Nagrody trafią do:
Monesca
marsja
Serdecznie grtauluję!

Nagrody trafią do:
Monesca
marsja
Serdecznie grtauluję!

Konkurs zakończony@
Niedługo ogłoszę zywcięzców

Konkurs zakończony@
Niedługo ogłoszę zywcięzców

Hmmmm ja oglądałam kiedyś horror o Freddiem Krugerze. ( nie wiem, czy to dobrze napisałam ;D) . Mężczyzna był strasznie okrutny, szczególnie wobec dzieci. Pamiętam ich wyliczankę ... brrr ....

Hmmmm ja oglądałam kiedyś horror o Freddiem Krugerze. ( nie wiem, czy to dobrze napisałam ;D) . Mężczyzna był strasznie okrutny, szczególnie wobec dzieci. Pamiętam ich wyliczankę ... brrr ....

Ta historia wiąże się ,że szkołą podstawową do której chodziłam.Mieściła się ona w starym budynku i miała ponad 100 letnią tradycję .Szatnie mieściły się w podziemiach poniżej parteru i miały tylko małe okienka ,które zimą często potrafił zasypać śniego.Dodatkowo ich rozkład był bardzo chaotyczny i tworzyły swoisty labirynt.Gdy chodziłam do drugiej klasy nagle późną jesienią gdy dzień był już krótki zaczęła krążyć wśród uczniów o tym ,że w mieście ma się odbyć zjazd satanistów.Mieli oni ponoć spotkać się na małym cmentarzu żydowskim i tam odprawić czarną mszę ,zabić kota i psa.Wyobraźnia zaczęła pracować i coraz raz dokladano do tej historii nowych ,przerażających szczegółów.Okazało się ,że i owej soboty ma być w szkole zabawa andrzejkowa .W owych szatniach chłopcy ze starszych klas specjalnie gasili światło i nas maluchy straszyli .Przyjście na ową dyskotekę w ponoć feralną sobotę uchodziło za pewien rodzaj odwagi .Ale pogłoska okazała się nieprawdziwa ,na zabawę poszłam świetnie się bawiłam - czyli strach na wielkie oczy

Ta historia wiąże się ,że szkołą podstawową do której chodziłam.Mieściła się ona w starym budynku i miała ponad 100 letnią tradycję .Szatnie mieściły się w podziemiach poniżej parteru i miały tylko małe okienka ,które zimą często potrafił zasypać śniego.Dodatkowo ich rozkład był bardzo chaotyczny i tworzyły swoisty labirynt.Gdy chodziłam do drugiej klasy nagle późną...

Rok 1938, śmiech, matura już za mną, wraz z Natanem powoli zmierzamy w kierunku warszawskich Łazienek. Delikatnie całuję go w policzek i ujmuję za rękę, uśmiechając się do niego. Zauważam w jego oczach takie same iskierki wariacji, jakie czuje w swojej głowie. Patrzę w górę, słońce świeci jak nigdy dotąd.

Rok 1939, stoimy wszyscy na zatłoczonym peronie. Uważnie obserwuję ruchy otaczających mnie ludzi, dostrzegając jedynie smutek na ich twarzach oraz zatrwożone spojrzenie. W oddali słychać czyjś płacz, po chwili krzyk. Rozlega się seria strzałów. Niebo wydaje się być przygnębione, bowiem słońce ukryło się pod warstwami chmur.

Rok 1940, siedzę tutaj sama, nie potrafiąc wykonać jakiegokolwiek ruchu. Coraz bardziej odnoszę wrażenie, że cokolwiek zrobię to i tak będzie złe. Nie ma jedzenia, nie ma myśli, nie ma chwili na odpoczynek, nie ma czasu na sen, jest śmierć. I to po trzykroć. Zapomniałam jak wygląda niebo, spłynął na nas deszcz nienawiści.

Rok 1941, śniło mi się, że jesteśmy wolni i że możemy iść do przodu. Że nie ma już oficerów ani kar. Że możemy się mylić, śmiać, leżeć w łóżku do południa. Że damy sobie radę nawet jeśli pojawi się kolejny mroczny koszmar. I w tym innym świecie widać niebo. Teraz go nie ma – momentalnie chmury i słońce zostały zastąpione krwawym piekłem reżimu.

Rok 1942, pytanie: czy ja nadal żyje, czy też może wydaje mi się, że tak jest? Wiem, że Natan wciąż tu jest i wiem, że on również myśli o tym, że kiedyś stworzymy rodzinę. Najwidoczniej Bóg chciał, abyśmy przeżyli ten koszmar. Tylko z każdym dniem coraz bardziej powątpiewam w Boga. Bo jeśli jest to dlaczego nam to robi? Dlaczego nas zabija? Dlaczego pozwala, abyśmy zapomnieli o sobie? Widziałam niebo, w moich oczach widać jedynie słońce w odcieniu szarości.

