Książka wydawało mi się, miała w zamyśle autorki opowiadać o miłości kobiety wysoce wrażliwej. Tymczasem bohaterka poza tym, że wiele razy podkreśla, że kocha, pragnie opiera głównie się na swoim pożądaniu cielesnym do w sumie już któregoś z kolei mężczyzny. Odważne opisy tego "zespolenia" są strasznie odrażające. Tak się nie zachowują osoby nadwrażliwe. Ich częstą cechą jest uczuciowość na poziomie wyższym od przeciętnej. W powieści zabrakło podkreślenia tego w jakikolwiek sposób. Bardziej odczułam u Marii nimfomanię, niż faktyczną wrażliwość. Jest w książce kilka ładnych opisów dających do myślenia, ale to nie wystarczy. Brak opracowania redakcyjnego (gubisz się co jest myślą, a co realnym wydarzeniem) sprawiają, że źle się czyta.

Książka wydawało mi się, miała w zamyśle autorki opowiadać o miłości kobiety wysoce wrażliwej. Tymczasem bohaterka poza tym, że wiele razy podkreśla, że kocha, pragnie opiera głównie się na swoim pożądaniu cielesnym do w sumie już któregoś z kolei mężczyzny. Odważne opisy tego "zespolenia" są strasznie odrażające. Tak się nie zachowują osoby nadwrażliwe. Ich częstą cechą...

Początkowo wydaje się, że Maria nie potrafi naprawdę kogoś pokochać. Szybko ucieka z każdego związku, chce czuć się wolna. Po czasie okazuje się jednak, że umie ona darzyć prawdziwą miłością. A może nawet kocha za bardzo? Książka opowiada historię silnej miłości - z jednej strony do Boga, z drugiej do człowieka opisanej z perspektywy kobiety.

Moim zdaniem historia jest ciekawa, ale trochę trudna do zrozumienia. Na początku czytania ciężko było mi odróżnić czy to, co opisywane jest w danej chwili dzieje się teraz, czy są to wspomnienia a może jeszcze coś innego, ponieważ wyobraźnia i wizje jakich doświadcza bohaterka przeplatają się z rzeczywistością. Podoba mi się styl pisania autorki w tej książce i jej pełne emocji opisy.

⭐⭐⭐⭐/⭐⭐⭐⭐⭐

Początkowo wydaje się, że Maria nie potrafi naprawdę kogoś pokochać. Szybko ucieka z każdego związku, chce czuć się wolna. Po czasie okazuje się jednak, że umie ona darzyć prawdziwą miłością. A może nawet kocha za bardzo? Książka opowiada historię silnej miłości - z jednej strony do Boga, z drugiej do człowieka opisanej z perspektywy kobiety.

Moim zdaniem historia jest...

Bełkot. Tak najkrócej i najtrafniej można określić tę powieść. To słowo towarzyszyło mi nieustannie podczas czytania i tak postanowiłam podsumować lekturę.

Autorka zarzeka się, że stworzyła opowieść o miłości. Nie będę usilnie doszukiwać się metafor i drugiego dnia tam, gdzie zupełnie tego nie ma. Jest wulgarnie, płytko i nudno. Chwilami ciężko było kontynuować czytanie.

Pisarka sięga po odniesienia do religii w zamyśle pewnie szokując czytelnika. Nie udało się jednak. Moim zdaniem wyszło zupełnie żałośnie.

Całkowicie niewytłumaczalne zmiany miejsc, nie oddzielanie marzeń od jawy, puste dialogi. Główna bohaterka płaska; jak kartonowa.

Gdybym nie wybrała tej książki na wyzwanie, z pewnością nie dotrwałabym do końca. Okropna!

Bełkot. Tak najkrócej i najtrafniej można określić tę powieść. To słowo towarzyszyło mi nieustannie podczas czytania i tak postanowiłam podsumować lekturę.

Autorka zarzeka się, że stworzyła opowieść o miłości. Nie będę usilnie doszukiwać się metafor i drugiego dnia tam, gdzie zupełnie tego nie ma. Jest wulgarnie, płytko i nudno. Chwilami ciężko było kontynuować czytanie....

Odważna książka i odważna autorka. Bardziej znanego "Ołówka" nie czytałam, a autorki - Katarzyny Rosickiej-Jaczyńskiej do tej pory nie znałam. Czasami moja ignorancja mnie zaskakuje. Ale cóż, mało oglądam telewizję, czasopism nie czytam. Moim źródłem wiedzy pozostają tylko książki i w pewnym zakresie internet.
Książka ta to wielkie wołanie kobiety samotnej, bo kochającej miłością zakazaną żonatego mężczyznę. Miłością trudną i nie do spełnienia poza krótkimi kradzionymi chwilami szczęścia, które zaprawione są goryczą rozstania.
W tle przewija się historia miłości Marii Magdaleny do Jezusa od tej fizycznej strony, tak jak czuje to autorka, a także Adama i Ewy.
Tytułowa ławka stanowi zaproszenie autorki do własnych przemyśleń nad swoim życiem, jego kruchością, własnymi wyborami i ich konsekwencjami, miejscem miłości w życiu, jej jakością, czy nie prowadzi ona do niszczenia własnej osobowości i innych relacji międzyludzkich.
Książka dość trudna, wymagająca może ponownego przeczytania i przemyślenia.

