"Winnetou" nie jest o Dzikim Zachodzie, ale o romantycznych europejskich wyobrażeniach o nim. I jest to żałośnie naiwna opowieść w stylu amerykańskich komiksów i filmów superbohaterskich - idealni protagoniści, groteskowa większość pozostałych postaci, żałośni przeciętni przeciwnicy i poważny antagonista będący złem wcielonym dorównujący bohaterom możliwościami lub nawet ich przewyższający. Rewelacyjna rozrywka dla małolata (o ile klimat podejdzie), ale absolutnie nic wybitnego i godnego wmuszania niezainteresowanym. Łykałam jak mało co w tamtym czasie, przeczytałam pewnie ze cztery razy i była to pierwsza rzecz, po którą w ogóle miałam chęć sięgnąć ponownie (wcześniej, ale i później w przypadku większości książek nie lubiłam czytać historii już znanej), ale po latach zobaczyłam, że to w gruncie rzeczy totalny szajs. Z lektury zdecydowanie won!
"Trzej muszkieterowie" to jak najbardziej dla młodzieży, mimo koszmarnego tłumaczenia łyknęłam na ochotnika w 7 klasie. Ale faktycznie staroświeckie i nie wiem po co w lekturze, dobrze że w uzupełniającej.

Zwiększenie udziału fantastyki zdecydowanie bym poparła, stare twarde SF znacznie lepiej się nadaje do zobrazowania zmian, jakie zaszły w świecie w ostatnim stuleciu, niż jakieś ramotki przedstawiające codzienne nudne życie pradziadków, a fantasy to współczesny, atrakcyjniejszy dla dzisiejszej młodzieży odpowiednik dawnej literatury awanturniczo-przygodowej - bo w niej zawsze chodziło m.in. o egzotykę, która kiedyś dostępna była w innym czasie lub, lepiej, na innym kontynencie, zwłaszcza w miejscach białych plam na mapach, a której dzisiaj w realnym świecie próżno szukać. A wartości wychowawcze, pozytywne wzorce, literackie archetypy i cała ta reszta ważnych rzeczy, które młodzież ma w literaturze znaleźć - ta sama w fantasy co u Maya, Dumasa i Sienkiewicza, tylko strawniej podana.

A Narnia brała zawsze i nadal bierze, tylko trzeba do niej podejść w odpowiednim wieku - proponowałabym najpóźniej klasę 2 (sama zaliczyłam znacznie wcześniej w cyklu "Mamo, czytaj!") albo dopiero liceum, pomiędzy absolutnie się nie nadaje, tak samo zresztą jak "Kubuś Puchatek".

"Winnetou" nie jest o Dzikim Zachodzie, ale o romantycznych europejskich wyobrażeniach o nim. I jest to żałośnie naiwna opowieść w stylu amerykańskich komiksów i filmów superbohaterskich - idealni protagoniści, groteskowa większość pozostałych postaci, żałośni przeciętni przeciwnicy i poważny antagonista będący złem wcielonym dorównujący bohaterom możliwościami lub nawet...

Zgadzam się, tylko z tą "Narnią" nie do końca. Wydaje mi się, ze np. Eddings ("Belgariada"), albo Tad Williams czy "Harry Potter" byłby lepszy. Może Naomi Novak? A może Brzezińska, Kossakowska, Sapkowski? Tylko tu należałoby się zastanowić, co jest do zaakceptowania w podstawówce...

Zgadzam się, tylko z tą "Narnią" nie do końca. Wydaje mi się, ze np. Eddings ("Belgariada"), albo Tad Williams czy "Harry Potter" byłby lepszy. Może Naomi Novak? A może Brzezińska, Kossakowska, Sapkowski? Tylko tu należałoby się zastanowić, co jest do zaakceptowania w podstawówce...

