Niby bez jakiejś wyraźnej i szybkiej akcji, niby banalna...no właśnie, niby.
Mimo braku akcji wciąga od pierwszej strony. Odkrywanie historii Paula, jego "inności" i zauroczenia Petrem fascynuje czytelnika niemal tak samo jak jego brata z którym w tę podróż wyruszamy. Niezwykle subtelny i wyważony język traktujący przecież o ważnych i trudnych tematach. Książka napisana z pomysłem, finezją, która wzbudziła we mnie sporo uczuć.
Polecam!!!!!

Niby bez jakiejś wyraźnej i szybkiej akcji, niby banalna...no właśnie, niby.
Mimo braku akcji wciąga od pierwszej strony. Odkrywanie historii Paula, jego "inności" i zauroczenia Petrem fascynuje czytelnika niemal tak samo jak jego brata z którym w tę podróż wyruszamy. Niezwykle subtelny i wyważony język traktujący przecież o ważnych i trudnych tematach. Książka napisana z...

Milenec i Princi stali się tylko "szesnastoletnim synem" i "piętnastoletnim chłopcem". W tak różny sposób można oddać rzeczywistość. Człowiek, który żył, kochał, płakał i śmiał się, Człowiek, który żył i umarł. Człowiek taki, jak ja lub ty, nagle staje się nic nie znaczącymi linijkami w gazecie, która szybko traci na aktualności, żółknie i trafia do kosza. Albo do zakurzonego, ciemnego archiwum.

Milenec i Princi stali się tylko "szesnastoletnim synem" i "piętnastoletnim chłopcem". W tak różny sposób można oddać rzeczywistość. Człowiek, który żył, kochał, płakał i śmiał się, Człowiek, który żył i umarł. Człowiek taki, jak ja lub ty, nagle staje się nic nie znaczącymi linijkami w gazecie, która szybko traci na aktualności, żółknie i trafia do kosza. Albo do...

Kiedy biorę książkę do ręki, prawie nigdy nie czytam opisów na okładce. Z jednej strony opisy te często za dużo zdradzają, lub niepotrzebnie wprowadzają zamieszanie i zniechęcają do dalszej lektury, a z drugiej...lubię tę nutkę niepewności i zaskoczenie po kilku stronach książki. Podobnie, mile zaskoczyła mnie niepozorna, bo licząca zaledwie 145 stron, publikacja Hakana Lindquista, „Mój brat i jego brat”.

Rozumiem też, że są tacy, którzy chcą wiedzieć o czym jest książka. Spieszę więc z pomocą.

Dokładnie 502 dni dzieli ostatni dzień życia Paula i Jonasa, dwóch braci, z których pierwszy nie żyje. W rodzinie Jonasa pamięć o Paulu jest wciąż żywa i stale wywołuje płacz matki i pewne skrępowanie ojca.

Mimo trudności, Jonas stara dowiedzieć się jak najwięcej o swym nieżyjącym bracie, po którym zostały pamiątki w postaci głównie zdjęć. Pierwszy trop znajduje w kieszeni kurtki Paula, którą przypadkowo odkrywa na strychu domu. Ogromna ciekawość i chęć poznania jak najlepiej brata, doprowadza go do informacji o których nawet jego rodzice nie wiedzieli...

Bohaterami tej - właściwie - noweli są tylko cztery osoby. Jonas wraz z dwójką rodziców oraz przyjaciel domu – Daniel, który jako postać drugoplanowa jest chyba z nich wszystkich najbardziej charakterystyczny i wyrazisty. Samotny alkoholik z problemami zdrowotnymi uwielbia towarzystwo Jonasa, tak jak kiedyś Paula. Długo opiera się bolesnym wspomnieniom i boi się o nich mówić, jednak pod namową przyjaciela w końcu im ulega...

Z drugiej strony, Paul jest wciąż żywy w pamięci rodziny i wywoływany niczym duch w trakcie sesji. Jonas podczas odkrywania jego najskrytszych tajemnic czuje skrępowanie, a przecież dla nieżyjącego brata powinno być to obojętne. Czy na nowo odkryta historia, która zdarzyła się kilkadziesiąt lat temu, powinna być ze wstydem chowana do szuflady, jak znaleziony pamiętnik młodszej siostry?

To, co jest zaskakujące i ogromnym plusem tej historii to skomplikowane treści przedstawione w bardzo prostej formie. Rzadko zdarza mi się czytać sceny seksu bez uśmiechu z zażenowania i politowania zarazem. Patos, w który często popadają autorzy jest niepotrzebny i ciężki do „przełknięcia”. Lindquist tak doskonale przedstawił krępujące wydarzenia w skromny, ale zarazem piękny sposób, że powinien być wzorem do naśladowania dla innych pisarzy.

Dla mnie książka jest niezwykle urzekająca i zachwycająca mimo dużej przewidywalności zdarzeń. Polecam każdemu, kto nie boi się trudnych, a zarazem odważnych tematów.

Kiedy biorę książkę do ręki, prawie nigdy nie czytam opisów na okładce. Z jednej strony opisy te często za dużo zdradzają, lub niepotrzebnie wprowadzają zamieszanie i zniechęcają do dalszej lektury, a z drugiej...lubię tę nutkę niepewności i zaskoczenie po kilku stronach książki. Podobnie, mile zaskoczyła mnie niepozorna, bo licząca zaledwie 145 stron, publikacja Hakana...

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2012/08/hakan-lindquist-moj-brat-i-jego-brat.html

Wyobraź sobie, że kiedyś żył ktoś, kto jest Ci bardzo bliski. Płynęła w nim ta sama krew, a jego pokój jest teraz Twoim pokojem. Zostały Ci po nim jedynie zabawki, meble, ubrania oraz kilka fotografii. Bliscy znali go bardzo dobrze i darzyli miłością, ale niewiele Ci o nim mówią, bo sprawia im to ból. Co gorsze, nigdy go nie poznałeś. Nie miałeś możliwości dotknięcia jego skóry, posłuchania głosu i patrzenia na jego ruchy. Nie wiesz czy lubił pizzę, piłkę nożną czy książki. Żyjesz jedynie swoimi wyobrażeniami o nim, stwarzając pewien konkretny obraz tej osoby, który prawdopodobnie ma niewiele wspólnego z rzeczywistością.
Nieciekawie, prawda? W takiej sytuacji znajduje się główny bohater książki "Mój brat i jego brat", której autorem jest szwedzki pisarz Håkan Lindquist.

Jonas to nastolatek, który nigdy nie poznał swojego brata, ponieważ urodził się siedemnaście miesięcy po jego śmierci. Paul zmarł śmiercią tragiczną – przejechał go pociąg. Główny bohater nigdy nie miał okazji pograć z bratem w piłkę, podzielić się problemami czy posprzeczać się o błahe sprawy. Co gorsze, zna go tylko ze zdjęć oraz wspomnień, którymi rodzice dzielą się niezbyt chętnie.
Któregoś dnia Jonas znajduje na strychu starą kurtkę brata, którą ma zamiar nosić. Odkrywa, że w kieszeni tkwi pewien list adresowany do Paula. Postanawia dowiedzieć się kim jest niejaki Princi – nadawca listu. Jednak nie jest to takie proste, jakby mogło się wydawać. Jonas zaczyna szukać kolejnych śladów, które mogłyby doprowadzić go do wyjaśnienia zagadki. W albumie Paula odkrywa fotografie nieznanego chłopca. Okazuje się, że obaj mieli się ku sobie… W dojściu do prawdy pomaga mu także pamiętnik zmarłego brata oraz Daniel (przyjaciel matki),który dużo czasu spędzał z Paulem. Dzięki niemu główny bohater dowiaduje się wielu szczegółów dotyczących życia brata.

Książka składa się z 24 krótkich rozdziałów, co sprawia, że czyta się ją bardzo szybko. Pomaga w tym także przystępny język powieści. Håkan Lindquist stworzył ciekawą fabułę, jednak niestety nie wykorzystał potencjału, jaki tkwi w tej książce. "Mój brat i jego brat" niewiele wspólnego ma z thrillerem czy kryminałem, którego możemy spodziewać się czytając to, co znajduje się na tylnej okładce książki. Owszem, główny bohater odkrywa pewne zagadki i szuka wszelkich śladów, bawiąc się w detektywa, ale wszystko jest tak przewidywalne i oklepane, że aż boli… Nawet ja domyślałam się jak potoczą się dalsze losy i łączyłam pewne elementy w zgrabną całość, a jestem osobą, która bardzo rzadko styka się z kryminałami i thrillerami, więc raczej nie mam w tym wprawy.

Tę pozycję polecam osobom, których interesują książki zawierające wątek związany z homoseksualizmem. Myślę, że "Mój brat i jego brat" może spodobać się także tym, którzy lubią interesujące, lecz niezbyt skomplikowane historie. Ci, którzy zaczytują się w literaturze skandynawskiej, która słynie z mrocznych i mrożących krew w żyłach powieści, lepiej niech nie sięgają po tę książkę, sugerując się jedynie pochodzeniem autora, bo nie znajdą tego, czego szukają.

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2012/08/hakan-lindquist-moj-brat-i-jego-brat.html

Wyobraź sobie, że kiedyś żył ktoś, kto jest Ci bardzo bliski. Płynęła w nim ta sama krew, a jego pokój jest teraz Twoim pokojem. Zostały Ci po nim jedynie zabawki, meble, ubrania oraz kilka fotografii. Bliscy znali go bardzo dobrze i darzyli miłością, ale niewiele Ci o nim mówią, bo sprawia im...

Książka, do której nie mogłem się długo zabrać. A kiedy już ją otworzyłem to nie mogłem przestać czytać.
Dawno nic mnie tak nie wzruszyło.

Książka, do której nie mogłem się długo zabrać. A kiedy już ją otworzyłem to nie mogłem przestać czytać.
Dawno nic mnie tak nie wzruszyło.