Walka jest kobietą

Bardzo ciekawa, dobra się czyta. Świetne bohaterki.

Bardzo ciekawa, dobra się czyta. Świetne bohaterki.

Pokaż mimo to

Bardzo nudna książka, ciekawe tematy zmarnowane, zadziwiająco napisane bez polotu, a wiem, że autorki pisać potrafią, bo znam inne ich książki czy artykuły. Sam zamysł książki ciekawy, sięgnęłam po nią, bo napisała tutaj Chutnik, a to moja ulubiona pisarka. Na moje nieszczęście napisała o żonie zmarłego himalaisty, a dla mnie to zupełnie nic ciekawego, śmierć jak każda inna. Nie gloryfikuję ludzi, którzy się wspinają, hobby jak każde inne i drażni mnie, kiedy ktoś próbuje z nich robić bohaterów.
Podobała mi się tylko pierwsza historia, o kobiecie, która wyjeżdża na misje, byłam w stanie wczuć się w jej położenie i emocje. Bardzo mi się podobało, myślę, że mogłabym być żołnierzem, to trochę takie moje niespełnione marzenie, a może bardziej "kim byś była, gdybyś nie była programistką", otóż zawsze pociągały mnie mundury, mogłabym jakiś przywdziać.
Bardzo mnie interesujący temat anoreksji czy zaburzeń odżywiania w ogóle potraktowany tak nieciekawie, że to chyba najgorszy tekst o tej tematyce, który czytałam. O dziewczynie na wózku inwalidzkim może nie aż tak nieciekawie, ale czuję, że jej emocje nie zostały oddane w pełni, nie zdążyłam się wczuć. O in vitro dużo już napisano i powiedziano, ale tutaj na plus to, że są wypowiedzi hierarchów kościelnych, zagotowała się we mnie krew po raz kolejny, w tym momencie Kościół kojarzy mi się głównie ze stekiem bzdur i utknięciem w średniowieczu. Jako człowiek nauki nie mogę się na to godzić, nie mogę wspierać tej instytucji.
Alkoholizm mało mnie w literaturze interesuje, toteż nie doceniłam walorów "opowieści" o nim, podobnie jak z opisem życia sprzątaczki, naprawdę, mogłaby tam równie dobrze być historia życia każdej jednej z moich sąsiadek i byłoby to tak samo (nie)ciekawe. Historia o kobiecie (kobietach) z powstania została oparta na kanwie ubrań, co nie wzbudziło mojego zachwytu, naprawdę guzik mnie to interesuje jak się kiedyś ubierały panie, guzik mnie obchodzi, jak się ubierają teraz. Na koniec dowiedziałam się o istnieniu Janiny Chmielowskiej, z której historią zapoznałam się z przyjemnością, historia i losy państwa leżą mi na sercu. Może państwa już nie, ale świata jako domu nas wszystkich tak. Wszak jestem obywatelem świata, glob jest moją ojczyzną.

Mimo iż były tutaj ciekawe reportaże, to całość jest napisana wyjątkowo nudno, przyznam, że dawno nie czytałam tak nudnego zbioru. Nie polecam.

Bardzo nudna książka, ciekawe tematy zmarnowane, zadziwiająco napisane bez polotu, a wiem, że autorki pisać potrafią, bo znam inne ich książki czy artykuły. Sam zamysł książki ciekawy, sięgnęłam po nią, bo napisała tutaj Chutnik, a to moja ulubiona pisarka. Na moje nieszczęście napisała o żonie zmarłego himalaisty, a dla mnie to zupełnie nic ciekawego, śmierć jak każda...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

“Kobieta jest organizmem ultradoskonałym. Potrafi się regenerować po ekstremalnie ciężkich doświadczeniach.” Katarzyna Nosowska

Ostatni z trzech zbiorów reportaży o kobietach. Osiem znanych reportażystek sportretowało panie, które toczą (toczyły) walkę heroiczną, każda z nich przeszła swoje własne piekło, każda z nich żyje, trwa i każdego dnia walczy dalej4. Walka w niniejszej niniejszej książce ma nie twarz kobiety, a jej prześladowców, sprawców, że owa walka jest w ogóle konieczna. To wiele twarzy, wiele oblicz, częstokroć takich, o których nigdy my czytelniczki byśmy nie pomyślały. To książka dla wszystkich o nas, kobietach, o naszych problemach, które były, lub są naszym udziałem. Dzięki głębokiej szczerości wypowiedzi książka uczy empatii i zrozumienia. Oraz spojrzenia na temat ze strony drugiej osoby.
Warto sięgnąć po te reportaże i czerpać z nich lekcję, siłę do walki.
E.

