Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Tully
MaRtYnA98
Zaczytana_i_Bestia
Raven
Monia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Tully
MaRtYnA98
Zaczytana_i_Bestia
Raven
Monia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Dzięki książkom narodziła się moja przyjaźń z panią od polskiego. W liceum zapisałam się do "dyskusyjnego klubu książki", który prowadziła moja polonistka. Na jednym ze spotkań pani wspomniała, że czai się na jedną z książek w bibliotece miejskiej, ale co rusz ktoś ją wypożycza. I tak się złożyło, że to ja akurat miałam tą książkę, więc bez większego zastanowienia zaproponowałam, że ją mojej pani pożyczę i tak też zrobiłam. W danym czasie zbliżał się koniec roku szkolnego, a mi się udało złapac pracę przy zbieraniu truskawek za granicą. Wyjazd był tydzień przed oficjalnym końcem roku, więc mając już wszystkie oceny wystawione, wyjechałam. Zapomniałam jednak wspomnieć o tym polonistce, która nadal była w posiadaniu książki. Wakacje leciały szybko, tygodnie mijały, a przypominały mi o tym maile z biblioteki miejskiej dotyczące narastającej kary za nieoddaną książkę. Niestety nie miałam możliwości kontaktu z nauczycielką, ponieważ nie miałam ani jej maila ani numeru telefonu. Pozostało mi tylko czekać na wrzesień, aby się przypomnieć lub mieć nadzieję, że pani samej się przypomni. Nie przypomniało. Moment, w którym pani się zorientowała we wrześniu, że przetrzymała książkę przez 3 miesiące, bezcenny! Oczywiście przeprosiła, a potem osobiście oddała książkę do biblioteki i anulowała moją karę. Śmiesznie to wszystko się potoczyło. Obecnie od liceum minęło 8 lat, a my nadal mamy dobry kontakt i zdarza nam się wyjść na kawę i porozmawiać o ciekawych lekturach i nie tylko! :)

Dzięki książkom narodziła się moja przyjaźń z panią od polskiego. W liceum zapisałam się do "dyskusyjnego klubu książki", który prowadziła moja polonistka. Na jednym ze spotkań pani wspomniała, że czai się na jedną z książek w bibliotece miejskiej, ale co rusz ktoś ją wypożycza. I tak się złożyło, że to ja akurat miałam tą książkę, więc bez większego zastanowienia...

Po ponad 10 latach pracy w korporacji zdecydowałam się zmienić wszystko i zostać... bibliotekarzem. Cudownie było pracować z ludźmi, którzy tak jak ja kochają książki - mimo niskiej płacy, pasja w nich wciąż płonie. Dzieliłam z nimi zażarte dyskusje, spotkania autorskie, kolejki po autografy, krótkie rozmowy z pisarzami. Zachwyty dzieci, wzruszenia seniorów. Takich przeżyć i tak poznanych ludzi nie wymieniłabym na żadną walutę świata.

Po ponad 10 latach pracy w korporacji zdecydowałam się zmienić wszystko i zostać... bibliotekarzem. Cudownie było pracować z ludźmi, którzy tak jak ja kochają książki - mimo niskiej płacy, pasja w nich wciąż płonie. Dzieliłam z nimi zażarte dyskusje, spotkania autorskie, kolejki po autografy, krótkie rozmowy z pisarzami. Zachwyty dzieci, wzruszenia seniorów. Takich przeżyć...

