- Puszek, chodź na obiad,chodź kochany, kici, kici. Gdzie on jest? Piotrze, widziałeś Puszka?
- Nie. Pewnie chodzi gdzieś po ogródku.
Moja pani przesadza z tą czułością w głosie,ale co zrobić...Uwielbia mnie.Pan ma trochę dobrego z mojego idealnego charakteru.Rozumie moją wolność i szanuje własne zdanie oraz indywidualny rozkład dnia.
Leżę sobie teraz na miękkiej kanapie wyniesionej na strych.Lubię strych, to jest mój azyl.Poza nieznośnym nieporządkiem,kurzem lepiącym się do futerka, pająkami, które chcą zrobić pajęczynę na moich wąsikach, myszami, których ani trochę nie chce mi się łapać, jest tu całkiem przyjemnie.
Głodny jestem.Schodzę ociężale na dół. Im bardziej niezgrabnie pokonuję schody, tym podobno wyglądam bardziej słodko. Zwykle wtedy dostaję więcej smakołyków, bo jestem taaki kochany. Daję się zauważyć Pani, która cieszy się na mój widok, głaszcze, robi masaż uszu i zapełnia miskę jedzeniem. A kiedy mi nie smakuje, wybrzydzam, okazuję moją niechęć i dostaję ludzkie jedzenie stokroć lepsze niż kocie.
Czas pokazać człowiekowi, że mam ochotę na kąpiel. Koty nie lubią wody, ale mycie w pachnących bąbelkach to jest luksus. Idę na dwór i brudzę się w kałuży, po czym wskakuję do kontenera ze śmieciami. Wracam i widzę szok na twarzy gospodyni. Pani szybko mnie wrzuca do wanny,a ja poddaję się zabiegom pielęgnacyjnym. Wymyty, wyszczotkowany, pachnący mogę iść na randkę.
Luna, moja koleżanka, też ma się dobrze z ludźmi. Mieszka z gwiazdami.
- Hej Luna, co u ciebie?
- Miałam cudowny dzień. Byłam z Panią w SPA. Miałam pielęgnowane pazurki, nakładane maseczki na pyszczek i farbowane futerko. A potem byłam w restauracji jakiegoś Ramsay'a, podobno najlepsza. Miałam koci stół,złote miski,jadłam takie rzeczy...A potem byłam w hotelu Hilton.Byłam w kocim pokoju z zabawkami, drabinkami i poznałam kilka innych kotów.
- Wow. Człowiek tyle robi dla kota, wręcz mu się podporządkowuje. Jesteśmy na szczycie hierarchii.A co my robimy dla ludzi?
- No... Po prostu jesteśmy.

- Puszek, chodź na obiad,chodź kochany, kici, kici. Gdzie on jest? Piotrze, widziałeś Puszka?
- Nie. Pewnie chodzi gdzieś po ogródku.
Moja pani przesadza z tą czułością w głosie,ale co zrobić...Uwielbia mnie.Pan ma trochę dobrego z mojego idealnego charakteru.Rozumie moją wolność i szanuje własne zdanie oraz indywidualny rozkład dnia.
Leżę sobie teraz na miękkiej kanapie...

Operacja: c.z.ł.o.w.i.e.k.

