Spodziewałam się po tej książce lekkiej, przyjemnej lektury, ubarwionej plotkami sprzed dwóch wieków. Mój entuzjazm podsyciła przedmowa do nowej edycji, w której zachwalono talent autora do przystępnego pisania o historii. Niestety treścią "Portretów..." mocno się zawiodłam.

Wasylewski pisze tu miejscami jak potłuczony. Przechodzi od faktów do faktów bez ładu i składu, przez co tekst robi się chaotyczny. Widać to zwłaszcza w rozdziale o Amalii Mniszchowej. Język książki jest miejscami uroczy, częściej jednak rażąco rozegzaltowany, przesłodzony, silący się na poetyczność, wypełniony makaronizmami oraz pseudonimami nadawanymi bohaterkom. Może autor uznał, że taka forma jest odpowiednia do opowiadania o czasach rokoka (nie znam innych jego książek),ale dla mnie była raczej mocno męcząca. Sama treść też specjalnie nie zachwyca - często brakuje faktów, dat, konkretów. Wiele tematów zostało omówionych powierzchownie i pozostawia wrażenie niedosytu. Czasem brakuje też przypisów.

Niewątpliwie książka stanowi dobry punkt wyjścia do dalszych lektur, jednak dla mnie pozostaje zbiorem historyjek, które można było opowiedzieć znacznie lepiej. Może po prostu się zestarzała. A może na moje wygórowane wymagania wobec opowiadania biografii osiemnastowicznych dam wpłynęły świetne biografie: "Pani na Puławach" Gabrieli Pauszer-Klonowskiej oraz "Rokoko, dama i gilotyna" Magdaleny Jastrzębskiej, do których mocniej zachęcam.

Spodziewałam się po tej książce lekkiej, przyjemnej lektury, ubarwionej plotkami sprzed dwóch wieków. Mój entuzjazm podsyciła przedmowa do nowej edycji, w której zachwalono talent autora do przystępnego pisania o historii. Niestety treścią "Portretów..." mocno się zawiodłam.

Wasylewski pisze tu miejscami jak potłuczony. Przechodzi od faktów do faktów bez ładu i składu,...

A w sumie fajne to było. Odświeżające, po wielu "takich samych" książkach w tych klimatach.

A w sumie fajne to było. Odświeżające, po wielu "takich samych" książkach w tych klimatach.