Co może być wrogiem szukającego przygód dziecka? Okazuje się, że to bezlitosna bieda, która wciąż zagląda mu w oczy i niszczy nawet największe mury marzeń. Niestety, doznałam jej i poczułam wiele razy na skórze. W moim rodzinnym domu, w którym było pełno miłości wylewającej się przez okna, zawsze gościła bieda, winszująca wyrwanymi piórami z moich wielkich skrzydeł nadziei. Jakie dziecko chciałoby się przyjaźnić z dziewczynką, która ma podartą sukienkę i zdarte buty? Przekonałam się, że za biedę trzeba zapłacić. Codziennie popychana na szkolne ściany i z siniakami, jak tatuażami, które upamiętniały oburzenie bogatych rówieśników, zamykałam się w sobie. Wypełniałam rolę, którą rzuciła mi bieda. Nie miałam przyjaciół. Zamiast szczerych uśmiechów, dzieci witały mnie śmiechem i przezwiskami. Nie było kolorowo, chwilami nie chciało mi się żyć. Przecież nikt nie chciałby takiego życia! Wszystko odmieniło się, gdy do klasy trafiła dziewczyna nazywana przez wszystkich pacynką. Była ona krucha, mała i sprawiała wrażenie bezradnej. Przypominała mi mnie. Wiedziałam, że klasowa zgraja przywita ją bardzo mocnym kopniakiem, bądź wyzwiskami. Siadła wraz ze mną w ostatniej ławce i przywitała ciepło. Zauważyłam, że jej bluzka jest sprana,a spodnie przetarte na kolanach, jednak nie byłam taka jak wszyscy, zrozumiałam, że nie ma pieniędzy tak, jak ja. Ula, bo tak mi się przedstawiła, miała niezwykły dar słuchania. Rozumiała mnie i wspierała, a jej uśmiech był niczym kojący obraz. Wspólnymi siłami stawiłyśmy czoła chcącym zemsty rówieśnikom. Byłam niezmiernie zadowolona, że Ula przeniosła się do naszej szkoły. Podziękowałam szkolnym ścianom i biedzie, dzięki którym zdobyłam coś więcej niż siniaki i litry wylanych łez, przyjaciółkę.

Co może być wrogiem szukającego przygód dziecka? Okazuje się, że to bezlitosna bieda, która wciąż zagląda mu w oczy i niszczy nawet największe mury marzeń. Niestety, doznałam jej i poczułam wiele razy na skórze. W moim rodzinnym domu, w którym było pełno miłości wylewającej się przez okna, zawsze gościła bieda, winszująca wyrwanymi piórami z moich wielkich skrzydeł nadziei....

-Potrzebuję pomocy.- Te słowa ledwie przeszły mi przez gardło, ale tylko do niej mogłam się zwrócić. Moja przyjaciółka wyprostowała się.
-Co się stało? - Jej to przepełniony był troską. Odetchnąwszy głęboko zaczęłam opowiadać.
O tym, że jestem w ciąży a mój chłopak się ode mnie odwrócił. Żaliłam się, że najprawdopodobniej wyrzucą mnie ze szkoły a rodzice zrobią mi awanturę. Odkryłam przed nią swoje największe obawy. Ona tylko słuchała i trzymała moją dłoń. Swój wywód zakończyłam informacją, że nie mam nawet pieniędzy na lekarza. Aleksandra bez słowa się podniosła i wyciągnęła z portfela 200 zł.
-Nie będę miała z czego oddać. – Wydusiłam przez łzy.
-Nie musisz się spieszyć z oddawaniem. A co do twoich rodziców, pójdę na rozmowę z Tobą!
-Zrobisz to dla mnie?
-Jasne! Temu twojemu chłopakowi należy się nauczka, o tym też pomyślimy.
-Olka! Co ja bym bez Ciebie zrobiła! – zapytałam po czym z moich oczy popłynęły łzy.
-Kochanie, a od czego ma się przyjaciół? – Dziewczyna podeszła do mnie i mnie przytuliła. – Ze wszystkim damy sobie rade!
-Jesteś tego pewna? – wydusiłam pociągając nosem.
-Jasne! W końcu mamy siebie!

