Książka opisuje nam księżną Izabelę Czartoryską, typową arystokratkę drugiej połowy XVIII wieku. Jest to kobieta zdradzana przez męża i jednocześnie sama mająca wielu kochanków. Autorka książki opisując życie i działalność tytułowej postaci, ukazuje ówczesną sytuację wśród magnaterii, zepsucie elit politycznych, brak troski o kraj ze strony bogatej arystokracji. Słowa księcia Adama Kazimierza Czartoryskiego wyrażają ówczesny stan rzeczy: „Boże, cóż to za ludzie... Gotowi są polec, byleby nie dać satysfakcji sąsiadowi, zaprzepaścić wolność Ojczyzny, byleby nie przyznać racji swemu adwersarzowi.”
Bohaterka książki jest ukazana jako patriotka, obserwująca scenę polityczną, od młodych lat dostrzegająca ludzi biednych.
Książka p. Bodziachowskiej jest napisana w sposób bardzo przystępny, a zawiera sporo informacji z czasów przedrozbiorowych, jak i czas utraty niepodległości. Szkoda tylko, że kończy się tuż po III rozbiorze Polski, bo Izabela Czartoryska zmarła w 1835 roku, a więc jeszcze sporo się wydarzyło w jej życiu, ściśle związanym z nieistniejącą już na mapie ojczyzną.

Książka opisuje nam księżną Izabelę Czartoryską, typową arystokratkę drugiej połowy XVIII wieku. Jest to kobieta zdradzana przez męża i jednocześnie sama mająca wielu kochanków. Autorka książki opisując życie i działalność tytułowej postaci, ukazuje ówczesną sytuację wśród magnaterii, zepsucie elit politycznych, brak troski o kraj ze strony bogatej arystokracji. Słowa...

W przystępny i prosty sposób opisana historia księżnej Izabeli Czartoryskiej. Trafiłam na nią przypadkiem, szukając książek do napisania pracy naukowej. Jednak niewiele ma ona wspólnego z materiałem naukowym. Bardziej spopularyzowana historia znanej osobowości historycznej.

W przystępny i prosty sposób opisana historia księżnej Izabeli Czartoryskiej. Trafiłam na nią przypadkiem, szukając książek do napisania pracy naukowej. Jednak niewiele ma ona wspólnego z materiałem naukowym. Bardziej spopularyzowana historia znanej osobowości historycznej.

Bardzo dobrze napisana opowieść o księżnej Izabeli z Flemingów Czartoryskiej - słynnej Pani na Puławach. Wcześniej przeczytałam kilka książek na temat księżnej, tak więc w zasadzie nic mnie nie zaskoczyło. Ale bardzo przypadł mi do gustu styl i język w jaki autorka przedstawiła bohaterkę na tle historii Polski.
Warto przeczytać. Polecam !

Bardzo dobrze napisana opowieść o księżnej Izabeli z Flemingów Czartoryskiej - słynnej Pani na Puławach. Wcześniej przeczytałam kilka książek na temat księżnej, tak więc w zasadzie nic mnie nie zaskoczyło. Ale bardzo przypadł mi do gustu styl i język w jaki autorka przedstawiła bohaterkę na tle historii Polski.
Warto przeczytać. Polecam !

Książka Pani Katarzyny Marii Bodziachowskiej to fajny sposób na poznanie kawałka historii Polski. Nie jest to jednak nudna lekcja historii (wszak takie, niestety, pamiętam z własnego doświadczenia) a ciekawa, intrygująca historia niezwykłej kobiety żyjącej w czasach, w których rola dam sprowadzała się do bycia śliczną ozdobą a nie myślącą osobą. Burzliwe czasy jako scena życia, konieczność dokonywania niełatwych wyborów, budząca się świadomość własnej roli i kobiecości, gorzko-słodka refleksja (jakże aktualna również dzisiaj) na temat Polaków i polskości- wszystko to składa się na kanwę opowieści.
Krótko mówiąc: dałam się porwać. :)

Książka Pani Katarzyny Marii Bodziachowskiej to fajny sposób na poznanie kawałka historii Polski. Nie jest to jednak nudna lekcja historii (wszak takie, niestety, pamiętam z własnego doświadczenia) a ciekawa, intrygująca historia niezwykłej kobiety żyjącej w czasach, w których rola dam sprowadzała się do bycia śliczną ozdobą a nie myślącą osobą. Burzliwe czasy jako scena...

