Dziękuję,miły prezent akurat na święta!Również moje gratulacje dla anek7. Wesołych Świąt dla wszystkich!

Dziękuję,miły prezent akurat na święta!Również moje gratulacje dla anek7. Wesołych Świąt dla wszystkich!

gratuluję :)

gratuluję :)

I jak tu nie kochać świąt, kiedy z samego rana dostaje się taki wspaniały prezent?

Dziękuję i gratuluję drugiej zwyciężczyni:)

I jak tu nie kochać świąt, kiedy z samego rana dostaje się taki wspaniały prezent?

Dziękuję i gratuluję drugiej zwyciężczyni:)

Książki trafią do:
anek7
nellanna

Książki trafią do:
anek7
nellanna

Konkurs zakończony!
Wkrótce ogłoszę zwyciezców.

Konkurs zakończony!
Wkrótce ogłoszę zwyciezców.

Wojciech Mann dla mnie, to przede wszystkim audycja "Bielszy odcień bluesa", zaczynający się co wtorek,nie pomnę już o której godzinie, (ale pod wieczór)znakomitym riffem utworu, bodajże Muddy Watersa "Green Onion, ale w wykonaniu Alisona Coopera.
A po sygnale był on, ze swoim dowcipem i powagą, z oryginalnym i jakże błyskotliwym wstępem do prezentacji jakiejś zdobytej przez siebie płyty lub nowego zespołu. To dzięki Wojtkowi Mannowi usłyszałam po raz pierwszy utwór nieznanej wówczas grupy, debiutującej singlem "Sultans of swing".Tak, panie i panowie. W.M. dał mi w prezencie pierwszy "odsłuch" rewelacyjnej grupy Dire Straits. On pierwszy pochwalił mało znanego wówczas Marka Knopflera.Dzięki niemu słuchałam "Walking on the Moon " zespołu Police i uwierzyłam, że to będzie przebój, choć rówieśnicy niekoniecznie podzielali mój entuzjazm. Czatowałam przy odbiorniku ze świeżutką taśmą w magnetofonie kasetowym na licencji Thompsona, czekając na audycje jak na koncert życia.Jego głos kreował moje gusta muzyczne; był też Eric Clapton,zespół Pink Floyd, Peter Green, John Mayall, J.J. Cale i zapamiętany na zawsze fantastyczny dialog z gitarą pt. "Lucille", w wykonaniu B.B.Kinga.
Jego specyficzny, rozpoznawalny, spokojny timbre był wyznacznikiem estetycznym radiowej Trójki, którą dzięki niemu pokochałam, jako nastolatka. Tak jak bluesa, gitarę i język angielski.

Wojciech Mann dla mnie, to przede wszystkim audycja "Bielszy odcień bluesa", zaczynający się co wtorek,nie pomnę już o której godzinie, (ale pod wieczór)znakomitym riffem utworu, bodajże Muddy Watersa "Green Onion, ale w wykonaniu Alisona Coopera.
A po sygnale był on, ze swoim dowcipem i powagą, z oryginalnym i jakże błyskotliwym wstępem do prezentacji jakiejś zdobytej...

Pan Wojciech Mann, najmilsze wspomnienie to wyobrażenie sobie, że go poznaje. Ta rumiana twarz, policzki człowieka nie mającego kompleksów. Nie nadaje sobie ani tytułu puszysty ani celebryta.
Swój chłop, który jak trzeba nawet zaśpiewa. Dostrzeżesz go nie po tym jak wygląda, ale z jaką gracją się porusza wręczając Tobie kubek ciepłej i żółtej herbaty L. Witając Ciebie..uśmiechnie się i już mamy Manna w całej jego okazałości. Nie trzeba nic więcej, bo czyż trzeba udowadniać, że ten człowiek urzeka samym tym, że Jest.
Można się pokusić o porównanie, że gdyby miała padać manna z nieba, to taka jak Manna nam trzeba. W tedy z pewnością świat stałby się lepszym miejscem, w który pierwszym i jedynym obowiązkiem byłoby uśmiechnij się do bliźniego. Uczyń dzień lepszym. Mann to potrafi dlatego wspomnienia z nim związane, to opromieniona słodkość
i lekkość duszy, przebywania w jego iskrzącym spojrzeniu rumianego pogodnego "kumpla", który dla każdego ma dobre słowo.

