Gdy ogłoszono, że zamieszkujący Laponię niejaki święty Mikołaj zaginął, na miejsce zaczęli przybywać detektywi z całego świata. Tajni agenci, jasnowidze, wróżki – słowem wszyscy, którzy znają się, bądź sądzą że znają się na szukaniu zaginionych - zaczęli szukać odpowiedzi na pytanie: kto porwał Mikołaja. Tezy były różne – że renifery nie mogły dłużej znieść ciążącej na nich presji, by w ciągu nocy oblecieć świat z toną podarków i nie najlżejszym przecież Mikołajem, że elfy miały dość pracy ponad siły, że Dziadek Mróz zapragnął rozszerzyć działalność na cały świat, więc pozbył się kłopotliwej konkurencji. Posądzano nawet Bogu ducha winnego Yeti, który w czasie porwania grzecznie straszył turystów w Himalajach. Nikt, powtarzam: nikt nie potrafił powiązać dowodów z miejsca zbrodni z prawdziwym sprawcą. Kto nosi się od stóp do głów na zielono? Kto z zawodu jest szewcem i ma dostęp do obuwia wszelkich rozmiarów? Kto nosi w sakwie złote monety, które zmieniają się w bezwartościowe przedmioty, gdy zmienią właściciela? Wreszcie: kto z natury ma wredny charakter i wręcz uwielbia płatać psikusy? Naprawdę nie domyśliliście się, że to Leprechaun przeholował z ale, po pijaku zawędrował do Laponii, a tam uznał, że zrobi dowcip całemu światu, porywając Mikołaja? Przekupił elfy monetą, by wpuściły go na posesję Mikołaja (potem zmieniła się w mandarynkę), wywabił go z domu, podając się za zbłąkanego wędrowca, a następnie lekko poddusił szalikiem, związał i powędrował z nim w nieznane.

Gdy ogłoszono, że zamieszkujący Laponię niejaki święty Mikołaj zaginął, na miejsce zaczęli przybywać detektywi z całego świata. Tajni agenci, jasnowidze, wróżki – słowem wszyscy, którzy znają się, bądź sądzą że znają się na szukaniu zaginionych - zaczęli szukać odpowiedzi na pytanie: kto porwał Mikołaja. Tezy były różne – że renifery nie mogły dłużej znieść ciążącej na nich...

"Święty Mikołaj porwany!"
Jak donoszą lapońskie media, ulubieniec dzieci i niektórych dorosłych został uprowadzony. Lapońska policja bada poszlaki, których nie jest zbyt wiele: ślad butów o dużym rozmiarze, skórka z mandarynki oraz zielona nić. Jak informuje główny detektyw prowadzący sprawę, od odnalezienia Mikołaja dzieli nas krok. Skąd ta pewność? Z przeprowadzonego do tej pory śledztwa wynika, że ślady butów były za lekko odciśnięte na śniegu w porównaniu do rozmiarów buta, co sugeruje, że ktoś chciał zmylić śledczych; na skórce z mandarynki znaleziono ślady mąki i przyprawy korzennej, zaś nić pochodzić miała z szalika, który w ubiegłym roku Święty Mikołaj podarował żonie. Na nią wskazują również wspomniane wcześniej ślady mąki i przyprawy korzennej, ponieważ w dniu uprowadzenia Mikołaja piekła ona pierniczki. Nie można jednak przesłuchać Pani Mikołajowej, bo ona również zniknęła. Jeden ze ściśle współpracujących z Mikołajem Elfów zdradza: "Pani Mikołaj od dawna narzekała, że Świętego Mikołaja w grudniu w domu zastać ciężko, a ona chciałaby chociaż raz święta spędzić razem z nim." Czy żona Mikołaja była na tyle zdesperowana, że porwała własnego męża i sfabrykowała dowody?

"Święty Mikołaj porwany!"
Jak donoszą lapońskie media, ulubieniec dzieci i niektórych dorosłych został uprowadzony. Lapońska policja bada poszlaki, których nie jest zbyt wiele: ślad butów o dużym rozmiarze, skórka z mandarynki oraz zielona nić. Jak informuje główny detektyw prowadzący sprawę, od odnalezienia Mikołaja dzieli nas krok. Skąd ta pewność? Z przeprowadzonego do...