-Potrzebuję pomocy.- Te słowa ledwie przeszły mi przez gardło, ale tylko do niej mogłam się zwrócić. Moja przyjaciółka wyprostowała się.
-Co się stało? - Jej to przepełniony był troską. Odetchnąwszy głęboko zaczęłam opowiadać.
O tym, że jestem w ciąży a mój chłopak się ode mnie odwrócił. Żaliłam się, że najprawdopodobniej wyrzucą mnie ze szkoły a rodzice zrobią mi...

Są w życiu takie rzeczy, o których się myśli, że przytrafiają się córce sąsiadki, kuzynce koleżanki z równoległej klasy, dawno zapomnianemu koledze z przedszkola. Ale nie nam. Nie mnie. Tak myślała moja najlepsza przyjaciółka, kiedy dowiedziała się, że związek, w którym byłam sześć lat rozpadł się trzy miesiące przed ślubem. Wiecie: była już sala, sukienka, kwiatki, buteleczki, obrusiki. Cały ten kram. Anka nie pojawiła się znienacka. Była przy mnie cały czas. Tylko, że teraz była bardziej. Prawie codziennie. Kino, teatr, wspólne zakupy, pieczenie ciasta, serial, koncerty, pogaduchy do późnej nocy. Była też ze mną, kiedy nadszedł dzień niedoszłego ślubu. Dołączyły do niej moje dwie pozostałe bliskie przyjaciółki. Zostałam porwana na cały długi weekend. Do końca nie wiedziałam gdzie jedziemy, na dworcu miałam zawiązane oczy. To był dziwny rok, chyba jeden z najbardziej intensywnych i zaskakujących w moim życiu. Mimo to zaliczam go do udanych i pozytywnie przełomowych. W dużej mierze dzięki mojej przyjaciółce.
Prawda jest taka, że jeśli nie ma się rodzeństwa, to na starość zostaną nam przyjaciele. Rodzice, dziadkowie - odejdą. A ludzie, z którymi dzieliło się doświadczenia szkolne, zawodowe i uczuciowe – zostaną. Trzeba tylko o nich dbać. Trzeba dbać o siebie nawzajem. Przyjaźń to w sumie jeden z piękniejszych i najbardziej pożytecznych wynalazków ludzkości.

Są w życiu takie rzeczy, o których się myśli, że przytrafiają się córce sąsiadki, kuzynce koleżanki z równoległej klasy, dawno zapomnianemu koledze z przedszkola. Ale nie nam. Nie mnie. Tak myślała moja najlepsza przyjaciółka, kiedy dowiedziała się, że związek, w którym byłam sześć lat rozpadł się trzy miesiące przed ślubem. Wiecie: była już sala, sukienka, kwiatki,...

Wiem, że wszyscy tak mówią, ale moi przyjaciele są naprawdę wyjątkowi.
Przekonałam się o tym dwa lata temu.
Miałam parę ciężkich miesięcy, a niedługo nadchodził czas rekrutacji do mojego wymarzonego liceum. Zerwałam ważną dla mnie znajomość, nie chciałam jeść, ani robić właściwie nic, oprócz spania i płakania. Naprawdę prestiżowa klasa do której chciałam się dostać wcześniej była na wyciągniecie ręki, ale przez te trudne tygodnie, cóż, było mi już naprawdę wszystko jedno gdzie pójdę. Moi rodzice się z tym pogodzili i próbowałam przekonać o tym też moich przyjaciół. Okazało się jednak, że oni znali mnie bardziej, niż ja sama. Pewnego dnia odwiedzili mnie z wielką, prawie pustą, tablicą korkową i powiesili ją nad moim biurkiem. Przypięli tam tylko jedną rzecz – nazwę szkoły i klasy, na której wcześniej mi zależało. Odbyli też ze mną poważną rozmowę i wręcz siłą zmusili do nauki. Od tamtej pory przychodzili do mnie co najmniej raz w tygodniu i razem się uczyliśmy. Ich zapał i dobry humor stopniowo zaczął przenosić się na mnie, a korkowa tablica zapełniła się kartkówkami z coraz lepszymi ocenami i powoli stawała się moją prawdziwą tablicą motywacyjną. Kiedy w końcu udało mi się tam dostać, cieszyli się prawie tak samo jak ja, a teraz dzięki nim mogę spełniać swoje marzenia.
To jest właśnie dla mnie prawdziwa przyjaźń. Kiedy ty prosisz ich, żeby zostawili Cię samą, a oni zostają. To jasne, że łatwo być „na zawsze”, jeśli to oznacza „czasami”. Ale prawdziwych przyjaciół rozpoznajemy po najdłuższym i najintensywniejszym „na zawsze”, na jaki ich stać.