Eddings, Williams i Brzezińska dopiero przede mną (kiedy?!), Novak nawet jeszcze nie kusi.
Kossakowską czytało mi się fajnie, ale nie widzę w roli lektury - bo niby co i pod jakim pretekstem?
"Harry Potter" - oczywiście by się nadał, ale tylko jeden tom (na zachętę) i gdzieś bardzo wcześnie, raczej koło lat 9 niż 11 (dzieciak z rodziny miał zaliczone 4 tomy w wykonaniu mamy poniżej 8 lat i nie widać było negatywnych skutków ubocznych, tylko na pierwszym filmie w kinie przez moment wystraszył się trolla i zamknął oczy). Fajne i pod względem wychowawczym OK, do tego lekkie, szybko się czyta i naprawdę wciąga, a więc idealne do załapania bakcyla, ale wartości literackiej niewiele, językowo prymitywne do bólu, a cała fabuła oparta na mocno ogranych schematach - tyle że genialnie połączonych we wciągające dzieciaki czytadło. Dobre na start.
Sapkowski - bardzo chętnie, zwłaszcza opowiadania, ale nie za wcześnie i nie chodzi mi o niewybredny język, przemoc, narkotyki i erotykę. Największa wartość i potencjał szkolny leży w tym, by wyłowić inspiracje, odnaleźć wykorzystane motywy i zanalizować sposób ich przekształcenia i ponownego wykorzystania - do tego trzeba mieć bazę, trzeba te wzorce i motywy już znać, a to wymaga pewnego oczytania - nie wcześniej niż klasa 6, a i do liceum dobre i nawet jeśliby większość przeczytała wcześniej, to i tak można omawiać później.

A "Narnię" nadal uważam za dobrą, tylko wcześniej. Nadawałaby się nieźle w klasie komunijnej - i nie, nie pisze tego gorliwa katoliczka. Dla chrześcijańskich dzieci oczywiście świetne i inspirujące, ale i innym nie zaszkodzi, bo w wielu sprawach uniwersalne. A i może być pierwszym przykładem ilustrującym to, że wzorce z jednego dzieła mogą zostać przekształcone i opisane inaczej w kolejnym.
Będę bronić książki z dzieciństwa tak, jak niektórzy bronią znienawidzonych przeze mnie bachorów z gdzieś tam w Skandynawii :)

Eddings, Williams i Brzezińska dopiero przede mną (kiedy?!), Novak nawet jeszcze nie kusi.
Kossakowską czytało mi się fajnie, ale nie widzę w roli lektury - bo niby co i pod jakim pretekstem?
"Harry Potter" - oczywiście by się nadał, ale tylko jeden tom (na zachętę) i gdzieś bardzo wcześnie, raczej koło lat 9 niż 11 (dzieciak z rodziny miał zaliczone 4 tomy w wykonaniu mamy...

Jeśli te "bachory" to "Dzieci z Bullerbyn"... to sam bronię :-)
A ulubioną książką mojego dzieciństwa był
"Winnetou" (choć raczej "Old Surehand"), a nie bronię.
Przyznam się, że "Narni" nie zmogłem (w wieku dorosłym próbowałem czytać) a i film niezbyt mi się podobał. Więc może jednak Tolkien do klas młodszych, a Sapkowski i Kossakowska (np. opowiadanie o budowaniu Ziemi, albo o aniele, który zrezygnował ze skrzydeł) do klas starszych. No i myślę, że powinno być SF, zwłaszcza Lem.
Ale generalnie uważam, że w szkole podstawowej (powyżej klasy trzeciej) powinna być głównie literatura współczesna (z ostatnich 50. lat) + niezbędna klasyka. Dziwi mnie, że są prawie te same lektury, co czterdzieści lat temu.

Jeśli te "bachory" to "Dzieci z Bullerbyn"... to sam bronię :-)
A ulubioną książką mojego dzieciństwa był
"Winnetou" (choć raczej "Old Surehand"), a nie bronię.
Przyznam się, że "Narni" nie zmogłem (w wieku dorosłym próbowałem czytać) a i film niezbyt mi się podobał. Więc może jednak Tolkien do klas młodszych, a Sapkowski i Kossakowska (np. opowiadanie o budowaniu Ziemi,...

Zgadłeś i broń do woli, ja nie zwalczam, ale nie podobało mi się wtedy.
Też "Winnetou" i wszystko, co jeszcze w ręce wpadło tego autora ("Old Surehanda" nie miałam w zasięgu, dorwałam na wakacjach i tylko raz czytałam), dopóki nie dotarło do mnie, jakie to do znudzenia powtarzalne. A i tak sentyment pozostał na długo, mimo że dziś dzieciom bym tego, tak jak i "W pustyni i w puszczy", nie dawała, bo więcej tam chyba rasizmu i innych negatywnych rzeczy w podtekstach niż tych na wierzchu leżących pozytywów.
"Narnię" dla przyjemności trzeba czytać bardzo wcześnie, potem może być za późno, natomiast w wieku dorosłym, jeśli nie ma tego sentymentu z dzieciństwa, to już nie jest i nie może być literatura rozrywkowa (za proste, zbyt naiwne, zbyt nachalnie dydaktyczne), ale rzecz do głębokiej analizy - do tego trzeba po prostu lubić rozbierać pewne rzeczy na części, nie każdemu podejdzie.
Tolkien świetny do młodszych, ale pod warunkiem solidnego wsparcia dorosłego, najlepiej czytającego na głos, bo to jest naprawdę ciężkie do czytania.
Na Sapkowskiego pełna zgoda, Kossakowska ujdzie, Lema im więcej, tym lepiej, byleby ciekawie dobrać.

