W dzisiejszych czasach tematyka Kościoła jest trudna. Do większości dochodzą nieprzyjemne słuchy, sama też kilkakrotnie doznałam szoku na niektóre informacje.
Jednak mimo to Kościół w większości tworzą księża z powołania, szczerze oddani Bogu.
W książce przedstawione zostały historie trzech księży.
Ksiądz Jakub Bartczak jeszcze zanim wstąpił do seminarium zaczął wraz z bratem rapować. Nie było do końca oczywiste, że zostanie księdzem. Ogolony prawie na łyso, w nieodlacznej czapeczce i szerokich spodniach, typowy wygląd blokersa, który imprezowal i często zmieniał dziewczyny. Jednak gdzieś duchowo ciągnęło go w stronę Boga. Chociaż nikt nie dawał mu nadziei na to, że będzie dobrym księdzem, nie pasował do seminarium, on postanowił spróbować. Początki nie były łatwe, pojawiła się wątpliwość ale mimo to pogłębiał, praktykowal swoją wiedzę. Właśnie wiara i modlitwa były i są dla niego priorytetem. I potrafi w piekny sposób łączyć świat Boga i rapu.
Takie połączenie, nie robiące nikomu krzywdy, nie powinno gorszyć. Zwłaszcza, że ksiądz Jakub rapuje o duchowości z mądrym przesłaniem.
Wywiad z księdzem Jakubem, jak na dość cienką książeczkę nie jest krótki i porusza wiele kwestii, np. hipokryzja - częsty zarzut wobec księży czy przeświadczenie o ich bogactwie oraz wiele, wiele innych.
Ksiądz Michał Misiak wychował się w domu pełnym wiary i modlitwy. Mimo to w technikum pojawił się bunt, który po jakimś czasie nastoletniego Michała zaczął jednak uwierać. Punkowy styl ubioru i bycia nie był mu dłużej potrzebny.
A potem powołanie dało mocno o sobie znać. Modlitwy uliczne, spacery uzdrawiające - Ksiądz Michał jest bardzo otwarty na ludzi i ich problemy. Daje z siebie wszystko by pomagać. Jak sam twierdzi - "moim zadaniem jest służyć i kochać parafian".
Ojciec Ezechiel. Choć w sercu była piłka, wybrał powołanie. Tata wymarzył sobie dla niego karierę piłkarską, chciał siadać przed telewizorem i z dumą oglądać syna podczas meczów. Decyzja nie była łatwa ale została podjęta po długim rozważaniu. Tata nie ma syna piłkarza ale ma wspaniałego syna Kapłana, który ciągle dąży do świętości. Nadal strzela gole, tylko teraz już w sutannie. Bo czy jedno wyklucza drugie?

Co łączy te trzy historie oprócz tego, że wszystkie są ciekawe i wyjątkowe? Każdy z księży był przed wstąpieniem do seminarium dość niepokorny, każdy ze swoimi mocnymi zainteresowaniami i charakterami, w każdym przypadku wielu nie dowierzało, że mogą pójść drogą, prowadzeni przez Boga, że to jest ich najprawdziwsze powołanie. A oni nie dość, że poszli tą drogą, to jeszcze podczas kroczenia nią, upewniali się coraz mocniej, że podjęli najlepszą decyzję. Jakub, Michał, Ezechiel - nie chcieli zostać księżmi, oni chcieli zostać bardzo dobrymi księżmi. I czas pokazał, że właśnie tacy są.

W dzisiejszych czasach tematyka Kościoła jest trudna. Do większości dochodzą nieprzyjemne słuchy, sama też kilkakrotnie doznałam szoku na niektóre informacje.
Jednak mimo to Kościół w większości tworzą księża z powołania, szczerze oddani Bogu.
W książce przedstawione zostały historie trzech księży.
Ksiądz Jakub Bartczak jeszcze zanim wstąpił do seminarium zaczął wraz z...

