Trzy krople życia

Przyjemna książka raczej dla młodszych czytelników, choć oczywiście dorosłym też się czasem przyda przenieść do magicznego, marzycielskiego świata ;). Nie jest nudna, ciągle się coś dzieje, łatwo polubić właściwie wszystkich bohaterów. Jedna z książek, która jak byłam młodsza, przekonała mnie do czytania książek. Można ją określić jednym słowem - PRZYGODA. Polecam.

Przyjemna książka raczej dla młodszych czytelników, choć oczywiście dorosłym też się czasem przyda przenieść do magicznego, marzycielskiego świata ;). Nie jest nudna, ciągle się coś dzieje, łatwo polubić właściwie wszystkich bohaterów. Jedna z książek, która jak byłam młodsza, przekonała mnie do czytania książek. Można ją określić jednym słowem - PRZYGODA. Polecam.

Uwielbiam książki przeznaczone dla młodych czytelników, dzięki którym mogę, choć na chwilę przenieść się do beztroskich czasów dzieciństwa… w których wyobraźnia grała pierwsze skrzypce, a świat mienił się milionem barw… Ewa Rosolska zafundowała mi bardzo przyjemną wycieczkę do przeszłości… oj bardzo…

Zabierając się za lekturę Trzech kropel życia, nie sądziłam, że okaże się ona tak przyjemną i ciekawą lekturą. Autorka miała ciekawy i nietuzinkowy pomysł na fabułę, który bardzo sprawnie rozwinęła, tworząc intrygującą historię, od której ciężko się oderwać choćby na sekundę… Nie mówiąc (pisząc?) o tym, że w trakcie czytania człowiek przenosi się w zupełnie inny świat…
Barwne i plastyczne opisy podziałają na wyobraźnie niejednego czytelnika (małego i dużego),a lekki styl autorki sprawia, że książkę czyta się bardzo, bardzo szybko… aż żal, że tak szybko...

Jedynym drobnym mankamentem tej powieści są momenty, w których autorka opisuje (z perspektywy narracji trzecioosobowej) myśli bohaterów. Niejednokrotnie musiałam chwilę się zastanowić, by odgadnąć, o myśli którego z bohaterów mowa w danym fragmencie.

Bohaterowie wykreowani przez autorkę są niezwykle ciepłymi postaciami. Nie sposób ich nie polubić, ba! pokochać. Serdeczny i miły wujek Jurek, miłośnik książek, muzyki i zwierząt (ach! Ten sposób jego wypowiedzi). Dzieci, z którymi wielu młodych czytelników będzie w stanie się utożsamić... Bo czyż dzieci nie są ciekawskie, nie lubią psot i przekomarzania? A i „fantastycznych” postaci tutaj nie brakuje… :)

Autorce udało się zachować równowagę między opisami a dialogami, co ma wpływ na przyjemność z czytania. Ogólnie dialogi są fajnie i płynnie skonstruowane, choć nie brak tutaj powtórzeń, które w ogólnym rozrachunku schodzą na dalszy plan i nie rzucają się aż tak w oczy… Dzieciom z pewnością nie będzie to przeszkadzało.

Tak, jak wspomniałam historia Marty i jej towarzyszy jest historią niezwykle ciekawą. Książka wciąga od pierwszych stron i do samego końca trzyma… w napięciu i oczekiwaniu, na to, co wydarzy się w kolejnym rozdziale. Z przyjemnością czyta się powieści, w których ciężko przewidzieć finał czytanej powieści, a co dopiero gdy mowa o przewidywaniu wydarzeń z danego rozdziału! Już dawno nie miałam w rękach takiej książki… W której zagadka goni zagadkę, tajemnica tajemnicę… a wszystko to pierwotnie coraz bardziej okrywa się mgłą, by później po kolei ujawniać wszystko to, co pozostawało pod znakiem zapytania…
Podsumowując: Tajemnica Starego Witraża. Trzy krople życia to lektura, w której zakochacie się od chwili, w której przeczytacie pierwsze zdania. Historia o miłości, przyjaźni z nutą magii i odrobinką grozy, która porwie niejedno serducho – to małe i to duże.
Do tego, to dopiero pierwszy tom cyklu… czego można chcieć więcej?


Gorąco polecam!

