"Eden". Tym, co wstrząsnęło mną, wzbudziło niepokój i zaburzyło porządek dotychczasowej formy był "Eden" Lema.
Przeczytałam go stosunkowo późno. Wcześniej zdążyłam zatonać w Strugackich, pochłonąć Zajdla, zachłysnąć się Wiśniewskim-Snergiem i Asimovem. Literatura science-fiction, szczególnie ta dobra, polska, czytana od dziecka, zdeterminowała moją drogę życiową. Zostałam naukowcem, tak jak Zajdel, ale moje serce nadal pulsowało literaturą.
Lema przeczytałam praktycznie wszystko, jeszcze w liceum, później dopiero na doktoracie sięgnęłam po "Eden". Lem był mistrzem, prawdziwym humanistą i wizjonerem. Jego "Bajki robotów" czytam córce z namaszczeniem, "Maskę" wspominam tkliwie (z niezasadnym rumieńcem), a "Golem XIV" wraca do mnie dziś częściej niż kiedykolwiek wcześniej. Wiedziałam, czego się spodziewać po "Edenie". A jednak wstrząsnął mną tak mocno i rozchwiał całą dotychczasową strukturę. Poddał pod wątpliwości całą wszechrzecz, a na pewno jej doczesną postać.
Mam poczucie, że w "Edenie" Lem zawarł całą kwintesencję swojej twórczości. Ujął niepokój o gatunek ludzki oraz wytknął wątpliwą zasadność określonego sposobu rozwoju, który tak bardzo nas pociąga...
I wiem, że gdyby nie meble skrupulatnie wstawiane od lat w przestrzeń czaszki, "Eden" odbiłby się w niej głuchym echem. Choć może to także miałoby swój urok.

"Eden". Tym, co wstrząsnęło mną, wzbudziło niepokój i zaburzyło porządek dotychczasowej formy był "Eden" Lema.
Przeczytałam go stosunkowo późno. Wcześniej zdążyłam zatonać w Strugackich, pochłonąć Zajdla, zachłysnąć się Wiśniewskim-Snergiem i Asimovem. Literatura science-fiction, szczególnie ta dobra, polska, czytana od dziecka, zdeterminowała moją drogę życiową. Zostałam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Książką, która bardzo mocno wpłynęła na moje życie jest "Mitologia. Wierzenia i podania Greków i Rzymian" Jana Parandowskiego. Dostałem ją w okolicy 2000 roku od babci na Boże Narodzenie, co złożyło się też z ogrywaniem przeze mnie trzeciej części Heroes of Might and Magic, więc mnóstwo postaci z gry (Meduza, Minotaur, Harpie, itd.) pojawiło się w książce. Książka sprawiła jednak, że zainteresowały mnie mitologie innych ludów: słowiańska, hetycka, mezopotamska, indyjska, chińska, celtycka, itd. Zacząłem je ze sobą porównywać, a także z chrześcijaństwem, co sprawiło że zacząłem stawiać pytania natury filozoficzno - religijnej. Kupiłem całą serię "Mitologie świata" Wydawnictw Artystycznych i Filmowych, potem natrafiłem na twórczość Eliadego i Josepha Campbella i inne teksty religioznawcze. W międzyczasie, w okresie gimnazjalno - licealnym porzuciłem chrześcijaństwo na rzecz buddyzmu i hinduizmu, by ostatecznie zostać formalnym apostatą i helleńskim politeistą. I jestem nim do dziś. Religioznawstwa, które mnie od lat fascynuje nie skończyłem bo w Łodzi takowego kierunku nie ma (udało mi się w tym roku skończyć kurs "Elementy religioznawstwa" w platformie Copernicus College; chociaż tyle). Tak więc książka, która miała być tylko zbiorem mitów wyjaśniających mi pochodzenie postaci z gry video, sprawiła że ukształtowały się moje poglądy religijne, sam religię zmieniłem, a na wpół profesjonalnie (choć może troszkę bardziej hobbystycznie) zajmuję się niszową dziedziną wiedzy jaką jest religioznawstwo i w różnych internetowych wizytówkach/CV jako religioznawca się przedstawiam.