Kto porwał Świętego Mikołaja? Przecież to dziecinnie proste?
Przyjrzyjmy się szczegółom: ślad wielkiej stopy oraz zielona wełna. Spójrzmy, kogo tu mamy. To oczywiście Marcin Prokop. Skąd u niego zielony szalik? Przecież to nie szal – nie mamy do czynienia przecież z amatorem. Przebrał się za zielone drzewko, żeby perfekcyjnie zmylić elfy.
Skąd mandarynka? To też proste. Dla zmyłki. Zwykła próba wrobienia Palikota (każdy chyba słyszał, że ten polityk identyfikuje się z mandarynką – w środku soczystą, a na zewnątrz twardą).
Poszukajmy jeszcze motywu. Jak wiadomo, Marcin Prokop przyjaźni się z Szymonem Hołownią. Ten drugi natomiast zostawił ostatnio swoje serce w Afryce i ze wszystkich sił wspiera sierocińce, hospicja i szpitale. Próbował nawet ostatnio przebrać się za Mikołaja, ale trochę mu to nie wyszło. W związku z tym jego dobry kolega postanowił go wspomóc i uprowadził samego Świętego. Teraz Szymon męczy go prośbami o upominki dla swoich podopiecznych. Cel jest szczytny więc wybaczmy Marcinowi...

PS. Cała historia to oczywiście fikcja, mam nadzieję, że żaden z bohaterów nie poczuł się urażony.

Ilustracje do tekstu:

Kto porwał Świętego Mikołaja? Przecież to dziecinnie proste?
Przyjrzyjmy się szczegółom: ślad wielkiej stopy oraz zielona wełna. Spójrzmy, kogo tu mamy. To oczywiście Marcin Prokop. Skąd u niego zielony szalik? Przecież to nie szal – nie mamy do czynienia przecież z amatorem. Przebrał się za zielone drzewko, żeby perfekcyjnie zmylić elfy.
Skąd mandarynka? To też proste. Dla...

Kto porwał Świętego Mikołaja? Przecież to dziecinnie proste?
Przyjrzyjmy się szczegółom: ślad wielkiej stopy oraz zielona wełna. Spójrzmy, kogo tu mamy. To oczywiście Marcin Prokop. Skąd u niego zielony szalik? Przecież to nie szal – nie mamy do czynienia przecież z amatorem. Przebrał się za zielone drzewko, żeby perfekcyjnie zmylić elfy.
Skąd mandarynka? To też proste. Dla zmyłki. Zwykła próba wrobienia Palikota (każdy chyba słyszał, że ten polityk identyfikuje się z mandarynką – w środku soczystą, a na zewnątrz twardą).
Poszukajmy jeszcze motywu. Jak wiadomo, Marcin Prokop przyjaźni się z Szymonem Hołownią. Ten drugi natomiast zostawił ostatnio swoje serce w Afryce i ze wszystkich sił wspiera sierocińce, hospicja i szpitale. Próbował nawet ostatnio przebrać się za Mikołaja, ale trochę mu to nie wyszło. W związku z tym jego dobry kolega postanowił go wspomóc i uprowadził samego Świętego. Teraz Szymon męczy go prośbami o upominki dla swoich podopiecznych. Cel jest szczytny więc wybaczmy Marcinowi...

PS. Cała historia to oczywiście fikcja, mam nadzieję, że żaden z bohaterów nie poczuł się urażony.

Ilustracje do tekstu:

Kto porwał Świętego Mikołaja? Przecież to dziecinnie proste?
Przyjrzyjmy się szczegółom: ślad wielkiej stopy oraz zielona wełna. Spójrzmy, kogo tu mamy. To oczywiście Marcin Prokop. Skąd u niego zielony szalik? Przecież to nie szal – nie mamy do czynienia przecież z amatorem. Przebrał się za zielone drzewko, żeby perfekcyjnie zmylić elfy.
Skąd mandarynka? To też proste. Dla...