Uwielbiam książki przeznaczone dla młodych czytelników, dzięki którym mogę, choć na chwilę przenieść się do beztroskich czasów dzieciństwa… w których wyobraźnia grała pierwsze skrzypce, a świat mienił się milionem barw… Ewa Rosolska zafundowała mi bardzo przyjemną wycieczkę do przeszłości… oj bardzo…

Zabierając się za lekturę Trzech kropel życia, nie sądziłam, że okaże się...

Mama słyszała o niej w telewizji i wypożyczyłam ją w bibliotece. Zakochałam się w niej i przeczytałam ok w 2 dni (jestem książko-holiczką). Resztę części zamówiłam na urodziny w tempie miesiąc przyśpieszenia :)
Akcja była zaskakująca i nie było łatwo domyślić się co będzie dalej.

Mama słyszała o niej w telewizji i wypożyczyłam ją w bibliotece. Zakochałam się w niej i przeczytałam ok w 2 dni (jestem książko-holiczką). Resztę części zamówiłam na urodziny w tempie miesiąc przyśpieszenia :)
Akcja była zaskakująca i nie było łatwo domyślić się co będzie dalej.

Książka przeniosła mnie do czasów dzieciństwa. Przygody bohaterów wciągnęły na tyle, że połknęłam tę opowieść w dwa wieczory. Myślę, że młodym czytelnikom powinna przypaść do gustu, ze względu na to, że mamy tu trochę magii, grozy, fantazji, baśniowej legendy no i oczywiście przygody. Wyróżnia ją też to, że nie opowiada o czarodziejach, wampirach i innych, znanych nam już motywach z książek dla dzieci i młodzieży. Pomysł Rosolskiej z tajemniczym witrażem jest oryginalny, dzięki czemu fabuła nie rozwija się według utartych schematów i nie jesteśmy w stanie przewidzieć rozwoju wydarzeń. Mimo że autorka kontynuuje opowieść w drugim tomie, pierwszy może istnieć zupełnie samodzielnie.
Polecam młodszym i nie tylko czytelnikom.

Książka przeniosła mnie do czasów dzieciństwa. Przygody bohaterów wciągnęły na tyle, że połknęłam tę opowieść w dwa wieczory. Myślę, że młodym czytelnikom powinna przypaść do gustu, ze względu na to, że mamy tu trochę magii, grozy, fantazji, baśniowej legendy no i oczywiście przygody. Wyróżnia ją też to, że nie opowiada o czarodziejach, wampirach i innych, znanych nam już...

Powieść ciekawa, wciągająca, napisana z wyobraźnią, ale i bardzo niechlujnie: łatwo nie zorientować się, która postać co mówi, czasem pogubić kto co robi albo kim jest (szczególnie koty),ale przede wszystkim stracić połowę radości z przeżywania przygody przez wyjątkowo leniwą narrację: ciągłe, po stokroć ciągłe powtórzenia, ubogi język, fatalna stylizacja, praktycznie brak rozróżnienia pomiędzy sposobem mówienia poszczególnych postaci (wyjątkiem Helena, ale to ona właśnie jest tak nieudolnie stylizowana). W powieści dla dorosłych wybaczyłbym prędzej; ale dzieci wciąż wyrabiają sobie wyczucie stylu i uczą się, jak powinna wyglądać literatura. Ta książka może służyć tylko jako przykład negatywny.

Powieść ciekawa, wciągająca, napisana z wyobraźnią, ale i bardzo niechlujnie: łatwo nie zorientować się, która postać co mówi, czasem pogubić kto co robi albo kim jest (szczególnie koty),ale przede wszystkim stracić połowę radości z przeżywania przygody przez wyjątkowo leniwą narrację: ciągłe, po stokroć ciągłe powtórzenia, ubogi język, fatalna stylizacja, praktycznie brak...

Świetna książka o przygodach Marty, która odkrywa magiczny witraż, dzięki któremu ma mnóstwo przygód ze swoim wujkiem i jego wnukami.
Książka nie tylko dla dzieci ;).

Świetna książka o przygodach Marty, która odkrywa magiczny witraż, dzięki któremu ma mnóstwo przygód ze swoim wujkiem i jego wnukami.
Książka nie tylko dla dzieci ;).

Ciekawa książka dla wszystkich i tych mniejszych i większych.

Ciekawa książka dla wszystkich i tych mniejszych i większych.