jak i na końcu i tej, którą sami sobie zadajemy, o niezrozumieniu innych, ale czasem i siebie samych, naszej ignorancji a nawet głupocie.
Uważam, że literatura powinna być czasem właśnie taka - jak dobry peeling, który zmywa z nas kolejne warstwy ciągle nakładanego balsamu... oczyszczająca i skłaniająca nas do większej uważności w naszym życiu.
Oczywiście nie będzie to lektura dla wszystkich, bo nie jest łatwa w odbiorze, ale samo życie do łatwych też nie należy.

" Pan Odutek i inne opowiadania" to 12 krótkich historii... historii, które są nostalgiczne i raczej smutne, ale jednocześnie dające do myślenia czytelnikowi i zostawiające w nim pewne uczucie niedosytu 'co było dalej?'
Ale bądźmy szczerzy, nasze życie to nie zawsze tęcza z pięknie wyeksponowanymi odrębnie kolorami, ale bywa i nieraz, że te kolory są tak wymieszane, że...

Zbiór opowiadań jest jak pęk kluczy, który otwiera drzwi do naszych wspomnień. Każda z tych krótkich historii ma specyficzne żłobienia, fakturę i rozmiar, a tym samym wyzwala konkretne, ściele określone emocje, obrazy, zapachy.

Pan Odutek i inne opowiadania to kilkanaście okruchów, drobinek, skrawków, które karmią naszą wyobraźnię i przywołują wydarzenia z przeszłości. Wszystkie opowiadania są takie zwyczajne, napisane przystępnym językiem, swobodnym stylem, bez filozofowania, nadmiernej teatralności i pompatyczności. Ot przeciętne historie, które kryją w sobie, a dokładnie w odbiorcy – w Tobie – głębię i całą paletę uczuć. Z Pana Odutka bije samotność, Impreza u Dżeka wylewa wiadro wspomnień, a Wiesio to totalne i absolutne zanurzenie się w oceanie przeszłości, w którym ciepłe wiry mieszają się z tymi zimnymi, wręcz lodowatymi, paraliżującymi i obezwładniającymi. Ogrodnik to taka mini baśń, fantastyczna opowieść, która porusza i wzrusza. Podobnie jak Habibi.

Opowiadania mają to do siebie, że nie skupiamy się ani na bohaterach, ani na akcji, ale właśnie na klimacie i na naszym wnętrzu. Bo niejednokrotnie będziemy ocierać łzy smutku, westchniemy głośno nad ulotnością chwil, bezwiednie uśmiechniemy się wspominając nas sprzed 5, 10, 15 lat...

Myślę, że każdy z nas znajdzie w tym zbiorze coś dla siebie, opowiadanie które zatrzyma nasze rozbiegane myśli i zaserwuje bezpłatną i szybką podróż w czasie.

http://tylkoskonczerozdzial.blogspot.com/2018/09/pan-odutek-i-inne-opowiadania-iwona.html

Zbiór opowiadań jest jak pęk kluczy, który otwiera drzwi do naszych wspomnień. Każda z tych krótkich historii ma specyficzne żłobienia, fakturę i rozmiar, a tym samym wyzwala konkretne, ściele określone emocje, obrazy, zapachy.

Pan Odutek i inne opowiadania to kilkanaście okruchów, drobinek, skrawków, które karmią naszą wyobraźnię i przywołują wydarzenia z przeszłości....

W tym roku przeczytałam więcej opowiadań niż w całym życiu. Nigdy mnie do tej krótkiej formy literackiej nie ciągnęło, ale jak już zasmakowałam, to się przed nią nie wzbraniam i od czasu do czasu czytam. I tym sposobem sięgnęłam po opowiadania Iwony Partyki.

Opowiadania mają to do siebie, że zostawiają mało miejsca na rozwinięcie skrzydeł, rozpisanie się, wypłynięcie na szerokie wody. Jednak ta niemożność, czy raczej to ograniczenie nie musi sprawić, że te kilka stron nie powie nam nic, że niewiele zyskamy, mało co przeżyjemy i zostaniemy tylko z namiastką czegoś co mogłoby być czymś znaczącym. Od razu nasuwa mi się porównanie do kazania wygłaszanego w kościele. Są takie, przy których można usnąć, ciągną się niemiłosiernie, są przegadane. Są takie, które trwają kilka minut, a zostawiają nas z całym wachlarzem odczuć i zmuszają do refleksji. Oj trudna to sztuka przykuć uwagę słuchacza i czytelnika.

Iwona Partka miło mnie zaskoczyła, bo napisała dwanaście opowiadań, które trzymają poziom. Nie ma wśród nich nieudanych. Jedne podobały mi się mniej, inne bardziej, ale wszystkie czytałam z przyjemnością. Były też takie, które gdy została postawiona ostatnia kropka, zostawiły mnie w stanie zamrożenia i wywołały falę refleksji.

Spektrum tematyki poruszanej przez autorkę jest szeroki, dlatego każdy znajdzie w tym zbiorze coś dla siebie. Najbardziej ujęły mnie opowiadania dotykające sfery życia, przemijania, samotności – pierwsze z opowiadań, to mój numer jeden. Dużą zaletą zbioru jest również styl pisania Partyki, który jest uniwersalny, bez finezyjnego stylizowania oraz, co ważne, wykreowanie czytelnikowi przestrzeni do własnej interpretacji każdego tekstu.
www.naczytniku.blogspot.com

W tym roku przeczytałam więcej opowiadań niż w całym życiu. Nigdy mnie do tej krótkiej formy literackiej nie ciągnęło, ale jak już zasmakowałam, to się przed nią nie wzbraniam i od czasu do czasu czytam. I tym sposobem sięgnęłam po opowiadania Iwony Partyki.

Opowiadania mają to do siebie, że zostawiają mało miejsca na rozwinięcie skrzydeł, rozpisanie się, wypłynięcie na...

Słabe. Nie doczytałam.A bardzo lubię opowiadania. Tylko nie takie.

Słabe. Nie doczytałam.A bardzo lubię opowiadania. Tylko nie takie.