Książka pokazuje, że ksiądz wbrew temu, co czasami myślimy jest podobnie jak my tylko człowiekiem, który też się zmaga ze swoimi upadkami a świecenia i łaska z nich wynikająca niesprawiają,że w monecie, gdy je otrzymują są nieskazitelni. Zwraca również uwagę na to, że głos powołania można usłyszeć w każdym momencie swojego życia i nawet wtedy można znajdować czas na realizację swoich pasji, a tym samym ewangelizować w niekonwencjonalny sposób zbliżając do Kościoła tych, którym jest z nim niepodrodze. Bohaterowie opowiadają o domu rodzinnym, pasji, odkryciu powołania, ale nie mają odwagę zmierzyć się również z trudnymi dla Kościoła tematami jak kwestia pieniędzy, homoseksualizmu, niezachowania celibatu, przepychu. Ciekawe jest też spojrzenie na sakrament spowiedzi od strony tego, który w nim pośredniczy, łaski z niego płynące, jak również zawrócenie uwagi na to samych bohaterów książki, że oni są tymi, którzy z mocy Chrystusa mają moc odpuszczania grzechów i udzielania rozgrzeszenia, ale sami również wyznają swoje słabości i proszą o Boże przebaczenie (Jak zobaczyłem, ile łask wypływa podczas spowiedzi , stałem się jej fanem. Niezwykle jest to, że gdy wypowiadam słowa" i ja odpuszczam tobie grzechy", Bóg uwalnia człowieka z jego słabości, na nowo podaje mu rękę by nawiązać relacje. najbardziej jednak przeżywam własną spowiedź, tę w której to ja jestem penitentem (s.40 ). Chodź mi przynajmniej trudno jest zaakceptować slang w wypowiedziach rapującego księdza. A może jestem porostu wyczulona na poprawny języka? Niemniej jednak książkę bardzo polecam :)

Książka pokazuje, że ksiądz wbrew temu, co czasami myślimy jest podobnie jak my tylko człowiekiem, który też się zmaga ze swoimi upadkami a świecenia i łaska z nich wynikająca niesprawiają,że w monecie, gdy je otrzymują są nieskazitelni. Zwraca również uwagę na to, że głos powołania można usłyszeć w każdym momencie swojego życia i nawet wtedy można znajdować czas na...

Często przed oczami mamy obraz księdza, który wyciąga od nas kasę, straszy piekłem, a w najgorszym wypadku wykorzystuje niewinne dzieci. W mediach rozpowszechniony jest zły wizerunek księży. To prawda, że zdarzają się tacy księża, ale wśród niech są również prawdziwi z powołania pasterze, którzy z miłością i oddaniem poświęcają się ludziom. Książka pokazuje, ze ksiądz to nie tylko instytucja trzymających wiernych na odległość. Wręcz przeciwnie, są ludźmi dla ludzi. Wszystkich. Polecam!

Często przed oczami mamy obraz księdza, który wyciąga od nas kasę, straszy piekłem, a w najgorszym wypadku wykorzystuje niewinne dzieci. W mediach rozpowszechniony jest zły wizerunek księży. To prawda, że zdarzają się tacy księża, ale wśród niech są również prawdziwi z powołania pasterze, którzy z miłością i oddaniem poświęcają się ludziom. Książka pokazuje, ze ksiądz to...

Ksiądz nie rodzi się księdzem. Najpierw jest dzieciństwo, młodość, studia, rodzina i przyjaciele-życie jak każdej osoby świeckiej. Powołanie przychodzi na różnych etapach życia i do ,,próby sił" dochodzi w seminarium.

Michał Bondyra-dziennikarz, scenarzysta i autor licznych reportaży społecznych dotyczących m.in. biedy, bezdomności i uzależnień napisał książkę pt.,,Ksiądz też człowiek, czyli trzy historie o pasji w pasji". Opisał w niej trzy drogi do kapłaństwa bardzo charakternych osób: ks.Jakuba Bartczaka (hiphopowca),ks.Michała Misiaka (ewangelizatora ulicy) oraz o.Ezechiela Lasoty (piłkarza).

Jakub Bartczak-chłopak z Wrocławia, który luźno podchodził do życia. Stracił tatę w wypadku i podświadomie szukał go w Jezusie. Wraz z bratem Michałem założył duet 2 Komplet i tworzył muzykę hiphopową. ,,Na scenie z Michałem byliśmy nie do pobicia. Ja od zawsze robiłem na scenie show. Byłem wodzirejem, performerem. Nakręcała mnie wielka liczba ludzi. Brat z kolei był genialnym stand-uperem, potrafił sypać kawałkami jak z rękawa. W tym, co robiliśmy, byliśmy perfekcjonistami." Po śmierci brata zdecydował, że pójdzie do seminarium. Łatwo nie miał, bo był antysystemowcem i nikt niczego dobrego się po nim nie spodziewał.
Teraz w swojej parafii rymuje-rapuje dzieciom na kazaniach, nagrywa płyty, w których łączy świat Boga i rapu, zajmuje się bezdomnymi w domu brata Alberta, odwiedza chorych na nowotwory w szpitalu.

