W sumie oceniłbym chyba na 6, ale z uwagi, że autor wypełnia lukę w tej tematyce to daję 7. Kilka fajnych, a zupełnie zapomnianych tytułów pojawia się w tej książce.

W sumie oceniłbym chyba na 6, ale z uwagi, że autor wypełnia lukę w tej tematyce to daję 7. Kilka fajnych, a zupełnie zapomnianych tytułów pojawia się w tej książce.

Poziom wnikliwości i wiedzy filmoznawczej na poziomie studenta politechniki, który "jara się dobrym kinem". Właśnie Adamski tak się jara filmami. Tylko mało w tym profesjonalizmu, dużo tego, co mu się wydaje. Szuka Boga w Hollywood na siłę, nic dziwnego, bo Boga tam niewiele. Ale stwierdzenie, że "Egzorcysta" ma katolicki przekaz, jest nawet nie naciągane, tylko po prostu totalnie nieprawdziwe.

Poziom wnikliwości i wiedzy filmoznawczej na poziomie studenta politechniki, który "jara się dobrym kinem". Właśnie Adamski tak się jara filmami. Tylko mało w tym profesjonalizmu, dużo tego, co mu się wydaje. Szuka Boga w Hollywood na siłę, nic dziwnego, bo Boga tam niewiele. Ale stwierdzenie, że "Egzorcysta" ma katolicki przekaz, jest nawet nie naciągane, tylko po prostu...

Książka z dość przewrotnym tytułem (bo jak to? Bóg? i to jeszcze w tak zepsutym miejscu jak Hollywood?) jest zestawieniem osób i filmów mających wspólny mianownik- a mianowicie religię. Autor dość specyficznie prowadzi czytelnika po krętych ścieżkach filmowych obrazów ukazując ich wymiar ewangeliczny. Pokazuje znanych twórców i aktorów, osoby deklarujące sie jako wierzące ale też i takich, którym nie po drodze było z religią, bądź też ciągle poszukiwali istoty wiary, a potrafili stworzyć niesamowite dzieła, które poruszają zarówno wierzących jak i agnostyków. Warto przeczytać :) wiele dowiedziałam się z tej książki a jednocześnie mam kilka filmów do obejrzenia :)

Książka z dość przewrotnym tytułem (bo jak to? Bóg? i to jeszcze w tak zepsutym miejscu jak Hollywood?) jest zestawieniem osób i filmów mających wspólny mianownik- a mianowicie religię. Autor dość specyficznie prowadzi czytelnika po krętych ścieżkach filmowych obrazów ukazując ich wymiar ewangeliczny. Pokazuje znanych twórców i aktorów, osoby deklarujące sie jako wierzące...

Wbrew temu co sugeruje tytuł „Bóg w Hollywood” nie jest książką religijną. To raczej opowieść o ludziach z pierwszych stron gazet, którzy nie boją się mówić otwarcie o swojej wierze, o tych, którzy pogubili się w życiu, o nawróconych grzesznikach, o twórcach, którzy swoje obawy, wątpliwości i religijne wahania potrafią przekuć w arcydzieła kinematografii.

Łukasz Adamski (dziennikarz, publicysta, recenzent filmowy) pisze ciekawie, widać, że kino jest jego wielką pasją. Autor potrafi intrygować, wie jak sprawić, żeby czytelnik zaraz po lekturze rzucił się na poszukiwanie omawianych filmów. Bezpośredni, luzacki styl dziennikarza ma swój urok i dodaje jego opowieści lekkości, ale wyjątkowo irytowało mnie, kiedy autor strofował sam siebie, pisał o sobie „Adamski”. Denerwuje mnie w życiu, kiedy ktoś mówi o sobie w trzeciej osobie, więc również w książce nie uszło to mojej uwadze.

Dobór filmów zastosowany przez Łukasza Adamskiego jest zaskakujący. Jeśli spodziewacie się omówienia kolejnych ekranizacji Ewangelii, czy choćby „Pasji” Mela Gibsona, to będziecie rozczarowani. Adamski wybiera filmy kultowe i trochę zapomniane. W większości z nich trudno dopatrywać się religijnych odniesień. Co prawda nie dziwi wybór „Constantina”, czy „Armii Boga”, ale „Uzależnienie” jest przecież o wampirach. A jednak autor zgrabnie wyciąga wątki związane z wiarą nawet w tego typu filmie. Autor konfrontuje to co dzieje się na ekranie z aktualną nauką Kościoła (z papieżem Franciszkiem na czele). Ma przy tym trochę ewangelizacyjne zacięcie, ale akurat mnie to nie razi. Trzeba zauważyć, że to wszystko wychodzi mu lekko i naturalnie, z miłości do kina i sporej wiedzy na ten temat.

Z książki dowiadujemy się wielu ciekawostek o filmach i ludziach z Hollywood. Jestem raczej ignorantką jeśli chodzi o prywatne życie gwiazd, więc przeżyłam prawdziwy szok, kiedy dowiedziałam się, że Martin Sheen jest ojcem Emilio Esteveza. Zanim zaczęłam czytać obejrzałam film dołączony do książki i w trakcie rozwoju fabuły nie mogłam się nadziwić, że twórcom udało się dobrać aktorów, którzy są do siebie tak podobni, że mogliby faktycznie być rodziną. No cóż…

Poważnym zaniedbaniem jest dla mnie brak indeksu na końcu, który mógłby służyć jako doskonała ściąga filmów, które warto zobaczyć. Nie pomyślałam na początku, żeby od razu wynotowywać sobie tytuły i teraz muszę przeglądać cały tom, żeby znaleźć to, czego potrzebuję. Z kolei doskonałym pomysłem okazało się dołączenie płyty DVD z filmem „Droga życia”. Obraz Emilio Esteveza to piękna, wzruszająca i chwytająca za serce opowieść o ojcu (Martin Sheen),który dowiaduje się, że jego syn (Emilio Estevez) zginął w Pirenejach w trakcie pielgrzymki do Santiago de Compostela. Na miejscu mężczyzna odbiera puszkę z prochami Daniela i postanawia pokonać cały szlak za syna, po drodze rozsypując jego prochy. Na trasie spotyka kilku oryginalnych ludzi, którzy wbrew woli Toma ruszają wspólną drogą. Dla całej czwórki pielgrzymka nie wiąże się z przeżyciami religijnymi, ale na Camino nikt nie idzie przypadkiem…

Takich perełek jak „Droga życia” jest w książce Adamskiego więcej, więc jeśli jesteście miłośnikami kina, to z pewnością nie będziecie rozczarowani lekturą. Publikacja daje możliwość spojrzenia na Hollywood z nieco innej perspektywy i prowokuje do głębszego zastanowienia się filmami, które często oglądamy bezmyślnie.

Wbrew temu co sugeruje tytuł „Bóg w Hollywood” nie jest książką religijną. To raczej opowieść o ludziach z pierwszych stron gazet, którzy nie boją się mówić otwarcie o swojej wierze, o tych, którzy pogubili się w życiu, o nawróconych grzesznikach, o twórcach, którzy swoje obawy, wątpliwości i religijne wahania potrafią przekuć w arcydzieła kinematografii.

Łukasz Adamski...

'Za mało" chciałoby się rzec. Książka ciekawa, chociaż nie wszystkim może przypaść do gustu styl p. Adamskiego.

'Za mało" chciałoby się rzec. Książka ciekawa, chociaż nie wszystkim może przypaść do gustu styl p. Adamskiego.