Czat, banalny czat w Internecie. Rozpoczęłam rozmowę, coś wpadło mi do głowy, z pozoru było to głupie. Ja: Romeo? Nieznajomy: Julia? Ja: Nie powiesz mi, że lubisz Szekspira! Nieznajomy: A jeśli powiem Ci, Nieznajoma, że może Szekspir to nie jest moja miłość, ale literatura już owszem? Czat kontynuowaliśmy do 3 w nocy, o książkach. Ktoś mógłby powiedzieć, że to dziwne, ale czułam się bardziej normalnie niż kiedykolwiek. I tak "Nieznajomy" stał się bardzo znajomy. Przyjaźń, która rozpoczęła tak klasyczna książka. Okazało się, że mamy odrobinę różne zdanie na temat kilku pozycji, natomiast należymy do tych samych grup książkowych na Facebooku, a dodatkowo - dzieli nas 20 minut jazdy autobusem. Czy może być lepiej? W końcu ktoś, kto mnie rozumie! Nie uważa za dziwną, bo siedzę z książką, wydaje na nie pieniądze, przeglądam księgarnie, a w pierwszej zakładce mam lubimyczytac.pl. Czuję się sobą przy nim, przy młodym mężczyźnie, którego poznałam jako chłopca. Nigdy nie miałam i mieć nie będę bliższego przyjaciela, który stał się moim partnerem. Nigdy nikomu z kręgu znajomych i przyjaciół tak nie ufałam i nie zaufam. Wiem, że nie mają dla niego znaczenia kolejne półki, które zawiesza na ścianie, bo trudno stwierdzić, kto ich bardziej potrzebuje. Nie ma nic lepszego we wszechświecie, od wspólnego siedzenia, każdy ze swoją książką, zimą - ciepły koc i herbata, latem – park i koc piknikowy. Szekspirze, dziękuję! Nieznajomy z czatu, mój przyjacielu i przyszły mężu, kocham Cię! 

Czat, banalny czat w Internecie. Rozpoczęłam rozmowę, coś wpadło mi do głowy, z pozoru było to głupie. Ja: Romeo? Nieznajomy: Julia? Ja: Nie powiesz mi, że lubisz Szekspira! Nieznajomy: A jeśli powiem Ci, Nieznajoma, że może Szekspir to nie jest moja miłość, ale literatura już owszem? Czat kontynuowaliśmy do 3 w nocy, o książkach. Ktoś mógłby powiedzieć, że to dziwne, ale...

Helikopter, w przypadku awarii, spadałby z ponad 3000 metrów. Powieść „Zaginiony Symbol” Dana Browna spadła z odległości mniejszej niż 1 metr na podłogę, ale i tak rozległo się mocne uderzenie. Rozniosło się niemałym echem – wszak miało to miejsce w hali sportowej. Stałam właśnie między krzesłami na widowni i mrużąc oczy z zainteresowaniem, obserwowałam grających w koszykówkę. Czytałam, że najwyższy koszykarz osiągał 224 cm.
„Z moim wzrostem – rozmyślałam sobie – pewnie dosięgałabym mu do pępka. Czemu nie jestem wysoka?!"
Pytanie to nagle chlasnęło mnie prosto w twarz. Westchnęłam smutna i książka wyślizgnęła mi się z rąk prosto pod stopy dziewczyny siedzącej nieopodal.
– Ojej, przepraszam. Sorry – wybąkałam.
– Nic nie szkodzi – miło uśmiechnęła się do mnie, a mój smutek został automatycznie zapomniany – Dan Brown, co? – podała mi książkę. – Uwielbiam go! Czytałam już jego trzy książki.
– O, tak? Ja też. A jakie? – zagadnęłam.
– Dosłownie tydzień temu skończyłam czytać…
Pierwsze lody zostały całkiem przełamane. Dziewczynie było na imię Sandra i wprost nie mogłam jej nie polubić od pierwszej rozmowy o książkach. Ona kochała Dana Browna! Jak ja! Rozprawiałyśmy o książkach ponad godzinę i nadal czułyśmy pod skórą niedosyt.
Właśnie. Muszę do niej koniecznie napisać. Ciekawe, co ostatnio ciekawego wpadło w jej ręce. Pisała, że była w bibliotece w środę. Musiała coś wypożyczyć. Chyba nie Dana Browna?