Czarny worek na głowie ograniczał jego zmysły tylko do słuchu i węchu. Ręce związane za plecami łańcuchem. Pomimo że oprawcy zostawili go w ubraniu, czuł przenikliwe zimno panujące w pomieszczeniu. Skrzypienie podeszwy na betonowej posadzce, czyjaś tajemnicza ręka zerwała mu worek z głowy i na sekundę oślepił go jasny snop światła padający mu prosto na twarz.
- Wot i się spatiekamy - Basowy głos oprawcy rozbrzmiał w opuszczonej hali. Zza czarnej Wołgi wyszedł stary, aczkolwiek postawnie zbudowany człowiek.
- Morozow... - wysyczał Mikołaj. Uderzenie w twarz przyszło momentalnie.
- Dla... tiebia... Gienierał Mróz! - Ryknał w twarz Mikołajowi
- Ładnie was zakonserwowali... prawie jak Lenina! - Mikołaj próbował być twardym. Kolejne uderzenie. Morozow poprawił szalik pod czerwonym prochowcem, zapalił papierosa i uśmiechną się krzywo do swojej ofiary.
- Wania! Saszka! Pozbieć mnia się tego sabaki raz a dobrzu! - Dwie zgarbione postacie w roboczych kombinezonach wyłoniły się zza samochodu - Maje... elfy - przedstawił zbirów. Mniejszy z pomocników zamachnął się łomem... - Mikołaj zakonchit swoj żywot , podarki ne przyjado, dzieci zatracu wiary , a zatem mir budet moim! - Odrzekł wsiadając do Wołgi. Zatrzasnął drzwiczki, poprawił kapelusz i z rykiem silnika wyleciał w mroźną, syberyjską noc.

Czarny worek na głowie ograniczał jego zmysły tylko do słuchu i węchu. Ręce związane za plecami łańcuchem. Pomimo że oprawcy zostawili go w ubraniu, czuł przenikliwe zimno panujące w pomieszczeniu. Skrzypienie podeszwy na betonowej posadzce, czyjaś tajemnicza ręka zerwała mu worek z głowy i na sekundę oślepił go jasny snop światła padający mu prosto na twarz.
- Wot i się...