Książką, która bardzo mocno wpłynęła na moje życie jest "Mitologia. Wierzenia i podania Greków i Rzymian" Jana Parandowskiego. Dostałem ją w okolicy 2000 roku od babci na Boże Narodzenie, co złożyło się też z ogrywaniem przeze mnie trzeciej części Heroes of Might and Magic, więc mnóstwo postaci z gry (Meduza, Minotaur, Harpie, itd.) pojawiło się w książce. Książka sprawiła...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Dzienniki gwiazdowe” Stanisława Lema mają szczególne miejsce w mojej głowie i sercu.
Wciągnęły mnie w odmęty gęstych pytań ‘kim jestem’, ‘po co jestem’ i ‘co dalej’, zabrały na szalony rollerkoaster komizmu i weltshmerzu, odkryły że można równocześnie śmiać się do łez i doświadczać
tego co Anglicy pięknie nazywają existential dread.
Największe jednak przemeblowanie nastąpiło kiedy postanowiłam napisać pracę magisterską o „Dziennikach”.
Zderzenie wspaniałości oryginału z trafnością tłumaczenia (owacja na stojąco dla Michaela Kandla) zmiotło mnie z nóg i aż do teraz nie przestaje zachwycać, chociaż od obrony minęło już niemal pół roku. Prawie dwuletnie analizowanie i porównywanie wybranych fragmentów z ich tłumaczeniem, tworzenie teorii i wykresów, odnajdywanie punktów wspólnych i odmienności, pozwoliło mi jeszcze
głębiej wgryźć się w treść oraz na nowo docenić mistrzostwo słowa jakim włada Lem, a także zaczerpnąć inspirację i po raz kolejny doświadczyć jaką moc ma tłumacz.
Moja praca: „Humor obcy(ch): konstrukcja i tłumaczenie humoru w „Dziennikach Gwiazdowych” Stanisława Lema” jest więc naukowym dowodem na geniusz obu wspomnianych panów. Pozostaje jedynie wspomnieć za Lemem, że „Lukier dowcipu osładza pigułkę tylko w momencie jej połykania, potem pozostaje gorycz” i sięgnąć po kolejną książkę która być może będzie miała ochotę nieco przemeblować moje myślenie.

„Dzienniki gwiazdowe” Stanisława Lema mają szczególne miejsce w mojej głowie i sercu.
Wciągnęły mnie w odmęty gęstych pytań ‘kim jestem’, ‘po co jestem’ i ‘co dalej’, zabrały na szalony rollerkoaster komizmu i weltshmerzu, odkryły że można równocześnie śmiać się do łez i doświadczać
tego co Anglicy pięknie nazywają existential dread.
Największe jednak przemeblowanie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To co
przemeblowało moją głową to niestety żadna z książek Lema a proza Palahniuka. A
dokładniej „Fight Club”. Zaczęło się od filmu, którego fragment zobaczyłem w
telewizji, a potem telewizor wyłączyłem, bo stwierdziłem, że najpierw jednak
muszę książkę. Że za dobre to, za intrygujące, za ciekawe, żebym zmarnował
sobie część przyjemności płynącej z lektury. Więc najpierw książka. I lata
minęły, zanim ją dorwałem, ale dorwałem.I ona w
zasadzie nie tyle przemeblowała mi w głowie, ile podłożyła tam ładunek
wybuchowy, wysadziła wszystko, spaliła co zbędne, a potem wstawiła co swoje. Z tym,
że też tak nie do końca, bo jednak dlatego tak mi podeszła, że sporo rzeczy
współdzieliłem z nią. To samo łóżko z tym samym podejściem do miłości – że tylko
miłość i szaleństwo mogą czynić wolnym – albo tę samą niechęć do codziennego
marazmu i apatii życia.Ale pokazało
też swoje. I to w sposób, który musiał potrząsnąć tymi meblami, bo jednak podejście
odmienne, z drugiej strony, jakby od tego nihilistyczno-punkowo-terrorystycznego
zła, które ma nie zachęcić nas do powielania działań bohaterów, a wypunktowania
tego, co w nas złe. Najgorsze. Do autorefleksji, może katharsis.Coś takiego
musiało przemeblować ten mentalny dom, prawda?

To co
przemeblowało moją głową to niestety żadna z książek Lema a proza Palahniuka. A
dokładniej „Fight Club”. Zaczęło się od filmu, którego fragment zobaczyłem w
telewizji, a potem telewizor wyłączyłem, bo stwierdziłem, że najpierw jednak
muszę książkę. Że za dobre to, za intrygujące, za ciekawe, żebym zmarnował
sobie część przyjemności płynącej z lektury. Więc najpierw...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mój kochany tata zawsze podsuwał mi książki Lema. To dzięki niemu przeczytałam lektury, które ukształtowały mnie jako człowieka. Jedną z takich książek jest "Cień wiatru" Carlosa Ruiza Zafóna. Nie było to celem fabuły, ale uświadomiłam sobie jak zawiłe potrafią być losy przypadkowych osób. Każdego trzeba traktować z uprzejmością, bo nie mamy pojęcia jakie mieli życie i z czym zmagają się na codzień. Kolejną książką był "Rok 1984" Georga Orwella, o której często rozmawiam z tatą w kwestii współczesnych zdarzeń. Dzięki tej lekturze zauważam schematy powtarzające się zarówno w historii jak i aktualnie. Początkowo była dla mnie przerażająca, ale wiem że jej koncept nie jest fikcją a realiami dla istniejących ludzi. Ostatnim o czym chciałam wspomnieć jest dosyć oczywisty "Mały Książę" Antoine de Saint-Exupéry czyli pierwsza książka podarowana mi przez tatę. Jest wiele spraw w których ta lektura daje dużo do myślenia. Jednak przeczytałam ją w czasie w którym za wszelką cenę chciałam dorosnąć, pokazała mi jak absolutnie konieczne jest pozostawienie w sobie dziecięcej kreatywności i ciekawości. 