“Kobieta jest organizmem ultradoskonałym. Potrafi się regenerować po ekstremalnie ciężkich doświadczeniach.” Katarzyna Nosowska

Ostatni z trzech zbiorów reportaży o kobietach. Osiem znanych reportażystek sportretowało panie, które toczą (toczyły) walkę heroiczną, każda z nich przeszła swoje własne piekło, każda z nich żyje, trwa i każdego dnia walczy dalej4. Walka w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dwa ostatnie rozdziały, o łączniczkach w powstaniu warszawskim oraz o Jadwidze Chmielewskiej, petarda. Ten duch w słowach, porwał mnie

Dwa ostatnie rozdziały, o łączniczkach w powstaniu warszawskim oraz o Jadwidze Chmielewskiej, petarda. Ten duch w słowach, porwał mnie

Pokaż mimo to

Kolejny cykl reportaży o kobietach, gdzie tym razem Urszula Jabłońska przy współudziale kilku dziennikarek pokusiła się o zebranie opowieści o współczesnych kobietach, które zasłużyły na miano zdeterminowanych i walczących o to, co dla nich ważne i słuszne. Mowa będzie o codziennych zmaganiach, o każdy kolejny dzień przetrwania np w trzeźwości i wyrażania braku akceptacji dla odmiennie myślącego otoczenia i o walce w najtrudniejszych warunkach na misjach pokojowych. Kobiety walczą o najdrobniejsze sprawy, toczą boje o swoje przekonania, godne życie, w imię miłości i lepszej przyszłości dzieci. Mężczyznom jest łatwiej, w wielu dziedzinach nie muszą myśleć o niczym innym, jak o sprawdzeniu się w oczach pozostałych. Ale dzięki podanym przykładom zauważam też, że gdy my tak zaciekle walczymy, to odbieramy coś mężczyznom. Zwyczajnie załatwiamy za nich wiele spraw, przejmujemy za nich inicjatywę w dobrej wierze, choć to powoduje tylko ich zadowolenie i blokuje w nich zapał do działania składając na kobiecych barkach jeszcze większy ciężar.

Pierwsza z reporterek, Magdalena Kicińska, tworzy kolaż wspomnień kobiet, które odbyły służby na misjach. I choć krótki, nie odpowiadający na wszystkie nasze wątpliwości, to mogący sprowokować (i powinien!) pozostałe żołnierki do mówienia o nieprawidłowościach w przebiegu służby. Jechać na misję z wyboru, by się sprawdzić w trudnej sytuacji to jedno, ale być traktowanym jak przedmiot przez współtowarzyszy, którzy winni zapewnić takie samo bezpieczeństwo koledze, jak i koleżance, to co innego. W naszej rzeczywistości wciąż odmawia się prawa kobietom, do wykonywania pewnych zawodów. A jeśli trafiają się i do tego są dobre w tym co robią, są gnębione przez kolegów, którzy nigdy nie uznają ich sprawności, kreatywności, umiejętności przystosowania. Wstąpienie do służby nawet dla mężczyzny będzie wyzwaniem, a co dopiero w takiej sytuacji może powiedzieć kobieta, której ważność umniejszana jest na wstępie, za sprawą jej cielesności.