Pan Wojciech Mann, najmilsze wspomnienie to wyobrażenie sobie, że go poznaje. Ta rumiana twarz, policzki człowieka nie mającego kompleksów. Nie nadaje sobie ani tytułu puszysty ani celebryta.
Swój chłop, który jak trzeba nawet zaśpiewa. Dostrzeżesz go nie po tym jak wygląda, ale z jaką gracją się porusza wręczając Tobie kubek ciepłej i żółtej herbaty L. Witając...

Wojciech Mann to ikona polskiej kultury. Jego nazwisko przywołuje kilka skojarzeń. Oczywiście jest "Szansa na sukces", którą swojego czasu oglądałam w rodzinnym gronie. W wyobrażeniach zawsze jawi mi się w bluzkach w paski. Jest również niezapomniane MdM, które jako dziecko oglądałam razem z rodziacami i z niecierpliwością wyczekiwałam kolejnych odcinków. Od niedawna słyszę również jego głos w radiowej Trójce i podziwiam za ogromną wiedzę na temat muzyki i cięty dowcip. Jednak najczęściej myślę o Panu Wojtku, kiedy spaceruję z kubkiem po brzegi wypełnionym herbatą - doniosę, nie doniosę :)I to chyba jednak najczęstsza chwila, kiedy jego osoba wpływa na moje życie ;)

Wojciech Mann to ikona polskiej kultury. Jego nazwisko przywołuje kilka skojarzeń. Oczywiście jest "Szansa na sukces", którą swojego czasu oglądałam w rodzinnym gronie. W wyobrażeniach zawsze jawi mi się w bluzkach w paski. Jest również niezapomniane MdM, które jako dziecko oglądałam razem z rodziacami i z niecierpliwością wyczekiwałam kolejnych odcinków. Od niedawna słyszę...

Pierwsze skojarzenie przychodzące mi na myśl, to oczywiście niesamowita "Szansa na sukces". Przyznam, że Pan Wojciech zawsze troszkę mnie przerażał, tym bardziej, że czasami do programu przychodzą osoby, które nie mają zielonego pojęcia o czym on do nich mówi, a on nadal, ze stoickim spokojem i niewzruszoną miną, kontynuuje swoją wypowiedź, niejednokrotnie tonem bardzo ironicznym. Podziwiam go za wielką wiedzę. A aktualnie również za to, że w końcu podjął się napisania książki, w której zdradzi coś więcej ze swojej bogatej biografii;)

Pierwsze skojarzenie przychodzące mi na myśl, to oczywiście niesamowita "Szansa na sukces". Przyznam, że Pan Wojciech zawsze troszkę mnie przerażał, tym bardziej, że czasami do programu przychodzą osoby, które nie mają zielonego pojęcia o czym on do nich mówi, a on nadal, ze stoickim spokojem i niewzruszoną miną, kontynuuje swoją wypowiedź, niejednokrotnie tonem bardzo...

Jego szerokość Wojciecha Manna cenię przede wszystkim za poszerzenie właśnie estetycznej ciasnoty telewizji. Wśród grona pięknych, ibiszopodobnych telewizyjnych wyjadaczy wyróżniają go postura i dziennikarski kunszt, dając widzom poczucie, że za szklanym ekranem jest jednak kawałek rzeczywistego świata, w którym o coś jednak chodzi.
Pamiętam taki moment ze specjalnego wydania "Szansy na sukces", kiedy Pan Mann gasił wystilizowany na wulgrany dowcip Anna Muchy.
Ona: Nawet sypianie z kim trzeba nie zrobiło ze mnie Idola (mowa, rzecz jasna, o Kubie Wojewódzkim)
On: To może trzeba zmienić partnera.
Panią Muchę zatkało, spodziewała się wszak konsternacji, a nie ciętej, a przy tym pozostającej na poziomie, riposty.
Ta sytuacja dowodzi klasy medialnej Pana Wojciecha Manna. Kiedyś na pewno, oby żył wiecznie, będą przyznawać nagrody jego imienia.

Jego szerokość Wojciecha Manna cenię przede wszystkim za poszerzenie właśnie estetycznej ciasnoty telewizji. Wśród grona pięknych, ibiszopodobnych telewizyjnych wyjadaczy wyróżniają go postura i dziennikarski kunszt, dając widzom poczucie, że za szklanym ekranem jest jednak kawałek rzeczywistego świata, w którym o coś jednak chodzi.
Pamiętam taki moment ze specjalnego...