Mój kochany tata zawsze podsuwał mi książki Lema. To dzięki niemu przeczytałam lektury, które ukształtowały mnie jako człowieka. Jedną z takich książek jest "Cień wiatru" Carlosa Ruiza Zafóna. Nie było to celem fabuły, ale uświadomiłam sobie jak zawiłe potrafią być losy przypadkowych osób. Każdego trzeba traktować z uprzejmością, bo nie mamy pojęcia jakie mieli życie i z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przemeblowanie w głowie, tak jak i przemeblowanie w domu zdarza się co jakiś czas. Już jako kilkuletnie dziecko po przeczytaniu "Czarki" Ludwiki Woźnickiej, musiałam poprzesuwać meble w głowie, aby pomieściły więcej książek. To była jedna z pierwszych lektur, które zapoczątkowały moją miłość do słowa pisanego. "Pan Lodowego Ogrodu" Jarosława Grzędowicza wymagał kolejnego przemeblowania. Zakończenie I tomu było dla mnie przeżyciem niezapomnianym. Ileż nocy zastanawiałam się co się stanie z głównym bohaterem! W mojej głowie rosły drzewa i trwało to, aż do momentu rozpoczęcia czytania tomu 2.  Wejście do świata fantastyki poszerzyło moją wyobraźnię i nienasycony głód magii, niezwykłych światów ale i nauki. Ogromnych przemian dokonał również Andy Weir "Marsjaninem". Czy może być coś lepszego niż świetne poczucie humoru, zwroty akcji oraz nauka jednocześnie? "Projekt Hail Mary" tego samego autora udowodnił mi, że nie. Są to swego rodzaju książki ideały, przy których można się zrelaksować i wciągnąć w wir zdarzeń bez obaw o przyszłość świata. Po ich przeczytaniu musiałam zrobić w mojej głowie więcej miejsca na mikroskopy, dygestoria, różnego rodzaju oprzyrządowanie i oczywiście ziemniaki. Moimi meblami trochę zamieszały też "Kwiaty dla Algernona" Daniel Keyes. Pojawiła się wielka kanapa do refleksji nad wpływem inteligencji na zachowanie, nad relacjami z innymi ludźmi i nad tym, co sprawia, że jesteśmy szczęśliwi i pozostajemy sami ze sobą w zgodzie.

Przemeblowanie w głowie, tak jak i przemeblowanie w domu zdarza się co jakiś czas. Już jako kilkuletnie dziecko po przeczytaniu "Czarki" Ludwiki Woźnickiej, musiałam poprzesuwać meble w głowie, aby pomieściły więcej książek. To była jedna z pierwszych lektur, które zapoczątkowały moją miłość do słowa pisanego. "Pan Lodowego Ogrodu" Jarosława Grzędowicza wymagał kolejnego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Głos Pana, a w zasadzie to o czym Mistrz  napisał w pewnym liście jako swoisty komentarz do sceny,  być może jedynej w której nawiązuje do swoich przeżyć w wojennym Lwowie. 
Fason trzeba trzymać do Śmierci.  

Głos Pana, a w zasadzie to o czym Mistrz  napisał w pewnym liście jako swoisty komentarz do sceny,  być może jedynej w której nawiązuje do swoich przeżyć w wojennym Lwowie. 
Fason trzeba trzymać do Śmierci.  

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

W mojej głowie przemeblowania dokonała książka "Wyjście z cienia" kolegi "po fachu" Stanisława Lema, tj. Janusza Zajdla. Fantastyka naukowa fascynowała mnie jako taka, jednak książki czytywałem raczej sporadycznie. Zmieniło się to, po zakupieniu za dosłownie kilka złotych jednego z pierwszych wydań ww. książki. Socjologiczne podejście Zajdla do fantastyki, skupienie się na przemyśleniach i alegoriach, nie na akcji, pokazało mi ten nurt na nowo. A teraz płynę z nim, mając na półce prawie całą bibliografię nowel Zajdla oraz kilka książek samego Lema (w tym genialne w swojej formie "Bajki robotów"!) za sobą. Przy okazji mam nowe hobby - polowanie na jak najstarsze wydania klasyków polskiej fantastyki!