Ja właśnie uważam, że w klasach 1-3 przede wszystkim rzeczy lekkie, łatwe, przyjemne i zrozumiałe, wszelkie dziewiętnastowieczne i niewiele młodsze sierotki wypad, za to później naprzemiennie niezbędna klasyka w ramach kursu historii literatury i współczesna różnorodność jako przewodnik po gatunkach, formach i celach pisania i czytania literatury oraz delikatne szkolenie z odróżniania książek dobrych od produkowanej masowo szmiry.
I tak, wszystkie te lektury, które dawno, dawno temu umieszczono na listach jako okna na współczesność, dzisiaj powinny z nich zniknąć zastąpione nowszymi odpowiednikami.

Zgadłeś i broń do woli, ja nie zwalczam, ale nie podobało mi się wtedy.
Też "Winnetou" i wszystko, co jeszcze w ręce wpadło tego autora ("Old Surehanda" nie miałam w zasięgu, dorwałam na wakacjach i tylko raz czytałam), dopóki nie dotarło do mnie, jakie to do znudzenia powtarzalne. A i tak sentyment pozostał na długo, mimo że dziś dzieciom bym tego, tak jak i "W pustyni i w...

klasy I-III tak, lekkie i zrozumiałe. Ale to nie musi oznaczać wyłącznie współczesnych. Na przykład mogłoby być opowiadanie Natalii Gałczyńskiej (żony Konstantego) "Agnieszka Skrawek Nieba" o którym przypomniała mi... Naomi Novik, jak się okazuje na nim wychowana. Młodszymi klasami powinni zająć się raczej pedagodzy, a nie literaturoznawcy. No i nauczyciele powinni mieć bardzo dużo swobody.
W klasach starszych lektury uzupełniające dają ten margines swobody (ale i tym pozwolił na samodzielne wprowadzenie chociaż dwóch lektur). Cały czas mówię o "nowej" podstawówce.
Widzę, że znaleźliśmy jakiś roboczy konsensus. Bo, żeby naprawdę dyskutować, trzeba by znać oficjalny zestaw - jeszcze go nie ma. Teraz możemy co najwyżej proponować... ale kto wysłucha. I pomarzyć...
Ja na przykład chciałbym więcej Niziurskiego, z tym, że zamiast "Sposobu na Alcybiadesa" (szkoła z bardzo zamierzchłej przeszłości), dać "Osobliwe przypadki Cymeona Maksymalnego" i może "Bąbla i Syfona"?
W ogóle przydała by się publiczna dyskusja nad lekturami, która mogłaby kompetentnym urzędnikom to i owo wskazać.
A zasada generalna? Starać się dać dużo książek współczesnych (w liceum moim zdaniem koniecznie Masłowska [raczej "Paw Królowej - ze względu na raperskie zacięcie]), ale i z klasyki zachować rzeczy nienachalne (niewiele pozytywizmu) dla ciągłości pokoleń. :-)

klasy I-III tak, lekkie i zrozumiałe. Ale to nie musi oznaczać wyłącznie współczesnych. Na przykład mogłoby być opowiadanie Natalii Gałczyńskiej (żony Konstantego) "Agnieszka Skrawek Nieba" o którym przypomniała mi... Naomi Novik, jak się okazuje na nim wychowana. Młodszymi klasami powinni zająć się raczej pedagodzy, a nie literaturoznawcy. No i nauczyciele powinni mieć...

Alcybiades won, ale czy inne Niziurskiego na jego miejsce, to już nie wiem. Jakoś nie wspominam jako pozycji wartościowych (akurat tych dwóch nie kojarzę), raczej przyjemne i nieszkodliwe czytadła, które zresztą już w moich czasach przedstawiały szkołę nieco odległą i obcą. Nie wydają mi się istotnym punktem mojego czytelniczego rozwoju i nie widzę dla nich miejsca w dzisiejszej szkole. Podejrzewam, że przemawia przez Ciebie sentyment.

Z resztą się mniej więcej zgadzam.

Alcybiades won, ale czy inne Niziurskiego na jego miejsce, to już nie wiem. Jakoś nie wspominam jako pozycji wartościowych (akurat tych dwóch nie kojarzę), raczej przyjemne i nieszkodliwe czytadła, które zresztą już w moich czasach przedstawiały szkołę nieco odległą i obcą. Nie wydają mi się istotnym punktem mojego czytelniczego rozwoju i nie widzę dla nich miejsca w...

Niziurski, to moim zdaniem, jeden z najgenialniejszych autorów dla dzieci, jakich nasza literatura powołała (a może i najgenialniejszy). Moje propozycje to właśnie późniejsze jego książki ("Bąbel i Syfon" - lata 90.). "Maksymalny" to końcówka 70. Ale mamy tam "totalną szajbę" plus młodzież, która rozwija się dobrowolnie w sporcie, Domu Kultury i filmie, do żadnej z form działalności nie będąc przymuszoną.
A w zasadzie pisał też i dziecięce SF ("Gwiazda Barnarda" (bardzo dobre, bo i Niziurski i kosmici).

Niziurski, to moim zdaniem, jeden z najgenialniejszych autorów dla dzieci, jakich nasza literatura powołała (a może i najgenialniejszy). Moje propozycje to właśnie późniejsze jego książki ("Bąbel i Syfon" - lata 90.). "Maksymalny" to końcówka 70. Ale mamy tam "totalną szajbę" plus młodzież, która rozwija się dobrowolnie w sporcie, Domu Kultury i filmie, do żadnej z form...

Droga FannyBrawne, obie lektury które wymieniłaś nadal są w spisie, pozdrawiam

Droga FannyBrawne, obie lektury które wymieniłaś nadal są w spisie, pozdrawiam

Pretendent, FannyBrawne miała na myśli, to że lektury nie są już w liście obowiązkowej, a tylko uzupełniającej - może będą przerabiane, może nie - zależy od polonisty, i czasu.

Pretendent, FannyBrawne miała na myśli, to że lektury nie są już w liście obowiązkowej, a tylko uzupełniającej - może będą przerabiane, może nie - zależy od polonisty, i czasu.

Dokładnie o to mi chodziło :) Dobrze wiem, jak to jest z lekturami uzupełniającymi, moim nauczycielom zazwyczaj czasu nie starczyło, żeby je omówić i jeśli już były czytane, to we fragmentach.

Dokładnie o to mi chodziło :) Dobrze wiem, jak to jest z lekturami uzupełniającymi, moim nauczycielom zazwyczaj czasu nie starczyło, żeby je omówić i jeśli już były czytane, to we fragmentach.

"Oskar i pani Róża" to i tak był stosunkowo nowy element na liście lektur (dobry!, powinien zostać), za moich czasów nie było, ale Musierowicz i "Ani..." nie żal mi ani trochę - obie niedzisiejsze, "Ania..." to jeszcze jakiś przykład historyczny, ale w zasadzie jedno i drugie nie żadna Wielka Literatura, a czytadła dla młodzieży z tamtych, nie z dzisiejszych czasów, w dodatku raczej rzecz dla dziewcząt niż dla wszystkich (jako chłopczyca nie znosiłam).

"Oskar i pani Róża" to i tak był stosunkowo nowy element na liście lektur (dobry!, powinien zostać), za moich czasów nie było, ale Musierowicz i "Ani..." nie żal mi ani trochę - obie niedzisiejsze, "Ania..." to jeszcze jakiś przykład historyczny, ale w zasadzie jedno i drugie nie żadna Wielka Literatura, a czytadła dla młodzieży z tamtych, nie z dzisiejszych czasów, w...

Ja i Musierowicz, i ,,Anię" kocham, rozumiem, że nie jest to literatura dla każdego, ale nie zgodzę się z tym, że są za ,,niedzisiejsze" na lektury. ,,Opium w rosole" to świetny przykład przy omawianiu zagadnień związanych ze stanem wojennym, rodziną. A dla szóstej klasy podstawówki ,,Ania" doskonale nadawała się przy omawianiu piękna przyrody, potrzeby rodziny czy bohatera dynamicznego(pamiętam, jak wszyscy opisywaliśmy, jak zmieniła się Ania w trakcie książki). Staroświecki klimat jest fajny :) Ale nie wiem, czy dzisiejsi uczniowie podstawówki go poczują.

Ja i Musierowicz, i ,,Anię" kocham, rozumiem, że nie jest to literatura dla każdego, ale nie zgodzę się z tym, że są za ,,niedzisiejsze" na lektury. ,,Opium w rosole" to świetny przykład przy omawianiu zagadnień związanych ze stanem wojennym, rodziną. A dla szóstej klasy podstawówki ,,Ania" doskonale nadawała się przy omawianiu piękna przyrody, potrzeby rodziny czy bohatera...

Właśnie o to chodzi: nie wiadomo, czy dzisiejsi poczują. W tym cały problem. Rozumiem potrzebę kursu historii literatury, ale nie mam przekonania, że "Ania..." jest w nim konieczna, a zupełnie nie widzę tam Musierowicz. Z kolei jeśli chodzi o pokazywanie interesujących zjawisk w fabule, o analizę zachowań bohaterów, porównywanie motywów, cokolwiek takiego, to lepiej jest, jeśli robi się to na przykładzie, który uczniów zaciekawi. I tu "Ania..." jest sporym problemem, bo jej popularność z każdym pokoleniem maleje. I trudno się dziwić, bo nasz świat bardzo się już oddalił od tamtego, dla naszych dzieci kompletnie niezrozumiałego.

Dlatego przy każdej lekturze namawiam do zastanowienia się nad tym, jakim celom ma służyć wmuszanie jej dzieciom, do czego się nadaje, a do czego nie i które z zamierzonych celów lepiej może spełnić jakieś inne dzieło lub dlaczego nie może. Nie podoba mi się dość powszechne podejście w stylu "A za moich czasów to było i było dobre" - bo czasy się zmieniają, młodzież się zmienia, nawet założenia edukacyjne się zmieniają, ale zmieniać lektur niektórzy uparcie nie chcą, no bo "Słowacki wielkim poetą był", więc jak by można o nim nie uczyć. Uczyć o nim, owszem. Pokazać przykład twórczości, też. Ale tłuc dzieło za dziełem i zaniedbywać resztę - a po co? Słowacki to nie jest dobry przykład, ale Sienkiewicz? Po co go aż tyle w lekturze? Bo ktoś kiedyś tak wymyślił, a potem zabrakło odważnego, żeby zmiany wprowadzić - no bo wielki był i jak można wyrzucić! Może nie wyrzucić, ale okroić warto i wykorzystać zwolnione miejsce na coś lepszego.

Właśnie o to chodzi: nie wiadomo, czy dzisiejsi poczują. W tym cały problem. Rozumiem potrzebę kursu historii literatury, ale nie mam przekonania, że "Ania..." jest w nim konieczna, a zupełnie nie widzę tam Musierowicz. Z kolei jeśli chodzi o pokazywanie interesujących zjawisk w fabule, o analizę zachowań bohaterów, porównywanie motywów, cokolwiek takiego, to lepiej jest,...

Dzieci nie mam, mam siostrę, mam nadzieję, że będzie ,,Anię" lubić. Mnie nie przeszkadzało to, że Ania nie korzysta z Internetu czy nie ma samochodu, bo zdawałam sobie sprawę, że jest to historia z ,,czasów minionych". Oczywiście że świat się zmienia coraz szybciej i widać to nawet na przykładzie książek sprzed dziesięciu lat(przykładowo ,,Pamiętnik jedynaczki", gdzie bohaterki nie mają w domu komputera i piszą listy do rówieśników). Jednak wiem, że są też osoby, które doceniają jakieś ogólne wartości przekazywane w danej książce(typu ,,Ania"). I, niestety, obawiam się, że spora część uczniów na samo słowo ,,lektura" stwierdzi, że to głupota, i nawet jeśli będą omawiać ,,Igrzyska śmierci", to machną na nie ręką i stwierdzą, że lepszy jest film. Nie mówię o wszystkich, bo sama jestem uczennicą, ale z doświadczenia wiem, że często tak to właśnie wygląda.

Dzieci nie mam, mam siostrę, mam nadzieję, że będzie ,,Anię" lubić. Mnie nie przeszkadzało to, że Ania nie korzysta z Internetu czy nie ma samochodu, bo zdawałam sobie sprawę, że jest to historia z ,,czasów minionych". Oczywiście że świat się zmienia coraz szybciej i widać to nawet na przykładzie książek sprzed dziesięciu lat(przykładowo ,,Pamiętnik jedynaczki", gdzie...

To, że Ania nie ma internetu, jest najmniejszym problemem. Elfy i trolle też zwykle nie mają, a dzieciakom to nie przeszkadza. Tu chodzi o kwestie subtelniejsze, o to, że bohaterowie mają problemy, które w dzisiejszym świecie trudno sobie wyobrazić albo nie uważają za akceptowalne pierwszego rozwiązania, jakie przyjdzie do głowy każdemu współczesnemu nam dziecku. Obce obyczaje, inna mentalność, zupełnie inne podejście do spraw, które wtedy były poważne, a teraz stały się błahe lub na odwrót, całkowite niezrozumienie rzeczywistości - wszystko to utrudnia wczucie się w sytuację, postawienie siebie na miejscu bohatera, odczuwanie przyjemności z lektury. Jeśli tych różnic jest mało, to smakują egzotyką, można się im przyjrzeć, przeanalizować, zrozumieć. Jeśli cała rzeczywistość jest różna od znanej czytelnikowi, to musi się dobrze nagimnastykować, a i tak niekoniecznie zrozumie i zaakceptuje. Do starych książek po prostu trzeba mieć przygotowanie, to może być własne życie, jeśli żyje się w warunkach w jakiś sposób zbliżonych, to mogą być opowieści babć i dziadków i wreszcie inne książki, takie gdzieś spomiędzy teraz i wtedy, ale im większy dystans dzieli czytelnika od autora, tym więcej wiedzy i doświadczenia wymaga od pierwszego zrozumienie tego drugiego - stąd pewne książki warto przesunąć do wyższych klas lub pozostawić własnemu wyborowi dojrzalszego czytelnika, a na ich miejsce dać takie, które do tych starych mogą go przygotować.

To, że Ania nie ma internetu, jest najmniejszym problemem. Elfy i trolle też zwykle nie mają, a dzieciakom to nie przeszkadza. Tu chodzi o kwestie subtelniejsze, o to, że bohaterowie mają problemy, które w dzisiejszym świecie trudno sobie wyobrazić albo nie uważają za akceptowalne pierwszego rozwiązania, jakie przyjdzie do głowy każdemu współczesnemu nam dziecku. Obce...

Masz sporo racji, ale w nowym kanonie lektur nadal widzę takie książki, które dla dzisiejszego dziecka będą dosyć ,,egzotyczne". Poza tym nie wierzę, że dziesięciolatkowi czy jedenastolatkowi nie da się wytłumaczyć, że świat kiedyś wyglądał inaczej, że dzieci wychowywano do całkowitego posłuszeństwa starszym albo że o każdym zachowaniu decydowało stwierdzenie ,,co ludzie powiedzą?"(dwa ważne aspekty u Montgomery). W wielu środowiskach jeszcze takie przekonania pokutują. Natomiast naprawdę ciężko mi stwierdzić, jakie lektury zainteresują obecnych uczniów podstawówki czy gimnazjum, z tego powodu, że już o kilka lat ich przeskoczyłam, a też nie jestem pewna, czy wszystkie moje ulubione książki z tamtego okresu były typowe dla mojego wieku i sytuacji. Lista jest jaka jest i nic na to nie poradzimy, ale podyskutować można, zwłaszcza, że dyskusja na tym forum toczy się bardzo grzecznie i kulturalnie, co nie wszędzie jest oczywiste.

Masz sporo racji, ale w nowym kanonie lektur nadal widzę takie książki, które dla dzisiejszego dziecka będą dosyć ,,egzotyczne". Poza tym nie wierzę, że dziesięciolatkowi czy jedenastolatkowi nie da się wytłumaczyć, że świat kiedyś wyglądał inaczej, że dzieci wychowywano do całkowitego posłuszeństwa starszym albo że o każdym zachowaniu decydowało stwierdzenie ,,co ludzie...

Tak, dziecku można bardzo wiele wytłumaczyć, ale to nie wystarcza. Zrozumienie na poziomie przyswojenia wiedzy, to nie to samo, co wczucie się w sytuację. Wytłumaczyć można jakiś element rzeczywistości, nawet wiele takich elementów, ale nie cały świat. Na to potrzeba czasu i doświadczenia, przyswajania sobie kolejnych elementów na drodze poznawania kolejnych światów, z których każdy tylko pewna akceptowalna ilość różnic dzieli od tych już znanych, zrozumiałych, swojskich.
Właśnie teraz chyba po raz pierwszy naprawdę zrozumiałam cytat z Mickiewicza "czucie i wiara silniej mówi do mnie niż mędrca szkiełko i oko", zaakceptowałam jego treść jako mogącą się w pewnych okolicznościach stosować nawet do mnie. Właśnie o coś takiego chodzi w rozumieniu literatury, nie wystarczy zajrzeć do encyklopedii i wszystkiego niezrozumiałego sobie wytłumaczyć, książkowy świat trzeba naprawdę poczuć, żeby móc go zrozumieć.

Tak, dziecku można bardzo wiele wytłumaczyć, ale to nie wystarcza. Zrozumienie na poziomie przyswojenia wiedzy, to nie to samo, co wczucie się w sytuację. Wytłumaczyć można jakiś element rzeczywistości, nawet wiele takich elementów, ale nie cały świat. Na to potrzeba czasu i doświadczenia, przyswajania sobie kolejnych elementów na drodze poznawania kolejnych światów, z...

