Najnowsze artykuły
- ArtykułyHłasko, powrót Malcolma, produkcja dla miłośników „Bridgertonów” i nie tylkoAnna Sierant1
- ArtykułyAkcja recenzencka! Wygraj książkę „Cud w Dolinie Poskoków“ Ante TomiciaLubimyCzytać1
- Artykuły„Paradoks łosia”: Steve Carell i matematyczny chaos Anttiego TuomainenaSonia Miniewicz2
- ArtykułyBrak kolorowych autorów na liście. Prestiżowy festiwal w ogniu krytykiKonrad Wrzesiński13
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Pio Moa
1
7,8/10
Pisze książki: historia
Ten autor nie ma jeszcze opisu. Jeżeli chcesz wysłać nam informacje o autorze - napisz na: admin@lubimyczytac.pl
7,8/10średnia ocena książek autora
32 przeczytało książki autora
104 chce przeczytać książki autora
1fan autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Mity wojny domowej. Hiszpania 1936-1939 Pio Moa
7,8
Lektura obowiązkowa dla średnio-zaawansowanych w najnowszej historii Hiszpanii.
To nie jest praca akademicka, a autor nie jest zawodowym historykiem. Książka ma wyraźny ideowy przechył na stronę narodowców, ale warta jest przeczytania, bo autor umie argumentować i wie o czym pisze. Nie przyłapałem go na kłamstwie, najwyżej na przemilczeniu albo zachwianych proporcjach.
Ale książka jest ważniejsza z innego powodu. To chyba najbardziej poczytna z tysięcy książek, które wydano w Hiszpanii o wojnie domowej. Wyznaczyła też pewien punkt referencyjny, do którego odnoszą się niemal wszyscy piszący o wojnie.
Książka jest najważniejszym przykładem tzw. rewizjonizmu, czyli wersji historiograficznej w której Republika nie wystepuje jako święta niewinna, zgwałcona przez generałów, faszystów i obszarników. Do tego jest to rewizjonizm nie w wersji akademickiej (jak Alvarez Tardio, Villa Garcia, Ruiz) ale popularnej, a więc czytanej w setkach tysięcy egzemplarzy.
Jednym słowem: książka jest ważna nie tyle dlatego, że mówi nam o wojnie domowej (chociaż to też, z zastrzeżeniam jak wyżej),ale dlatego, że mówi nam o hiszpańskiej historiografii i poniekąd hiszpańskiej debacie publicznej o przeszłości z ostatnich 20 lat.
Do tego dobrze wydana, w sztywnej okładce, z bardzo licznymi krótkimi biogramami protagonistów, również tych mniej znanych (typu treintistas z CNT/FAI; to juz tylko najwięksi mędrcy wiedzą kto zacz, a u Moy są!)
Mity wojny domowej. Hiszpania 1936-1939 Pio Moa
7,8
Historię piszą zwycięzcy. Ta oczywista prawda, potwierdzana przez wieki nie znalazła zastosowania w przypadku hiszpańskiej wojny domowej z lat 1936-1939.
Pomimo bezapelacyjnej wygranej obozu narodowego, pomimo dalszych niemal 40 letnich, ustabilizowanych rządów Francisco Franco wydaje się jakby to Front Ludowy narzucił narrację historyczną obowiązująco z nielicznymi wyjątkami do tej pory.
Pio Moa, za młodu członek komunistycznej bojówki GRAPO, zgłębiając archiwa i dokumenty dotyczące guerra civil odkrył jak bardzo ta historia jest zakłamana, jak wiele narosło wokół niej mitów. Najwyraźniej musiało to nim porządnie wstrząsnąć, że z antyfrankistowkiego terrorysty (brał udział w akcjach terrorystycznych, czego dzisiaj nie ukrywa) stał się niemal apologetą Frankizmu.
Książka Moi to dość dobrze udokumentowana rozprawa z powszechnie akceptowanymi mitami takimi jak republikanizm Frontu Ludowego czy też "oligarchizm" Powstańców. Moa dość szczegółowo wymienia wszystkie grupy wchodzące w skład obu stron konfliktu drobiazgowo opisując ich różnice i podobieństwa jak również i skomplikowane relacje między nimi. Dużo dowiemy się o genezie wybuchu wojny, co jest kluczem do zrozumienia całego konfliktu. Dzięki książce dowiemy się jak doszło do takiego wzmocnienia sił lewicowych (z tymi skrajnymi na czele) za prezydentury - wydawałoby się - konserwatywnego Alcala-Zamory. Dowiemy się jak próbowano zafałszować wspaniałą i bohaterską obroną Alkazaru w Toledo.
Te i wiele innych mitów - jeden po drugim - są analizowane w świetle dokumentów i wypowiedzi świadków wydarzeń.
Książa nie jest typowym opisem dziejów konfliktu, skupia się raczej na wybranych elementach ogólniejszej historii. Mimo to czytelnik, który nie zetknął się wcześniej z inną literaturą na ten temat (np. dość wysoko cenioną pozycją lewicującego Anthoniego Beevora) jest w stanie bez problemu złożyć z tych fragmentów całkiem kompletny obraz wojny, zwanej niekiedy ostatnią krucjatą.