"Izabelę Czartoryską" kupiłam dlatego, że autorka pochodzi z mojego rodzinnego miasta. Niestety, mój patriotyzm lokalny nie został należycie wynagrodzony, bo książka nie przypadła mi za bardzo do gustu.
Nie mam zastrzeżeń do warsztatu literackiego pani Bodziachowskiej, gdyż książkę czyta się miło, łatwo i przyjemnie, sęk w tym jednak, że nie podoba mi się pomysł autorki na przedstawienie tytułowej bohaterki. Z jednej strony mamy chronologiczny porządek zdarzeń, z drugiej jednak ogromną dawkę przemyśleń, odczuć, wahań przypisanych Izabeli Czartoryskiej, lecz bez poparcia odwołaniami do konkretnych źródeł. Nie wiemy więc, czy są one prawdziwe, czy jest to tylko wytwór wyobraźni pani Bodziachowskiej. Takie wstawki doskonale by się sprawdziły w powieści historycznej, lecz brak klasycznej akcji i dialogów sprawia, że nie sposób zakwalifikować w ten sposób tę pozycję. W efekcie otrzymaliśmy coś pośredniego pomiędzy biografią, a powieścią; coś, co jak się właśnie okazało nie jest bliskie mojemu sercu.
Kolejne zastrzeżenie mam do wybiórczego potraktowania wydarzeń z życia księżnej. Jedne zostały opisane w najdrobniejszych szczegółach, inne tylko wspomniano, a jeszcze inne całkiem pominięto. Chyba tylko jedna autorka wie dlaczego...
No i zakończenie- książka dosłownie urywa się na dobrych kilka lat przed śmiercią Izabeli Czartoryskiej i jeśli ktoś byłby zainteresowany informacjami o jej egzystencji z tego okresu, musi szukać ich gdzie indziej.
Przyznaję jednak, że najbardziej rozczarowana jestem zawartością książki, czy gwoli ścisłości, brakiem tego, co spodziewałam się w niej znaleźć. Nie ma więc tu za wiele odwołań do pism/ prac pozostawionych przez Izabelę Czartoryską, analiz jej listów, szczegółowych opisów dotyczących jej działalności edukacyjno-charytatywnej, czy przedstawienia jej w innym świetle niż robiono to dotychczas.
Zasadniczo więc pozycja ta nie wnosi nic nowego do omawianego tematu.
Dla kogoś, kto nie zetknął się wcześniej z tą barwną postacią książka ta może stanowić pewną atrakcję; dla osób, które cokolwiek o niej już czytały, to konkretne opracowanie wydaje mi się użyteczne co najwyżej do powtórzenia posiadanej już wiedzy.

"Izabelę Czartoryską" kupiłam dlatego, że autorka pochodzi z mojego rodzinnego miasta. Niestety, mój patriotyzm lokalny nie został należycie wynagrodzony, bo książka nie przypadła mi za bardzo do gustu.
Nie mam zastrzeżeń do warsztatu literackiego pani Bodziachowskiej, gdyż książkę czyta się miło, łatwo i przyjemnie, sęk w tym jednak, że nie podoba mi się pomysł autorki na...

„Wystarczy błyskotka, drobny awans, judaszowe srebrniki, fałszywy gest, aby kupić honor Polaka. Gdzież są ci prawi, rzetelni, wielcy i odważni polscy narodowi bohaterowie, o których śpiewa się pieśni i układa poematy? – (…) – Czyżbym wywodziła się z narodu głupców, kłamców i bezduszników? Tyle przemów, planów, reform, projektów zmian (…) I to wszystko na marne! Nadzieja na lepszą przyszłość zaprzepaszczona!”