Sylwia Chutnik w swoim wywiadzie podjęła się trudu przejścia z bohaterką długiej drogi noszenia w sobie żałoby. To indywidualne przeżycie godzenia się z zaistniałą, nieodwracalną i bolesną sytuacją jest ciężka próbą. Inaczej w przypadku długiego odchodzenia chorej osoby, a inaczej, gdy ktoś ginie nagle i nie pozostawia możliwości osobistego pożegnania oraz wstępnego przetrawienia uczuć jeszcze, gdy jest tu z nami. W każdym wypadku ważne, by mieć z kim dzielić te emocje, by nie zatracić się w głębokim żalu i nie dać się mu pogrążyć. Bohaterka stopniowo maluje to jak wyglądało jej życie przed i po odejściu męża. To kim była i jak żyła przy nim, czy raczej w oparciu o jego dominująca pasję, a to kim się stała po jego śmierci. Jak ważne były dla niej symboliczne ceremonie kończące pewne etapy i sposób postrzegania siebie jako odrębnej, indywidualnie myślącej i działającej na swoją rzecz jednostki. Wdowieństwo w młodym wieku nie jest łatwe, ale życie u boku pasjonata przebywającego część roku poza domem też nie należy do łatwych. A tu jeszcze trzeba mieć odwagę żyć!


Urszula Jabłońska odwołuje się do dwóch sytuacji. Jedna, która określa wczesne lata i daje zapowiedź kobiecości. A druga mówi o radzeniu sobie w życiu dojrzalszym. Obie spotykają się z przeciwnościami, którym muszą sprostać, by utrzymać się na powierzchni. Jedną pochłania chęć zaimponowania rówieśnikom i przynależenia do grupy, drugą wyróżnia z jednej strony pogodzenie się z sytuacją, ale i cel, który motywuje ją do osiągania pewnych założeń. Każda z nich ma słabości, które odciągają od postanowień. W przypadku osoby z problemami w odżywianiu pomyślimy sobie "całe szczęście!" - dzięki temu maja szansę wyjść z tego, a w przypadku kobiety walczącej o swoją rodzinę, ciągłe wspieranie mężczyzn, którzy wykorzystują, pociąga i ją w dół, stopuje w działaniu, oddala od wymarzonego celu i powoduje, że robi już nie tylko za siebie i dla własnych dzieci, ale za swoich partnerów i braci.
Felieton dotyczący anoreksji jest raczej wstępem do rozważań, lekkim nakreśleniem początków głębszych problemów. Jednak ukazuje też proste mechanizmy wciągające nastolatki w krąg zaburzeń odżywiania i co za tym idzie, dysfunkcje osobnicze, zaburzenia w relacjach z otoczeniem. Treść poświęcona osiedlowej dozorczyni to szersze spojrzenie na kobietę, która miała w życiu szanse na coś więcej, ale stawianie na miłość i mężczyznę, zawsze skutecznie odciąga ją od założonego celu. Natomiast rezygnacja z wyciągania bliskich mężczyzn z opresji służy na korzyść jej działaniom oraz budowaniu korzystnego środowiska dla siebie i jej dzieci. Każdy powinien mieć cel, do którego systematycznie będzie dążył.

Monika Tutak-Goll przedstawia silną osobowość młodej dziewczyny po wypadku. Okaleczona fizycznie na całe życie wcale nie wycofuje się z życia tylko walczy. Na początek ze swoimi bliskimi, którzy pragną ją jeszcze bardziej ograniczać, a dalej z ludźmi w ogóle, którym nie podoba się osoba na wózku w przestrzeni publicznej. Dziś pokazuje również innym kalekim kobietą, jak mogą żyć, jak powinny dbać o swoją kobiecość. Optymistycznie nastawiona, o barwnej i silnej osobowości postać z opowieści dziennikarki pozwala inaczej spojrzeć na niepełnosprawność ogólnie, a w szczególności na potrzeby tych osób, również na ich seksualność.


Justyna Pobiedzińska relacjonuje stadia walki z alkoholizmem. Jej bohaterka przechodząc przez różne etapy choroby dziś potrafi już otwarcie mówić o swoim uzależnieniu i kolejnych krokach walki z ułomnościami. Ale nie zapomina o tym momencie, kiedy uświadomiła sobie, że i ją dotyczy problem. Choć początkowo jest to dla niej niewiarygodne, że ona jako ta wykształcona, osoba z pasjami i wieloma sukcesami na koncie, kobieta piękna i zadbana, wznosząca toasty za sukcesy swoje, męża i przyjaciół nagle miała by być alkoholiczką. Dochodzenie do świadomości problemu i siła z jaką zmagamy się z nim, nie zakopując wszystkiego pod dywan, a raczej niwelując sytuacje oraz usuwając ludzi ze swego życia, którzy tylko utrudniają walkę z chorobą to wstępne szczeble podjętej walki. Bo odwyk to dopiero początek reszty życia, polegający na stałej walce ze słabością.