W mojej głowie przemeblowania dokonała książka "Wyjście z cienia" kolegi "po fachu" Stanisława Lema, tj. Janusza Zajdla. Fantastyka naukowa fascynowała mnie jako taka, jednak książki czytywałem raczej sporadycznie. Zmieniło się to, po zakupieniu za dosłownie kilka złotych jednego z pierwszych wydań ww. książki. Socjologiczne podejście Zajdla do fantastyki, skupienie się na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Naszą głowę zaczynamy umeblowywać  od samego początku, od przyjścia na świat. Co jednak jeśli, tak jak zauważył Stanisław Lem, ten nasz pokój czy całe mieszkanko nagle zostaje wywrócone do góry nogami przez moc książki? Takich silnie oddziałujących tytułów jest multum, chociaż oczywiście mniej niż tych „zwyczajnych”, które służą nam raczej w charakterze rozrywki. Jestem osobą, która na przestrzeni kilku lat zmieniła się diametralnie, m.in. właśnie dzięki dokonaniu tych, w mojej ocenie słusznych, wyborów książkowych. Nie są to pozycje, które zwykle umieszcza się na listach typu „Top 10, które musisz przeczytać”. Jednak dla mnie osobiście mają wielką wartość.
Zacznijmy od tego, że nie miałam niegdyś w zwyczaju podważać tych rzeczy, które uznaje się za normę, za standard obejmujący większość naszego społeczeństwa. Dlatego wychowana w rodzinie katolickiej, grzecznie i z wielkim przekonaniem o słuszności mej wiary, kontynuowałam ten styl życia. Właściwie, mój umysł stworzył sobie prosty podział: wiara – ateizm i nic pomiędzy. Jednak dzięki resztkom otwartości, które jakoś we mnie przetrwały, zaintrygowała mnie rozmowa z naszym wykładowcą na studiach (zupełnie niepowiązanych z filozofią, etyką, etc.) na temat życia po śmierci i pewnej powtarzalności się schematów w religiach nowych, jak i tych już dawno zapomnianych, ale niegdyś popularnych. Zabrzmi to nieco naiwnie, ale po tych zajęciach czułam się jakby oświecona. Poczułam chęć odkrywania i zauważania odcieni szarości w tym moim dichromatycznym świecie. Pierwszym tytułem, po który sięgnęłam, by dowiedzieć się w tej materii czegoś więcej, był Czy istnieje życie po śmierci?[bookLink]154313|Czy istnieje życie po śmierci?[/bookLink]  Anthony’ego Peake’a. Książka ta podchodzi do tematu od strony czysto naukowej i obejmuje dość spory obszar wiedzy. Przywołuje różne teorie, przypadki oraz badania, które przybliżają nam naturę człowieka, jego świadomości, a także egzystencji. Nie była dla mnie łatwą lekturą, gdyż bardzo często autor opisywał działania z zakresu np. fizyki kwantowej. Mimo to starał się, by również i laik był w stanie wyciągnąć własne wnioski. Po jej przeczytaniu poczułam, jak moje horyzonty gwałtownie się poszerzyły. Nigdy wcześniej nie myślałam o człowieku i o wszechświecie w taki sposób, jak zostało to zaprezentowane u Peake’a. Książka ta przyczyniła się wręcz do mojego przejścia na agnostycyzm, a później na nieradykalny ateizm.
Na tym nie skończyła się moja przygoda ze zmienianiem perspektywy. Kolejna pozycja, podobnie jak poprzednia, poprzestawiała całą masę mebli, a niektóre wręcz wywróciła. Mowa o Boskie zwierzęta. Nowe wydanie[bookLink]4882442|Boskie zwierzęta. Nowe wydanie[/bookLink] Szymona Hołowni. Ten wybór może się wydawać nieco dziwny dla ateisty, gdyż autor nie kryje, że jest osobą wierzącą (a jestem przekonana, że wiara pełni w jego życiu istotną rolę). Historia jaka się za tym kryje brzmi następująco: jakiś czas przed lekturą, moja młodsza siostra postanowiła przejść na wegetarianizm, a następnie przymierzała się do weganizmu. Byłam nastawiona dość sceptycznie, ale kocham ją i pragnęłam ją wspierać, zwłaszcza że słyszała wiele przykrych słów od najbliższego członka rodziny. Za dobry moment na doedukowanie się w kwestii idei weganizmu uznałam ukazanie się na rynku „Boskich zwierząt”. Znam autora, książka ma ładną okładkę – co mi szkodzi, pomyślałam. Zwykły przypadek? Los tak chciał? Dla mnie nie ma to już w tej chwili znaczenia. Najważniejsze, że ją przeczytałam. Nie pamiętałam, kiedy ostatnio przeżywałam podobne emocje. Tyle bólu w sercu, tyle smutku. Poza spojrzeniem czysto religijnym, Hołownia zwyczajnie opisał brutalną rzeczywistość życia zwierząt uznawanych za „mniej równe” od innych. Polemizuje też z popularnymi przekonaniami, często fałszywymi. A ja, chcąc podkreślić znaczenie tej pozycji w moim życiu, mogę tylko powiedzieć, że to, co znalazło się na jej kartach, z miejsca przemieniło mnie najpierw w wegetariankę, a po kilku kolejnych miesiącach, w wegankę.
Moim trzecim wyjątkowym doświadczeniem jest tegoroczna publikacja jeszcze niestety mało znanego autora, Konrada Makarewicza - Głęboko pod powierzchnią[bookLink]5073162|Głęboko pod powierzchnią[/bookLink] . Jest to przypadek bardzo specyficzny, bardzo osobisty. W okresie gdy czytałam tę historię, dopiero raczkowałam w świecie relacji romantycznych. Będąc jednak na świeżo z tematem, po raz pierwszy poczułam więź z główną parą bohaterów – Tymonem i jego dziewczyną, Nadią. To pozwoliło mi na maksymalne skupienie swej uwagi na każdym jednym aspekcie ich relacji. A ta, jak oczywiście wskazywał opis książki, jest niesamowicie skomplikowana. Nie spodziewałam się jednak, że będzie mi tak bardzo źle, tak bardzo duszno, że będę miała ochotę płakać z bezsilności, która nieustannie towarzyszyła Tymonowi. Wątek wojny w Ukrainie dobił mnie jeszcze mocniej, a zakończenie rozsypało na kawałki, które zbierałam przez kilka kolejnych dni. Nie przypuszczałam, że jestem w stanie czuć tak wiele z taką intensywnością. To był jednak dopiero pierwszy etap uczuciowego przemeblowania, jakie spowodowało „Głęboko pod
powierzchnią”. Niedługo później okazało się, że obiekt moich uczuć spędził wiele czasu z podobnie toksyczną osobą, został w podobny sposób skrzywdzony. Nasza relacja jest obecnie trudna, mocno to przeżywam. Książka stała się dla mnie jeszcze ważniejsza, nie potrafię przestać myśleć o niej oraz o tym, że aż dwa razy dokonała reorganizacji ustawienia mebli nie tylko w mojej głowie, ale i w moim sercu.

