Ed Brubaker zakończył pisanie komiksów bardzo mocnym akcentem i zostawił spore pole do popisu dla kolejnych scenarzystów. Andy Diggle, który od tej pory zaczął zajmować się fabułą kolejnych zeszytów serii postanowił rozdmuchać nowy status quo Darededevila do rozmiarów małego wydarzenia komiksowego z udziałem ulicznych superbohaterów i tak oto powstała miniseria „Kraina cienia”. Czy większa skala historii sprawia, że dorównuje ona najlepszym komiksom ze zbiorów „Daredevil – Nieustraszony”?

W wyniku starcia Daredevila z Bullseyem zostaje zniszczony spory budynek mieszkalny. Na jego miejsce bohater wznosi wielką twierdzę czyli tytułową Krainę Cieni, której jako przywódca Hand jest niepodzielnym władcą. Szybko niewidomy heros staje się coraz bardziej bezwzględny, a inni superbohaterowie muszą zdecydować czy popierają takie podejście do walki z przestępczością czy przeciwstawią się dawnemu towarzyszowi broni.

Początkowo bardzo wiarygodnie przedstawiona jest przemiana moralna Matta Murdocka. Biorąc pod uwagę jego dotychczasowe doświadczenia można zrozumieć czemu uznał, że jego dotychczasowy sposób działania był zbyt łagodny. Niestety bardzo szybko ewoluuje tu we wręcz przerysowanego potwora, którego ciężko brać na poważnie. Na dodatek wprowadzenie tu nadnaturalnego wyjaśnienia sprawia, że z bohatera spada wszelka odpowiedzialność.

Dużo sobie obiecywałem po udziale wielu bohaterów ulicznych w tej opowieści. Wielu z nich reprezentuje różnorodny światopogląd moralny i interesujące byłoby obserwowanie ich rozterek moralnych. Na dodatek już na początku część z nich podejmuje kontrowersyjne decyzje współpracy z jednym z wrogów Daredevila. Mogło być z tego coś na miarę historii „Wojna domowa”, ale na mniejszą skalę. Niestety zbyt szybko dochodzi do bezsensownej bitki i nie ma specjalnie czasu na zastanowienie się czy wybieranie stron.

Za warstwę graficzną odpowiada tu Billy Tan. Bardzo dobrze wychodzą mu sceny akcji, które są tu dynamiczne i efektowne. Szkoda tylko, że w bardziej spokojniejszych momentach wyraźnie brakuje mu pomysłu. Całkiem klimatyczny jest czarny kostium Daredevila podkreślający, że stał się bardziej brutalnym superbohaterem w stylu Punishera.

Tom ten pokazuje jak zmarnować bardzo ciekawy pomysł. Fani poszczególnych postaci mogą czuć się smutni, że ich ulubieni bohaterowie nie zostają tu sensownie wykorzystani. Naprawdę jest to smutny epilog do tego do czego zdążyli nas przyzwyczaić Ed Brubaker i Brian Michael. Na obronę Andy’ego Diggle’a chcę napisać, że zeszyty serii „Daredevil” pisane przez niego są lepsze niż „Krainia cieni” i polecam na nie poświęcić czas zamiast na tę co najwyżej przeciętną miniserię.

Ed Brubaker zakończył pisanie komiksów bardzo mocnym akcentem i zostawił spore pole do popisu dla kolejnych scenarzystów. Andy Diggle, który od tej pory zaczął zajmować się fabułą kolejnych zeszytów serii postanowił rozdmuchać nowy status quo Darededevila do rozmiarów małego wydarzenia komiksowego z udziałem ulicznych superbohaterów i tak oto powstała miniseria „Kraina...

6,5

6,5

Pomysł ciekawy - wykonanie mierne i mizerne.
Zbitek bohaterów (co kilka kartek wyskakuje nowy, sic!),kopanina i nawalanka bez ładu i składu. Na deser demony.
Jedyny plus to Spidey, który jak zawsze, nie zawodzi.

Pomysł ciekawy - wykonanie mierne i mizerne.
Zbitek bohaterów (co kilka kartek wyskakuje nowy, sic!),kopanina i nawalanka bez ładu i składu. Na deser demony.
Jedyny plus to Spidey, który jak zawsze, nie zawodzi.