Bohaterki z felietonu Agnieszki Wójcińskiej mówią o upokarzaniu niepłodnych, którzy muszą tłumaczyć się społeczeństwu ze swoich potrzeb rodzicielskich. o raniącym ich stanowisku Kościoła. Głos matek jest tutaj przedzielony głosem kościelnych hierarchów, odbierającym dzieciom z in vitro podmiotowość. Przykro się czyta o tych bezdusznych wykładniach, będących w opozycji do potrzeby miłości dawanej własnym dzieciom, dzieciom, którym tak trudno przyjść na świat, a dla których rodzice sa zdolni do takich poświęceń, do walki pomimo wszystko. Nawet za cenę swojej przynależności do Kościoła, choć nie zawsze porzucają wiary. Przecież tu nie chodzi o prowadzenie gry z Bogiem, a z naturą, która nas czasem ogranicza. A w samej retoryce kościelnej dochodzi do manipulacji, jakiej poddawani są nieświadomi wierni. Z ambony mówi się dobitnie "my was tu nie chcemy!", więc jak pozostawać przy czymś, z czym nie do końca można się zgodzić? A brak akceptacji biorący się z Kościoła przelewa się szerokimi strugami na społeczeństwo. Można odciąć się od tradycji nabożeństwa, ale trudno odciąć się od społeczeństwa, a w szczególności od nietolerancyjnych bliskich osób.
Nie ma drugiego tak silnego bólu."Niemożność posiadania dziecka jest gorsza niż wszystko". (s.147)


Rozumiem, iż Karolina Sulej jako doktorantka Instytutu Kultury Polskiej, dziejąca w Zespole Badań nad Modą pragnęła zaprezentować "młode gniewne" z powstania, jako mimo strachu i wkładanego w konspirację wysiłku były takimi samymi dziewczynami, jak i dziś nasto- i dwudziestoletnie kobiety, żywo interesujące się modą. Jednak szala tak mocno przechyliła się w stronę opisu ubioru, co z czego i jakim cudem dostawało się w ręce kolaborantek, że trudno mi było odnaleźć tu płaszczyznę, na której ujrzałabym kobietę walczącą. No chyba, że o dbałość o nienaganny stan ciała, a obecnie o pamięć i pielęgnowane wspomnienia. Może o to tutaj chodziło, bo skromny opis więźniarek z celi na Rakowieckiej umieszczony, jakby od niechcenia, w końcowej fazie felietonu niekoniecznie ratuje całą narrację.


