Półki z książkami działają na mnie w ten sam sposób, w jaki ogień działa na ćmy. Zwłaszcza, gdy są to półki z książkami w domach moich cioć, wujków, czy kuzynów. Po rodzinnym obiedzie zawsze muszę zrobić im przegląd i niejedną perełkę w ten sposób znalazłam :)

Na "Kochanków" trafiłam właśnie w ten sposób: niewielka książeczka na półce mojej cioci. Wyciągnęłam ją i się oderwać nie mogłam.
Głównie dlatego, że ta miłość u Piotra Kitrasiewicza to raczej gorzka pigułka, którą jakoś trzeba przełknąć, a nie świat widziany przez różowe okulary. Kochankowie łączą się na chwilę w nieporadnym spleceniu ciał, po czym pozostają sobie obcy i tak bardzo osobni. Bardzo podobały mi się utwory nawiązujące do bajek, którymi są karmione marzenia małych dziewczynek ("Ziarenko grochu", "***na brzegu stawu w sitowiu"). Ale największe wrażenie zrobiły na mnie dwa wiersze, które pozwolę sobie tu zacytować:

"Stary doktor"
Kiedy pociąg ruszał do bram śmierci
Siedział z nimi w wagonie
I trzymał w swojej dłoni ich dłonie
Trzymał łagodnie tak długo
Dopóki śmierć palców nie rozwarła

Nie chciał widzieć tej kładki do życia
Którą rzucił mu los
Pozostał z dziećmi i był szczęśliwy
Że może ogrzewać ich ciepłem lat tylu
I zimno tej ostatniej chwili ukryć

"Śmierć Ofelii"
Zwiodłeś mnie, mości książę
Kwiecistymi słowy
Odepchnąłeś na progu
Przez który nie mogłam przestąpić

Wybaczam ci wszystko
Śmierć mego ojca
Brata
Zdeptane kwiaty wspomnień
Złamaną gałąź wierzby
I klasztor ach ten klasztor
Do którego nie poszłam

Półki z książkami działają na mnie w ten sam sposób, w jaki ogień działa na ćmy. Zwłaszcza, gdy są to półki z książkami w domach moich cioć, wujków, czy kuzynów. Po rodzinnym obiedzie zawsze muszę zrobić im przegląd i niejedną perełkę w ten sposób znalazłam :)

Na "Kochanków" trafiłam właśnie w ten sposób: niewielka książeczka na półce mojej cioci. Wyciągnęłam ją i się...