Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Lizz
Anita
Jędrek
didi1993air
Colare

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Lizz
Anita
Jędrek
didi1993air
Colare

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

"W górach jest wszystko, co kocham", dlatego kiedy tylko mogę, pakuję plecak i jadę w góry, choć na jeden dzień czy weekend. Góry uczą mnie wiele o życiu, największe lekcje dają Tatry, bo tam wciąż czuć dzikość gór, czlowiek musi liczyć się z niebezpieczeństwami, przypomina sobie że nie jest panem świata a jedynie jego drobną cząstką. W Tatrach zginęło wielu ludzi w tym nawet doswiadczonych taternikow czy alpinistow, ich nazwiska upamiętniają liczne tabliczki. Ja największe chwile grozy przeżyłam zimą, gdy wyszłam na wydawałoby się prosty szlak, ale nagle pogoda zmienila się gwałtownie i pojawiła się taka śnieżyca, że nic nie było widać na odległość 1 metra. Gdyby nie pojawila się wtedy obok pomocna dłoń, to nie wiem, jakby się to skończyło i czy pisałabym teraz te słowa.     

"W górach jest wszystko, co kocham", dlatego kiedy tylko mogę, pakuję plecak i jadę w góry, choć na jeden dzień czy weekend. Góry uczą mnie wiele o życiu, największe lekcje dają Tatry, bo tam wciąż czuć dzikość gór, czlowiek musi liczyć się z niebezpieczeństwami, przypomina sobie że nie jest panem świata a jedynie jego drobną cząstką. W Tatrach zginęło wielu ludzi w tym...

Oj... Dawno nie widziałam gór. Ostatnim razem, gdy podziwiałam te grożącę, a równocześnie witające cię wierzchołki, byłam dzieckiem. Dlatego opowiem, jak to było z perspektywy dziecka.
Wraz z rodzicami wspinaliśmy się ku szczytowi. Szlak znajdował się koło przestrzeni cienia – drzew pnących się w górę i w górę, niczym gałęzie róż dzikich. Po naszej lewej przestronna polana pnąca się w górę i w górę, niczym dywan letnich traw. Ptaki śpiewały, a trawa błyszczała w słońcu. Kolana płonęły bólem, a ja ciągle wołałam o odpoczynek. Ale w końcu dotarliśmy na sam szczyt. Trochę tam było atrakcji. Ja wybrałam przejażdżkę na szarym kucyku. Na gorze jechałam na kucyku! Radość przepajała moją jeszcze drobną twarzyczkę. Czułam się olbrzymem. Wysokim mieszkańcem gór. Czułam, że jestem najwyższym człowiekiem na całej ziemi.
Taką o to miałam wycieczkę. Teraz piszę jako osoba dorosła – może i byłam najwyższa, ale myśli to ja miałam krótkie…Phh. Teraz już znam prawdę. Aby być najwyższą osobą na świecie, trzeba tylko wspiąć się na szczyt Mount Everest ! I na niej wsiąść na konia.

Oj... Dawno nie widziałam gór. Ostatnim razem, gdy podziwiałam te grożącę, a równocześnie witające cię wierzchołki, byłam dzieckiem. Dlatego opowiem, jak to było z perspektywy dziecka.
Wraz z rodzicami wspinaliśmy się ku szczytowi. Szlak znajdował się koło przestrzeni cienia – drzew pnących się w górę i w górę, niczym gałęzie róż dzikich. Po naszej lewej przestronna polana...

Razem ze znajomymi z duszpasterstwa regularnie wyjeżdżamy na
wyprawy w góry. Najbardziej zapamiętałam wydarzenie z jednej z naszych
pierwszych wypraw w Bieszczady. Byliśmy głodni, zmęczeni( jak to bywa po 15 km
trasy) i nie mogliśmy się doczekać powrotu do schroniska. W pewnym momencie zobaczyliśmy na drzewie napis:  500m piękne widoki. Część osób nie miała sił, żeby iść do "pięknych widoków", ale niektórzy z wielką ochotą zdecydowali się na dodatkowy kilometr( w końcu przy 20km to niewielka różnica!). Wspinaliśmy się pod górkę dość długo. Szliśmy po bagnach i co chwila skakała żaba albo pojawiał się zaskroniec. Widać było wszystko, tylko nie piękne widoki. W pewnym momencie wiedzieliśmy już, że ktoś napisał kierunkowskaz dla żartów, ale nie mogliśmy zawrócić. Połowa grupy, która
została na dole i na nas czekała wyśmiałaby nas! Nie mogliśmy do tego dopuścić!
Po 40 minutach zadzwonili do nas i spytali się czy żyjemy i czy warto do nas
podejść, żeby zobaczyć piękne widoki. Odpowiedzieliśmy, że już wracamy i dużo
stracili. Kiedy się zobaczyliśmy po prawie 2 godzinach, powiedzieliśmy, że były
piękne widoki. Później przy kolacji znowu pytali się, co zobaczyliśmy. Ale my
tylko odpowiadaliśmy: Piękne widoki. Mimo, ze wszystko wydarzyło się kilka lat
temu, gdy zaczynaliśmy studia, grupa, która nie szukała pięknych widoków do tej
pory wierzy, że zobaczyliśmy ósmy cud świata.