Naszą głowę zaczynamy umeblowywać  od samego początku, od przyjścia na świat. Co jednak jeśli, tak jak zauważył Stanisław Lem, ten nasz pokój czy całe mieszkanko nagle zostaje wywrócone do góry nogami przez moc książki? Takich silnie oddziałujących tytułów jest multum, chociaż oczywiście mniej niż tych „zwyczajnych”, które służą nam raczej w charakterze rozrywki. Jestem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mają głowę przemeblowały wszystkie książki  Paulo Coelho. Przeczytałam te książki w wieku 13 lat. Były one dla mnie zaskoczeniem, dozą równych odczuć i uczuć. Widziałam w nich wiele irracjonalizmu, mistycyzmu, oderwania od świata rzeczywistego, a jednocześnie w tym wszystkim było coś tak ludzkiego i prawdziwego. Po tych lekturach musiałam długo układać sobie w jedną całość te wszystkie historie, dość do tej "prawdziwości" tych książek i zrozumieć jak skomplikowany może być świat.  Oczywiście patrząc z perspektywy czasu nie są już dla mnie te książki tak "mistyczne" jak były wtedy. Dorosłam i mam inne postrzeganie świata, ale do dziś pamiętam jak pierwszy raz przeczytałam książkę tego autora.

Mają głowę przemeblowały wszystkie książki  Paulo Coelho. Przeczytałam te książki w wieku 13 lat. Były one dla mnie zaskoczeniem, dozą równych odczuć i uczuć. Widziałam w nich wiele irracjonalizmu, mistycyzmu, oderwania od świata rzeczywistego, a jednocześnie w tym wszystkim było coś tak ludzkiego i prawdziwego. Po tych lekturach musiałam długo układać sobie w jedną całość...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej