"Nie myśmy umiłowali Boga, lecz że On nas umiłował?" 1 Jana 4:10

Dzisiejszego poranka te błogosławione słowa są dla mego zbolałego i ospałego serca niczym kosztowny balsam z Gilead, czy kasja i słodki tatarak ze świętego oleju do namaszczania. Drogi Panie, dziękuję ci za nie, wziąłeś je bowiem z własnej księgi i przemówiłeś nimi do mnie, żywym i pełnym miłości głosem, one zaś mnie poruszyły i ożywiły.
Przyniosłam ci, ze wstydem i bólem, twarde i nieczułe serce. Mogłam jedynie narzekać przed Tobą na całkowity brak u mnie zarówno wiary jak i uczuć. Samo pragnienie, by Cię miłować zdawało się spoczywać we mnie skrępowane i bezsilne, jedynie chwilowa walka ujawniała zaledwie jego istnienie. Wtedy, o Panie, gdy uklękłam w Twej obecności ze schyloną głową i niespokojnym duchem - łzy i westchnienia były moją jedyną modlitwą - Ty wyszeptałeś tamte słodkie słowa do moich uszu i one przyniosły mej zniewolonej duszy wolność i ukojenie. Niech będzie błogosławione Twe drogie Imię za to chwalebne uwolnienie! To nie moja biedna, zimna i połowiczna miłość daje mi pociechę i zaspokojenie, lecz Twoja miłość, wielka i pełna, wolna i wieczna, jak Ty sam! Z pewnością wiedziałam o tym przedtem, Panie, lecz zamknęłam się w niewierze aż do chwili, gdy w swym czułym miłosierdziu wypowiedziałeś słowa, które wyzwoliły mnie z łańcuchów, otworzyły drzwi mego więzienia i pozwoliły mi wydostać się i znaleźć w słonecznych promieniach prawdziwego pokoju płynącego z wiary.

Fragment z 4. rozdziału.