Jeden z najlepszych tomów Thorgala będący jednocześnie emblematem całej sagi i gatunku. Bezpośrednie następstwo wcześniejszego Słonecznego miecza i prawdziwe otwarcie 4 serii. Dziecię Gwiazd przekonane o swojej klątwie, wraz z podróżującą z nim wojowniczą Kriss de Valnor, postanawia usunąć się z równania bogów i przekreślić swoje przeznaczenie, by móc wieść normalne, ludzkie życie u boku ukochanej Aaricii i swoich dzieci. Aby tego dokonać musi odnaleźć zaginione miejsce zwane Niewidzialną Fortecą strzeżoną przez nieśmiertelną Walkirię Taimyr, to w niej znajduje się legendarny Kamień, czyli suma pamięci mocy bogów Asgardu i spisanych losów wszystkich ludzi w historii świata. Wyprawa po klasyczny MacGuffin stanie się pełnoprawną podróżą po wszystkich wspomnieniach bohaterach i konfrontacją z każdym kluczowym nikczemnikiem, z którym skrzyżował miecz bądź wpłynął na jego losy jak Saxegaard, Sliva, Gandalf Szalony, Shardar a nawet sam Nidhogg. Nie zabraknie również ech zmarłych przyjaciół, tudzież Shaniah czy Tjall, którzy postarają się wskazać mu drogę przez otchłań jego koszmarnego Ja. Bo tymże jest 19-sty tom Thorgala, jedną wielką podróżą psychologiczną w myśl psychoterapii bohatera, gdzie dzielny wiking zostanie poddany sesji terapeutycznej, by móc uświadomić i przepracować w sobie wszystkie żale, traumy i zobowiązania wobec świata i ludzi. A na końcu zostać nieświadomie nagrodzonym wolnością ducha, nowym startem w życie. To ponownie solowa opowieść, pełna dynamiki dwojga niepokornych wojowników, z dala od spraw rodzinnych i konfliktów na większą sprawę. Należy też wspomnieć o zwiększonej dawce erotyki, tutaj bardzo seksownie przedstawionej nago Kriss w kąpieli , co staje się pomału znakiem komiksòw ale też i lat 90-tych. Bliżej temu do intymnego dramatu psychologicznego niż kiedykolwiek w zeszytach Rosińskiego i Van Hamme’a. Jednocześnie to kolejny doskonały przykład historii opartej na mitologii nordyckiej, stojącej na równi z takimi tomami jak Ponad krainą cieni, Gwiezdne dziecko czy Strażniczką Kluczy. Jednak, iż ten zeszyt jest wielkim podsumowaniem historii Nordmana, w żadnym wypadku nie należy czytać go jako starter w świat fantasy Aegirssona.

Jeden z najlepszych tomów Thorgala będący jednocześnie emblematem całej sagi i gatunku. Bezpośrednie następstwo wcześniejszego Słonecznego miecza i prawdziwe otwarcie 4 serii. Dziecię Gwiazd przekonane o swojej klątwie, wraz z podróżującą z nim wojowniczą Kriss de Valnor, postanawia usunąć się z równania bogów i przekreślić swoje przeznaczenie, by móc wieść normalne,...

Z dzieciństwa pamiętałem, że główny bohater był raczej w porządku do swojej miłości, chyba, że ktoś mu w tym utrudniał. Pamiętałem cześć z poziomą ścianą i chciałem sobie przypomnieć z czym się to wiązało. Otwieram niedawno kupiony zeszyt a tu cycki. I nie wiem czy nie było tu zmiany marketingowej dopasującej się do serii Kriss de Valnor, zmianą koncepcji Thorgalverse, czy może zapomniałem o motywie przewodnim tego zeszytu.

Z dzieciństwa pamiętałem, że główny bohater był raczej w porządku do swojej miłości, chyba, że ktoś mu w tym utrudniał. Pamiętałem cześć z poziomą ścianą i chciałem sobie przypomnieć z czym się to wiązało. Otwieram niedawno kupiony zeszyt a tu cycki. I nie wiem czy nie było tu zmiany marketingowej dopasującej się do serii Kriss de Valnor, zmianą koncepcji Thorgalverse, czy...

Kryzys wieku średniego Thorgala trwa nadal, a zakończyć go może tylko radykalne wyrzeczenie się własnej tożsamości. Wątek walki z własnymi wspomnieniami interesujący i dość poruszający, choć pamiętam, że kiedyś poruszył mnie bardziej niż przy powtórnej lekturze. Tym razem wyróżniają się właściwie tylko Shaniah i Tjall, może dlatego, że są to osoby, w związku z którymi Thorgal rzeczywiście mógł czuć żal i wyrzuty sumienia. Ogólnie pomysł z wędrówką przez własny umysł wydaje mi się trochę nie do końca wykorzystany i zbyt często sprowadzany do recyklingu dawnych motywów. Wahałam się między 6 a 7/10, ale mimo wszystko jest to znacznie lepsze niż "Słoneczny miecz", a przez wzgląd na dawny sentyment podnoszę nieco ocenę. Zwłaszcza że Kriss de Valnor w tej części też nabiera z powrotem swoich najlepszych (czyt. najgorszych) cech. Co ciekawe, zakończenie sugeruje, że przez większość albumu nie mieliśmy wcale do czynienia z prawdziwą Kriss, tylko jej wspomnieniem w umyśle Thorgala; zdradzałoby to, jak zaskakująco ważna jest dla niego, a także sugerowałoby, że uważa ją za nieco bardziej szlachetne indywiduum, niż by w rzeczywistości zasługiwała.
Edit: Byłabym zapomniała: w tym tomie chyba po raz pierwszy pojawia się pełna golizna Kriss de Valnor, trzeba ten fakt odnotować chyba jako znak czasów. Ach, te rozwiązłe lata dziewięćdziesiąte.