Zastanawialiście się czasami, co czuli ludzie żyjący w czasie, kiedy nasza Rzeczpospolita była grabiona z ziem? Kiedy sąsiednie mocarstwa wyciągnęły ręce po to, co od wieków należało do nas, do Polaków? Zastanawialiście się, jakie wówczas panowały obyczaje? W jaki sposób się bawiono, ucztowano, o czym dyskutowano? Jeśli tak, to powieść Pani Katarzyny Marii Bodziachowskiej "Księżna Izabela Czartoryska” jest dla was odpowiednią lekturą. Znajdziecie w niej wiele odpowiedzi na postawione wyżej pytania. Odpowiedzi, których udzieli Wam główna bohaterka, z punktu widzenia kobiety, matki i patriotki.

Autorka swą opowieść zaczyna snuć od okresu dzieciństwa Izabeli. Ma to istotne znaczenie dla całej powieści, gdyż niezbyt szczęśliwe dzieciństwo ukształtowało przyszłą księżnę – jej matka zmarła przy porodzie, ojciec nie okazywał jej uwagi ani czułości, oddał na wychowanie do surowej babki. Małej Izabeli brakowało towarzystwa i miłości. Czuła się brzydka i niekochana, a surowa opiekunka nie przejmowała się edukacją własnej wnuczki.

Będąc jeszcze młodą dziewczyną, nastolatką, została wydana za mąż za księcia Adama Czartoryskiego, który był działaczem Familii, wielkim patriotą, ale niezbyt dobrym mężem – wiele podróżował, miewał liczne przygody miłosne i romanse. Przez wiele lat nie nawet nie zauważał własnej żony. I znów Izabela czuła się samotna i zagubiona w wielkim arystokratycznym świecie.

Katarzyna Bodziachowska na kolejnych stronach ukazuje nam przemianę tej jakże kontrowersyjnej pod historycznym względem postaci. Przemianę z dziecka w piękną kobietę (szanowny małżonek w końcu raczył zauważyć, że ma towarzyszkę życia),nabieranie ogłady towarzyskiej, pasję Izabeli do książek, do literatury i sztuki, jej niezwykłe pomysły, które spożytkowała na przebudowę Powązek i Puław, a w końcu jej niezwykłe zaangażowanie w sprawy polityczne i ratowanie kraju przed upadkiem. Autorka wszystko to przedstawia z punktu widzenia samej Izabeli. Wplata w fabułę autentyczne wydarzenia historycznie, autentyczne postaci i bohaterów narodowych.

Czytając, natrafiamy na autentyczne postaci historyczne – samego króla Stanisława Augusta Poniatowskiego (którego Izabela nazywała, ot tak zwyczajnie, „Antosiem”),znienawidzonego przez wszystkich Polaków Repnina, księżnę Lubomirską, sławnego Radziwiłła „Panie Kochanku”, czy bohatera Tadeusza Kościuszko.

Oprócz postaci historycznych, autorka odwołuje się do autentycznych wydarzeń z tamtego okresu – elekcja Stanisława Augusta Poniatowskiego, powstanie szkoły dla oficerów, sejm czteroletni, rozbiory Polski.

Mimo wszystkich tych odwołań naszej historii, nie możemy chyba stwierdzić, że intencją autorki było stworzyć powieść historyczną. Wydaje mi się, że jest to raczej powieść o obyczajowości tamtych czasów – znajdziemy w niej opisy ówczesnych strojów, uczt i zabaw, którym oddawała się arystokracja.

Na szczególną uwagę chyba zasługuje życie uczuciowe Izabeli Czartoryskiej – przecież historycy podają, że była kochanką samego króla oraz księcia Repnina, zausznika carycy Katarzyny. W jaki sposób doszło do tego drugiego romansu?


„– Moja droga, czy trapi cię przychylność ambasadora Rosji? (…) Bądź spokojna (…) Stanisław August przedstawił mi już obecną sytuację. Wiem wszystko i popieram twój udział w polityce.