- Nie ma nic lepszego od malinowej herbatki, wzmocnionej kropelką rumu! – szepnął do siebie Mikołaj i opadł na poduszki.
Odkąd zostawiła go żona, coraz częściej zaglądał do imbryczka. A wszystko przez to, że zbyt dużo czasu przebywał poza domem, stał się prawdziwym pracoholikiem. Małżonka nie mogła jednak zrozumieć, dlaczego mężczyzna w tym wieku ciągle nie dorósł – zamiast jak wszyscy swoi koledzy pracować od ósmej do szesnastej w niebieskim drapaczu chmur przy ulicy Biurowej, woli oddawać się wolontariatowi.
- Jak tak dalej będzie, umrzemy w końcu z głodu – panikowała.
Pracowała jako pielęgniarka i ze swojej skromnej pensji musiała utrzymać gospodarstwo domowe. Mikołaj tłumaczył jej, że jedzenia im nigdy nie zabraknie, przecież dzieci na całym świecie w podzięce za prezenty zostawiają mu wałówkę: czasem ciastka i mleko z miodem, innym razem znów kurczaka w pięciu smakach.
- Tak się nie da żyć! – powtarzała. – Jeśli w ciągu tygodnia nie znajdziesz sobie normalnego zajęcia, wyprowadzam się – nie była to kobieta gołosłowna.
Mężczyzna, rzecz jasna, nie przestraszył się gróźb kobiety i dalej pomagał potrzebującym. Ona jednak, gdy nie było go w domu, zdjęła z najwyższej półki wielką, zakurzoną walizę i zaczęła się pakować. Zrobiła to nie bez żalu, ale cóż: słowo się rzekło, kobyłka u płota i poleciała w te pędy do mamusi. Teściowa naszego bohatera przyjęła ją z otwartymi ramionami, zadowolona, że córka wreszcie zdecydowała się porzucić „tego próżniaka”.
Gdy Mikołaj wrócił tego dnia do domu, jak zwykle zmęczony do granic wytrzymałości, szybko wśliznął się pod kołdrę i natychmiast zasnął. Nieobecność żony zauważył dopiero rano, gdy po raz pierwszy od dnia ich ślubu na kuchennym stole nie czekał na niego talerz z jajkami na bekonie. Wołał żonę, ale bezskutecznie. Na myśl przyszło mu tylko to, że pewnie wezwali ją dziś wcześniej do pracy. Naprędce przygotował sobie kromkę chleba z masłem i wędliną, po czym udał się jak co dzień do fabryki zabawek.
Dzień upływał mu jak zwykle: przyjmował międzynarodowe zlecenia, przydzielał podwładnym zadania, po czym sam zabierał się za najtrudniejszą robotę – zadania specjalne. Nie wszystkie dzieci życzą sobie misia, skakankę czy kolorowankę, niektóre są bardziej wybredne, chcą dostać brata, babcię, czasem polecieć na księżyc, ewentualnie zostać monarchą od dawna już nieistniejącego narodu. Na pozór były to rzeczy niewykonalne, ale tak mogłoby się wydawać tylko na pierwszy rzut niewprawnego oka. Mikołaj dokładnie wiedział, za jaki sznurek należy pociągnąć, jaki telefon wykonać lub z którym gnomem zjeść podwieczorek. Słowem był najlepszy w swoim fachu. Tak dobry, że któregoś dnia ktoś uznał, że stanowi niebezpieczną konkurencję.
Dziadek Mróz, bo o nim tu mowa, pracował we wspomnianym już niebieskim biurowcu. Przy użyciu jednego palca, którym to wciskał klawisz myszy komputerowej, wykorzystując najnowsze technologie, posyłał prezenty w świat. Nie były to podarki przemyślane, ani tym bardziej niewymarzone, Mróz korzystał z promocyjnych okazji i dawał dzieciom to, co akurat mu się nawinęło. Dotychczas, pomimo braku serca, odnosił niemałe sukcesy, ale dobra passa się skończyła. Pragnął powrócić na szczyt, nie wkładając w to zbyt wiele wysiłku.
Wróćmy teraz do początku. Mikołaj, gdy wreszcie zrozumiał, że żona go opuściła, w samotności oddawał się wieczornemu sączeniu herbaty. Gdy raz zaparzył sobie zbyt mocną, Mróz, który podglądał go przez kuchenne okno, postanowił wykorzystać okazję. Włamał się do mieszkania nieszczęśnika i nieprzytomnego zapakował do swojego samochodu. W pośpiechu zapomniał zachować odpowiednią ostrożność – nie zauważył, że w czasie niecnego przedsięwzięcia z kieszeni wypadła mu skórka mandarynki, którą podjadał czychając na Mikołaja. W dodatku zaczepił się o wystający z boazerii gwódź, zostawiając po sobie zielone nitki szalika.
Czy Mikołajowi uda się wyjść cało z opresji? Może uratuje go stęskniona żona? Jaki był rezultat tej mrożącej krew w żyłach historii, przekonacie się już w Wigilię Świąt Bożego Narodzenia – jeśli dostaniecie nietrafiony prezent, drżyjcie o Mikołaja…

- Nie ma nic lepszego od malinowej herbatki, wzmocnionej kropelką rumu! – szepnął do siebie Mikołaj i opadł na poduszki.
Odkąd zostawiła go żona, coraz częściej zaglądał do imbryczka. A wszystko przez to, że zbyt dużo czasu przebywał poza domem, stał się prawdziwym pracoholikiem. Małżonka nie mogła jednak zrozumieć, dlaczego mężczyzna w tym wieku ciągle nie dorósł –...

