„Sine ira et studio” – taki był ideał pisania historii według starożytnych.

Grzegorz Motyka zbliża się do tego wzorca jak tylko można. Jest nim maksymalny obiektywizm, wyrażający się w nieprzemilczaniu win „swoich” i jednocześnie poszukiwaniu okoliczności łagodzących wobec „tamtych” (przypominam, że każdy sąd ma taki obowiązek, więc tym bardziej i historyk – oczywiście tylko ten pretendujący do bezstronności, choćby miał za to płacić inwektywami fanatyków, obu zresztą stron, bo zawsze wszystkie strony ich mają…)

O takim nastawieniu Autora świadczy choćby fragment jego dzieła o kompletnie nieznanym epizodzie walk na Wołyniu z lat 1943-44. Chodzi o zbrodniczą działalność złożonego z Polaków niemieckiego batalionu policji, tzw. Schutzmannschaft 202 (można sobie wyguglać) – w sumie było to ok. 2,5 tys. ludzi. W swych wyprawach odwetowych na ukraińskie wioski robili oni to, co UPA z Polakami. Wiedzieli Niemcy, jak z korzyścią dla siebie rozgrywać bratobójczy konflikt…

Batalion, rozbity w styczniu 1944 r. przez Armię Czerwoną, bronił także polską samoobronę przed napadami UPA. A uciekinierzy z niego zasilali Armię Krajową na Wołyniu. W skład 27. Wołyńskiej Dywizji AK weszło ok. 700 b. policjantów (ok. 10 proc. jej stanu osobowego). UPA stawia się zarzuty, że weszli do niej dawni policjanci ukraińscy na służbie III Rzeszy (wcześniej mordujący Żydów) - stanowili oni 30 proc. wołyńskiej UPA….

Oprócz tego, ciekawe są przedstawione przez Motykę motywy akcji „Wisła” – podjętej na sowieckie żądania, bo sytuacja w Bieszczadach nie wymagała aż tak radykalnych – niespotykanych w polskiej historii metod, czyli „czystki etnicznej” na wielka skalę, spełniającej standardy zbrodni przeciw ludzkości. A wywieziono też i Łemków, którzy do UPA odnosili się z niechęcią.

Równie interesujące są działania UB, które zwerbowało do współpracy jednego z wyższych dowódców UPA Leona Łapińskiemu. Pod nadzorem UB „stworzył” on pod koniec lat 40. rzekomą konspirację ukraińską, w co uwierzyli i Ukraińcy na emigracji, i Brytyjczycy, którzy wysyłali do Polski ukraińskich konspiratorów, wpadających po kolei w ręce UB…

„Sine ira et studio” – taki był ideał pisania historii według starożytnych.

Grzegorz Motyka zbliża się do tego wzorca jak tylko można. Jest nim maksymalny obiektywizm, wyrażający się w nieprzemilczaniu win „swoich” i jednocześnie poszukiwaniu okoliczności łagodzących wobec „tamtych” (przypominam, że każdy sąd ma taki obowiązek, więc tym bardziej i historyk – oczywiście...

Tylko dla fanów tematu i to wytrwałych, bo font w wydaniu "Volumen" jest wręcz fizycznie bolesny.
Książka jako element wiedzy o konflikcie jest wręcz obowiązkowa (jak "Łuny..." zresztą) pozwala na otwarcie kilku kolejnych okienek wiedzy dla tych, którzy chcą mieć opinie, a nie bazować na narracji podbijanej "głośnymi faktami". Fani tematyki pewnie kilkanaście (jeśli nie kilkadziesiąt) razy w trakcie czytania pomyślą: winno być "wydaje się" zamiast "było", ale to zagadnienie na inną historię...

Tylko dla fanów tematu i to wytrwałych, bo font w wydaniu "Volumen" jest wręcz fizycznie bolesny.
Książka jako element wiedzy o konflikcie jest wręcz obowiązkowa (jak "Łuny..." zresztą) pozwala na otwarcie kilku kolejnych okienek wiedzy dla tych, którzy chcą mieć opinie, a nie bazować na narracji podbijanej "głośnymi faktami". Fani tematyki pewnie kilkanaście (jeśli nie...

Jak duża jest wartość tej książki niech świadczy fakt, iż kiedy tylko pojawi się ona na wiadomym serwisie aukcyjnym, wówczas jej cena skacze wręcz do niemoralnych rozmiarów. Grzegorz Motyka na podstawie dostępnych dokumentów oraz relacji świadków i ich wspomnień odtworzył przebieg działalności ukraińskich nacjonalistów na terenie Podkarpacia, serwując naprawdę ciekawy obraz ówczesnych konfliktów.

Jak duża jest wartość tej książki niech świadczy fakt, iż kiedy tylko pojawi się ona na wiadomym serwisie aukcyjnym, wówczas jej cena skacze wręcz do niemoralnych rozmiarów. Grzegorz Motyka na podstawie dostępnych dokumentów oraz relacji świadków i ich wspomnień odtworzył przebieg działalności ukraińskich nacjonalistów na terenie Podkarpacia, serwując naprawdę ciekawy obraz...

Tytuł troszkę mylący,ponieważ konflikt polsko-ukraiński w Bieszczadach to tylko część książki,zdecydowanie mniejsza część.Autor opisuje działanie OUN-UPA na całym terenie zamieszkanym przez ludność ukraińską i polską od Beskidu Niskiego przez Lubelszczyznę,Rzeszowszczyznę,Pogórze Przemyskie po tereny dzisiejszej Ukrainy,stara się przedstawić genezę konfliktu i tragedię ludności cywilnej,unikając jednak tam gdzie się da brutalnych opisów.Książka jest jednak inna niż większość wydawanych w Polsce na ten temat,momentami ma się wrażenie ,że Polacy sami są sobie winni a brutalność naszego wojska jest gorsza niż oddziałów UPA.Dużo tu nazwisk,dat i nazw miejscowość,ale czyta się dość łatwo.Dla zainteresowanych lektura obowiązkowa,ale do przemyślenia i porównania z innymi książkami zajmującymi się tym tematem .

Tytuł troszkę mylący,ponieważ konflikt polsko-ukraiński w Bieszczadach to tylko część książki,zdecydowanie mniejsza część.Autor opisuje działanie OUN-UPA na całym terenie zamieszkanym przez ludność ukraińską i polską od Beskidu Niskiego przez Lubelszczyznę,Rzeszowszczyznę,Pogórze Przemyskie po tereny dzisiejszej Ukrainy,stara się przedstawić genezę konfliktu i tragedię...

Naprawdę trzeba przeczytać, żeby będąc w Bieszczadach rozumieć, gdzie naprawdę jesteśmy. Znać historię tej ziemi.

Naprawdę trzeba przeczytać, żeby będąc w Bieszczadach rozumieć, gdzie naprawdę jesteśmy. Znać historię tej ziemi.

Chyba najlepsza książka z tej tematyki. I czyta się jak powieść.

Chyba najlepsza książka z tej tematyki. I czyta się jak powieść.