Ja bym z chęcią poczytała o miejscu bardzo tajemniczym, kipiącym niezwykle tajemniczą historią, różnymi zakamarkami, gdzie napotyka się coraz to nowe wskazówki, które zamiast przybliżać nas do prawdy- jeszcze bardziej nas od niej oddalają. O miejscu, które jest dla jego mieszkańców ich własnym życiorysem i czymś, co ich trzyma w tym miejscu, a jednocześnie sprawia, że chciałoby się od tego uciec. Myślę, że takich miejsc jest wiele, gdyby zagłębić się w historię, bądź wystarczy mieć niezwykłą wyobraźnię.

Ja bym z chęcią poczytała o miejscu bardzo tajemniczym, kipiącym niezwykle tajemniczą historią, różnymi zakamarkami, gdzie napotyka się coraz to nowe wskazówki, które zamiast przybliżać nas do prawdy- jeszcze bardziej nas od niej oddalają. O miejscu, które jest dla jego mieszkańców ich własnym życiorysem i czymś, co ich trzyma w tym miejscu, a jednocześnie sprawia, że...

Kamianka – kiedyś zwana Kamionką - jest pominiętym miejscem na literackiej mapie świata. Co prawda Wikipedia zająka się o niej, jakże nieistotną wiadomością, że w jakichś tam latach należała do województwa ostrołęckiego, ale nie o takie litery do czytania mi chodzi, gdy myślę o Kamiance…

Siedząc kiedyś, nad urwistym brzegiem Narwi , pod jakąś sosną szumiącą nad głową, usłyszałam niesamowitą opowieść o tym kawałku ziemi , zapomnianym przez wszystkich.

Dziś uciekinierzy z miasta rozpalają tutaj ogniska i serwują niewybredne zabawy, z niezbyt intelektualnej półki. Dziś można wygrzebać tutaj z ziemi ślady tych zabaw obok śladów historii. W miejscu, gdzie zginęło ponad 1000 osób, obok łusek nabojów, leżą puszki po piwie i inne ślady doczesnych uciech. Obok tych doczesnych śladów zjawia się czasem duch żołnierza w zupełnie niedoczesnym mundurze. Stary żołnierz, w zdartym mundurze siedzi przy drodze i patrzy w dal.

O tym żołnierzu dowiedziałam się nie od babci staruszeczki, której mózg figle płata w pamięci. Dowiedziałam się od młodego mężczyzny, który do Kamianki jeździł wygrzebywać z ziemi historię.

Być może stary żołnierz, to strażnik 1000 chłopaków, zagrzebanych w jednej mogile bez podziału na „swój i wróg”. Strażnik, który nie dopuszcza do wniknięcia głębiej doczesnych śmieci i raz na jakiś czas zjeży włos zarozumiałym młokosom z mózgami na urlopie.

Moja babcia staruszeczka, której mózg na pewno figle płatał w pamięci, spotkała wiele duchów. Mówiła, że kiedy dojdzie do takiego spotkania, nie trzeba się bać, tylko spytać: „Kto tu?” Jeśli duch odpowie: „Swój” – należy wysłuchać jego historii.
Chciałaby wysłuchać historii starego żołnierza z Kamianki. Ducha, który został związany z tym miejscem nie bez powodu.

Czuję, że ten powód i to miejsce kryją historię mrożącą krew w żyłach, ale jednocześnie głęboką i na tyle ważną, że nie pozwala staremu żołnierzowi zasnąć, dopóki nie odpowie: „Swój” komuś, kto poskromi włosy stojące na jeża, nadstawi ucha i napisze sercem.

Kamianka – kiedyś zwana Kamionką - jest pominiętym miejscem na literackiej mapie świata. Co prawda Wikipedia zająka się o niej, jakże nieistotną wiadomością, że w jakichś tam latach należała do województwa ostrołęckiego, ale nie o takie litery do czytania mi chodzi, gdy myślę o Kamiance…

Siedząc kiedyś, nad urwistym brzegiem Narwi , pod jakąś sosną szumiącą nad głową,...

