Trudno nie docenić wpływu, jaki mistyka Mistrza Eckharta wywarła na chrześcijańską umysłowość wieków średnich, a także późniejszą. Nie tylko zresztą chrześcijańską, skoro wiadomo, że z jego osławionych kazań czerpią także buddyści, szczególnie w Japonii. Ten czternastowieczny mistyk nadreński i chrześcijański myśliciel nadal pozostaje źródłem głębokich inspiracji i przeżyć duchowych. Jego nauczanie odbiega zresztą od tego co proponują nie tylko inni mistycy, lecz również filozofia scholastyczna, i choć myśl Eckharta nasycona jest podobną, a niekiedy i tożsamą treścią, to jednak esencja jej bywa inna, mniej chrystocentryczna, bardziej zaś ukierunkowana na taki rodzaj przeżycia wewnętrznego, który można by określić jako właściwy wielu kierunkom religijnym, upatrującym swego celu w wyzwoleniu z doczesności, którą mają jedynie za źródło niepokojów i utrapień. Pomyśleć tylko, że Eckhart nie miał pojęcia (bo przecież mieć nie mógł) o filozofii hinduistycznej i buddyjskiej, zaskakująco bliskiej jego własnym intuicjom. Dusza, która z samej swej natury tożsama jest z Bogiem, a w procesie zjednoczenia doznaje oczyszczenia z wszelkich przypadłości, z każdej treści doczesnego życia, której to treści natura inna jest od boskiej i wspomniane zjednoczenie uniemożliwia. Nauczanie o godzeniu się z wolą Boga w zdrowiu i w chorobie, a więc akceptację wszelkich życiowych doświadczeń interpretować można, a nawet trzeba, jako niewyczerpane źródło radości danej nam przez samego Boga. Człowieka tak żyjącego trudno bowiem powalić, trudno go zniszczyć. Cierpienie nieuchronnie wszak związane jest z doczesnością, a więc z przywiązaniem do spraw tego świata. Jeśli zaś mamy w sobie Boga, który jest źródłem największego szczęścia, to ani na tym, ani na tamtym świecie nie ma siły, która byłaby zdolna nam Go odebrać. Zjednoczenie z Bogiem dokonuje się zaś na najgłębszym poziomie duszy, w ciszy i stanie spoczynku, tam gdzie człowiek nie modli się już o cokolwiek, lecz gdzie modlitwa jego obywa się bez jednego choćby słowa. Myliłby się każdy, kto traktując tą jakże "nienowoczesną" myśl powierzchownie, uznałby ją za dobrą dla mnichów żyjących z dala od zgiełku tego świata, i za niepasującą zgoła do stylu życia człowieka współczesnego, który każdego dnia doznaje działania niepoliczalnej wręcz liczby przypadkowych bodźców, za których sprawą czasem wręcz zapomina, że w ogóle ma jakąś tam duszę. Jeśli bowiem wyrzekamy się spraw tego świata, to wedle Eckharta otrzymujemy je jakby na nowo, jednak nasz ponowny w nich udział dokonuje się już w duchu wolności, gdyż ani ich nie pragniemy, ani też nie mamy ich za takie, z którymi nie moglibyśmy się rozstać doznając poczucia szkody. To nader cenna nauka dla tych, którzy zbyt wiele od świata oczekują. Nie liczcie na zbyt dużo, a otrzymacie w obfitości to, czego rzeczywiście wam potrzeba. Jeśli zaś pragnąć będziecie nad miarę, to choćbyście i to otrzymali, to i tak będzie to dla was zbyt mało, także pragnąć będziecie wciąż więcej i to niekończące się i niemożliwe do zaspokojenia pragnienie zawsze już będzie dla was źródłem coraz to nowych cierpień.

Trudno nie docenić wpływu, jaki mistyka Mistrza Eckharta wywarła na chrześcijańską umysłowość wieków średnich, a także późniejszą. Nie tylko zresztą chrześcijańską, skoro wiadomo, że z jego osławionych kazań czerpią także buddyści, szczególnie w Japonii. Ten czternastowieczny mistyk nadreński i chrześcijański myśliciel nadal pozostaje źródłem głębokich inspiracji i przeżyć...