(…)Czyżby członkowie Familii postanowili to cynicznie wykorzystać dla swoich celów? Dla nich – to polityka, dla Izabeli natomiast – to kwestia jej honoru i sumienia żony, matki, kochającej Ojczyznę Polki!”


Celowo wybrałam powyższy fragment, aby zainteresować Was do sięgnięcia po tę książkę – po powieść opisującą obyczaje i nastroje panujące w ówczesnej Polsce. Po książkę opowiadającą o tym wszystkim z punktu widzenia kobiety… z punktu widzenia księżnej, żony, matki i patriotki, kobiety wyprzedzającej swoje czasy, a w końcu kobiety, która tak wiele uczyniła dla polskiej sztuki i kultury, dla narodu.

Na zakończenie chciałabym jeszcze zaznaczyć, iż autorka urywa swą opowieść na 1795 roku, kiedy Izabela wraca do zniszczonych Sieniaw i rozmyśla nad tym, co się stało oraz nad tym, co jeszcze musi zrobić. Przypuszczam więc, że powieść „Księżna Izabela Czartoryska” doczeka się drugiego tomu. Sugerują to ostatnie słowa, widniejące na ostatniej stronie:


„Izabela znała już scenariusz swoich dalszych losów. Będzie wskrzeszać, co się da, odbudowywać to, co zostało zniszczone, zakładać to, czego nie ma, a co jest potrzebne jej uciemiężonym rodakom. Będzie współpracować, dzielić się doświadczeniami i pieniędzmi, radzić, wspierać, kształcić, wychowywać, kochać i rozwijać samą siebie dla innych, dla swoich dzieci, dla ukochanej Ojczyzny.

– Katastrofa dotyczy państwa, nie narodu! – stwierdziła z głęboką wiarą.”


Polecam przeczytanie tej pozycji wszystkim – nie tylko tym, którzy lubią historię.


Moja ocena: 4,5/5

Autor: Katarzyna Maria Bodziachowska

Tytuł: „Księżna Izabela Czartoryska

Wydawnictwo: Oficyna Wydawnicza RYTM

Nr ISBN: 978-83-7399-606-9

Stron: 273


Biorę udział w wyzwaniu czytelniczym Kluczkik


Za możliwość przeczytania niniejszej książki dziękuję portalowi sztukater.pl oraz Oficynie Wydawniczej RYTM.

Recenzję znajdziecie również na moim blogu http://literackiswiatjoko.blogspot.com/2015/07/ksiezna-izabela-czartoryska-powiesc.html

„Wystarczy błyskotka, drobny awans, judaszowe srebrniki, fałszywy gest, aby kupić honor Polaka. Gdzież są ci prawi, rzetelni, wielcy i odważni polscy narodowi bohaterowie, o których śpiewa się pieśni i układa poematy? – (…) – Czyżbym wywodziła się z narodu głupców, kłamców i bezduszników? Tyle przemów, planów, reform, projektów zmian (…) I to wszystko na marne! Nadzieja na...

Z pewnością wielkim trudem może się okazać stworzenie autentycznie ciekawej książki o charakterze biograficznym – szczególnie, gdy mowa w niej o postaci odległej o ponad dwieście lat. Jednakże autorce książki „Księżna Izabela Czartoryska”, Katarzynie Marii Bodziachowskiej, udało się dokonać niezwykłego wyczynu – pozwalając swojej bohaterce mówić o samej sobie i ukazując Rzeczpospolitą Obojga Narodów końca XVIII wieku jej oczami, stworzyła oryginalne dzieło, dla wymagającego czytelnika.