- Za co teraz wypijemy?- spytał z lekkim uśmiechem.
-Za dzieci z całego świata.- odpowiedział starzec.
Przyjrzał mu się. Dziwna odpowiedź, ale przecież pełno jest na świecie dziwactwa. Uniósł kielich i lekko musnął ustami wino. Spoglądał znad ogromnego kielicha na tego starucha. Nie wiedział skąd on się urwał w stolicy. Czerwony płaszcz dziadka już powoli ociekał potem, a jego twarz nabierała coraz większych rumieńców. „Nie ma co starzec na nic mi się nie przyda, ale za to jego sanie…”
-Wiesz przypominasz mi jednego z moich elfów- zaczął staruch. – Nie myślałeś może o nowej pracy?
-Na czym mianowicie miałaby polegać moja praca?- udawał zainteresowanie, a w rzeczywistości obmyślał plan jak ukryć tego starca, aby nikt się o niego nie upomniał.
-No niech pomyślę… Pomagałbyś pakować prezenty, karmiłbyś renifery…
-Poczekaj, czy twoim zdaniem nadaję się do roli służby? Czy zdajesz sobie sprawę, że w tej chwili obraziłeś Królewskiego Namiestnika?- Tyrion zacierał powoli ręce, tylko szukał pretekstu, żeby pozbyć się tego całego Mikołaja.
-Nie, ja wcale…
-Straż!- krzyknął.
Do komnaty namiestnika wpadła zgraja rycerzy w białych pelerynach.
-Zamknijcie tego przebierańca w najciemniejszym lochu. On groził przed chwilą, że zabije króla.
Patrzył uważnie, jak straż prowadzi starca. Dobrze, że zostało trochę wina. Tyrion wzniósł nowy toast.
-Denerys ma latające smoki, ja nie jestem gorszy. Za moje latające renifery.

- Za co teraz wypijemy?- spytał z lekkim uśmiechem.
-Za dzieci z całego świata.- odpowiedział starzec.
Przyjrzał mu się. Dziwna odpowiedź, ale przecież pełno jest na świecie dziwactwa. Uniósł kielich i lekko musnął ustami wino. Spoglądał znad ogromnego kielicha na tego starucha. Nie wiedział skąd on się urwał w stolicy. Czerwony płaszcz dziadka już powoli ociekał potem, a...

- Witam Państwa w dzisiejszych wiadomościach. Jestem zmuszona zacząć od ubiegło godzinnego odkrycia na Biegunie Północnym. Nasz ukochany Mikołaj zaginął. Wszystkie ślady wskazują na porwanie. Na miejscu jest już elfia prokuratora. Mamy kontakt z głównodowodzącym poszukiwań. Proszę pana, mógłby pan powiedzieć jak wygląda sytuacja i jakie są wasze podejrzenia w tej sprawie?
- Oczywiście. Dzień dobry Państwu. Jesteśmy na miejscu od dwudziestu minut i zabezpieczyliśmy ślady. Na miejscu znaleźliśmy nitki z zielonego, wełnianego szalika i skórkę mandarynki. Dodatkowo przy wejściu do kwatery Mikołaja został odcisk wielkich buciorów. Po dokładnej analizie możemy stwierdzić, że rozmiar zgadza się z butami Świętego, toteż podejrzewamy iż postawił tam swój ostatni krok, możliwe, że podczas próby ucieczki. Reszta dowodów wskazuje jednoznacznie na jednego z naszych elfich braci, bo wszyscy doskonale wiedzą, że nosimy zielone szaliki, a nasze renifery uwielbiają mandarynki. Prokuratora jednak stara się wykluczyć tą możliwość, bo nie widzi wiarygodnych motywów popełnienia tego przestępstwa. Nie możemy nie brać pod uwagę również, że winowajcą jest odwieczny wróg Mikołaja – hrabia Olaf, który tylko czekał, aby przejąć fabrykę zabawek i tydzień temu publicznie odgrażał się, że porwie Świętego. Bierzemy pod uwagę możliwość, że chciał wrobić w porwanie Elfy. Zapewniam, że zostanie przeprowadzone szczegółowe śledztwo w tej sprawie.
- Bardzo dziękuję za komentarz. Przejdźmy teraz do…

- Witam Państwa w dzisiejszych wiadomościach. Jestem zmuszona zacząć od ubiegło godzinnego odkrycia na Biegunie Północnym. Nasz ukochany Mikołaj zaginął. Wszystkie ślady wskazują na porwanie. Na miejscu jest już elfia prokuratora. Mamy kontakt z głównodowodzącym poszukiwań. Proszę pana, mógłby pan powiedzieć jak wygląda sytuacja i jakie są wasze podejrzenia w tej sprawie?
-...