Za to ostatnia historia spisana przez Martę Dzido znów prezentuje kobiety walczące i to takie "ku chwale ojczyzny". Już nie na wojnie, ale żyjąc podczas okupacji sowieckiej i nasiąkając atmosferą domu, gdzie każda kobieta była aktywną uczestniczką wydarzeń, jakie miały miejsce w Polsce. Trudno się dziwić, iż na takim podłożu wyrosła mężna działaczka "Solidarności". Dość rzeczowo i sprawnie pod względem reporterskim ukazana postać Janiny Chmielowskiej, organizatorki katowickiej Solidarności, strajków, demonstracji i podziemia. Bohaterka tamtych zdarzeń ostro wypowiada się o tworzeniu nowego, wolnego państwa, o jego fikcyjności, wszelkich układach przy Okrągłym Stole. Mówi o mydleniu oczu społeczeństwu, o zniszczeniu polskiego przemysłu, o prywatyzacji rozlanej na każdą gałąź gospodarki. A, gdy w Polsce walka się skończyła, Janina rusza na Wschód i bierze udział w pierestrojce, angażuje się w prace na rzecz republik, pośredniczy w rozmowach zwaśnionych przywódców, wzywa do walki o niepodległość. Również dziś jest aktywistką. W roku 2012 przyłącza się do strajku głodowego w obronie historii i polskiej szkoły. Nie boi się stawiać sprawy jasno, patrząc wrogom w twarz. Mówi, że społeczeństwu są potrzebni fajterzy, bo to oni zmieniają świat, a nie ciućmoki.
Zaprezentowanie akurat sylwetki tej bezkompromisowej działaczki zostało podyktowane zapewne tym, iż Marta Dzido jest reżyserką filmu dokumentalnego "Solidarność według kobiet" i mogła wykorzystać wywiad przeprowadzony z Chmielowską. Wywiad, który w świetle wszystkich zaprezentowanych tutaj tekstów staje się najmocniejszym głosem kobiety walczącej. Nie walczy tylko dla siebie, ani z pobudek egoistycznych, ale na rzecz całego społeczeństwa. Wciąż walczy o wolność i o prawdę, pomimo świadomości, że jest niewygodnym ogniwem przypominającym o przeszłości, której była świadkiem, a której nie może dziś ocenić jako coś, o co z takim trudem walczyła.

Ze względu na poruszane tematy zaprezentowane tutaj reportaże odznaczają się uniwersalnością. Pod każdą z historii mogą odnaleźć się setki innych kobiet, uczestniczki podobnych sytuacji. Te wszystkie żołnierki, którym odbiera się głos po powrocie do kraju; te wszystkie niepełnosprawne, często młode kobietki, którym odmawia się prawa do bycia kobietą; te, które walczą ze swoim nałogiem i nie mają szans by poczuć oparcie w swoich mężach; te, które miesiącami przeżywają tragedię po stracie bliskiej osoby i którym wmawia się, żeby w końcu zapomniały i szły dalej; te, najczęściej nastoletnie, które gubią się bez wsparcia i poszukują go tam, gdzie nie trzeba, wikłając się w anoreksję i depresję; te, które podporządkowują walce całe swoje życie i na koniec czują się oszukane.

Kolejny cykl reportaży o kobietach, gdzie tym razem Urszula Jabłońska przy współudziale kilku dziennikarek pokusiła się o zebranie opowieści o współczesnych kobietach, które zasłużyły na miano zdeterminowanych i walczących o to, co dla nich ważne i słuszne. Mowa będzie o codziennych zmaganiach, o każdy kolejny dzień przetrwania np w trzeźwości i wyrażania braku akceptacji...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Walka jest kobietą" tak samo jak: sprawiedliwość, ojczyzna, Polska, miłość, nienawiść i mnóstwo innych. Najpoczytniejsze polskie reportażystki postanowiły się bliżej przyjrzeć kobietom i ich codziennej walce. Nie jest to wojna błyskawiczna, raczej taka na przetrzymanie- hybrydowa, która cały czas w nich siedzi i nie pozwala odejść. Kobiety, o których mowa to wojowniczki codzienności, walczą ze wspomnieniami, alkoholizmem, biedą, a także te, mające walkę za sobą: misjonarki (uczestniczki misji poza granicami kraju), aktywistki Solidarności, łączniczki z powstania warszawskiego.
Każdy reportaż opowiada o innej kobiecie, bohaterce dnia codziennego, o jej bólu, przeżyciach, emocjach, wspomnieniach, zupełnie inaczej zostają rozłożone akcenty niż w narracji zmaskulinizowanej. W męskim wydaniu nie dowiedzielibyśmy się o tym jak pachnie skóra, jak pękają dłonie i co o tym wszystkim sądzi społeczeństwo. Postrzeganie kobiet jest inne, bardziej emocjonalne, nacechowane, złożone a nawet wielokrotnie złożone i właśnie dlatego trzeba oddać im głos.