Jako kot, który został niedawno przygarnięty ze schroniska muszę stwierdzić, że nie za bardzo wiem co się dzieje dookoła mnie. Kiedy tylko przyniesiono mnie do domu i położono na miękkim czymś (to chyba jest poduszka, no nie ważne), od razu zauważyłem, że inne zwierzęta bacznie mnie zaczęły obserwować. Pies - zwany Reksiem, powąchał mnie i od razu polizał. Czy on nie ma pojęcia, że 1/3-ą czasu wolnego liżę sam swoje futro i nie potrzebuję darmowego prysznica od nieznajomego? W każdym razie inne koty syczały na mnie i prychały. Jednak człowiek widząc moje oburzenie i rozgoryczenie dał mi w prezencie pałac. Taki prawdziwy zamek dla mnie - jaśnie kota! (on na to mówi karton, no ale nieważne) Jestem ogromnie zadowolony, ale postanowiłem przesadnie tego nie okazywać. Faktycznie, podziałało! Im bardziej ignorowałem wszystko dookoła, tym więcej prezentów otrzymywałem. Własna kuweta i miseczka, liczne sztuczne myszki no i sam człowiek z laserową kropką w dłoni. Nie do końca jeszcze rozumiem tych "człowieków", gdyż im bardziej ich unikasz i jesteś dla nich nieprzystępny, tym większą uwagę ci poświęcają.
Jutro chyba jadę na jakąś wycieczkę. Reksio wspominał coś o sterylizacji. Nie wiem co to oznacza, ale jeśli jest tak cudowne jak te wszystkie rzeczy do tej pory, to piszę się na to w ciemno.
Acha, i nie zapomnijcie, że człowiek lubi jak się mu mruczy. Często to robię i w nagrodę mogę kłaść się "ludziowi" na jego czarną koszulkę. Wspominałem, że jestem białego umaszczenia?

Operacja: c.z.ł.o.w.i.e.k.

Jako kot, który został niedawno przygarnięty ze schroniska muszę stwierdzić, że nie za bardzo wiem co się dzieje dookoła mnie. Kiedy tylko przyniesiono mnie do domu i położono na miękkim czymś (to chyba jest poduszka, no nie ważne), od razu zauważyłem, że inne zwierzęta bacznie mnie zaczęły obserwować. Pies - zwany Reksiem, powąchał mnie i od...

Każdy kot jest inny i to zależy od sytuacji. Na przykładzie mojej rodziny kot zadomowił się poprzez okazane serce. Historia jest bardzo prosta. Mój kuzyn będąc na wycieczce w lesie wraz z rodzicami usłyszał miauczenie. Kociak nie mógł zejść z drzewa i trzeba było go ewakuować. Potem wracał już za nimi do domu i jest z nimi do dziś. Są czasem problemy, Rysiu bardzo polubił spacery po choince i drapanie dywanu, ale daje mnóstwo radości i jest bardzo oddany. Myślę, że kot udomawia się jeśli wie, że w danym miejscu będzie czuł się dobrze i na przykładzie mojej rodziny właśnie tak jest. Uczy, że w życiu wszystko powraca, jeśli poświęci się komuś czas kiedyś ktoś może ofiarować swoją przyjaźń nam.

Każdy kot jest inny i to zależy od sytuacji. Na przykładzie mojej rodziny kot zadomowił się poprzez okazane serce. Historia jest bardzo prosta. Mój kuzyn będąc na wycieczce w lesie wraz z rodzicami usłyszał miauczenie. Kociak nie mógł zejść z drzewa i trzeba było go ewakuować. Potem wracał już za nimi do domu i jest z nimi do dziś. Są czasem problemy, Rysiu bardzo polubił...

