Poezja
Odsłonięta cząstka duszy
Jak fragment skóry
Obnażony ze wstydem

Atrament, granatowa krew
Niosąca na papier rzeczywistość poety
Każdą łzę, każdy uśmiech
Promienie słońca, pierwszą miłość
I ostatnie tchnienie

Cały świat
Zamknięty w kilku wersach

Poezja
Odsłonięta cząstka duszy
Jak fragment skóry
Obnażony ze wstydem

Atrament, granatowa krew
Niosąca na papier rzeczywistość poety
Każdą łzę, każdy uśmiech
Promienie słońca, pierwszą miłość
I ostatnie tchnienie

Cały świat
Zamknięty w kilku wersach

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Poezja jest medytacją. Wielogatunkowa proza w formie audiobooku towarzyszy nam w samochodzie, w tramwaju widzimy ludzi pochylonych nad kartkami lub czytnikami. Dokoła czytelnika gwar. Przepraszam czy tu wolne?, trrrr- kasownik, nagrane informacyjne-przystanek Most Teatralny. Czytamy, zerkamy czy wysiadać, z tylu głowy cel podróży i związane z nim sprawy. W domu nie lepiej: dziecko, obiad, komórka, przegląd auta, rachunki, tak bym chciała jeszcze jeden rozdział, no ale naczynia… A sama treść- szybko , szybko, jak to się skończy, kto zabił, czy kocha… szybko, szybko… zupełnie jak w życiu.
Poezja na to nie pozwala. Wymusza na nas zmianę rytmu. Wdech- słowa płyną , wybrzmiewa ich piękno i harmonia. Wydech –wypływają z nas skojarzenia, obrazy. Znów wdech i kolejny wers niczym mantra łagodząca nasz niepokój, codzienne rozedrganie. Z wydechem pojawiają się kolejne obrazy, stopniowo rozluźniają się nasze mięśnie, łagodnieją rysy twarzy. Poezja często tak niedosłowna , składająca się zarówno ze słów jak i niedopowiedzeń daje tę cudowną przestrzeń, która wypełnić może każdy sam, skojarzeniami wypływającymi prosto z duszy. Tymi które bolą, dręczą lub rozmarzają. Tymi, które spychamy w głąb świadomości w przekonaniu, że nie ma teraz czasu się nimi zajmować. Poezja, niczym szczypta soli w potrawie, wydobywa smaki życia na co dzień niewyczuwalne. Po takiej sesji z poezją wstajemy spokojniejsi, bardziej obecni „tu i teraz”, oczyszczeni. Dlatego poezja jest medytacją.

Poezja jest medytacją. Wielogatunkowa proza w formie audiobooku towarzyszy nam w samochodzie, w tramwaju widzimy ludzi pochylonych nad kartkami lub czytnikami. Dokoła czytelnika gwar. Przepraszam czy tu wolne?, trrrr- kasownik, nagrane informacyjne-przystanek Most Teatralny. Czytamy, zerkamy czy wysiadać, z tylu głowy cel podróży i związane z nim sprawy. W domu nie lepiej:...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Poezja to mowa duszy.
Bicie serca.
Każdy oddech.
Wszystko co oko zobaczyło, serce poczuło, głowa przemyślała, ucho usłyszało.
Poezja to uśmiech, łzy, rany i doświadczenie.
To świat- pomalowany na różne kolory.
Miłość- nienawiść.
Język duszy.
Życie.
Wolność.

Poezja to mowa duszy.
Bicie serca.
Każdy oddech.
Wszystko co oko zobaczyło, serce poczuło, głowa przemyślała, ucho usłyszało.
Poezja to uśmiech, łzy, rany i doświadczenie.
To świat- pomalowany na różne kolory.
Miłość- nienawiść.
Język duszy.
Życie.
Wolność.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Co to jest poezja?
Od lat wielu, nie przyznam się ilu, czytuję poezję. Jestem więc tą jedną na tysiąc. Moja ukochana to właśnie poezja kobieca, ale też romantyczna, szczególnie Norwida. Pierwszy wiersz, którego nauczyłam się na pamięć po prostu dla siebie, to "Nic dwa razy", potem było totalne oczarowanie wierszami Szymborskiej, które pozostało do dzisiaj. Dlatego też tak mi trudno odpowiedzieć na pytanie, na które nie znalazła odpowiedzi sama Noblistka. Dla mnie ważniejsze jest samo poszukiwanie niż znalezienie sedna. W poezji szukam przede wszystkim takich samych z autorem reakcji na świat, na ludzi, na zjawiska, takiej samej oceny, tego co mnie cieszy albo dotyka. Szukam prostych słów, trafnych opinii, celnych spostrzeżeń, uniwersalnych stwierdzeń. Szukam wzniosłych uczuć, romantycznych przeżyć, swojej tożsamości i wiary w człowieka i w świat, na przekór wszystkiemu. Szukam i znajduję, więc tym wszystkim jest POEZJA. Poezja jest porozumieniem dusz i umysłów.