Moim nietypowym miejscem, o którym chciałabym przeczytać - a raczej napisać - jest cmentarz w Lublinie. Pierwszy raz byłam tam rok temu i zauroczył mnie od razu. Nie jest to miasto ani miejscowość, ale skraj ziemi emanującej historią.
Chciałabym przeczytać o dwóch słowach, które opisują historię każdego - na pomnikach nie ma miejsca na opowieści, jest tylko imię, nazwisko i data. Bardzo mało, prawda? Mało, jeżeli na nieznane słowa patrzę ja. Kiedy patrzy rodzina i przyjaciele, historia ściele się bez końca.
Chciałabym przeczytać o tym, jak obok rosyjskiego pilota leży jego rodak z przypadkowej branki, jak obok pułkownika spoczywa szeregowy żołnierz. Chciałabym patrzeć oczami wyobraźni na najpiękniejszy (może to nieodpowiednie określenie na takie miejsce, ale dla mnie jest piękny) cmentarz na świecie.
Cmentarz w moim mieście jest mały, ściśnięty i szary. Ten przypomina park z historią wypisaną na kamieniach.
Zawsze uważałam, że tam nie leżą szczątki. Widząc szkielety i "resztki", budzi się w nas żal, płacz, rozpacz. Widząc miejsce, które nawet jeżeli jest tylko symboliczne, dobrze znamy, rodzą się wspomnienia. To dla nich zapalamy lampki i wierzymy w lepsze życie - żeby choć jeszcze raz poczuć ulotny zapach perfum i zobaczyć ukochaną twarz. Dla wspomnień, które chowamy pod kamiennym pomnikiem.

Moim nietypowym miejscem, o którym chciałabym przeczytać - a raczej napisać - jest cmentarz w Lublinie. Pierwszy raz byłam tam rok temu i zauroczył mnie od razu. Nie jest to miasto ani miejscowość, ale skraj ziemi emanującej historią.
Chciałabym przeczytać o dwóch słowach, które opisują historię każdego - na pomnikach nie ma miejsca na opowieści, jest tylko imię, nazwisko...

Arktyka... Antarktyda... Grenlandia...

Chciałabym przeczytać powieść rozgrywającą się w miejscu wiecznego zimna, śniegu i mrozu. Gdzie ludzie nie wiedzą czym jest słońce i zielona trawa.

...Pewnego dnia główni bohaterowie postanawiają uciec z miejsca, w którym spędzili całe dotychczasowe życie, zwiedzić odległe regiony i wrócić z bagażem opowieści i obcą kulturą. Jaka będzie ich reakcja, gdy po raz pierwszy poczują temperaturę + 30 st? Co zrobią, kiedy zobaczą zielone pagórki, ciepłe morze i tęczę? Czy zdoła im się przenieść trochę gorącego klimatu do ich mroźnego świata...?

Arktyka... Antarktyda... Grenlandia...

Chciałabym przeczytać powieść rozgrywającą się w miejscu wiecznego zimna, śniegu i mrozu. Gdzie ludzie nie wiedzą czym jest słońce i zielona trawa.

...Pewnego dnia główni bohaterowie postanawiają uciec z miejsca, w którym spędzili całe dotychczasowe życie, zwiedzić odległe regiony i wrócić z bagażem opowieści i obcą kulturą. Jaka...

Ja chętnie przeczytała bym książkę o wspaniałym nieznanym miasteczku BigHappy.Jak nazwa wskazuje jest to miejsce gdzie panuje wielka radość.Jest tam ciągle ciepło.Żółte motyle radośnie latają.Każdy troszczy się o środowisko. Są tam piękne parki po których skaczą rude wiewióreczki. Wszyscy są dla siebie mili oraz pomocni. Tamtejsi tubylcy również kochają czytać książki. Kiedy ktoś przeczyta jakąś książkę z miłą chęcią pożycza sąsiadowi.To miasteczko jest sympatyczne oraz przyjazne.