Pamiętnik Kota Puszka
Dzień 1
Jestem Puszek. Kot Puszek. Nie mylić z Puszkiem-Okruszkiem. Przynosi hańbę naszemu gatunkowi. Jestem dziką bestią, której przodkowie od pokoleń walczyli o przetrwanie na dachach tej metaforycznej metropolii! Jestem kotem dachowcem i to nie moja wina, że dorastałem w pluszowo-kanapowym otoczeniu. Starałem się jak mogłam, poświadczy o tym każdy mebel w tym domu, noszący na sobie znamię moich nienawistnych pazurów. Oto ja. Kot Puszek. Chodząca nienawiść.
Dzień 2
Mój Podajnik Do Jedzenia znalazła sobie dzisiaj nową lekturę. „Psychologia Behawioralna” Skinnera. Normalnie łaziłbym jej po tej książce, aż domyśli się, że ma wstać i otworzyć puszkę z pasztecikiem łososiowym. Zamiast tego ułożyłem się na oparciu i oddałem lekturze.
Dzień 3
Z tego Skinnera to jednak niezły kocur musiał być, wymyślić coś takiego. Wiedzieliście, że jak będę drapał meble to ona nie domyśli się, że ma mi zmienić żwirek w kuwecie? Muszę ją uwarunkować. Zaczynam od zaraz. Skinner mówi, że jak będzie robiła dobrze, to mam ją pochwalić.
Dzień 4
Nauczyłem dzisiaj moją Drapaczkę Do Brzuszka odchodzić od tego świecącego pudełka, które jest bezużyteczne, bo nie da się do niego wejść. Prawie złamałem pazurek targając tę nową sukienkę, którą kupiła na randkę (mogłaby sobie znaleźć w końcu jakiegoś samca swojego gatunku), ale odeszła od komputera. Wskoczyłem jej na ręce, nim zauważyła sukienkę. Jak ją już zobaczyła, to była zbyt zajęta mierzwieniem mi mojego pieczołowicie czyszczonego futerka, żeby krzyczeć. Nienawidzę jak mnie mierzwi, ale Skinner kazał wzmacniać zachowania pożądane nagrodami. A ona lubi mierzwić mi futerko.
Dzień 4
Ogłaszam Skinnera nowym kocim bogiem! Warunkowanie sprawcze powinno wejść na stałe do kociej podstawy programowej. Zmieniacz Żwirku otwiera szafkę ze smakołykami jak tylko zacznę drapać w drzwiczki, nie czeka aż nakupkam w kuchni. I wyłącza te durne opery mydlane, jak tylko zacznę miałczeć pod drzwiami. Muszę tylko wymyślić nowy system nagród, bo więcej mierzwienia futerka nie zdzierżę. Jakem Kot Puszek.

Pamiętnik Kota Puszka
Dzień 1
Jestem Puszek. Kot Puszek. Nie mylić z Puszkiem-Okruszkiem. Przynosi hańbę naszemu gatunkowi. Jestem dziką bestią, której przodkowie od pokoleń walczyli o przetrwanie na dachach tej metaforycznej metropolii! Jestem kotem dachowcem i to nie moja wina, że dorastałem w pluszowo-kanapowym otoczeniu. Starałem się jak mogłam, poświadczy o tym każdy...

-To Ty jesteś ten nowy? – ogromny czarny kot przyglądał się uważnie kociakowi.
– Tttak – zająknął się zawstydzony młody i popatrzył na swoje łapki.
– A więc młody nauczę Cię paru zasad, żebyś mi nie rozpieścił właścicieli… Wychowałem ich tak, jak trzeba i lepiej trzymaj się tego, co Ci powiem!
– Oczywiście – wykrzyknął młody z poważną miną.
– Zacznijmy od przywoływania. Jeśli woła Cię Twój człowiek i nie ma nic do zaoferowania, to podchodź tylko w stosunku 1 na 3 wołania! Jeśli oferuje jedzenie bądź inne dary, porozglądaj się dookoła i niechętnie, bardzo powoli podejdź, ale oczywiście nie za każdym razem! Czasem, raz na parę dni, pokręć nosem z daleka i oddal się w przeciwnym kierunku. Zrozumiano?
– Tak!
– Kolejna sprawa, jedzenie – kontynuował starszy kot. Nie biegnij do miski, jakbyś miał nogi pogubić. Chodź z gracją, powoli. A kiedy dojdziesz już do miski, to upewnij się, że jedzenie jest najwyższej jakości. Ochłapów jeść nie będziemy!
– Oczywiście! – pokiwał łebkiem młody.
- Rano punktualnie o piątej, szczególnie w weekendy, przychodzimy do łóżka naszego człowieka i wskakujemy na niego, depczemy łapkami i miauczymy, póki nas nie wypuści na dwór lub nie nakarmi. Mniejsza o to czego chcemy. Ważne, żeby codziennie o 5 miał pobudkę, bo przecież dyscyplina musi być!
- Rozumiem!
- Następna ważna sprawa – czarny kocur z powagą pouczał dalej – kiedy ludzie nas zachęcają byśmy usiedli na kolana i kuszą głaskaniem, stanowczo musimy się opierać! Dopiero kiedy człowiek nie zwraca na nas uwagi, przychodzimy i siadamy przed jego nosem lub na nim. Nie martw się, te wszystkie urządzenia ludzi nie zrobią Ci krzywdy, a wręcz miło się na nich siedzi, bo grzeją w zadek. Zrozumiałeś wszystko?
- Tak, psze Kota – potwierdził kociak z pełnym podziwem dla wiedzy starszego kolegi.
- Inne sprawy wychowawcze będziemy omawiać na bieżąco.
Kociak wskoczył na laptopa, a jego właściciel z niedowierzaniem pokręcił głową:
- Czyli wszystkie koty takie są? Czy już dostałeś musztrę od starszego kolegi?