Daredevil po wydarzeniach, które wstrząsały światem Marvela i jego życiem prywatnym, zostaje przywódcą organizacji "The Hand" i przy pomocy hord ninja postanawia zaprowadzić bezwzględny spokój na terenie Hell's Kitchen.
Pomysł wyjściowy był niezły, jednak czuć że ten tom to część większego crossoveru i fabuła jest nieprawdopodobnie poszatkowana. Motywacja głównego bohatera i jego konflikt z przyjaciółmi są całkowicie absurdalne. W kolejnych zeszytach dochodzi do klasyczne łubu-du, które ma na celu zaprezentowanie jak największej gamy postaci związanych z wspomnianą dzielnicą Nowego Jorku oraz kilku znanych bohaterów, którzy muszą pojawić się w celu zwiększenia sprzedaży.
Szkoda zmarnowanego potencjału, tym bardziej że kreska, za którą odpowiada Billy Tan prezentuje się więcej niż przyzwoicie a projekt mrocznego kostiumu Śmiałka jest wręcz obłędny.

Daredevil po wydarzeniach, które wstrząsały światem Marvela i jego życiem prywatnym, zostaje przywódcą organizacji "The Hand" i przy pomocy hord ninja postanawia zaprowadzić bezwzględny spokój na terenie Hell's Kitchen.
Pomysł wyjściowy był niezły, jednak czuć że ten tom to część większego crossoveru i fabuła jest nieprawdopodobnie poszatkowana. Motywacja głównego bohatera...

nie jest to jakaś wybitna historia, czytało się bardzo szybko, niektóre wątki były nielogiczne, ale kostium daredevila wymiatał

nie jest to jakaś wybitna historia, czytało się bardzo szybko, niektóre wątki były nielogiczne, ale kostium daredevila wymiatał

Typowa nawalanka dobrych bohaterów, z ich przyjacielem, który przeszedł na stronę zła. Proste, przewidywalne i typowo rozrywkowe dzieło cierpiące na jeden mankament. W oryginalne "Shadowland" był crossoverem/eventem rozprzestrzeniającym się na inne komiksy Marvela i, aby mieć obraz całości wypadałoby się z nimi zapoznać. Niestety, w polskiej wersji dostaliśmy jedynie główny event, który bez tytułów pobocznych jest zwyczajnie nudny i wybrakowany.

Typowa nawalanka dobrych bohaterów, z ich przyjacielem, który przeszedł na stronę zła. Proste, przewidywalne i typowo rozrywkowe dzieło cierpiące na jeden mankament. W oryginalne "Shadowland" był crossoverem/eventem rozprzestrzeniającym się na inne komiksy Marvela i, aby mieć obraz całości wypadałoby się z nimi zapoznać. Niestety, w polskiej wersji dostaliśmy jedynie główny...

Nie jest żadnym odkryciem, że najlepsze komiksowe historie to te, w których bohaterowie zwracają się przeciwko sobie. Szczególnie, kiedy tym złym zostaje okaz wszystkich cnot, czyli Daredevil. Akurat tym razem przeciągnięty na mroczną stronę mocy przez jeszcze mroczniejszy klan ninja, który wybrał go na swojego mistrza. Naprzeciw staje grupa przypadkowo zebranych bohaterów, którzy zrobią wszystko, żeby Nowy Jork nie skończył w gruzach.

Muszę przyznać, że zostałem pozytywnie zaskoczony przez komiks Diggle'a. Tak jak zapowiada opis, jest to klasyczna kopanina po ryjach z odrobiną demonicznych mocy i obowiązkowych sucharów rzucanych przez Spider-mana. Więc czym się różni od innych nawalanek, których w Marvelu pełno? No cóż, jego geniusz leży przede wszystkim w doborze bohaterów. Wielokrotnie już chyba narzekałem na tych bogatych cwaniaków w stylu Avengersów i Fantastycznej Czwórki. Tu ich nie ma! W ogóle! Wszystkie role zostały obsadzone przez moich osobistych marvelowych faworytów. Szkoda tylko, że Shadowland jest bardzo krótki, przez co kilka postaci po prostu nie może się wykazać. I tak Punisher dostaje dla siebie kilka kadrów, a Wolverine atakuje tylko i wyłącznie raz. Prawdopodobnie żeby w pełni cieszyć się tą historią, trzeba przeczytać też całą masę pojedynczych historii z nią związanych.

Ale i tak nie uważam czasu za stracony. Nie jest to przełomowy komiks, zachwycający trafnymi spostrzeżeniami i zwrotami akcji, lecz czyta się go naprawdę przyjemnie, a za dobór postaci Andy Diggle otrzymuje ode mnie przepotężnego plusa. Gdyby tylko komiks był odrobinę dłuższy...

Nie jest żadnym odkryciem, że najlepsze komiksowe historie to te, w których bohaterowie zwracają się przeciwko sobie. Szczególnie, kiedy tym złym zostaje okaz wszystkich cnot, czyli Daredevil. Akurat tym razem przeciągnięty na mroczną stronę mocy przez jeszcze mroczniejszy klan ninja, który wybrał go na swojego mistrza. Naprzeciw staje grupa przypadkowo zebranych bohaterów,...