Wij

jak to rosyjska literatura - nic nie może mieć zbyt wiele sensu, natomiast wiele wyjaśnia zaczerpnięcie motywu wija z mitologii rosyjskiej. język, jak to gogol, mistrzowski i niczego mu odmówić nie można. ciekawa, ale bardzo dezorientująca - w pewien sposób, którego nawet sama do końca nie potrafię wyjaśnić - pozycja

jak to rosyjska literatura - nic nie może mieć zbyt wiele sensu, natomiast wiele wyjaśnia zaczerpnięcie motywu wija z mitologii rosyjskiej. język, jak to gogol, mistrzowski i niczego mu odmówić nie można. ciekawa, ale bardzo dezorientująca - w pewien sposób, którego nawet sama do końca nie potrafię wyjaśnić - pozycja

Trzej seminarzyści zatrzymują się w chacie staruchy.

Trzej seminarzyści zatrzymują się w chacie staruchy.

Kiedy czytasz czujesz się zaraz obok bohaterów. Gogol umie pisać tak, że czytelnik sam jak by odczuwa zapach tytoniu i słyszy jak psy szczekają gdzieś w ciemności wsi. Ale jego mistrzostwo jest nawet nie w tym, że umie ci wciągnąć i dać docuć zapachy bądź poranny wiaterek. Gogol pisze tak , że czytelnik sam potrzebuję w raz z bohaterem powąchać tego tytoniu i iść dalej.
Arcydzieło zasługuję na wyższe oceny jakie tylko mamy w tej stronie .

Kiedy czytasz czujesz się zaraz obok bohaterów. Gogol umie pisać tak, że czytelnik sam jak by odczuwa zapach tytoniu i słyszy jak psy szczekają gdzieś w ciemności wsi. Ale jego mistrzostwo jest nawet nie w tym, że umie ci wciągnąć i dać docuć zapachy bądź poranny wiaterek. Gogol pisze tak , że czytelnik sam potrzebuję w raz z bohaterem powąchać tego tytoniu i iść dalej....

"Wij" mom zdaniem jest raczej niedoceniany i byc moze wynika to z oczekiwan czytelnikow, ktorzy nastawieni sa na fantastyke i horror. Po pierwsze nie nalezy nastawiac sie na to, ze jest to horror. Sily piekielne, przed ktorymi broni sie glowny bohater, mozna interpretowac jako przenosnie piekla, ktore jest w samym czlowieku, w jego glowie a niekoniecznie jako doslowne zjawiska nadprzyrodzone. Choma pozostawiony jest sam sobie. Kozacy swiadomi zagrozenia, ktore reprezentuje wiedzma, nie robia nic aby mu pomoc. Wrecz przeciwnie, popychaja go w jej "szpony". "Wij" pokazuje samotna walke czlowieka z wlasnymi demonami, ktore rozwniez mozna interpretowac jako pokusy cielesne na podstawie watku wiedzmy, ktora przybiera postac pieknej mlodej dziewczyny dosiadajacej Chomy (est to dosc ciekawa scena, ktorej interpretacje lepiej pozostawic czytelnikowi ...).
Mom zdaniem, w "Wiju" nie chodzi o fantastyke, ale wlasnie o walke czlowieka z pieklem, ktore jest w nim samym i swiecie otaczajacym go bezposrednio.
"Wij" zasluguje na to, aby go przeczytac chociazby z jednego powodu: z tego opowiadania Gogola Michail Bulhakow zaczerpnal inspiracje dla opisu sceny lotu Malgorzaty na miotle; warto porownac opis lotu wiedzmy i Chomy oraz lotu bohaterki powiesci "Mistrz i Malgorzata".

"Wij" mom zdaniem jest raczej niedoceniany i byc moze wynika to z oczekiwan czytelnikow, ktorzy nastawieni sa na fantastyke i horror. Po pierwsze nie nalezy nastawiac sie na to, ze jest to horror. Sily piekielne, przed ktorymi broni sie glowny bohater, mozna interpretowac jako przenosnie piekla, ktore jest w samym czlowieku, w jego glowie a niekoniecznie jako doslowne...

"W „Wiju” Gogola niby też nic nie brakuje, bo jest i czarownica, która każe człowiekowi wozić się na swym grzbiecie, i widmo pięknej rusałki, i młoda, urodziwa niewiasta zmarła w kwiecie wieku, nad którą trzeba odprawić modły, i upiór, i latająca trumna, jednak sposób, w jaki Gogol dochodzi do tych straszności jest mocno przyciężki. Pełne grozy momenty przeplatane są tak długimi passusami o życiu ukraińskiego ludu, że gdy już nastąpi prawdziwie mroczna scena, czytelnik nieomal zdąży przysnąć i zapomnieć, że ma się bać."

Reszta opinii pod adresem: https://tanayahczyta.wordpress.com/2017/04/19/lokis-p-merimee-oraz-wij-m-gogol/ :)

"W „Wiju” Gogola niby też nic nie brakuje, bo jest i czarownica, która każe człowiekowi wozić się na swym grzbiecie, i widmo pięknej rusałki, i młoda, urodziwa niewiasta zmarła w kwiecie wieku, nad którą trzeba odprawić modły, i upiór, i latająca trumna, jednak sposób, w jaki Gogol dochodzi do tych straszności jest mocno przyciężki. Pełne grozy momenty przeplatane są tak...

Mikołaj Gogol w swojej przedwcześnie zakończonej twórczości literackiej mocno interesował się folklorem ludu ukraińskiego, wykorzystując jego specyficzny koloryt o konstruowania baśniowych historii i elementami fantastycznymi. Dobrym tego przykładem jest właśnie opowiadanie Wij. Powstało ono 1835 r. jako jedno z pierwszych w dorobku pisarza, co się czuje w stylistyce i konstrukcji fabuły, daleko jej jeszcze do stylu znanego z Martwych Dusz. Polubiłem to opowiadanie za ludowy mistycyzm naszych wschodnich sąsiadów, za barwne i sielskie przedstawienie flory i fauny żyznej Ukrainy, a także komizm charakterystyczny dla rubasznego chłopstwa. Całość jest trochę znęcona postacią samego Wija, która pojawia się na samym końcu, jej opis oraz zachowanie zaburza klimat niedopowiedzianej, tajemniczej grozy.
Wspaniałym uzupełnienie doznań po zapoznaniu się z opowiadaniem Mikołaja Gogola jest radziecki film reżyserii Gieorgija Kropaczowa 1967 r. pod tym samym tytułem. Bardzo sugestywny w swoim wyrazie, taki stylu baśni o Dziadku Mrozie. W sposób przekonujący mamy przedstawione kulturowe i etnograficzne tło historii o filozofie Chomie, wiedźmie występującej w dwóch w cieleniach staruchy i krasawicy z kniaziowego dworu. Także i w filmie postać samego Wija nie jest najmocniejszą stroną. Jego charakteryzacja i zachowanie przypomina mi potwory rodem z filmy „Pan Kleks w kosmosie” ;)

Mikołaj Gogol w swojej przedwcześnie zakończonej twórczości literackiej mocno interesował się folklorem ludu ukraińskiego, wykorzystując jego specyficzny koloryt o konstruowania baśniowych historii i elementami fantastycznymi. Dobrym tego przykładem jest właśnie opowiadanie Wij. Powstało ono 1835 r. jako jedno z pierwszych w dorobku pisarza, co się czuje w stylistyce i...