Ja chętnie przeczytała bym książkę o wspaniałym nieznanym miasteczku BigHappy.Jak nazwa wskazuje jest to miejsce gdzie panuje wielka radość.Jest tam ciągle ciepło.Żółte motyle radośnie latają.Każdy troszczy się o środowisko. Są tam piękne parki po których skaczą rude wiewióreczki. Wszyscy są dla siebie mili oraz pomocni. Tamtejsi tubylcy również kochają czytać książki....

Nieduże miasto w południowej Polsce. Według mieszkańców raczej brzydkie. Często słyszy się narzekania, że "nic się tu nie dzieje", "nie ma co robić", "wszyscy chcą stąd wyjechać". Ale gdyby ktoś chciał napisać powieść historyczną....
Niewielkie wzniesienie, nieco oddalone od centrum miasta nie cieszyło się dobrą sławą. Ale Joanna jeszcze o tym nie wiedziała. Przeniosła się do tego miasta niedawno, miała stąd bliżej do pracy. Spacerując w pobliżu swojego nowego domu dotarła do tego wzniesienia. Ilość rozbitych butelek po piwie i niedopałków papierosów malała wraz z wysokością wzgórza. Czyżby ich amatorzy nie lubili tego ustronnego bądź co bądź miejsca? Joanna zobaczyła kamienną tablicę z napisami po hebrajsku i po polsku: w tym miejscu istniał cmentarz żydowski, zniszczony podczas II wojny światowej. Omszałe schodki zaprowadziły ją do żelaznego płotu ozdobionego radzieckimi gwiazdami. W oddali spostrzegła uchyloną bramę. Gdy ją przekroczyła zobaczyła kolejną tablicę: Żołnierzom radzieckim, wyzwolicielom miasta w 1945 r. wdzięczni mieszkańcy. Kilkadziesiąt zbiorowych mogił, a pod pomnikiem w kształcie radzieckiej flagi kosz sztucznych kwiatów. Czyli jednak ktoś tu przychodzi? A co stało się ze szczątkami miejscowych żydów? Czy zostały gdzieś przeniesione po wojnie? Joanna przypomniała sobie, że słyszała o synagodze istniejącej kiedyś w miejscu obecnej drogerii. Postanowiła, że zagłębi się w historię miasta i spróbuje odtworzyć dzieje dawnych mieszkańców. Nie przypuszczała wtedy, że czeka na nią jeszcze wiele niespodziewanych informacji, takich jak ta o czarownicy spalonej w mieście w średniowieczu, dawnej górze straceń czy o świątyni franciszkańskiej przemianowanej na kościół ewangelicki.
Wodzisław Śląski, jak wiele miejscowości w okolicy (a z pewnością również w całej Polsce) kryje wiele historii wartych niejednej powieści czy reportażu.

Nieduże miasto w południowej Polsce. Według mieszkańców raczej brzydkie. Często słyszy się narzekania, że "nic się tu nie dzieje", "nie ma co robić", "wszyscy chcą stąd wyjechać". Ale gdyby ktoś chciał napisać powieść historyczną....
Niewielkie wzniesienie, nieco oddalone od centrum miasta nie cieszyło się dobrą sławą. Ale Joanna jeszcze o tym nie wiedziała. Przeniosła się...

Krak des Chevaliers - Niesamowite miejsce, o którym chętnie przeczytał głęboko wchodzącą w tajemnice twierdzy książkę. Forteca nie do zdobycia, usadowiona na stromej górze. Z grubymi murami, oraz uzbrojonymi po zęby wojownikami wschodu. Co tu dużo mówić, bez rzetelnej książki na temat tego zamku, historii z nim związanej, z postaciami jakie przewijały się przez tą fortece nie mam nic do powiedzenia.

Krak des Chevaliers - Niesamowite miejsce, o którym chętnie przeczytał głęboko wchodzącą w tajemnice twierdzy książkę. Forteca nie do zdobycia, usadowiona na stromej górze. Z grubymi murami, oraz uzbrojonymi po zęby wojownikami wschodu. Co tu dużo mówić, bez rzetelnej książki na temat tego zamku, historii z nim związanej, z postaciami jakie przewijały się przez tą fortece...