Zgadzam się z Tobą, ale nie wiem, czy w tym wypadku odniesie się to do takich powieści jak ,,Ania z Zielonego Wzgórza". Wydaje mi się, że ja i wiele innych czytelników kocha Anię i ma do niej sentyment, bo towarzyszy im przez całe życie. Natomiast nie wiem, czy ktoś potrafiłby ją pokochać w starszym wieku, kiedy już będzie ,,gotowy" do zrozumienia różnych zawiłości obyczajowości z przełomu dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Ale nie o Ani ta dyskusja :) Gusta są bardzo różne, jak i różni są ludzie, i nigdy się nikomu nie dogodzi, jeśli chodzi o literaturę. Mnie np. bardzo podobały się różne filozoficzne myśli ze ,,Starego człowieka i morza", ale książka jako całość była dla mnie trudna do przebrnięcia i akurat w jej wypadku cieszę się, że została sprowadzona do lektury uzupełniającej. Natomiast ten cytat z Mickiewicza, który wspominasz, zawsze do mnie przemawiał, bo jestem niepoprawną romantyczką. A więc odbiór zależy od bardzo wielu rzeczy, wieku, charakteru, wrażliwości, doświadczenia, a szkoła próbuje przedstawić lektury w taki sposób, żeby było to zrozumiałe dla każdego, co czasem różnie wychodzi. Jak omawialiśmy ,,Cierpienia młodego Wertera" to część była zadowolona, bo lektura pokazywała portret zakochanego człowieka, nawet z jego cechami, które irytują, a inni bez pardonu stwierdzali, że ta książka to cierpienia młodego czytelnika. A wszyscy czytelnicy są w tym samym wieku i pochodzą mniej więcej z podobnego środowiska. Zatem odbiór książki jest rzeczą tak bardzo indywidualną, że niczego nie da się do końca przewidzieć i nikogo do wszystkiego przekonać. Chociaż uważam, że lektury czytać trzeba.

Zgadzam się z Tobą, ale nie wiem, czy w tym wypadku odniesie się to do takich powieści jak ,,Ania z Zielonego Wzgórza". Wydaje mi się, że ja i wiele innych czytelników kocha Anię i ma do niej sentyment, bo towarzyszy im przez całe życie. Natomiast nie wiem, czy ktoś potrafiłby ją pokochać w starszym wieku, kiedy już będzie ,,gotowy" do zrozumienia różnych zawiłości...

Komiksy jako lektura szkolna, Literacka Nagroda Nobla dla piosenkarza... Może tak ma być, nie wiem, nie znam się...

Komiksy jako lektura szkolna, Literacka Nagroda Nobla dla piosenkarza... Może tak ma być, nie wiem, nie znam się...

Akurat "Kajko i Kokosz" to świetny pomysł. Na pewno do czytania nie zrazi, więc można na tym tylko zyskać. Zwłaszcza, że trzeba będzie przygotowywać dzieci na spotkanie z Sienkiewiczem.

Akurat "Kajko i Kokosz" to świetny pomysł. Na pewno do czytania nie zrazi, więc można na tym tylko zyskać. Zwłaszcza, że trzeba będzie przygotowywać dzieci na spotkanie z Sienkiewiczem.

Gdyby w lekturze było więcej komiksów, byłabym zdecydowanie przeciwna. Ale jest jeden. Tylko tyle, ile potrzeba, żeby zapoznać człowieka z tą formą literatury czy też sztuki (komiks to trochę więcej niż tylko literatura). Chociaż gdybym to ja układała listę lektur, to dałabym jeden komiks znacznie wcześniej, gdzieś w klasie 0-1 lub najpóźniej 2 (komiksy mają sporo treści przy stosunkowo małej liczbie literek, a zatem doskonale nadają się do nauki czytania jako procesu przekształcania czarnych symboli w znaczenia, a dodatkowo dzięki wartkości akcji zachęcają do literatury jako formy rozrywki), natomiast później, raczej bliżej 6 niż 4, wstawiłabym jedną lekcję o komiksach jako rodzaju literackim (celowo nie napisałam o gatunku, bo to wygląda jak osobny rodzaj, gdzieś na pograniczu epiki i dramatu), bez wyznaczenia lektury obowiązkowej, ale z wymaganiem, by każdy uczeń przyniósł jeden zeszyt jakiegoś przeczytanego przez siebie komiksu jako przykład do porównania z innymi.