-To Ty jesteś ten nowy? – ogromny czarny kot przyglądał się uważnie kociakowi.
– Tttak – zająknął się zawstydzony młody i popatrzył na swoje łapki.
– A więc młody nauczę Cię paru zasad, żebyś mi nie rozpieścił właścicieli… Wychowałem ich tak, jak trzeba i lepiej trzymaj się tego, co Ci powiem!
– Oczywiście – wykrzyknął młody z poważną miną.
– Zacznijmy od przywoływania....

Biorąc kota do domu, musimy liczyć się z tym, że to właśnie on będzie naszym "panem i władcą". Nie ma możliwości, żebyśmy to my udomowili kota- to on nas udomawia. Kot całe życie wędruje własnymi ścieżkami i zawsze spada na cztery łapy. Dzięki niemu uczymy się cierpliwości i odpowiedzialności. To on uczy nas, że w danym momencie jest głody, że chce się pobawić czy też wyjść na dwór. Kiedy zostawiamy go samego w mieszkaniu, często wyrządza nam w nim szkody ze złości np. drapie ściany, dziurawi firany. Jeśli obdarzymy go sercem on odpłaci nam tym samym.
Z życiowego doświadczenia wiem, że kot potrafi podporządkować sobie nie tylko człowieka, ale także psa. Otóż miałem kiedyś kota i psa w domu. Pewnego razu pojechałem na zakupy. W domu na lodówce zostawiłem paczkę zamkniętych papierosów. Kiedy wróciłem do domu nie mogłem uwierzyć w to co zobaczyłem. W kojcu leżał pies z kotem i rozerwane na strzępy papierosy. Kot zrzucił z lodówki paczkę papierosów, a pies rozgryzł ją na strzępy. Żyli jakby w jakieś zmowie, można by powiedzieć, że razem współpracowali - co kot zrzucił to pies rozgryzł. Ale byli najlepszymi przyjaciółmi. A mówią, że pies z kotem nie umie żyć w zgodzie ;)

Biorąc kota do domu, musimy liczyć się z tym, że to właśnie on będzie naszym "panem i władcą". Nie ma możliwości, żebyśmy to my udomowili kota- to on nas udomawia. Kot całe życie wędruje własnymi ścieżkami i zawsze spada na cztery łapy. Dzięki niemu uczymy się cierpliwości i odpowiedzialności. To on uczy nas, że w danym momencie jest głody, że chce się pobawić czy też wyjść...