Nie jest blisko Izabeli do ideału – autorka nie „rozpieszcza” swojej bohaterki, ukazuje jej liczne zalety, nie pomijając jednocześnie wad. Jednak bohaterem książki nie jest tylko Izabela – jest nią także chyląca się ku upadkowi Polska, wraz z występującymi w niej nastrojami politycznymi, problemami i stylem życia wyższych sfer. Nie brak również reprezentantów epoki: poetów (Franciszek Karpiński, Julian U. Niemcewicz, Franciszek Zabłocki),polityków (król Stanisław August Poniatowski) i mecenasów kultury (Adam Jerzy Czartoryski jak i sama Izabela). Całość składa się na trwającą przez kilka dziesięcioleci barwną mozaikę, wycentrowaną na dorastaniu życiu jednej z najbardziej kontrowersyjnych postaci historycznych ówczesnej Polski – kochanki króla, żony księcia oraz niezwykłej działaczki kulturowej i politycznej.

Książka jest dość obszerna, jednak czyta się ją wyjątkowo szybko. Tekst wzbogacony jest ilustracjami związanymi z życiem Czartoryskiej, które są dodatkowym atutem książki. Język autorki jest wyjątkowo bogaty; opisy wzruszają, zamiast przytłaczać, dzięki czemu Izabela jawi nam się jak żywa, wraz ze swoimi emocjami i problemami. Kunszt literacki zostaje uzupełniony realiami epoki, które zostały wiarygodnie odtworzone. Całą fabuła przedstawiona jest na wzór opowieści, brak tu konkretnych rozdziałów – poszczególne etapy życia bohaterki pooddzielane są akapitami, dzięki czemu czytanie nie tylko nie jest utrudnione, ale też motywuje do szybszego jej ukończenia

Książka jest zdecydowanie godna polecenia – nie tylko amatorom historii, ale i dla każdego szukającego niebanalnej rozrywki i chcącego poszerzyć swoją wiedzę na temat jednej z najważniejszych epok naszego kraju. Książka ta udowadnia, że literatura historyczna nie musi być nudna ani nużąca.

Z pewnością wielkim trudem może się okazać stworzenie autentycznie ciekawej książki o charakterze biograficznym – szczególnie, gdy mowa w niej o postaci odległej o ponad dwieście lat. Jednakże autorce książki „Księżna Izabela Czartoryska”, Katarzynie Marii Bodziachowskiej, udało się dokonać niezwykłego wyczynu – pozwalając swojej bohaterce mówić o samej sobie i ukazując...

Ostatnio natknęłam się na książkę Katarzyny Marii Bodziachowskiej pod tytułem „Księżna Izabela Czartoryska” wydanej przez „Rytm” na początku lata 2014r. Książkę można spokojnie kupić w największych księgarniach. Powieść jest całkiem duża objętościowo, ale szybko się ją czyta.
W centrum zainteresowania autorki znajduje się Izabela Czartoryska, jej przeżycia, doświadczenia i błędy. Książka pełna jest przemyśleń, niesie ze sobą odpowiedzi na wiele pytań egzystencjalnych.
Postać księżnej została przedstawiona z dużą starannością i dociekliwością historyczną oraz wyobraźnią. Mimo to nie została przerysowana, wydaje się być w całości autentyczna. Dzięki temu spotykamy w powieści osobę z krwi i kości, pełną wdzięku i wszelkich zalet, a także niedoskonałości. Jak się okazuje,+ Izabela Czartoryska to postać znacząca w naszej historii. Stanowi też świetny pretekst do tego, aby przybliżyć nam minioną epokę, o której przeciętny Polak większego pojęcia mieć nie może. Popularyzację wiedzy historycznej za pomocą książki fabularnej uważam za znakomity pomysł.
W książce możemy znaleźć wiele wątków. Oprócz historycznego, głównym okazuje się być miłość w różnych jej wymiarach: do drugiej osoby, do dzieci, do sztuki. Podoba mi się zdanie, które można zaliczyć już do sentencji: „Czy miłość nie musi być nieco ślepa, żeby mogła być szczęśliwa?”
Czytelnik może jednak odczuwać niedosyt, gdyż chciałby w książce znaleźć więcej dialogów i szybszą akcję, a także łatwiejszy styl wypowiedzi.
Mimo wszystko warto przeczytać książkę, która tak wnikliwie przestawia jedną z najbardziej kontrowersyjnych, a zarazem barwnych postaci polskiego oświecenia.
Osobiście polecam książkę, poświęcony na nią czas nie został stracony, aczkolwiek jeżeli ktoś nie jest zainteresowany historią książka może nie wciągnąć.