"Kajko i Kokosz"? Fajne było, ale wolałam "Asterixa", że o zakazanych (dla mnie) amerykańskich komiksach superbohaterskich nie ma co wspominać - to dopiero była rozrywka! I to jest właśnie wg mnie materiał na tę lekcję poglądową o komiksach: pokazać różnorodność gatunków, różne cele (czysta rozrywka, promowanie pozytywnych wzorców, elementy edukacyjne, komentarz aktualnej sytuacji w kraju i na świecie, inne), a może nawet na przykładzie literatury przyjemnej i szybkoczytalnej omówić powtarzalność pewnych motywów w literaturze i w ogóle sztuce fabularnej i powody nośności takich właśnie, a nie innych schematów (Kajko i Kokosz to taka sama para jak Asterix i Obelix i motyw, który potem został odwrócony w "Shreku" i "Epoce lodowcowej", gdzie z kolei rozsądniejszym jest ten większy i silniejszy - dlaczego?). Komiksy pozwalają poznać wiele fabuł w krótkim czasie, a to też jest wartość.

Gdyby w lekturze było więcej komiksów, byłabym zdecydowanie przeciwna. Ale jest jeden. Tylko tyle, ile potrzeba, żeby zapoznać człowieka z tą formą literatury czy też sztuki (komiks to trochę więcej niż tylko literatura). Chociaż gdybym to ja układała listę lektur, to dałabym jeden komiks znacznie wcześniej, gdzieś w klasie 0-1 lub najpóźniej 2 (komiksy mają sporo treści...

Pomysł z rozbiciem "Pana Tadeusza" nie podoba mi się ani trochę. Ja w tamtych latach nie znosiłam czytania czegoś po raz drugi, nudziło mnie brnięcie przez fabułę, którą już znałam, choćby tylko we fragmentach. Dla mnie nastoletniej czytanie w całości czegoś, co było omawiane kilkakrotnie na różnych etapach edukacji, byłoby mordęgą. Poza tym omawianie po kawałku też niewielki ma sens, u mnie obowiązkowe były tylko cztery księgi: 1, 2 lub 4 (nie pamiętam), 10 i 12, a że w tym samym czasie czytałam coś znacznie ciekawszego, to tym razem nie przeczytałam całości lektury zadanej we fragmentach, ale niewiele ponad obowiązkową część (1-5 i, pełnym gazem przed klasówką, 10, 12) i niewiele z tego zrozumiałam, bo istotne fragmenty łączące fabułę w całość zostały pominięte - na tym przykładzie chyba po raz pierwszy zrozumiałam zdezorientowanie reszty klasy przy prawie każdej lekturze spośród omawianych we fragmentach. Jak można zrozumieć zakończenie historii, jeśli nie zna się wydarzeń, które do niego doprowadziły???

A Musierowicz mi nie szkoda, toż to czytadło, może i fajne (nie dla każdego i chyba już nieco przeterminowane), ale żadna wielka literatura godna poważnego omówienia. Dla chętnych tak, dla wszystkich zdecydowanie nie, ja miałam dość po jednej.

Pomysł z rozbiciem "Pana Tadeusza" nie podoba mi się ani trochę. Ja w tamtych latach nie znosiłam czytania czegoś po raz drugi, nudziło mnie brnięcie przez fabułę, którą już znałam, choćby tylko we fragmentach. Dla mnie nastoletniej czytanie w całości czegoś, co było omawiane kilkakrotnie na różnych etapach edukacji, byłoby mordęgą. Poza tym omawianie po kawałku też...

Zgadzam się z Tobą w sprawie szczegółów przy omawianiu lektur, wolałabym, żeby nauczyciele skupiali się na wątkach fabularnych, niż omawiali po kolei całe umeblowanie Soplicowa i symbolikę wstążki Telimeny :)

Zgadzam się z Tobą w sprawie szczegółów przy omawianiu lektur, wolałabym, żeby nauczyciele skupiali się na wątkach fabularnych, niż omawiali po kolei całe umeblowanie Soplicowa i symbolikę wstążki Telimeny :)

Właśnie, te szczegóły sprawiają, że śpię na lekcji, a dobrze wiem, że gdyby nauczyciel zaczął mówić sam z siebie to by było 10 razy ciekawiej.

Właśnie, te szczegóły sprawiają, że śpię na lekcji, a dobrze wiem, że gdyby nauczyciel zaczął mówić sam z siebie to by było 10 razy ciekawiej.

Ja Małego księcia miałam dopiero w drugiej gimnazjum.

Ja Małego księcia miałam dopiero w drugiej gimnazjum.

A ja miałam w podstawówce i w gimnazjum. Więc można przerabiać w różnym wieku tą lekturę.

A ja miałam w podstawówce i w gimnazjum. Więc można przerabiać w różnym wieku tą lekturę.