Iskierka miała dopiero dwa latka, a już owinęła sobie swoją właścicielkę dookoła pazura. Idąc zgodnie ze wskazówkami swojej mamy, proces podporządkowywania sobie człowieka wdrażała powoli, małymi kroczkami. Zaczęła od jedzenia. Początkowo zjadała wszystko co miała na talerzyku, wylizując go do czysta. Potem zjadała tylko część, aż pewnego dnia nie tknęła nic. Zmartwiona nowa „kocia mama” zaczęła wtedy wymieniać talerzyki z karmą na inne, czasami kilka razy w ciągu dnia. Iskierka wykorzystała okazję zjadając od czasu do czasu całą zawartość, żeby sprawić jej radość. Potem zrobiła kolejny krok. Tym razem zakończony osobistym podawaniem kawałeczków mięska prosto do pyszczka. Choć początkowo dwunożna nie za bardzo wiedziała o co chodzi, Iskierka głośno i przeszywająco miauczała patrząc to na właścicielkę to w kierunki jedzonka, powiększając źrenice tak bardzo, aż tęczówki praktycznie nie było widać, a dwa czarne okręgi zdawały się mieć hipnotyczne działanie, odnosząc tym samym kolejny sukces.
Kotka dobrze wiedziała, że swoim zachowaniem jest w stanie stopić każde serce. Z wyglądu dzikiego i majestatycznego drapieżcy potrafiła zmienić się w kocie maleństwo mimo sporych gabarytów, a wszystko dzięki zmianie wielkości źrenicy, dzięki czemu patrzący się w nie człowiek miękł z każdą chwilą. Odpowiednio przyjęta poza ze spuszczoną główką, jakby właśnie załamał się jej koci świat, potrafił rozbić każdy mur, którym człowiek próbował się zasłonić. A gdy to zawiodło dochodziło do tego również miauczenie. Wysokie, pełne rozpaczy, a jednocześnie ciepłe i poruszające najgłębsze struny w sercu. Kolejnym skutecznym arsenałem, który mogła wyciągnąć zza futerka, było ocieranie się, głośne gruchanie, a także od czasu do czasu dyskretne polizanie języczkiem. Jakkolwiek by się człowiek nie bronił nie jest w stanie przejść obojętnie wobec żądań swojego kociego przyjaciela, wyrażanych w sposób, którego nie da się zignorować i tym samym całkowicie mu się podporządkowując.

Iskierka miała dopiero dwa latka, a już owinęła sobie swoją właścicielkę dookoła pazura. Idąc zgodnie ze wskazówkami swojej mamy, proces podporządkowywania sobie człowieka wdrażała powoli, małymi kroczkami. Zaczęła od jedzenia. Początkowo zjadała wszystko co miała na talerzyku, wylizując go do czysta. Potem zjadała tylko część, aż pewnego dnia nie tknęła nic. Zmartwiona...

Nie wszyscy kociarze zdają sobie z tego sprawę, ale to właśnie ich pupile sprawują nad nimi pewien rodzaj kontrloli. W końcu ile to razy ludzie mówili muszę kupić kotu to, tamto... A sam właściciel nie jednokrotnie musiał obejść się smakiem i przeboleć w trudnych warunkach. Koty są to sprytne, przebiegłe zwierzęta, którym nie brakuje charyzmy i gracji. Gdzieś kiedyś przeczytałam w jakimś memie: "-Jakie zwierzęta był czczone w starożytnym Egipcie? -Koty! -No właśnie! One nigdy o tym nie zapomniały!" W pełni podpisuję się pod tym zdaniem ;)

Nie wszyscy kociarze zdają sobie z tego sprawę, ale to właśnie ich pupile sprawują nad nimi pewien rodzaj kontrloli. W końcu ile to razy ludzie mówili muszę kupić kotu to, tamto... A sam właściciel nie jednokrotnie musiał obejść się smakiem i przeboleć w trudnych warunkach. Koty są to sprytne, przebiegłe zwierzęta, którym nie brakuje charyzmy i gracji. Gdzieś kiedyś...