Rok 1943, pamiętam, że kiedyś z moją siostrą zastanawialiśmy się, czy wolałybyśmy umrzeć poprzez spalenie czy zamrożenie. Teraz jest mi wszystko jedno, tylko żeby to wszystko zakończyło się jak najszybciej. Nieba już nie ma, jest tylko piekło.

Rok 1944, mówią na to miejsce obóz zagłady. Wydzierają nam dusze, zabierają resztki godności i pokazują, jak przyspieszą naszą śmierć, jeśli nie spełnimy ich wymagań. Nasza wartość jest mniejsza niż życie psa. Mogą z nami zrobić co chcą, a my musimy poddawać się ich woli. Niektórzy nie wracają, inni błagają o kolejny dzień. Podnoszę głowę do góry i widzę niebo, ale nie potrafię już patrzeć.


Rok 1945, wychodzimy na zewnątrz. Wracamy do Warszawy i płaczę, gdy widzę jakąkolwiek znajomą twarz, gdy widzę kogokolwiek. Jednakże nie potrafię już okazać swojej radości. I wszyscy milczymy, nie potrafiąc słowami opowiedzieć tego, co się stało. Ponownie widzę niebo, ale dla mnie już na zawsze zgasło słońce. Nie mam już jego, nie mam już nic.

Największą zbrodnią jest świadome niszczenie psychiki ludzkiej oraz dążenie do zagłady. Masowa nienawiść i spowodowanie śmierci milionów niewinnych ludzi jest niewybaczalne i niewyobrażalne. Wojna zabrała niejedno istnienie i przyniosła ból. Mówi się, że miejsca zagłady pochłonęły setki istot żywych, a niektórzy – o ironio, dzięki Bogu – przetrwali. Nie, oni również umarli. Widząc to, co musieli oglądać, na zawsze zabili pewną cząstkę siebie. I niebo ugrzęzło po warstwą gruzu. Słońce zgasło.


Lat 16, posiadam zgodę rodziców (jeśli muszę to jakkolwiek udowodnić to nie ma problemu, proszę tylko napisać jak :).

Rok 1938, śmiech, matura już za mną, wraz z Natanem powoli zmierzamy w kierunku warszawskich Łazienek. Delikatnie całuję go w policzek i ujmuję za rękę, uśmiechając się do niego. Zauważam w jego oczach takie same iskierki wariacji, jakie czuje w swojej głowie. Patrzę w górę, słońce świeci jak nigdy dotąd.

Rok 1939, stoimy wszyscy na zatłoczonym peronie. Uważnie obserwuję...

Byłam małą dziewczynką, a do dziś pamiętam nastrój grozy, który udzielił się wszystkim mieszkańcom mojej wioski. Pamiętam strach rodziców i ich niechęć do wypuszczania mnie z domu. Co takiego się stało? Została zamordowana i zgwałcona młoda dziewczyna, mieszkająca w tej samej wsi. Szczegóły tej zbrodni ludzie szeptem przekazywali między sobą, dziś nie wiem ile w nich było prawdy, a ile wymysłu. Najstraszniejszy wydawał mi się fakt, iż morderca był chłopakiem koleżanki ofiary i kolegą jej braci. Podobno w tragiczna noc brat zamordowanej dziewczyny pomagał mordercy pchać samochód, nie wiedząc, że w bagażniku spoczywa ciało jego siostry. Podobno był zbyt pijany by zauważyć ślady krwi na aucie. Podobno...

Byłam małą dziewczynką, a do dziś pamiętam nastrój grozy, który udzielił się wszystkim mieszkańcom mojej wioski. Pamiętam strach rodziców i ich niechęć do wypuszczania mnie z domu. Co takiego się stało? Została zamordowana i zgwałcona młoda dziewczyna, mieszkająca w tej samej wsi. Szczegóły tej zbrodni ludzie szeptem przekazywali między sobą, dziś nie wiem ile w nich było...

NAJGORSZA ZBRODNIA

„Jaka jest najbardziej zatrważająca, a zarazem niespotykana zbrodnia, o której słyszeliście? Taka, która szczególnie zapadła Wam w pamięci i przejmuje Was dreszczem.”

W moim odczuciu, jedna z najbardziej odrażających zbrodni w historii nie miała miejsca w zamierzchłej przeszłości lub odległych, barbarzyńskich krainach. Nie popełniono jej w faszystowskich obozach bezdusznej, przemysłowej śmierci ani w sowieckich gułagach. Nie zdarzyło się to też w czasie wojny czy rewolucji, gdy ogarnięte świętym gniewem masy mordują się w imię Boga, Honoru i Ojczyzny lub Równości, Wolności i Braterstwa. Nie dopuścili się też jej kryminaliści ani ludzie bez sumienia, dla których życie ludzkie warte jest mniej niż zeszłoroczny śnieg. Nie była też wynikiem wynaturzonego popędu seksualnego.

Była piękna, romantyczna noc grudniowa w naszej pięknej, kochanej Polsce. Pasterka w Połańcu Roku Pańskiego 1976. Jan Sojda nie miał jednak w sercu radości z rocznicy Bożego Narodzenia choć, podobnie jak cała jego rodzina z dziada pradziada, uważał się za gorliwego katolika. On modlił się pod figurą, a diabła miał nie za skórą, lecz w sercu. Gdy inni świętowali Narodziny Pana, on już miał gotowy plan.

Jakiś czas wcześniej Pan Jan, pierwszy gospodarz we wsi, został obrażony. W czasie przygotowań do wesela jego rodzinę oskarżono o kradzież zastawy stołowej i wędlin. W dodatku kto śmiał go posądzić! Żeby to zrobili chociaż jacyś poważni gospodarze, lecz odważyli się na to chudopachołki przeklęte! Tego im nie mógł darować. Na szczęście krewni tych chłystków też wybierali się na pasterkę.

Młode małżeństwo Krystyna i Stanisław Łukaszkowie oraz dwunastoletni brat Krystyny Mieczysław Kalita niczego się nie spodziewali. Dali się wywabić z kościoła. Sojda do spółki ze szwagrem i dwoma zięciami rozpoczęli polowanie. Ofiary nie miały żadnych szans. Jedna młoda kobieta w zaawansowanej ciąży, jeden chłopaczek i jeden młody, przestraszony mężczyzna. Sprawcy gonili ich samochodami, w tym autobusem pełnym pijanych, bo jakżeby inaczej po wiejskiej Pasterce, wiernych. Mietka rozjechali od razu. Próbujących uciekać młodych małżonków dopadli na piechotę i zatłukli jak wściekłe psy. Bili czym popadło, choć wiedzieli, że ona jest w ciąży. Potem ciała przewieźli w inne miejsce i przejechali po nich samochodami. Całej zabawie dzielnie sekundowała ekipa ze trzydziestu widzów świeżo posilonych Ciałem Pańskim i gorzałką. Nikt nie zaprotestował.

Śledztwo w sprawie tej makabry prowadzono długo. Po części ze względu na żenującą nieudolność organów ścigania (w tym temacie nic się nie zmienia), a po części na solidarność i zmowę milczenia niespotykaną nawet wśród kalabryjskiej mafii.

Cała prawda wyszła na jaw dopiero w czasie procesu. Wszyscy uczestnicy zbrodni, również liczni kibice z autobusu, zaraz po zakończeniu pasterkowej zabawy, jako prawdziwi katolicy, przysięgali na krucyfiks i świece, że będą milczeć. No, żeby było bardziej klimatycznie, to przysięgali też na własną krew z przekłutych paluchów. Dla lepszej pamięci dostali od rodziny sprawców konkretną kasiorę i, bo jakżeby inaczej, po medaliku. Sąd docenił zaangażowanie świadków i prawie dwie trzecie z nich wylądowało w więzieniu za zatajanie dowodów zbrodni i fałszywe zeznania. Jan Sojda został uhonorowany w stylu amerykańskim i powieszony w pięknym mieście Krakowie, choć nie na rynku niestety. No cóż, nie te czasy. Szwagier Pana Jana też zadyndał, a reszta czterech wspaniałych wykpiła się więzieniem, niezbyt długim zresztą. Ot i koniec historii, o której wiele pisano, a i nawet sztuka filmowa o niej nie zapomniała.

Jak już wspomniałem na początku, zbrodnia jest wynalazkiem równie starym jak człowiek. Wszyscy pamiętamy casus Kaina i Abla. Jedne zbrodnie są bardziej okrutne, inne mniej. Trudno wybrać najstraszniejszą. To kwestia subiektywnych kryteriów lub jak kto woli upodobań (ukłon w stronę miłośników kryminałów i thrillerów). Każde zabójstwo jest godne potępienia, lecz ja właśnie Sprawę z Połańca uważam za najbardziej ohydną i odrażającą ze wszystkich, o jakich słyszałem. Nie dlatego, że powód był błahy. Zabić można i bez powodu. I nie dlatego, że wśród ofiar było dziecko i kobieta w ciąży. Takie rzeczy zdarzają się od zawsze. Mnie mierzi aż do szpiku kości dwulicowość sprawców i tej całej bandy świętoszkowatych świadków, którzy o sobie mówili, iż są solą tej ziemi i ostoją wiary.

Choć potępiam absolutnie, rozumiem kogoś, kto zabija w imię wiary, dla pieniędzy, dla przyjemności, bez powodu nawet. Rozumiem nawet tych czterech sprawców. Ale tych trzydziestu katolików, którzy przypadkiem znaleźli się w przeklętym autobusie... Oni nie tylko wyparli się swojej wiary. Nie tylko się zezwierzęcili i zeszmacili. Składając przysięgi rodem z kiepskiego horroru pluli na swego Boga i na wszystko, w co podobno wierzyli. Oni po prostu wywrócili swą wiarę na lewą stronę. Swą wiarę i swą moralność. I nie znalazł się ani jeden sprawiedliwy.

By okazać się człowiekiem nie trzeba było być bohaterem. Tak naprawdę nie byli nawet zagrożeni ani bezpośrednio straszeni. Wystarczył jeden anonimowy list do prokuratury, by sprawa ruszyła z miejsca. Nie było nawet tego. Dopiero w sądzie, gdy mądrzy ludzie wzięli w obroty ciemnych kmiotów, udało się sprawę wyjaśnić. Ale to już niczego nie zmieniło. Sprawa z Połańca, systematycznie relacjonowana w prasie, stała się symbolem ciemnej, katolickiej wsi, która za kilka gorszy i w imię zabobonu, nawet sprzecznego z głośno wyznawaną wiarą, jest gotowa na wszystko. Nawet na ukrywanie zbrodniarzy.

Dla mnie ta zbrodnia jest najstraszniejsza, gdyż pokazuje, jak wiara może służyć dwulicowym kanaliom. Jak pod jej płaszczykiem można robić wszystko, czego tylko dusza zapragnie, jak można zniewalać ludzi i kierować nimi niczym bezwolnymi zwierzakami. A kierowanym pozwala rozgrzeszyć się i spać dalej w spokoju. I żeby nie cieszyli się ateiści – nie mam na myśli wiary w Jezusa. Mam wrażenie, że to przypadek, iż stało się wszystko w Polsce, w katolickiej wsi. Tak samo wyglądałoby to we wsi islamskiej albo komunistycznej. Wszędzie, gdzie sprawcy znaleźliby ciemnotę i wiarę wystarczająco silną, by odzwyczaić ludzi od myślenia, od krytycznego podejścia do innych i do samego siebie, od polegania na własnym sumieniu. Każda wiara mówiąca jak żyć zwalnia od myślenia o tym i brania za to odpowiedzialności. Każda taka wiara może służyć za wyłącznik sumienia i rozumu, za społeczną czapkę niewidkę albo za tarczę. Jeśli korzysta z niej człowiek prawy, dla dobra bliźniego swego, nie ma problemu. Wtedy nawet pomaga, gdyż słabych uwalnia od strachu. Strachu przed śmiercią, strachu przed myśleniem i braniem odpowiedzialności. Ale jeśli skorzysta z niej potwór...

NAJGORSZA ZBRODNIA

„Jaka jest najbardziej zatrważająca, a zarazem niespotykana zbrodnia, o której słyszeliście? Taka, która szczególnie zapadła Wam w pamięci i przejmuje Was dreszczem.”

W moim odczuciu, jedna z najbardziej odrażających zbrodni w historii nie miała miejsca w zamierzchłej przeszłości lub odległych, barbarzyńskich krainach. Nie popełniono jej w...

"Jaka jest najbardziej zatrważająca, a zarazem niespotykana zbrodnia, o której słyszeliście? Taka, która szczególnie zapadła Wam w pamięci i przejmuje Was dreszczem."

Zawsze miałam tendencje do interpretowania wszystkiego po swojemu co niniejszym uczynie równiez teraz...
Na świecie jest wiele zla. Czasami zastanawiam sie co ludzi skłania do okreslonych czynów co determinuje ich dzialania? Gdybac mozna bez końca... Mi przyszła do głowy historia zasłyszana juz jakis czas temu...
"Zbrodnia przy wiosennym grillu"
Państwo X i Państwo Y byli sasiadami. Mieszkali w bliźniaczych domach, ich ogrody dzielil symboliczny płot z cyprysików, dzieci bawiły sie razem... ogólna sadziedzka sielanka.
W pewne wiosenne popołudnie Państwo X urządzili grilla. Zjechali sie goście, zabawa była przednia, humory dopisywały. Niestety miłe pogawedki przy piwku i kiełbasce przerwała Pani X wydając z siebie okrzyk przerażenia i rozpaczy zarazem. Goście zamilkli kierujac przerazony wzrok na psa gospodarzy, który z duma prezentował swój upolowany łup. Pies był gabarytów sporych (mieszanka owczarka niemieckiego z czyms blizej nie okreslonym). Z zaślinionego pyska zwisało mu coś na kształt małego, kochanego yorka sąsiadów. Goście zamarli, po czym rozpoczął się szaleńczy wyscig za psem aby mu nieszczęśna zdobycz z pyska zabrać (gospodarze w duchu modlili sie aby było jeszcze co ratować). Niestety po wydobyciu Sisi z pyska swojego psa Pan X z rozpacza stwierdził iż Sisi jest martwa na amen. Gospodarze czym predzej pożegnali wstrząśnietych gości i udali sie na narade rodzinna. Na tejże naradzie uznali iż nie bedą Pańtwu Y nic mówić, gdyz nie zniesliby tej rozpaczy, wstydu i wyrzutów sumienia. Całą sprawe postanowili zatuszować. Po czym przystapili do działania. Umyli wymemlane zwłoki Sisi, wysuszyli, uczesali i pod osłona nocy zanieśli ja do ogrodu Państwa Y. Tam ułozyli ją w jej koszyczku na tarasie i z ciężkim sercem poszli spać.
Rano obudziło ich głośne walenie w drzwi. Wiedzac kogo zastanie, Pan X nie spieszył sie z otwarciem, jednak wiedzial, że nie postapili dobrze i powinni wyjaśnić tragedie sąsiadom.
Sasiad wszedł do domu wyraźnie wzburzony i na wstępie zazyczył sobie mocnego drinka. Gospodarz nalał róniez sobie uznajac iz tak bedzie łatwiej przyznać sie do winy.
Po czym z ust swego sąsiada usłyszał:
- Nalej mi jeszcze jednego bo wciąż mi sie ręce trzesa! Wiesz co sie wczoraj stało?? Nasza biedna Sisi jakis czas temu zachorowała. pojechalismy z nią wczoraj do weterynarza i ten orzekł że nic juz dla niej zrobic nie mozna. Aby ulzyc jej cierpieniu podjęlismy decyzje o eutanazji. Jednak nikt z nas nie był w stanie zostawić jej tam po wszystkim. Więc wróciła z nami do domu owinięta w swój ulubiony kocyk. Po południu zebralismy sie w ogrodzie i całą rodzina wyprawilismy jej pogrzeb. To byl smutny dzień... Ale to nic w porównaniu z dzisiejszym porankiem!! Wychodzę rano na taras i co widzę?? Sisi śpi sobie w swoim koszyczku!!

... tajemnica Sisi na zawsze pozostała tajemnicą Państwa X....

pozdrawiam :)

(tak, mam ukończone 18 lat)

"Jaka jest najbardziej zatrważająca, a zarazem niespotykana zbrodnia, o której słyszeliście? Taka, która szczególnie zapadła Wam w pamięci i przejmuje Was dreszczem."

Zawsze miałam tendencje do interpretowania wszystkiego po swojemu co niniejszym uczynie równiez teraz...
Na świecie jest wiele zla. Czasami zastanawiam sie co ludzi skłania do okreslonych czynów co...

Witajcie.
A mną najbardziej wstrząsnęła historia malutkiego chłopczyka, którego imienia nikt nie zna, którego znaleziono w jeziorze/rzeki w Cieszynie. Na pewno kojarzycie o jaką sprawę mi chodzi. Przerażające jak dla mnie jest to, że do dzisiaj nikt nie zgłosił zaginięcia tego Dzieciaczka, nie znane są jego dane. Jak można być tak okrutnym? Nie dość, że zrobiono mu krzywdę, porzucono do wody, to jeszcze nikt nie potrafi się do tego przyznać. Jak spaczeni muszą być Rodzice? Nic mnie tak nie przeraża, jak mordy na Dzieciach i zwierzętach...

Witajcie.
A mną najbardziej wstrząsnęła historia malutkiego chłopczyka, którego imienia nikt nie zna, którego znaleziono w jeziorze/rzeki w Cieszynie. Na pewno kojarzycie o jaką sprawę mi chodzi. Przerażające jak dla mnie jest to, że do dzisiaj nikt nie zgłosił zaginięcia tego Dzieciaczka, nie znane są jego dane. Jak można być tak okrutnym? Nie dość, że zrobiono mu...