Ostatnio natknęłam się na książkę Katarzyny Marii Bodziachowskiej pod tytułem „Księżna Izabela Czartoryska” wydanej przez „Rytm” na początku lata 2014r. Książkę można spokojnie kupić w największych księgarniach. Powieść jest całkiem duża objętościowo, ale szybko się ją czyta.
W centrum zainteresowania autorki znajduje się Izabela Czartoryska, jej przeżycia,...

Autorką książki pt. „Księżna Izabela Czartoryska” jest Katarzyna Maria Bodziachowska. Urodziła się w 1969 r. w Częstochowie. Pełna pasji pisarka, matka, nauczycielka. Ukończyła studia filologiczno-historyczne w Częstochowie.
Lektura przedstawia historię tytułowej Księżnej Izabeli Czartoryskiej już od najmłodszych lat jej życia. Pełna namiętności, marzeń, nadziei związanych z przyszłością dziewczynka, wprowadzana powoli w świat niekiedy egocentrycznej arystokracji przez swoją zgorzkniałą babkę tylko po to by stanąć kiedyś na czele najznamienitszego rodu ówczesnej epoki. Rodu, dla którego najważniejsza była wierność Familii i państwu polskiemu. Księżna Izabela była uczona przez Eleonorę z Waldsteinów manier, wyrafinowania i posłuszeństwa. Babka chciała wykreować ją na idealną, jak mogłoby się wydawać, arystokratkę, która z pokorą wysłuchuje tego co mają do powiedzenia inni, a sama nie wdaje się w to bardziej skomplikowane konwersacje ze znamienitymi osobami. Opisana przeze mnie osoba to posąg, który nigdy nie przebiłby się w świecie polityki i mężczyzn, który jest niezdolny do uczuć. Taka postawa to zupełne przeciwieństwo Izabeli. Księżna, bowiem, poprzez niezdarne i nieobyte w świecie dziecko, przemieniała się z wiekiem w dojrzałą kobietę, pokazując coraz to nowe oblicza czytelnikowi.
Książka świetnie oddaje charakter młodziutkiej Izabeli, a następnie dorosłej kobiety, matki, zmagającej się ze swoim życiem uczuciowym, rolą, jaką pełniła w rodzinie i tragediami, które na zawsze pozostawiły rany na jej sercu, a także tragediami jakie rozgrywały się w Polsce - jej ukochanym kraju. Autorka powieści ukazuje w niej Izabele Czartoryską jako kobietę bardzo uczuciową, ale także nad wymiar inteligentną, przyciągającą uwagę, nie tylko jako niepospolicie urodziwa osoba, ale także jako człowiek pałający pasją do polityki, nieprzeciętny słuchacz. Księżną targało wiele emocji, które nadawały jej życiu kolorytu. Nie były to tylko szczęście, nadzieja, miłość, którą Izabela obdarzyła przede wszystkim swoje dzieci, ojczyznę, ale także mężczyzn, którzy byli ogromnymi szczęściarzami, mogąc choć przez chwilę dzielić swoje losy z kobietą, która była pragnieniem niejednego arystokraty, śmiem rzec nawet króla w epoce oświecenia. Były to także samotność, ból po utracie ukochanych, niezrozumienie, poczucie winy, często także niespełnienie. Z książki wnioskuję, że choć Księżna Czartoryska żyła w epoce oświecenia, to jej serce z pewnością należało do romantyzmu. Izabela wyprzedziła swoją epokę, była kobietą światową, niezwykłą, piękną, odważną i uczuciową. Swoją miłość przelewała przede wszystkim na dzieci, dla których bez wątpienia wskoczyłaby w ogień. Chociaż miewała chwilę słabość, w których częściowo odchodziła od swoich przekonań, np. kiedy zmusiła swoją córkę Marię do wyjścia za mąż za pruskiego księcia Fryderyka Ludwika Würtemberg, zawsze myślała wyłącznie o dobru i przyszłości swoich dzieci. Chciała szczęśliwego i łatwego życia dla Marii nie wiedząc, że książę jest prostakiem i żeni się z ukochaną córką Księżnej, aby nie zostać biedakiem. W tej sytuacji Izabela upodobniła się do swojej babki, ale w przeciwieństwie do niej potrafiła przyznać się do błędu i naprawić go. Nie była dumna i nie miała klapek na oczach. Potrafiła w każdym człowieku dostrzec coś niezwykłego. Kierowała się własnymi przekonaniami, prawością, patriotyzmem, dobrocią. Była przykładem prawdziwej, silnej i niezależnej kobiety, Polki. Izabela kochała swoją ojczyznę i pokładała w jej narodzie wielkie nadzieje. Dowodem na to są słowa: „Nie umieliśmy obronić niezależności... Mamy jednak wielki potencjał, wspaniałą historię, kulturę i stare dobre tradycje. Wśród nas żyją ludzie o pięknych duszach i światłych umysłach, dobrzy Polacy i zdolni młodzi racjonaliści. Nie granice tworzą Rzeczpospolitą, lecz jej obywatele. To naród ogłasza swoje istnienie nie mapy. Zniewolony ptak nadal pozostaje sobą. Kocha wolność(...).” „Katastrofa dotyczy państwa, nie jej narodu!” Izabela utożsamia się z tym ptakiem, utożsamia się ze swą ojczyzną - Polską.
Książka Katarzyny Marii Bodziachowskiej wspaniale oddaje tragiczną dla Polaków sytuację jaka zaistniała w państwie. Ukazuję główną bohaterkę Izabelę jako niezależną kobietę dążącą do wymierzonych przez nią samą celów. Kobietę, która jest wzorem do naśladowania zarówno w epoce świecenia, jak i dziś. Czytając lekturę miałam wrażenie, że już na dobre zanurzam się w porywających serce romansach i tragediach Księżnej Czartoryskiej. Zanurzam się w jej życiu, razem z nią przeżywam chwile szczęścia i druzgoczącej rozpaczy. Książka garściami czerpie z faktów związanych z życiem bohaterki, sprawia, że nie można się oprzeć ciekawości związanej z dalszymi losami tytułowej Księżnej Izabeli Czartoryskiej, którą, każdy czytelnik będzie mógł na nowo odkryć. Ponadto powieść ta jest napisana pięknym i barwnym językiem charakteryzującym się wieloma opisami, które wspaniale oddają atmosferę akcji, która dzieje się w akurat czytanym fragmencie i dokładnie tłumaczą, między innymi zawiłości polityczne XVIII wieku. Zarówno płynny, malowniczo wzbogacony wieloma środkami stylistycznymi tekst, jego wymowność pod względem patriotyzmu, historii Polski jak i wzniosłe, monumentalne sceny, wartko prowadzone przez bohaterów dialogi podnoszą walory artystyczne książki.
„Księżna Izabela Czartoryska” to powieść historyczna, która z pewnością przyciągnie wielu czytelników w każdym wieku. Jest ponadczasowa, ma walory parenetyczne i wciąga swoją fabułą. Wyraźna, dobrze dobrana czcionka sprawia, że kolejne strony czyta się z przyjemnością. Okładka jest delikatna, intrygująca, łączy w sobie motyw tajemniczości i romantycznego ducha żyjącego w Księżnej Izabeli, choć sama jak wiemy była bohaterką oświecenia.
Powieść ta z pewnością jest godną polecenia i powinna być obowiązkową pozycją dla wszystkich osób, które cenią sobie w książce połączenie historii, miłości i przygody.
Serdecznie zachęcam do zagłębienia się w życiu Księżnej Czartoryskiej i poznaniu ducha ówczesnej Polski, a w szczególności za pośrednictwem książki autorstwa Katarzyny Marii Bodziachowskiej pt. „Księżna Izabela Czartoryska”.