Odważna książka i odważna autorka. Bardziej znanego "Ołówka" nie czytałam, a autorki - Katarzyny Rosickiej-Jaczyńskiej do tej pory nie znałam. Czasami moja ignorancja mnie zaskakuje. Ale cóż, mało oglądam telewizję, czasopism nie czytam. Moim źródłem wiedzy pozostają tylko książki i w pewnym zakresie internet.
Książka ta to wielkie wołanie kobiety samotnej, bo kochającej...

Autorka „Ołówka” powraca w książce, którą zaczęła pisać na długo przed chorobą.
Jest to opowieść o miłości, miłości zakazanej i trudnej. Uczucia do żonatego mężczyzny. Z drugiej strony poznajemy miłość Marii Magdaleny do Jezusa. Czyli uczucie kwestionowane przez Kościół.
Widać, że książka kończona była po latach, już gdy autorka była chora. Swoją bohaterkę również uczyniła osobą niepełnosprawną(po wypadku).
Możemy zauważyć jak bardzo zmienia się w skutek choroby, postrzeganie otaczającego autorkę świata. Mam wrażenie, że książka inspirowana jest bardzo mocno motywami autobiograficznymi.

Autorka „Ołówka” powraca w książce, którą zaczęła pisać na długo przed chorobą.
Jest to opowieść o miłości, miłości zakazanej i trudnej. Uczucia do żonatego mężczyzny. Z drugiej strony poznajemy miłość Marii Magdaleny do Jezusa. Czyli uczucie kwestionowane przez Kościół.
Widać, że książka kończona była po latach, już gdy autorka była chora. Swoją bohaterkę również uczyniła...

Zupełnie nie mogę zrozumieć przesłania tej książki. Za intensywnie, za mocno, za wulgarnie. Po prostu nie dla mnie.

http://basiapelc.blogspot.com/2014/09/wzmianki-oowek-i-awka-katarzyny.html

Zupełnie nie mogę zrozumieć przesłania tej książki. Za intensywnie, za mocno, za wulgarnie. Po prostu nie dla mnie.

http://basiapelc.blogspot.com/2014/09/wzmianki-oowek-i-awka-katarzyny.html

"Ołówkiem" byłam i nadal jestem zachwycona. Natomiast "Ławka" absolutnie do mnie nie trafiła. I raczej nie tylko dlatego ,że temat Boga właśnie może wywołać kontrowersje.Jakoś samo określenie ,ze Maria-kocha za bardzo ,nie lubię określeń ,...za bardzo,.... za dobrze ,jak również jak ktoś mówi o sobie ,że jest nadwrażliwa.....Ale tak w ogóle to szczerze - niezupełnie zrozumiałam....to wszystko czyli może nie dorosłam do takiej lektury....Nie znalazłam tu swoich pragnień, ani myśli ani doświadczeń....czyli sądzę ,że to książka nie dla mnie....
Ale jak widać z opinii do różnych książek,są tak różne jak różni my jesteśmy.....i to jest dobre....

"Ołówkiem" byłam i nadal jestem zachwycona. Natomiast "Ławka" absolutnie do mnie nie trafiła. I raczej nie tylko dlatego ,że temat Boga właśnie może wywołać kontrowersje.Jakoś samo określenie ,ze Maria-kocha za bardzo ,nie lubię określeń ,...za bardzo,.... za dobrze ,jak również jak ktoś mówi o sobie ,że jest nadwrażliwa.....Ale tak w ogóle to szczerze - niezupełnie...

Sięgnęłam po "Ławkę", będąc już po lekturze "Ołówka". Czego się spodziewałam? Kontynuacji, wyjaśnienia pewnych niedomówień, zrozumienia. Książka dotyka wielkiego problemu, miłości zakazanej, niezrozumianej, trudnej, nie mającej prawa zaistnieć, przynajmniej nie tak, jak ogólnie przyjęto. Łamie tabu, mamy tu miłość Marii Magdaleny, do Jezusa, o fizycznym wymiarze, Marty... Adama i Ewy. I wreszcie mamy bohaterkę, kochającą mężczyznę żonatego... Żadna z tych miłości, nie jest ogólnie akceptowana, każda skrywana, żadna nie doczeka się happy endu... Książka zmuszająca do myślenia, do zastanowienia się nad własnym życiem, wyborami. Nad kruchością życia...

Sięgnęłam po "Ławkę", będąc już po lekturze "Ołówka". Czego się spodziewałam? Kontynuacji, wyjaśnienia pewnych niedomówień, zrozumienia. Książka dotyka wielkiego problemu, miłości zakazanej, niezrozumianej, trudnej, nie mającej prawa zaistnieć, przynajmniej nie tak, jak ogólnie przyjęto. Łamie tabu, mamy tu miłość Marii Magdaleny, do Jezusa, o fizycznym wymiarze, Marty......

Metaforyczna opowieść o miłości... Dla mnie lekko ,,przefilozofowana", tym bardziej że szukałam odwołań do poprzedniej (,,Ołówek")...

Metaforyczna opowieść o miłości... Dla mnie lekko ,,przefilozofowana", tym bardziej że szukałam odwołań do poprzedniej (,,Ołówek")...

Jest zupełnie inna niż "Ołówek". Posiada jedna najważniejszą prawdę...prosiła Boga o odpoczynek, a ten dał w końcu jej go....uważnie i roztropnie prośmy Boga....bo może się spełnić, ale w zupełnie zaskakujący nas sposób....

Jest zupełnie inna niż "Ołówek". Posiada jedna najważniejszą prawdę...prosiła Boga o odpoczynek, a ten dał w końcu jej go....uważnie i roztropnie prośmy Boga....bo może się spełnić, ale w zupełnie zaskakujący nas sposób....