Wiem, że wszyscy tak mówią, ale moi przyjaciele są naprawdę wyjątkowi.
Przekonałam się o tym dwa lata temu.
Miałam parę ciężkich miesięcy, a niedługo nadchodził czas rekrutacji do mojego wymarzonego liceum. Zerwałam ważną dla mnie znajomość, nie chciałam jeść, ani robić właściwie nic, oprócz spania i płakania. Naprawdę prestiżowa klasa do której chciałam się dostać...

- Nie nie złoże tam papierów, przecież nie zostanę pilotem, to tylko głupie marzenie! - rząchnęłam się na Agatę - Przecież jestem dziewczyną. Widziałaś kiedyś dziewczynę pilota? No właśnie...
- Ale ja bym chciała żebyć ty została tym pilotem - rzuciała nieśmiało brunetka siedząca przede mną nerwowo zaierając dłonie. Piłyśmy herbatę w parku. Nie ukrywam, zdziwiło mnie to wyznanie. Marzenia zawsze brałam za coś skrajnie indywidualnego i osobistego, tymczasem tych kilka słów Agaty nadawało mojemu pragnieniu charakter bardziej uniwersalny. Wydawało się tak po prostu.. realne. Z kimś taka droga w nieznane jest zawsze łatwiejsza. Mimo wszystko zrodziły się we mnie podejrzenia.
- Naprawdę? - rzuciałam - Ale jeki ty możesz mieć w tym interes?
- Po co mi jakiś interes, po prostu wiem co jest dla ciebie dobre. - Znowu miała rację. Nienawidziłam tego że się nigdy nie myli i jednocześnie podziwiałam ją za to chłodne spojrzenie na rzeczywistość. Od tamtej rozmowy minęło kilka lat i nie wiem dlaczego przypominam to sobie dziś kiedy kręcę trzecią z kolei bęczkę w powietrzu wisząc głową w dół. Widzę jak słońce odbija się od kadłubu mojej avionetki. Gdyby nie Agata dziś by mnie tu nie było. Zawdzięczam tej przyjaźni wspaniałe życie. Każdy z nas powinien mieć oparcie przyjaciół w podobnych chwilach. Opinia kogoś szczerego, przyglądającego się z boku naszym problemom w pewnych sytuacjach może być bezcenna.

- Nie nie złoże tam papierów, przecież nie zostanę pilotem, to tylko głupie marzenie! - rząchnęłam się na Agatę - Przecież jestem dziewczyną. Widziałaś kiedyś dziewczynę pilota? No właśnie...
- Ale ja bym chciała żebyć ty została tym pilotem - rzuciała nieśmiało brunetka siedząca przede mną nerwowo zaierając dłonie. Piłyśmy herbatę w parku. Nie ukrywam, zdziwiło mnie to...

Myślę ,że przyjaciele są w życiu bardzo, bardzo potrzebni. Był czas w życiu ,w którym bardzo ich potrzebowałam, a ich nie było. To tak naprawdę wtedy doceniłam ich wartość.
Wiek dojrzewania był bardzo ciężki dla mnie. Przechodziłam przez depresję, nienawidziłam siebie, miałam zaburzenia odżywiania. Wszystko było szare. Rutyna, monotonia, bezsens, beznadzieja. Tak wyglądało większość moich dni. Wolałam nie wychodzić z łóżka, nie obchodziło mnie nic. Cały czas czułam się samotna i to tak naprawdę przyczyniło się do większości z tych zaburzeń.
Na szczęście pewnego dnia znalazła się osoba, która dała mi energii do życia. Poznałam moją przyjaciółkę. W przeciwieństwie do mnie, była ona osobą optymistycznie nastawioną do życia. Muszę przyznać ,że mnie tym zaraziła. Gdy przychodziłam ze złym humorem, znudzona to ona potrafiła śmiać się dosłownie z wszystkiego. W końcu skończyło się na tym ,że obie śmiałyśmy się z byle czego. Jak wiadomo śmiech to zdrowie i poprawiał mi się nastrój. To cudowne ,że jedna osoba potrafi zrobić ci dzień.
Uważam ,że żaden człowiek nie jest stworzony do tego by być samotny. Każdy chce żyć w społeczeństwie, chce być akceptowany. Człowiek wygasa jeżeli nie ma z kim dzielić się pięknem świata i w końcu tę piękno zanika.

