Drugi tom rozważań o antycznej sztuce wojennej jest nieco obszerniejszy niż poprzedni, ale tym razem autor skupia się bardziej na omówieniu konkretnych kwestii. Różnego rodzaju dygresji jest wyraźnie mniej niż w przypadku pierwszej części a nawet jeśli są, to w dużo mniejszym stopniu napisane na zasadzie bezlitosnej krytyki innych historyków zajmujących się tematem; w efekcie czytało się to o wiele lepiej niż poprzednią książkę i można z niej trochę więcej zapamiętać.

Zwłaszcza 50 pierwszych stron ma dużą wartość, klarownie omówiona jest tutaj struktura armii rzymskiej od najdawniejszych czasów, gdy Wiecznym Miastem władali królowie, jak i w momencie powstania republiki. Na uwagę zasługuje też sposób, w jaki Hans Delbrück opisuje różnicę między falangą grecką a legionem rzymskim – obszernie i tak, że można to sobie faktycznie wyobrazić.

Jest też kwestia, której wielu ludzi może do końca nie rozumieć – struktury i strategii legionów nie wymyślono z dnia na dzień (podobnie zresztą z falangą Macedońską, te jednostki zmieniały się na przestrzeni stuleci). Doskonale obrazują to rozdziały poświęcone II wojnie punickiej, gdzie wojska republiki od spektakularnych porażek tak się rozwinęły, by móc w pewnym momencie zniszczyć Kartaginę (rozdziały dotyczące Hannibala są tutaj swoją drogą chyba najciekawsze).

Książka porusza wiele zagadnień i nie jest to pozycja, którą można by czytać jak zwykłą beletrystykę, bo dalej jest trudną lekturą, a wiedzę w niej zawartą najlepiej przyswajać stopniowo.

Drugi tom rozważań o antycznej sztuce wojennej jest nieco obszerniejszy niż poprzedni, ale tym razem autor skupia się bardziej na omówieniu konkretnych kwestii. Różnego rodzaju dygresji jest wyraźnie mniej niż w przypadku pierwszej części a nawet jeśli są, to w dużo mniejszym stopniu napisane na zasadzie bezlitosnej krytyki innych historyków zajmujących się tematem; w...

Absolutny klasyk literatury militarnej antyku.

Absolutny klasyk literatury militarnej antyku.