Smukły, rudy kot oparł się przednimi łapami o drzwi na taras.
- Człowiek! – miauknął – Człowiek, chodź no tu. Nie czujesz jak tu kapuchą wali? Nasmrodziłeś jak świniak. Proszę wywietrzyć lokal!
- Popatrz, jak słodko stuka pazurkami w szybę. Otwórz mu, pewnie chce wyjść.
- Ooo tak, wreszcie świeże powietrze. Kto by pomyślał, żeby taki elegancki człowiek tak smrodził. Aż mi się wąsiki zwinęły.
- No, wychodzisz czy nie? Wredny rudzielcu, po co prosisz skoro nie chcesz wyjść! – mężczyzna wypchnął kota na taras i zatrzasnął za nim drzwi.
- Ej, ej! Cwaniaczku! Zresztą… Nieważne, jak chcecie to się tam duście!

Smukły, rudy kot oparł się przednimi łapami o drzwi na taras.
- Człowiek! – miauknął – Człowiek, chodź no tu. Nie czujesz jak tu kapuchą wali? Nasmrodziłeś jak świniak. Proszę wywietrzyć lokal!
- Popatrz, jak słodko stuka pazurkami w szybę. Otwórz mu, pewnie chce wyjść.
- Ooo tak, wreszcie świeże powietrze. Kto by pomyślał, żeby taki elegancki człowiek tak smrodził. Aż mi...

Na początku ludzkości, gdy koty były jeszcze mądrzejsze od człowieka, istniał pewien skryty władca kocich plemion. Wywodził się on z rasy kotów afrykańskich, najmądrzejszych ze zwierząt żyjących wtedy na świecie. Zauważył władca, że ludzie stają się coraz mądrzejszy i coraz bardziej poszukują prawdy o otaczających ich świecie. Postanowił, więc ich sobie podporządkować. Pierwszą rzeczą, jaką rozkazał król swoim kocim poddanym, była ochrona ludzkich upraw, każdy wojownik musiał ruszyć do walki z niebezpiecznymi, ale całkiem smacznymi przeciwnikami, które zagrażały tym uprawom. Gdy ludzie zobaczyli, że koty im pomagają, postanowili podziękować mięsem, za co te były im wdzięczne. Pierwszy z planów kociego króla został wykonany. Kolejnym było wejście do domów ludzi i udawanie ich przyjaciela, więc koty przestały uciekać i podchodziły coraz bliżej człowieka, niektóre nawet dawały się złapać i wchodziły do siedzib ludzi. Kolejny punkt planu wykonany. Koci władca zauważył zależność, a mianowicie, że jeśli człowiek jest mężny, to zdobywa poważanie u innych ludzi. Rozkazał, więc król swym poddanym być nieustraszonym, silnym i aktywnym jak ludzki faraon, by tak wkupić się w ludzie łaski.
Więc zwierzęta się nie zmieniały. Trwały na posterunku obrony ludzkości przed plagą głodu, którą mogły wywołać gryzonie niszczące uprawy zbóż. Weszły do ludzkich domów i zdobywały szacunek człowieka. Z czasem ludzie coraz bardziej rozumieli, że to dzięki kotom zawdzięczają, to że mają co jeść i zaczęli je pielęgnować, dbać o nie bardziej niż o siebie. Koci król wiedział już, że ziszcza się jego plan. Teraz pozostała tylko jedna rzecz. Sam wielki koci król musiał zapanować nad tym, który włada nad ludźmi, czyli wielkim faraonem. Jako że koci król był najmądrzejszy z żywych istot w tamtym okresie, nie dość, że podporządkował sobie ludzkiego władcę, to stał się jego bogiem. Bogiem, którego zaczęto czcić.

Na początku ludzkości, gdy koty były jeszcze mądrzejsze od człowieka, istniał pewien skryty władca kocich plemion. Wywodził się on z rasy kotów afrykańskich, najmądrzejszych ze zwierząt żyjących wtedy na świecie. Zauważył władca, że ludzie stają się coraz mądrzejszy i coraz bardziej poszukują prawdy o otaczających ich świecie. Postanowił, więc ich sobie podporządkować....