Razem ze znajomymi z duszpasterstwa regularnie wyjeżdżamy na
wyprawy w góry. Najbardziej zapamiętałam wydarzenie z jednej z naszych
pierwszych wypraw w Bieszczady. Byliśmy głodni, zmęczeni( jak to bywa po 15 km
trasy) i nie mogliśmy się doczekać powrotu do schroniska. W pewnym momencie zobaczyliśmy na drzewie napis:  500m piękne widoki. Część osób nie miała sił, żeby iść do...

Góry mam troszkę daleko i nie zawsze mogę tam być tak często jakby się chciało. W większości wspomnienie tej ciszy przepełnionej widokami zapierającymi dech w piersi. Nie lubię tłoku, stania jednego na drugim, zadeptywania i zaśmiecania. Wolę spokojne trasy, bez zbędnego pośpiechu i zawsze więcej znoszę niż wnoszę... śmieci. Jeszcze nie miałam okazji zabrać dzieci w góry, to dopiero przede mną więc i przygody mrożące krew w żyłach  jak tylko moja rozbrykana kozica poczuje grunt pod nogami.
Lecz pamiętam wycieczkę szkolną w góry, dwutygodniową i pierwszy obiad. Ten pechowy kawałek pora, który stanął mi w gardle. Chorowałam całą wycieczkę ale nie dałam się i osłabiona, czasem jak przez mgłę, pokonywałam z resztą szlaki.  Po latach pozostał tylko zarys wycieczki i ten por...

Góry mam troszkę daleko i nie zawsze mogę tam być tak często jakby się chciało. W większości wspomnienie tej ciszy przepełnionej widokami zapierającymi dech w piersi. Nie lubię tłoku, stania jednego na drugim, zadeptywania i zaśmiecania. Wolę spokojne trasy, bez zbędnego pośpiechu i zawsze więcej znoszę niż wnoszę... śmieci. Jeszcze nie miałam okazji zabrać dzieci w góry,...

Do tej pory nie miałam na szczęście żadnych większych wpadek, bo jestem żoną niepoprawnego górskiego maniaka, więc zawsze wszystko jest zaplanowane na tip top, ale pamiętam jedyną akcję, kiedy puściły mi nerwy i nakrzyczałam na drugiego człowieka!;) Wybraliśmy się z koleżanką i "znajomym" męża na tzw. Orlą Perć Tatr Zachodnich. Z koleżanką byliśmy na szlaku już nie raz, a umiejętności znajomego znaliśmy z licznych opowieści, których również nie szczędził nam przez caluteńką drogę, to jest jakieś 3 godziny... Po dotarciu na parking, kolega radośnie wypalił: "To co, teraz godzinka spania?" Koleś, mogłeś spać przez 3 godziny, a my nie po to zarywamy noc, żeby potem ją odsypiać w aucie... Już wtedy powinna mi się zapalić lampka w głowie, no ale przecież idziemy w góry z człowiekiem, który zjadł zęby na wyprawach. Okazało się, że pan Śpiąca Królewna na każdym postoju uderzał w szybką drzemkę i podczas gdy my już zbieraliśmy się dalej, on dopiero się budził i zabierał się za kanapki… W efekcie straciliśmy na czekaniu w upale na panicza kilka godzin, bo nawet jak się już wyspał, to zagajał po drodze innych turystów, którzy jeszcze nie znali jego historii. Kiedy po n-tym czekaniu na niego w końcu nas “dogonił” i jeszcze rzucił hasłem w stylu, “oj chyba czekaliście tylko momencik”… puściły mi wszelkie hamulce i zaczęłam po nim histerycznie krzyczeć tak, że pewnie w promieniu 10 kilometrów ptaki przestały znosić jaja. W górach poznałam swoje drugie, nieznane mi dotąd oblicze;)

Do tej pory nie miałam na szczęście żadnych większych wpadek, bo jestem żoną niepoprawnego górskiego maniaka, więc zawsze wszystko jest zaplanowane na tip top, ale pamiętam jedyną akcję, kiedy puściły mi nerwy i nakrzyczałam na drugiego człowieka!;) Wybraliśmy się z koleżanką i "znajomym" męża na tzw. Orlą Perć Tatr Zachodnich. Z koleżanką byliśmy na szlaku już nie raz, a...