Helikopter, w przypadku awarii, spadałby z ponad 3000 metrów. Powieść „Zaginiony Symbol” Dana Browna spadła z odległości mniejszej niż 1 metr na podłogę, ale i tak rozległo się mocne uderzenie. Rozniosło się niemałym echem – wszak miało to miejsce w hali sportowej. Stałam właśnie między krzesłami na widowni i mrużąc oczy z zainteresowaniem, obserwowałam grających w...

Wierzę, że dzięki książkom można poznać kogoś wyjątkowego.
Jako chyba typowy mol książkowy jestem introwertykiem i odludkiem. Kiedy pracowałem w dużej firmie, najbardziej nie cierpiałem przerwy śniadaniowej, na którą szedł cały dział o tej samej porze. Zawsze wtedy zaszywałem się gdzieś z boku i zatapiałem się w lekturze. Dzięki temu nie musiałem z nikim rozmawiać i nadrabiałem czytanie książek. To mi odpowiadało. Do czasu. Do firmy przyjęto kilka nowych osób w tym dziewczynę, która już pierwszego dnia zagadała do mnie co czytam i przysiadła obok. Na początku trochę mnie to drażniło, ale okazało się, że to też taki mól książkowy i też zawsze nosi przy sobie coś do poczytania. Odtąd często przysiadała z własną książką, a między nami powstała naprawdę fajna przyjaźń, którą przenieśliśmy na grunt prywatny i często spotykamy się po pracy czy chodzimy na wspólne książkowe zakupy. :)

Wierzę, że dzięki książkom można poznać kogoś wyjątkowego.
Jako chyba typowy mol książkowy jestem introwertykiem i odludkiem. Kiedy pracowałem w dużej firmie, najbardziej nie cierpiałem przerwy śniadaniowej, na którą szedł cały dział o tej samej porze. Zawsze wtedy zaszywałem się gdzieś z boku i zatapiałem się w lekturze. Dzięki temu nie musiałem z nikim rozmawiać i...

Dzięki książkom miałam zaszczyt poznać moją najukochańszą przyjaciółkę, Klaudię.Zakochałam się w bibliotekach od pierwszej wizyty. Uwielbiałam przebywać wśród książek, chować się pomiędzy regałami i czytać. Kochałam i kocham te uczucie, gdy na wyciągnięcie ręki mam tyle światów do odkrycia, tyle przygód do przeżycia... Jako mała dziewczynka chodząca do podstawówki byłam samotniczką. Wolałam towarzystwo książek nad towarzystwo innych dzieci. Tego popołudnia, czekając na autobus powrotny do domu, siedziałam i czytałam książkę schowana wśród regałów. I wtedy pojawiła się ona, w poszukiwaniu ustronnego miejsca, gdzie w ciszy mogłaby się oddać lekturze. Widziałam ją wcześniej, jeździłyśmy tym samym autobusem szkolnym, ale chodziłyśmy do różnych, choć równoleglych klas. Nasza rozmowa zaczęła się bardzo nieśmiało, z lekkim skrępowaniem i niepewnością. Jednak wraz z czasem zrozumiałyśmy, że łączą nas wspólne pasje, bujna wyobraźnia i wielka miłość do czytania. Byłyśmy wiele lat nierozłączne, kiedy tylko mogłyśmy  popołudnia spędzałyśmy w bibliotece, szukając nowych powieści i dzieląc się tymi, które czytałyśmy. Dopiero liceum nas rozdzieliło, ona została na rodzinnym terenie, ja wyjechałam do miasta. Kontakt pozostał, nadal jest dla mnie bardzo ważna, i  chociaż prowadzimy diametralnie różne życia, nadal łączy nas ta sama pasja do książek.

Dzięki książkom miałam zaszczyt poznać moją najukochańszą przyjaciółkę, Klaudię.Zakochałam się w bibliotekach od pierwszej wizyty. Uwielbiałam przebywać wśród książek, chować się pomiędzy regałami i czytać. Kochałam i kocham te uczucie, gdy na wyciągnięcie ręki mam tyle światów do odkrycia, tyle przygód do przeżycia... Jako mała dziewczynka chodząca do podstawówki byłam...

Z powodu mojej aspołecznej, nieco autystycznej natury trudno mi jest wdawać się w jakiekolwiek relacje z innymi ludźmi, przebywanie z nimi jest dla mnie czymś nieprzyjemnym i męczącym. Książki za to są dla mnie odskocznią od rzeczywistości i o wiele bardziej wolę czytać sama w ciszy, niż spędzać czas wśród ludzi. A choć czasem, zwłaszcza, gdy jakaś książka mnie bardzo mocno zafrapuje, odczuwam pewną potrzebę przedyskutowania jej w celu porównania wrażeń, nie staram się nawiązać z tego powodu jakiegokolwiek kontaktu z kimś: ani nie mam w swoim otoczeniu osób czytających książki, ani nie udzielam się na żadnych forach.
Książki z całą pewnością nie są dla mnie sposobem na nawiązywanie znajomości, ale raczej na przyniesienie sobie ulgi od wszystkiego i wszystkich wokół.

Z powodu mojej aspołecznej, nieco autystycznej natury trudno mi jest wdawać się w jakiekolwiek relacje z innymi ludźmi, przebywanie z nimi jest dla mnie czymś nieprzyjemnym i męczącym. Książki za to są dla mnie odskocznią od rzeczywistości i o wiele bardziej wolę czytać sama w ciszy, niż spędzać czas wśród ludzi. A choć czasem, zwłaszcza, gdy jakaś książka mnie bardzo mocno...

Z tą znajomością to było tak, że on na półce miał całą sagę Sapkowskiego. I był zaskoczony, że ja to czytałam. Ja się dziwiłam, że ma też wszystkie części "Gry o tron". Tym większe było zdziwienie, że ani jednej przeczytał, ale uważał, że dobrze wyglądają na regale. Pierwsza więc przeczytałam "Starcie królów". 
Bardzo intuicyjnie i trafnie wybrał dla mnie w małej, kameralnej księgarni prezent gwiazdkowy. Książkowy, oczywiście. Tak się umówiliśmy - odtąd w ramach prezentu będziemy sobie dawać książki. Zbioru kryminalnych opowiadań, które mu wtedy podarowałam, jeszcze nie tknął. Stwierdził, że w Boże Narodzenia przeczyta. 
Udało mi się namówić go na kilka kryminałów (sprawdziła się Charlotte Link i Agatha Christie), a on mnie zachęcił do Lovecrafta. Razem czytaliśmy "Metro". 
Prycha, gdy czytam romanse. Choć chce by czytać mu na głos pikantne fragmenty z "After" lub Greya.
Wzdycham, gdy otwiera podręcznik naprawy Opla Vectry C.
Czytam mu nasz tygodniowy jadłospis: kręci nosem, bo to z "Jadłonomii", bez mięsa, ale próbuje, czasem nawet zasmakuje.
Czytamy "Pucia", bo na stanie dziecko. Maluch lubi, tata ubarwia historyjki (chyba uważa, że autorzy za mało kreatywni), mama czyta z emfazą i teatralni. Potem razem czytamy parentingową literaturę poszukując złotego środka w wychowaniu dziecka. 
Zatem książki są codziennie z nami, od dawna, w nadmiarze, powiedziałby minimalista.
O kim mowa? 
O mężu mym, rzecz jasna. 

 

Z tą znajomością to było tak, że on na półce miał całą sagę Sapkowskiego. I był zaskoczony, że ja to czytałam. Ja się dziwiłam, że ma też wszystkie części "Gry o tron". Tym większe było zdziwienie, że ani jednej przeczytał, ale uważał, że dobrze wyglądają na regale. Pierwsza więc przeczytałam "Starcie królów". 
Bardzo intuicyjnie i trafnie wybrał dla mnie w małej,...