Michał Misiak-chłopak z Tomaszowa Mazowieckiego ma milion pomysłów na minutę, potrafi modlić się przed sklepem z dopalaczami, urządzać chrystianoteki i spowiadać w dark roomach. Wiara w jego domu rodzinnym wyznaczała życiu rytm. Liczna rodzina kochała się, wspólnie modliła i chodziła do kościoła. Michał buntował się i swoją szczęśliwą rodzinę uważał za ,,patologię." Wsiąkł w klimaty punkowe i przestał się uczyć w technikum. W seminarium miał roczną przerwę, by umocnić się w wierze. Spędził ten czas u benedyktynów oraz w eremie karmelitów bosych. Po święceniach ewangelizacja stała się jego pasją. Zajmuje się ministrantami, biega w maratonach, jeździ na deskorolce, trenuje parkur z młodzieżą, jest do dyspozycji każdego człowieka na ulicy, chce być dobrym księdzem. ,,Wykorzystuję miłość do historii, gór, sportu, by człowiek poznał i pokochał Jezusa."

Ezechiel Lasota-chłopak z Ozorkowa jest uparty i walczy do samego końca dając z siebie wszystko. Tata hartował go i zaszczepił miłością do futbolu. Karierę w sporcie poświęcił dla kapłaństwa. Wybrał seminarium w Kalwarii Zebrzydowskiej i ojców bernardynów. Jest jedynym zakonnikiem, który gra w księżowskiej kadrze Polski. Dla ludzi, którzy obserwują, jak przed meczem przebiera się z habitu w koszulkę z orzełkiem widok taki jest szokiem. Jego celem życiowym jest zostanie świętym i chce to osiągnąć przez dążenie do bycia dobrym człowiekiem i dobrym kapłanem. ,,W moim życiu były i są upadki, czasem wewnętrzny spór ze Stwórcą, ale na końcu i tak przychodzi refleksja, że nad wszystkim czuwa Bóg. I raz daje cukierki, a raz krzyże. Gdy te ostatnie, to również siłę, by je nieść."

Ewangelizują poprzez muzykę, sport i inne pasje. Ich zaangażowanie przyciąga do Kościoła często ludzi, którym z tym nie było po drodze. Pokazali swoją postawą, że można łączyć pasję z byciem blisko Boga. Ich kapłaństwo jest mocne, trwałe i wiarygodne, bo wykute po życiowych doświadczeniach. Dzięki temu lepiej rozumieją problemy osób świeckich.

Ich wypowiedzi są bardzo szczere i wiarygodne, nie unikają odpowiedzi na trudne tematy związane z celibatem, sprawami materialnymi, spowiedzią i udzielaniem porad duchowych. Po przeczytaniu książki uzyskałam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Cieszę się, że ją przeczytałam i zachęcam do sięgnięcia po książkę ,,Ksiądz też człowiek" Michała Bondyry, może stanie się dla kogoś drogowskazem w życiu.

Ksiądz nie rodzi się księdzem. Najpierw jest dzieciństwo, młodość, studia, rodzina i przyjaciele-życie jak każdej osoby świeckiej. Powołanie przychodzi na różnych etapach życia i do ,,próby sił" dochodzi w seminarium.

Michał Bondyra-dziennikarz, scenarzysta i autor licznych reportaży społecznych dotyczących m.in. biedy, bezdomności i uzależnień napisał książkę pt.,,Ksiądz...

Bardzo pozytywnie odebrałam tę książkę. Skraca dystans między zwykłymi ludźmi a księżmi. Przywraca wiarę, że nie jest tak źle, jak krzyczą media, że to tylko wyjątki.

Bardzo pozytywnie odebrałam tę książkę. Skraca dystans między zwykłymi ludźmi a księżmi. Przywraca wiarę, że nie jest tak źle, jak krzyczą media, że to tylko wyjątki.

Przeczytałem już parę lat temu. Kuba Bartczak wiadomo zawsze pozytywnie.

Przeczytałem już parę lat temu. Kuba Bartczak wiadomo zawsze pozytywnie.