Chciałabym przeczytać książkę, której akcja rozgrywa się w miejscowości, w której obecnie mieszkam.
Oczekiwałabym od autora, że przybliży mi lepiej tę miejscowość. Być może dowiedziałabym się czegoś interesującego? Może dowiedziałabym się z lektury, że miasto skrywa w sobie wiele tajemnic, albo chociaż jedną, ale konkretną. Pragnęłabym poznać ludzi, którzy tu mieszkają. Chciałabym wiedzieć, co się takiego stało, że są tacy smutni, obcesowi i wiecznie niezadowoleni. Czy ich spojrzenie na świat zmieniło się pod wpływem jakiegoś lub jakichś traumatycznych przeżyć? A może to ja, jako mimo wszystko ciągle gość w ich progach, ze swoimi poglądami na życie przeniosłam je z mojego rodzinnego miasta w te inne, odległe strony?
Gdybym wiedziała o tych rzeczach, wtedy mogłabym dowiedzieć się również czegoś o sobie. Zupełnie nowego i bez wątpienia zaskakującego...

Chciałabym przeczytać książkę, której akcja rozgrywa się w miejscowości, w której obecnie mieszkam.
Oczekiwałabym od autora, że przybliży mi lepiej tę miejscowość. Być może dowiedziałabym się czegoś interesującego? Może dowiedziałabym się z lektury, że miasto skrywa w sobie wiele tajemnic, albo chociaż jedną, ale konkretną. Pragnęłabym poznać ludzi, którzy tu mieszkają....

Na literackiej mapie świata umieściłabym trzy miejsca:
1.Sintra, urokliwe miasteczko nieopodal Lizbony. Jest pięknie położone wśród wzgórz, chłodzone wiatrem znad oceanu. Nad miastem górują ruiny zamku Maurów i Pałacu Pena (sen szalony architekta). W samym mieście, od razu rzucają się w oczy kominy kuchenne Pałacu Narodowego, a wymieniam tylko najważniejsze zabytki. Ktoś powinien napisać porywajacą historię, której akcja toczyłaby się w Sintrze. Polityka, rekonkwista, sztuka, wojna i piękne "okoliczności przyrody". Jest o czym pisać.

2. Korsyka. Kojarzy się przede wszystkim z Napoleonem i pasterzami, a to przecież siedziba mafii, która bije na głowę tę sycylijską. Zdaniem francuskiej policji, to właśnie tam załatwiane są najważniejsze porachunki, a przestępczość osiąga najwyższy poziom. Idealne miejsce na kryminał, z korsykańską mentalnością, tradycjami, przyrodą i ... kuchnią, w tle :)

3. Kluki. Nigdyś wioska zamieszkana przez Słowińców, obecnie skansen. Nieopodal wioski znajduje się cmentarz, a na nagrobkach powtarzające się nazwiska. Potomkowie Słowińców żyją teraz w Niemczech, gdzie ich dziadkowie wyjechali, głównie na skutek szykan ze strony nowej władzy i przybyszów, którzy uważali ich za "Szwabów". Warto byłoby napisać książkę o życiu w małej, zamkniętej społeczności, na styku kultur, często wrogo do siebie nastawionych. Społeczności, której specyfiki nie rozumieli ani Niemcy, ani Polacy. Jak się żyło w tej wsi, w latach 70-tych, gdy zostało tam jedynie pięć osób?

Na literackiej mapie świata umieściłabym trzy miejsca:
1.Sintra, urokliwe miasteczko nieopodal Lizbony. Jest pięknie położone wśród wzgórz, chłodzone wiatrem znad oceanu. Nad miastem górują ruiny zamku Maurów i Pałacu Pena (sen szalony architekta). W samym mieście, od razu rzucają się w oczy kominy kuchenne Pałacu Narodowego, a wymieniam tylko najważniejsze zabytki. Ktoś...