Autorką książki pt. „Księżna Izabela Czartoryska” jest Katarzyna Maria Bodziachowska. Urodziła się w 1969 r. w Częstochowie. Pełna pasji pisarka, matka, nauczycielka. Ukończyła studia filologiczno-historyczne w Częstochowie.
Lektura przedstawia historię tytułowej Księżnej Izabeli Czartoryskiej już od najmłodszych lat jej życia. Pełna namiętności, marzeń, nadziei związanych...

Opowieść o życiu i dokonaniach księżnej Izabeli z Flemingów Czartoryskiej. Nie – biografia, gdyż brak umiejscowienia wydarzeń w czasie, pominięto wiele znaczących faktów, nie doprowadzono życiorysu do końca. Nie – powieść biograficzna, ponieważ nie istnieje jakakolwiek fabuła. Ot, taka sobie opowiastka…

Z Puławami łączą mnie więzy rodzinne, a park Czartoryskich w tym mieście to jedno z moich ulubionych miejsc na ziemi. Z tej racji postać księżnej Izabeli znam niemalże od dziecka. Liczyłam, że książka dostarczy mi nowych wiadomości oraz usystematyzuje moją wiedzę. Nieco się przeliczyłam.

Autorka koncentruje się na życiu wewnętrznym prezentowanej postaci – dowiadujemy się co czuła, co myślała, jakie odnosiła wrażenia. To, w połączeniu z brakiem jakichkolwiek odniesień, przypisów, cytatów, wreszcie bibliografii sprawia, że prezentowane opisy stają się mało wiarygodne i wydają się być wyłącznie przypuszczeniami autorki. Po księżnej Izabela pozostała bogata spuścizna literacka – nie tylko wiersze, poradniki, podręczniki, powiastki umoralniające, ale także pamiętniki, wspomnienia i listy. Możemy się domyślać, że to z nich właśnie autorka czerpała swoją wiedzę. Ale pewności nie mamy…

Z lektury daje się zauważyć, że autorka bardzo polubiła swoją bohaterkę. Stara się przedstawić ją rzetelnie, ze wszystkimi zaletami i wadami, ale zaraz okazuje się, że większość wad to właściwie zalety, a każde nieetyczne postępowanie uzasadniają wyższe racje. Otrzymujemy obraz postaci wręcz monumentalnej, uciśnionej niewinności, jedynej sprawiedliwej wśród całej polskiej arystokracji tamtych czasów. Izabela Czartoryska była z pewnością postacią nietuzinkową, wybitną, pod wieloma względami znacznie wyprzedzała swoją epokę i dokonała mnóstwo dobrego ale przypisywanie jej wielu cech i wyczynów jest sporym nadużyciem.

W interesujący sposób nakreślono natomiast tło historyczne, specyfikę tamtej epoki oraz postaci wybitnych jej przedstawicieli. Dobrym pomysłem jest także uzupełnienie książki nie tylko w zdjęcia portretów księżnej i jej bliskich, ale także miejsc, z którymi związała swoje życie. Szkoda tylko, że tych ostatnich jest tak niewiele.

Książka ciekawa, ale nie porywająca. Napisana ładnym językiem, choć w nieco zbyt patetycznym stylu. Raczej dla czytelników, którzy dotąd nie spotkali się z prezentowaną postacią.

Opowieść o życiu i dokonaniach księżnej Izabeli z Flemingów Czartoryskiej. Nie – biografia, gdyż brak umiejscowienia wydarzeń w czasie, pominięto wiele znaczących faktów, nie doprowadzono życiorysu do końca. Nie – powieść biograficzna, ponieważ nie istnieje jakakolwiek fabuła. Ot, taka sobie opowiastka…

Z Puławami łączą mnie więzy rodzinne, a park Czartoryskich w tym...