To nie jest książka piękna i to nie jest książka wybitna. Ale z pewnością jest to bardzo mądra lektura. Ta króciutka powieść to przekrój życia Amalii, prostej kobiety żyjącej w małej fińskiej wiosce. Amalię poznajmy jako silną, upartą osobę, umiejącą sobie poradzić w nawet najtrudniejszych warunkach. A los jej nie oszczędzał, wystarczy wspomnieć nieudane małżeństwo, śmierć pierwszego dziecka czy wczesne wdowieństwo. Kobieta jednak nie załamuję się, wręcz przeciwnie. Wydaje się iż, czerpie dodatkowe siły za każdym razem kiedy uda jej się pokonać, nawet najdrobniejszą przeszkodę. Co więcej, Amalia w bardzo prostolinijny sposób cieszy się tym co ma, nie oczekując od losu „gruszek na wierzbie”. Po prostu przyjmuje życie takim jakie jest. Amalia to człowiek który jest pogodzony ze sobą i żyje w zgodzie ze sobą, akceptuje siebie, oraz to co ją spotyka. Nie buntuje się, ale godnie mierzy się z przeciwnościami losu. Pod koniec książki melancholia sięga zenitu i czytelnikowi samo ciśnie się na usta pytanie: czy ona jest szczęśliwa? Niesyty, tak jak w prawdziwym życiu, nie można na to pytanie odpowiedzieć po prostu tak lub nie.

To nie jest książka piękna i to nie jest książka wybitna. Ale z pewnością jest to bardzo mądra lektura. Ta króciutka powieść to przekrój życia Amalii, prostej kobiety żyjącej w małej fińskiej wiosce. Amalię poznajmy jako silną, upartą osobę, umiejącą sobie poradzić w nawet najtrudniejszych warunkach. A los jej nie oszczędzał, wystarczy wspomnieć nieudane małżeństwo, śmierć...