Kryzys wieku średniego Thorgala trwa nadal, a zakończyć go może tylko radykalne wyrzeczenie się własnej tożsamości. Wątek walki z własnymi wspomnieniami interesujący i dość poruszający, choć pamiętam, że kiedyś poruszył mnie bardziej niż przy powtórnej lekturze. Tym razem wyróżniają się właściwie tylko Shaniah i Tjall, może dlatego, że są to osoby, w związku z którymi...

Polecam

Polecam

Przyznam, że od tego numeru nieco mniej znam przygody Thorgala. Kiedyś czytałem te "późniejsze" numery, ale dawno i niewiele pamiętam. Odświeżając sobie "Niewidzialną fortrecę" troszkę byłem rozdarty - z jednej strony to świetna, mistyczna podróż naszego bohatera, aby wymazać swoje imię wskutek czego bogowie o nim zapomną. A z drugiej strony, od tej historii wiadomo już, że kolejne numery nie będą takim samym Thorgalem, jak wcześniej. Niemniej, bardzo dobre opowiadanie i kolejny raz autorzy pokazali, że mają wiele pomysłów na rozwój losów swojego bohatera.

Przyznam, że od tego numeru nieco mniej znam przygody Thorgala. Kiedyś czytałem te "późniejsze" numery, ale dawno i niewiele pamiętam. Odświeżając sobie "Niewidzialną fortrecę" troszkę byłem rozdarty - z jednej strony to świetna, mistyczna podróż naszego bohatera, aby wymazać swoje imię wskutek czego bogowie o nim zapomną. A z drugiej strony, od tej historii wiadomo już, że...

Totalnie przegadany tom, który fabularnie niemal nic nie wnosi, jest bardziej prologiem do tego, co się wydarzy potem. Ładne przypomnienie tego, co się kiedyś działo, ale niewiele więcej. Chyba najsłabszy tom w cyklu.

Totalnie przegadany tom, który fabularnie niemal nic nie wnosi, jest bardziej prologiem do tego, co się wydarzy potem. Ładne przypomnienie tego, co się kiedyś działo, ale niewiele więcej. Chyba najsłabszy tom w cyklu.

Znów treść bardziej oniryczna, a tytułowa forteca to w zasadzie pretekst do przypomnienia sobie kilku ważnych postaci z universum Thorgala. Zaskakujący twist pod koniec sugeruje nowe otwarcie. Całkiem ok

Znów treść bardziej oniryczna, a tytułowa forteca to w zasadzie pretekst do przypomnienia sobie kilku ważnych postaci z universum Thorgala. Zaskakujący twist pod koniec sugeruje nowe otwarcie. Całkiem ok

Tu już widać jak umiejętnie kończąc ten album autorzy przygotowują grunt pod kolejny tom. Ciekawa fabuła, bardzo metaforyczna i pobudzając wyobraźnię. Jeden z lepszych albumów.

Tu już widać jak umiejętnie kończąc ten album autorzy przygotowują grunt pod kolejny tom. Ciekawa fabuła, bardzo metaforyczna i pobudzając wyobraźnię. Jeden z lepszych albumów.

No nie podoba mi się nadzwyczajnie ten komiks. Z jednej strony: rysowniczo oczywiście klasa, fabularnie to wstęp do ciekawego twistu w sadze (aczkolwiek nie wykorzystanego w pełni moim zdaniem)… ale mam jednak wrażenie, że ta historia pisana jest trochę na odczepnego, byleby Thorgal miał szansę na ten swój reset. Trochę to widać już na samym początku - nie wiedzieć czemu nagle główny bohater postanowił zrezygnować z tej durnej wędrówki (pomysł o końcu przyszedł mu tak samo nagle, jak ten o początku). Potem wątek o tych pseudokozakach znad rzeki, ciachnięty nagle i porzucony. A potem to jednostajne ubijanie wspomnień… Tylko ten Tjall fajny… No nie przekonuje mnie to.

No nie podoba mi się nadzwyczajnie ten komiks. Z jednej strony: rysowniczo oczywiście klasa, fabularnie to wstęp do ciekawego twistu w sadze (aczkolwiek nie wykorzystanego w pełni moim zdaniem)… ale mam jednak wrażenie, że ta historia pisana jest trochę na odczepnego, byleby Thorgal miał szansę na ten swój reset. Trochę to widać już na samym początku - nie wiedzieć czemu...

Kolejny pełen przygód tom Thorgala.
W tomie występuje też dużo postaci z wcześniejszych części, ale tylko formie iluzji.
Thorgal i Kriss jak zawsze, to chcą się po zabijać, to ratują się na wzajem z opresji. Powoli robi się to standardem.
Kriss nie odpuści sobie najmniejszej okazji aby ustawić Thorgala pod siebie.

Kolejny pełen przygód tom Thorgala.
W tomie występuje też dużo postaci z wcześniejszych części, ale tylko formie iluzji.
Thorgal i Kriss jak zawsze, to chcą się po zabijać, to ratują się na wzajem z opresji. Powoli robi się to standardem.
Kriss nie odpuści sobie najmniejszej okazji aby ustawić Thorgala pod siebie.