Co to jest poezja?
Od lat wielu, nie przyznam się ilu, czytuję poezję. Jestem więc tą jedną na tysiąc. Moja ukochana to właśnie poezja kobieca, ale też romantyczna, szczególnie Norwida. Pierwszy wiersz, którego nauczyłam się na pamięć po prostu dla siebie, to "Nic dwa razy", potem było totalne oczarowanie wierszami Szymborskiej, które pozostało do dzisiaj. Dlatego też tak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Poezja to uchwycenie chwili, konkretnego momentu, bo przecież
„Nic dwa razy się nie zdarza”. („Nic dwa razy”)

Poezja to majstersztyk słowa, ujęcie w krótkich wersach sedna, bo:
"Kiedy wymawiam słowo Przyszłość,
pierwsza sylaba odchodzi już do przeszłości.
Kiedy wymawiam słowo Cisza,
niszczę ją.
Kiedy wymawiam słowo Nic,
stwarzam coś, co nie mieści się w żadnym niebycie". („Trzy słowa najdziwniejsze")

Poezja to zauważanie szczegółów, bo:
"Wszystko –
słowo bezczelne i nadęte pychą.
Powinno być pisane w cudzysłowie.
Udaje, że niczego nie pomija,
że skupia, obejmuje, zawiera i ma.
A tymczasem jest tylko
strzępkiem zawieruchy". („Wszystko”)

Poezja to prawda, prawda o naszym zabieganym życiu choć czasem przedstawiona w bardzo prostych, ale jakże pięknych słowach:
„Droga za drogą,
ale bez odwrotu.
Dostępne tylko to,
co masz przed sobą,
a tam, jak na pociechę,
zakręt za zakrętem,
zdumienie za zdumieniem,
za widokiem widok.
Możesz wybierać
gdzie być albo nie być,
przeskoczyć, zboczyć
byle nie przeoczyć”. („Labirynt”)

Poezja to również walka o przekazanie swoich wartości i chęć zapisania się w sercach i rozumach ludzi:
„Tu leży staroświecka jak przecinek
autorka paru wierszy. Wieczny odpoczynek
raczyła dać jej ziemia, pomimo że trup
nie należał do żadnej z literackich grup.
Ale tez nic lepszego nie ma na mogile
oprócz tej rymowanki, łopianu i sowy.
Przechodniu, wyjmij z teczki mózg elektronowy
i nad losem Szymborskiej podumaj przez chwilę”. („Nagrobek”)

Poezja to uchwycenie chwili, konkretnego momentu, bo przecież
„Nic dwa razy się nie zdarza”. („Nic dwa razy”)

Poezja to majstersztyk słowa, ujęcie w krótkich wersach sedna, bo:
"Kiedy wymawiam słowo Przyszłość,
pierwsza sylaba odchodzi już do przeszłości.
Kiedy wymawiam słowo Cisza,
niszczę ją.
Kiedy wymawiam słowo Nic,
stwarzam coś, co nie mieści się w żadnym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Poezja to niebezpieczna rzecz
Należy się z nią obchodzić
ostrożnie

Jak mocne okulary
Można się potknąć przewrócić
Ale też zobaczyć rzecz z bliska
Ukochaną twarz kolor oczu
Kilka siwych włosów pieprzyk
Cień uśmiechu w kąciku ust

Jak aparat w uchu
Ryk silników klaksony
Są nieznośie głośne
Ale zza ściany słychać odległy płacz
Delikatne nuty pianina śmiech
Ciepły ton w głosie

Wszystko jest takie inne trochę dziwne
Kolor ma więcej odcieni
dźwięk nowe tony
Człowiek tyle detali
Słowo nie jest tylko słowem
Świat jakby nabrał znaczenia

Poezja to bardzo niebezpieczna rzecz
Należy się z nią obchodzić naprawdę
ostrożnie

Poezja to niebezpieczna rzecz
Należy się z nią obchodzić
ostrożnie

Jak mocne okulary
Można się potknąć przewrócić
Ale też zobaczyć rzecz z bliska
Ukochaną twarz kolor oczu
Kilka siwych włosów pieprzyk
Cień uśmiechu w kąciku ust

Jak aparat w uchu
Ryk silników klaksony
Są nieznośie głośne
Ale zza ściany słychać odległy płacz
Delikatne nuty pianina śmiech
Ciepły ton w głosie
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Poezja to człowiek.
Nic mniej, nic więcej. To człowiek z całym jego bagażem doświadczeń, przeżyć i emocji. Z namiętnościami, bolączkami, słabościami, przyzwyczajeniami i kaprysami.
Poezja jest człowiekiem, bo on ją tworzy i on ją odbiera. Bo ma świadomość jej istnienia, bo może ją kontemplować, podziwiać, oceniać.
Ale człowiek jest też poezją, bo ta mówi o nim, jego miejscu na świecie, skomplikowanych losach, przewrotnym życiu, trudnych emocjach.

Poezja to człowiek.
Nic mniej, nic więcej. To człowiek z całym jego bagażem doświadczeń, przeżyć i emocji. Z namiętnościami, bolączkami, słabościami, przyzwyczajeniami i kaprysami.
Poezja jest człowiekiem, bo on ją tworzy i on ją odbiera. Bo ma świadomość jej istnienia, bo może ją kontemplować, podziwiać, oceniać.
Ale człowiek jest też poezją, bo ta mówi o nim, jego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

*Czymże ty jesteś, poezyjo?*
Tyś r e w o l u c j ą!
Duszy tęsknotą, przewrotną myślą.
Kobiety cnotą.
Nie każdem cię dotknąć może źrenicą;
tyś jest przewrotną systemu dźwignią,
pochodnią, płaczem, zgrzytem, tyś blizną.
Otartym sednem o sedno morałem,
tyś była i jest...ludzkim gadaniem.

*Czymże ty jesteś, poezyjo?*
Tyś r e w o l u c j ą!
Duszy tęsknotą, przewrotną myślą.
Kobiety cnotą.
Nie każdem cię dotknąć może źrenicą;
tyś jest przewrotną systemu dźwignią,
pochodnią, płaczem, zgrzytem, tyś blizną.
Otartym sednem o sedno morałem,
tyś była i jest...ludzkim gadaniem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

- Czym jest Poezja, pytasz? To pieśń serca. Pieśń, która płynie nieprzerwanie niczym wartki, górski potok. Wydobywa się z każdego serca, również Twojego, nawet jeśli nie zdajesz sobie z tego sprawy. Jednak bardzo rzadko wydostaje się na powierzchnię. Z małego źródełka skapnie wtedy kilka kropel, by wyschnąć i już nigdy nie powrócić. Czasem spływają po palcach i układają się w słowa, innym razem znaczą ślad na policzku. Nie uśmiechaj się drwiąco, tylko dlatego, że jeszcze nigdy tego nie przeżyłeś. Przy odrobinie szczęścia kiedyś doświadczysz tego uczucia. Wtedy zrozumiesz.
- Co mówisz? Mam się wyrażać konkretniej? Nie potrafię. Nie wiem nic więcej ponad to, co już powiedziałam. I nie chcę. Nie potrzebuję. Tyle mi wystarcza.

- Czym jest Poezja, pytasz? To pieśń serca. Pieśń, która płynie nieprzerwanie niczym wartki, górski potok. Wydobywa się z każdego serca, również Twojego, nawet jeśli nie zdajesz sobie z tego sprawy. Jednak bardzo rzadko wydostaje się na powierzchnię. Z małego źródełka skapnie wtedy kilka kropel, by wyschnąć i już nigdy nie powrócić. Czasem spływają po palcach i układają...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej