Nie jest mi łatwo ocenić tę książkę, już choćby dlatego, że miałam do niej dwa podejścia, gdyż zniechęciła się w trakcie do dalszej lektury. Książka o szkolnictwie wyższym, jego duchu i misji nie jest szybką lekturą na letnie wieczory. Napisana językiem naukowym bywa miejscami trudna (chociaż odniosłam wrażenie, że wstęp Szackiego jest jeszcze trudniejszy do przebrnięcia). Dystans od ukończenia przeze mnie studiów też nie ułatwiał lektury, wyszłam z wprawy w czytaniu tekstów naukowych.

Książka porusza ciekawą tematykę związaną z edukacją na poziomie akademickim. Autorka broni idei humanistycznego kształcenia w duchu sokratejskim we współczesnym świecie, podkreślając, że także na kierunkach ścisłych ważne jest nauczanie filozofii czy innych przedmiotów związanych na przykład z kulturoznawstwem. Opisując przykłady różnych zajęć na amerykańskich uniwersytetach, autorka rysuje wizję świata, w którym bardzo ważne jest zdobywanie wiedzy o innych kulturach, prowadzące do ich lepszego zrozumienia i łatwiejszego funkcjonowania w zglobalizowanym świecie, oraz umiejętność logicznego argumentowania w duchu Sokratesa. Mam jednak wrażenie, że program nauczania, którego celem jest niejako odtworzenie wieży Babel - wytworzenie pokolenia ludzi zorientowanych w niuansach różnych kultur, jest tyleż szczytny, co utopijny. Założenia jej teorii są dobre, ale w praktyce wydają się nie do wykonania.

Lekturę książki Nussbaum można potraktować jak ćwiczenie intelektualne.

Nie jest mi łatwo ocenić tę książkę, już choćby dlatego, że miałam do niej dwa podejścia, gdyż zniechęciła się w trakcie do dalszej lektury. Książka o szkolnictwie wyższym, jego duchu i misji nie jest szybką lekturą na letnie wieczory. Napisana językiem naukowym bywa miejscami trudna (chociaż odniosłam wrażenie, że wstęp Szackiego jest jeszcze trudniejszy do przebrnięcia)....