Myślę ,że przyjaciele są w życiu bardzo, bardzo potrzebni. Był czas w życiu ,w którym bardzo ich potrzebowałam, a ich nie było. To tak naprawdę wtedy doceniłam ich wartość.
Wiek dojrzewania był bardzo ciężki dla mnie. Przechodziłam przez depresję, nienawidziłam siebie, miałam zaburzenia odżywiania. Wszystko było szare. Rutyna, monotonia, bezsens, beznadzieja. Tak wyglądało...

Kiedy natrafi się na odpowiednie osoby można z nimi stworzyć silną więź. I nie chodzi o to, żeby oczekiwać tylko od innych czegoś ale trzeba pamiętać, że należy dać też coś w zamian. Można mówić "on nie był przy mnie" , "nie wspierał mnie" ale czy ty zawsze byłeś przy nim? Pomogłeś?
Z Anią przyjaźnię się od siedmiu lat. Przez trzy lata chodziłyśmy razem do klasy i byłyśmy nierozłączne, potem się rozeszłyśmy do innych szkół i spotykałyśmy raz na weekend, ale właśnie wtedy nasza przyjaźń była najsilniejsza. Dzwoniłyśmy do siebie, gadałyśmy godzinami i czekałyśmy z utęsknieniem kiedy się zobaczymy.
Na szczęście nie było u nas jakiś strasznych tragedii, przeżywałyśmy to co typowe nastolatki w naszym wieku: rozczarowania, problemy w szkole, miłostki. kłótnie z rodzicami i pierwsze nieudane eksperymenty.
Najważniejsze, że gdy było mi źle przychodziła do mnie, przytulała bez słowa i pozwalała się wypłakać. Czasem przynosiła wino a ja pod jego wpływem mówiłam jej o czymś o czym trudno mi było mówić a miałam potrzebę wygadania się.Ania jest moim prywatnym psychologiem.
Z przyjaciółką bardzo się różnimy,ona jest dużo śmielsza ode mnie, bardziej wygadana i buntownicza, dlatego nie raz stawała za mną w obronie nie tylko wśród rówieśników ale i nauczycieli.
Mimo, że obie mamy chłopaków, nie było nigdy sytuacji, że przekładałyśmy ich ponad siebie. Zawsze znajdowałyśmy i znajdujemy dla siebie czas, chociażby na kilka minut rozmowy przez telefon.
Dziś obie jesteśmy na studiach w innych miastach i mimo, że spotykamy się jeszcze rzadziej dalej jesteśmy dla siebie bliskie.
Warto pielęgnować przyjaźń. Bo jeden prawdziwy przyjaciel jest lepszy od tysiąca znajomych.

Kiedy natrafi się na odpowiednie osoby można z nimi stworzyć silną więź. I nie chodzi o to, żeby oczekiwać tylko od innych czegoś ale trzeba pamiętać, że należy dać też coś w zamian. Można mówić "on nie był przy mnie" , "nie wspierał mnie" ale czy ty zawsze byłeś przy nim? Pomogłeś?
Z Anią przyjaźnię się od siedmiu lat. Przez trzy lata chodziłyśmy razem do klasy i byłyśmy...

Opiszcie sytuację, w której bardzo ważne było dla Was wsparcie przyjaciół.

Wsparcie otrzymywałam zawsze od Kariny, która była orłem z matmy. Wiele razy ratowała mnie na pracy klasowej, wiele razy miała od niej zadanie, ale także wiele razy wszystko mi tłumaczyła i poświęcała mi czas. To nie było bezmyślne przepisywanie. Dzięki Karinie nadal pamiętam wzór na deltę i wszystkie pola geometrycznych figur.