-Mamusiu! Popatrz!
Marine westchnęła. Bardzo się śpieszyła, w końcu święta za 3 dni, a tu jeszcze prezenty dla bliskich, jedzenie, bo oczywiście to ona miała wszystko przygotować, Joe'go trzeba było z przedszkola odebrać, w końcu kochany tatuś jest w pracy. Odwróciła głowę w stronę, w którą wskazywał pulchny paluszek jej jedynego dziecka. Patrzyła na pokryty śniegiem dach. Po chwili krzyknęła przerażona. Stał tam jakiś grubszy mężczyzna, ubrany na czerwono, z czapką i białą brodą. Samobójca? Po co się tak ubierał? Facet udający Mikołaja? Dlaczego wchodził na dach? Pod domem uzbierała się już spora grupka ludzi, robiących zdjęcia, w oddali słychać było syreny policyjne. Niedorzeczność! Odstawiać takie przedstawienie na oczach dzieci! Nagle Joe krzyknął - To lenifery! - Marine podniosła głowę i zaniemówiła. Na niebie majaczyły się coraz większe sanie, a ciągnęły je najprawdziwsze renifery. Ale kto siedział na miejscu "kierowcy"? Kobieta zmrużyła oczy, by lepiej widzieć. Czyżby to...niemożliwe... pingwiny z Madagaskaru? Tak to na pewno one! Przecież tyle razy oglądała tą bajkę z synkiem! Patrzyła jak sanie zbliżają się do dachu, Mikołaj na nie wsiada, a następnie odlatuje machając do tłumu. Czy ona śni?
W wieczornych wiadomościach ogłoszono komunikat - ,,Dzisiejszego dnia prawdziwy Mikołaj pojawił się na dachu jednego z budynków. Został porwany albo uratowany, nikt do końca nie wie, przez zaradne pingwiny, znane jako Pingwiny z Madagaskaru. Czyżby to Bożonarodzeniowy cud?"

-Mamusiu! Popatrz!
Marine westchnęła. Bardzo się śpieszyła, w końcu święta za 3 dni, a tu jeszcze prezenty dla bliskich, jedzenie, bo oczywiście to ona miała wszystko przygotować, Joe'go trzeba było z przedszkola odebrać, w końcu kochany tatuś jest w pracy. Odwróciła głowę w stronę, w którą wskazywał pulchny paluszek jej jedynego dziecka. Patrzyła na pokryty śniegiem dach....

Mam informacje z wiarygodnego źródła, co tak naprawdę się wydarzyło. 1 grudnia, w poniedziałek św. Mikołaj po przyjęciu z okazji rozpoczęcia się ulubionego na biegunie północnym miesiąca, wrócił do domu z nieświeżym oddechem i bólem głowy. Nie mogąc ustać na nogach, położył się w łóżku i zasnął. Zbudziło go głośne, wręcz natarczywe, pukanie do drzwi. Była to zimna noc, więc narzucił na siebie to co miał pod ręką, czyli dziurawy szalik, który miał zacerować w wolnym czasie. Ponadto szalik ten był koloru zielonego. Okazało się, że za drzwiami stał Pan Marian, który jest przezywany przez kolegów jako Wielki Mistrz, ponieważ ma wielkie stopy i jest czempionem w biegach na 100 metrów. Pan Marian chciał pochwalić się Mikołajowi swoimi nowymi butami do biegania, rozmiar 52. Żeby uczcić dobry zakup, przyniósł kosz mandarynek, ale zgłodniał po drodze, gdy biegł do Świętego, więc zjadł kilka owoców. Niestety nie było nigdzie w zasięgu wzroku kosza na śmieci, zatem rzucił obraną skórkę na ziemię. Mikołaj pogratulował Panu Marianowi i zaproponował, żeby to uczcić w najlepszym pubie w Finlandii, Ilo. Tak też uczynili. Moje źródło informacji twierdzi, że widziało świętego Mikołaja rozmawiającego z Panem Marianem i kilkoma innymi osobami w lokalu Irstailu, a miało to miejsce 7. grudnia. Dowodzi to temu, że Święty Mikołaj wcale nie został porwany.

Mam informacje z wiarygodnego źródła, co tak naprawdę się wydarzyło. 1 grudnia, w poniedziałek św. Mikołaj po przyjęciu z okazji rozpoczęcia się ulubionego na biegunie północnym miesiąca, wrócił do domu z nieświeżym oddechem i bólem głowy. Nie mogąc ustać na nogach, położył się w łóżku i zasnął. Zbudziło go głośne, wręcz natarczywe, pukanie do drzwi. Była to zimna noc, więc...