Góry kocham odkąd pierwszy raz w nich byłam czyli od mniej więcej 7 roku życia. 
Przygód w Tatrach miałam wiele: od śliskich lub oblodzonych szlaków, przez które kilka razy prawie skręciłam kostkę po spotkania z różnymi zwierzętami oraz wracanie do schroniska w ciemności.
Jednakże najbardziej przerażającą historia jaka udało mi się przeżyć była burza w górach.
Lato 2010 - Wycieczka klasowa do Zakopanego
Moja gimnazjalna klasa wraz z nauczycielką z uciechą przyjęła wiadomość o wycieczce do Jaskini Mroźnej.
Jaskinia mnie zachwyciła, ale i przeraziła, bo niektóre miejsca były na tyle wąskie, że moja klaustrofobia się odezwała.
Po wyjściu z jaskini  wszyscy byliśmy ogromnie zadowoleni... do czasu. Siedząc na ławeczkach w Dolinie Kościeliskiej zauważyliśmy, ze niebo zaczyna się ściemniać.  Niewiele myśląc ruszyliśmy w drogę powrotną jednak nie zdążyliśmy przed nadchodzącą burzą. Zaczął padać rzęsisty deszcz, nie wszyscy byli na niego przygotowani i zdarzyło się, że szliśmy nawet we trójkę pod jedną peleryną. Dodatkowo zaczęły latać nad nami błyskawice. Grzmoty rozlegały się z każdej strony odbijając się echem od pobliskich wzniesień. Przerażający odgłos. Gdy dotarliśmy do autokaru odetchnęliśmy z ulgą, że już nie jesteśmy przemoczeni na świeżym powietrzu w rozszalałej burzy.
Teraz to wspomnienie nie jest teraz przerażające, wręcz przeciwnie. Nauczyło mnie to odpowiedniego przygotowania do wyprawy w góry i sprawdzania prognoz pogody przed wyjściem w góry.

Góry kocham odkąd pierwszy raz w nich byłam czyli od mniej więcej 7 roku życia. 
Przygód w Tatrach miałam wiele: od śliskich lub oblodzonych szlaków, przez które kilka razy prawie skręciłam kostkę po spotkania z różnymi zwierzętami oraz wracanie do schroniska w ciemności.
Jednakże najbardziej przerażającą historia jaka udało mi się przeżyć była burza w górach.
Lato 2010 -...

Ta książka jest zdecydowanie dla mnie. A o historia ostatniego naszego wyjazdu, która tłumaczy dlaczego.Od wielu lat niemal co roku wybieram się na rodzinny wyjazd w Tatry. Skład ekipy z biegiem czasu uległ powiększeniu.  Ostatnio kompania liczy pięć osób: Ja, mąż M., dwóch rozrabiaków Franek i Jasiek oraz babcia Jaga, która kocha góry i twierdzi, że choćby w bagażniku, ale dołącza, co nam, rodzicom, pozwala złapać chwilę oddechu od chłopaków. Szczytem marzeń starszego, 3-letniego synka było spotkać stado owieczek. Pierwszego dnia podróży poszukiwaliśmy wełnianych istot spacerując drogą pod Reglami oraz dolinką Strążyską. 3-latek dzielnie kopytkował na własnych nóżkach. Spotkał swoje upragnione „beee!” i zaczęło się, setki pytań: „Co im tak dzwoni pod szyją? Po co? A jak się nazywa ten piesek? Czemu niektóre owieczki nie mają ubranek? Gdzie one śpią? A czemu…?” Drugiego dnia wędrowaliśmy na Gubałówkę, gdzie chłopaki byli w swoim żywiole, a ja sama czułam się ja ta wełniana istota, ponieważ osobiście, bez przymusu, wmanewrowałam się z dwojgiem dzieci na ten bazarek „Daj to, kup to, maaaaamooo proszę!” długo dźwięczało mi w uszach. A ponadto tysiące pytań: „Mamo a czemu ten Pan ma taką czapkę z piórkiem? A jak się nazywa ta góra przed nami? A co to za dziwnie
pachnące serki? A dlaczego….?” Następnego dnia wjechaliśmy kolejką na Kasprowy
Wierch „Maaaamo a czy są tu prawdziwe niedźwiedzie? Jakie tu zwierzaki mieszkają? Co to za dziwne kolorowe znaki i napisy? A co to jest schronisko? A są tam lody?” . W pewnym momencie nad górami spostrzegł helikopter „Oooo mama! Helikopter! Czy to Psi Patrol? A po co on tu leci? Do kogo…?” Kolejny dzień to odwiedziny u naszych sąsiadów, spacer nad jezioro Popradzkim oraz na koniec odpoczynek w pięknej dolinie pod Hawraniem odkrytej przy trasie. „Maaamo a co to za fioletowe kwiatuszki? A czy z tego strumyka można się napić wody? A czemu ta Pani mówi tak, że ja nic nie rozumiem?” Zarówno ja, jak i mąż oraz babcia Jaga staramy się zaspokajać dziecięcą ciekawość, jednak powoli zaczyna brakować
wiedzy i kreatywności… W związku z planowanym w te wakacje wyjazdem książka o
Zosi i Franku wydaje mi się niezbędna. Pozwoli przygotować się na miliony pytań, tym razem w podwójnej wersji, bo od niedawna Frankowi wtóruje w tej konkurencji brat, i jest w tym coraz lepszy. Ratunku!

Ta książka jest zdecydowanie dla mnie. A o historia ostatniego naszego wyjazdu, która tłumaczy dlaczego.Od wielu lat niemal co roku wybieram się na rodzinny wyjazd w Tatry. Skład ekipy z biegiem czasu uległ powiększeniu.  Ostatnio kompania liczy pięć osób: Ja, mąż M., dwóch rozrabiaków Franek i Jasiek oraz babcia Jaga, która kocha góry i twierdzi, że choćby w bagażniku, ale...

Nie ma to jak się zgubić idąc z grupą pełną ludzi. Do tej pory się zastanawiam jak w przeciągu chwili mogli mi zniknąć z oczu, ale teraz już wiem, że na niektórych terenach bardzo o to łatwo. Podziwiając naturę stopniowo zaczęłam przesuwać się na koniec grupy. Wina też na pewno była w moim  nieśpiesznym tempie i ogólnym rozkojarzeniu. Niezbyt interesowało mnie zdobywanie szczytów, ale nie przypuszczałam, że nagle znajdę się na szlaku sama. Pomijam już, że zgubiłam swoją grupę, ale jakie trzeba mieć szczęście, że w danym momencie nie było nigdzie innych turystów. Postanowiłam, że jednak się przemieszczę, bo w takiej licznej grupie nie mam pojęcia, kiedy się zorientują, że mnie nie ma. Zaczęłam iść i usłyszałam na dole głosy ludzi, z którymi wyszłam na tę wycieczkę. Najgorzej, że dojście do nich łagodnym szlakiem, którym oni zeszli zajęłoby mi tyle czasu, że znowu by się oddalili, a w danym momencie nie przyszło mi do głowy, by ich zawołać. Szybkim wyjściem z tej sytuacji było zejście stromym zboczem, a że jeszcze chciałam trochę pożyć to wymyśliłam, że zejdę na tym leśnym poszyciu (dobrze że nie były to skały) szorując tyłkiem po ziemi, by mieć dobrą przyczepność. Mój manewr się udał i jak gdyby nigdy nic po podniesieniu i otrzepaniu się z ziemi dołączyłam na koniec wycieczki. Może mało spektakularna przygoda, ale pokazała mi, że w górach prędzej mój styl zejścia można nazwać stylem pełzającego ślimaka niż zgrabnej kozicy górskiej.
 

Nie ma to jak się zgubić idąc z grupą pełną ludzi. Do tej pory się zastanawiam jak w przeciągu chwili mogli mi zniknąć z oczu, ale teraz już wiem, że na niektórych terenach bardzo o to łatwo. Podziwiając naturę stopniowo zaczęłam przesuwać się na koniec grupy. Wina też na pewno była w moim  nieśpiesznym tempie i ogólnym rozkojarzeniu. Niezbyt interesowało mnie zdobywanie...