Zdarzyło się i tak, że na pierwszym roku studiów nie miałam stancji, ani możliwości skorzystania z akademika. Wtedy pomocną dłoń podała mi Ewa, która wiedziała, że będzie wynajmować mieszkanie. Odmówiła jakiejś innej osobie i przygarnęła mnie do siebie. Siedem miesięcy wspaniałych imprez, babskich pogaduszek i wspólnego gotowania. Nigdy o tym nie zapomnę!

Kiedy nastał taki czas, że nie potrafiłam wziąć się w garść i zacząć coś robić ze swoją sylwetką, wtedy do moich "drzwi" zapukała Oliwia. Zaproponowała wspólny trening, codzienne bieganie i gimnastykę. Bardzo nienawidziłam biegać, ale dzięki mojej bratniej duszy pokochałam maratony. Dzisiaj mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że wybieram 5 km szalonego joggingu, aniżeli leniwe zakupy w galerii handlowej.

Lecz kiedy babcia odeszła ode mnie tak nagle, okazało się, że ludzi obok mnie nie ma. Tylko został mój wierny pies - Kamyk i kot - Ptyś. Czasami ktoś napisał: "co tam"...

Z przyjaźnią, to tak jak z miłością. Albo w obydwie strony, albo w ogóle.

Czy przyjaźń istnieje? Tak! Ale czy ja natrafiam na właściwe osoby? Raczej nie...

Opiszcie sytuację, w której bardzo ważne było dla Was wsparcie przyjaciół.

Wsparcie otrzymywałam zawsze od Kariny, która była orłem z matmy. Wiele razy ratowała mnie na pracy klasowej, wiele razy miała od niej zadanie, ale także wiele razy wszystko mi tłumaczyła i poświęcała mi czas. To nie było bezmyślne przepisywanie. Dzięki Karinie nadal pamiętam wzór na deltę i...

Nie miałam przyjaciół. Właściwie nigdy. A przynajmniej tak mi się wydawało. Myślałam sobie, że lepiej samej. Tłumaczyłam to sobie bardziej, kojąc smutek jaki mimo wszystko mnie wypełniał. Choć otaczałam się ludźmi, nie ufałam. Nikomu chyba. Wolałam zostawać sama ze swoimi problemami.
Pewnego dnia, kiedy dzień był jednym znajkrótszych w roku, a słońce zdążyło pożegnać się z dniem, ustępując tym samym miejsca opasłemu księżycowi, wracałam z uczelni do domu. Trzęsłam się z zimna. Dopadała mnie grypa,katar lał mi się z nosa, oczy zachodziły łzami. Marzyłam jedynie o łóżku. Kiedy wróciłam do domu, nikogo w nim nie było. Na stole w kuchni leżał list. Właściwie kartka z informacją.
Okazało się, że moja młodsza, przyrodnia siostra miała wypadek.
Jest w ciężkim stanie. W szptalu. Zadzwoniłam do mamy. Prawie płakałam, gdy słuchałam jej cienkiego zrozpaczonego głosu w słuchawce.
"Nie przyjeżdżaj tu, lepiej zostań w domu." Dowiedziałam się, że brakuje krwi,a Ania ma rzadką grupę. Nikt z nas nie mógł jej pomóc. Nie myślałam długo, gdy zaczęłam dzwonić. Agnieszka z roku, Michał, Krzysiek, Dorota...Przecież ktoś jeszcze musiał mieć taką krew. Słowa więzły mi w gardle, łzy nie pozwalały mówić. W końcu znalazłam. Aż dwie osoby. Nawet się nie zająknęli, nie zastanowili. Kiedy dojechałam do szpitala, okazało się, że na mejscu są nie tylko Ci z bratnią grupą, ale wszyscy, do których zdążyłam zadzwonić...

Rozpłakałam się.

Nie miałam przyjaciół. Właściwie nigdy. A przynajmniej tak mi się wydawało. Myślałam sobie, że lepiej samej. Tłumaczyłam to sobie bardziej, kojąc smutek jaki mimo wszystko mnie wypełniał. Choć otaczałam się ludźmi, nie ufałam. Nikomu chyba. Wolałam zostawać sama ze swoimi problemami.
Pewnego dnia, kiedy dzień był jednym znajkrótszych w roku, a słońce zdążyło pożegnać się z...