"Walka jest kobietą" tak samo jak: sprawiedliwość, ojczyzna, Polska, miłość, nienawiść i mnóstwo innych. Najpoczytniejsze polskie reportażystki postanowiły się bliżej przyjrzeć kobietom i ich codziennej walce. Nie jest to wojna błyskawiczna, raczej taka na przetrzymanie- hybrydowa, która cały czas w nich siedzi i nie pozwala odejść. Kobiety, o których mowa to wojowniczki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Walka jest kobietą" powinien tą książkę przeczytać każdy kto ma staroświecki pogląd na życie.....jest XXI wiek dlaczego ludzie się tak nienawidzą i robią wszystko aby drugi człowiek nie miał lepiej od niego samego....

"Walka jest kobietą" powinien tą książkę przeczytać każdy kto ma staroświecki pogląd na życie.....jest XXI wiek dlaczego ludzie się tak nienawidzą i robią wszystko aby drugi człowiek nie miał lepiej od niego samego....

Pokaż mimo to

Bardzo lubię czytać reportaże i spodziewałam się czegoś lepszego po tej serii książkowej. Niektóre teksty trochę odstają jakościowo i pozostawiają niedosyt, ale ogólnie, czytało się ciekawie i przyjemnie.

Bardzo lubię czytać reportaże i spodziewałam się czegoś lepszego po tej serii książkowej. Niektóre teksty trochę odstają jakościowo i pozostawiają niedosyt, ale ogólnie, czytało się ciekawie i przyjemnie.

Pokaż mimo to

Zaintrygował mnie tytuł. Dopiero na końcu książki z zapowiedzi dowiedziałam się, że to seria książek, więc teraz będę szukać tych pozostałych. Dziewięć opowiadań-wywiadów-spowiedzi, ciężko określić, bo każda część nieco inna, w innej formie pisana. Ale każda szczera do bólu. I dlatego tak ważna. Warto poznać, szczególnie że w naszym otoczeniu możemy spotkać kobiety z takimi problemami lub podobnymi. Możemy je nawet znać, ale nie wiedzieć o ich walce. Albo nas same kiedyś mogą takie rozterki czy sytuacje dotknąć. Dzięki głębokiej szczerości wypowiedzi książka uczy empatii i zrozumienia. Oraz spojrzenia na temat ze strony drugiej osoby. Warto!

Zaintrygował mnie tytuł. Dopiero na końcu książki z zapowiedzi dowiedziałam się, że to seria książek, więc teraz będę szukać tych pozostałych. Dziewięć opowiadań-wywiadów-spowiedzi, ciężko określić, bo każda część nieco inna, w innej formie pisana. Ale każda szczera do bólu. I dlatego tak ważna. Warto poznać, szczególnie że w naszym otoczeniu możemy spotkać kobiety z takimi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór reportaży, bardziej nadających się do publikacji w gazetach lub czasopismach niż jako materiał na książkę. Nie gustuję w gazetach, więc wstrzymam się z „ogwiazdkowaniem”. Mnie pozytywnie zaskoczyła Monika Tutak-Goll w reportażu „Siedzi mi w głowie kobieta”. Dobry pomysł, intrygująco rozwinięty, potrafiący zaciekawić.
Na szczęście w całej książce nie było aż tak wiele walki (obawiałem się, że walki głównie z mężczyznami), za to były losy kobiet zmagających się z przeróżnymi sytuacjami. Dla mnie tego typu literatura prezentująca kobiece spojrzenie na współczesne problemy jest bardzo inspirująca. A kiedy przyjdzie faktyczne równouprawnienie? Wtedy kiedy w publikacjach typu „Walka jest kobietą” zostanie zachowany parytet, niekoniecznie pół na pół, mam na myśli, że i mężczyźni doczekają się podobnych tytułów. Tak się składa, że mężczyźni też czasami mają ciężko. Dostrzeżenia tego życzę współautorkom powyższej książki.

Zbiór reportaży, bardziej nadających się do publikacji w gazetach lub czasopismach niż jako materiał na książkę. Nie gustuję w gazetach, więc wstrzymam się z „ogwiazdkowaniem”. Mnie pozytywnie zaskoczyła Monika Tutak-Goll w reportażu „Siedzi mi w głowie kobieta”. Dobry pomysł, intrygująco rozwinięty, potrafiący zaciekawić.
Na szczęście w całej książce nie było aż tak wiele...

więcej

mniej

Pokaż mimo to