Można by sparafrazować słowa piosenki:

„Gdzie ten
świat utracony,

Gdzie ten
świat, świat szalony,

Dziwny świat
wspaniałych dziewięćdziesiątych lat,

Zapamiętania
wart?”

Świat, w którym nikt jeszcze nie
mówił o fonoholizmie, a ludzie bardziej niż spotkanie na czacie cenili sobie
rozmowy twarzą w twarz…Sięgając do moich wspomnień z tego okresu, na plan pierwszy
wysuwają się dwa kadry. Na pierwszej klatce mej pamięci widzę własną rodzinkę
przed telewizorem, na ekranie którego widnieje Jane Seymour i Joe Lando. Tak,
macie rację-oglądamy kultowy serial „Doktor Ouinn- dla mnie symbol lat 90’. Co
niedzielę zasiadaliśmy przy kawie i śledziliśmy losy młodej lekarki, która
otwarła własną praktykę w jednym z miasteczek na Dzikim Zachodzie. Tato
uwielbia westerny, mama filmy obyczajowe i familijne, a ja seriale o lekarzach.
„Doktor Ouinn” łączy w sobie te wszystkie cechy, więc każdy był zadowolony.
Ponieważ zaliczyliśmy wszystkie sezony serialu, zdecydowanie zostawił ślad w pamięci.
Drugim symbolem lat 90’ jest dla mnie muzyka disco polo, a konkretnie dwa
utwory zespołu Bayer Full. A wszystko za sprawą mojego sąsiada. Miał on w
ogródku magnetofon kasetowy, z którego non stop od niedzieli do soboty, od rana
do wieczora płynęły na zmianę „Majteczki w kropeczki” z „Bo wszyscy Polacy, to
jedna rodzina”. Czy się otwarło okno, czy wyszło na podwórko zamiast śpiewu
ptaków słyszeliśmy te utwory. Tak, disco polo zdecydowanie święciło swoje
triumfy w tym okresie i to za sprawą mojego sąsiada…    

    Można by sparafrazować słowa piosenki:

„Gdzie ten
świat utracony,

Gdzie ten
świat, świat szalony,

Dziwny świat
wspaniałych dziewięćdziesiątych lat,

Zapamiętania
wart?”

Świat, w którym nikt jeszcze nie
mówił o fonoholizmie, a ludzie bardziej niż spotkanie na czacie cenili sobie
rozmowy twarzą w twarz…Sięgając do moich wspomnień z tego okresu, na plan pierwszy
...

  Biję się w pierś, ale nie będę koloryzować… Lata 90. kojarzą
mi się ze wstydem. Choć to mój czas dorastania i wspominam go nostalgicznie, to
nie mam ochoty chwalić się tym, że namiętnie czytywałam bravo, codziennie
urozmaicałam dietę dziwnymi oranżadkami, a w mojej szafie królowały ortalionowe
wdzianka i plastikowe, kiczowate torebki. Było minęło, dobrze, że to już za nami.
Całe szczęście, że mieliśmy chociaż czego słuchać; Republika, Nirvana, Maanam i
jakoś dało się przeżyć.  

  Biję się w pierś, ale nie będę koloryzować… Lata 90. kojarzą
mi się ze wstydem. Choć to mój czas dorastania i wspominam go nostalgicznie, to
nie mam ochoty chwalić się tym, że namiętnie czytywałam bravo, codziennie
urozmaicałam dietę dziwnymi oranżadkami, a w mojej szafie królowały ortalionowe
wdzianka i plastikowe, kiczowate torebki. Było minęło, dobrze, że to już za...

Kasety!!! I to zarówno VHS (czyli video) jak i magnetofonowe. Oczywiście wszystkie pirackie. Co sobotę chodziło się na targ, gdzie przed wejściem stali panowie z pudłami  pełnymi kaset z zachodnimi filmami. Czego tam nie było... Stallone, Schwarzenegger, Willis, Chuck Norris, ale również komedie, bajki, a nawet filmy dla dorosłych. Działało to trochę jak teraz bookcrossing - zostawiało się swoje kasety a brało nowe z pudła. Różnica polegała na tym, że za wymianę trzeba było zapłacić. Jakość tych nagrań była tragiczna, ale co sobotę mnóstwo ludzi biegło powymieniać swoje zbiory. Potem pojawiły się wypożyczalnie kaset VHS i tam też panowała specyficzna atmosfera, zwłaszcza kiedy polowało się na nowości.
Kasety magnetofonowe to osobna bajka. Pamiętam szerokie stoły biwakowe zawalone setkami małych pudełeczek z nazwami zespołów z całego świata. Oczywiście wszystkie były kopiowane nielegalnie. Klasa tych produktów była bardzo kiepska więc każdy miłośnik muzyki wyposażony był, oprócz magnetofonu, również w ołówek służący do zwijania wciągniętej taśmy. Piękne czasy, ale już chyba nie wrócą, zwłaszcza w dobie internetu. Szkoda trochę tylko tego klimatu, bo przy okazji zakupu lub wymiany wywiązywały się bardzo ciekawe rozmowy o filmie, muzyce ale czasem też o życiu.

Kasety!!! I to zarówno VHS (czyli video) jak i magnetofonowe. Oczywiście wszystkie pirackie. Co sobotę chodziło się na targ, gdzie przed wejściem stali panowie z pudłami  pełnymi kaset z zachodnimi filmami. Czego tam nie było... Stallone, Schwarzenegger, Willis, Chuck Norris, ale również komedie, bajki, a nawet filmy dla dorosłych. Działało to trochę jak teraz bookcrossing...

Urodziłem się w 1987 roku, jestem więc dzieckiem lat 90. Nie znałem ani internetu, ani smartfonów. Na szczęście! Cofając się pamięcią o 25 lat wstecz, widzę małego chłopca, który czas wolny spędzał na świeżym powietrzu, słuchał kaset zespołu Boys i o 10.00 w niedzielę siadał przed TV, aby oglądać Disco Relax. Zamykam oczy i widzę moją suczkę Sunię, pierwszego psa jakiego miałem, widzę moich czworo dziadków, których nie ma już na świecie, a także podróże Polonezem z rodzicami do miasta na zakupy na bazarku. Z tym kojarzą mi się lata 90. 

Urodziłem się w 1987 roku, jestem więc dzieckiem lat 90. Nie znałem ani internetu, ani smartfonów. Na szczęście! Cofając się pamięcią o 25 lat wstecz, widzę małego chłopca, który czas wolny spędzał na świeżym powietrzu, słuchał kaset zespołu Boys i o 10.00 w niedzielę siadał przed TV, aby oglądać Disco Relax. Zamykam oczy i widzę moją suczkę Sunię, pierwszego psa jakiego...

Klucz na szyi. Mam 31 lat także jestem dzieckiem lat dziewięćdziesiątych. Wszystkie dzieciaki biegały ze sznurkiem na szyi z zawieszonym kluczem. Ah te zabawy na trzepaku i gry w gume... Podziwiam wszystkich rodziców tamtych czasów, teraz taki klucz byłby jakąś abstrakcją.

Klucz na szyi. Mam 31 lat także jestem dzieckiem lat dziewięćdziesiątych. Wszystkie dzieciaki biegały ze sznurkiem na szyi z zawieszonym kluczem. Ah te zabawy na trzepaku i gry w gume... Podziwiam wszystkich rodziców tamtych czasów, teraz taki klucz byłby jakąś abstrakcją.

Szerokie jeansy i długie ,białe skarpetki to była nieodłączna część ubioru mojego młodego brata. Codziennie otwierając drzwi krążyłam głową po całym pokoju -łącznie z drzwiami, podziwiając chaos plakatów ulubionych zespołów i drużyn piłkarskich. Zaglądając do największej szuflady w biurku widać było stos magazynów "Bravo sport". Wieczory ze znajomymi spędzał grając na konsoli Pegasus, zmieniając to co grę dyskietki. 

Szerokie jeansy i długie ,białe skarpetki to była nieodłączna część ubioru mojego młodego brata. Codziennie otwierając drzwi krążyłam głową po całym pokoju -łącznie z drzwiami, podziwiając chaos plakatów ulubionych zespołów i drużyn piłkarskich. Zaglądając do największej szuflady w biurku widać było stos magazynów "Bravo sport". Wieczory ze znajomymi spędzał grając na...

Tamagotchi czyli zwierzątko ukryte w małym kolorowym pudełeczku. Dla mnie to symbol lat 90 bo wtedy byłam parolatką, a dla dziecka taki elektroniczny gadżet to było coś. Pamiętam, że dostałam je na gwiazdkę razem ze straszą kuzynką i ona mnie uczyła w nią grać. A później już sama dbałam o mojego podopiecznego, budząc się czasem w nocy i sprawdzając czy nie jest głodny. Myślę, że taki minimalny wkład miała ta gra w nauce jak zatroszczyć, zaopiekować się kimś. Bardzo miłe wspomnienia, a moje Tamagotchi nadal leży na dnie szuflady :)

Tamagotchi czyli zwierzątko ukryte w małym kolorowym pudełeczku. Dla mnie to symbol lat 90 bo wtedy byłam parolatką, a dla dziecka taki elektroniczny gadżet to było coś. Pamiętam, że dostałam je na gwiazdkę razem ze straszą kuzynką i ona mnie uczyła w nią grać. A później już sama dbałam o mojego podopiecznego, budząc się czasem w nocy i sprawdzając czy nie jest głodny....

Przywołajmy te zakurzone wspomnienia z lat 90-tych. Tyle fantastycznych rzeczy i ludzi, tyle wydarzeń… Naprawdę trudno tutaj wybrać coś wyjątkowego i niepowtarzalnego. Chodziłam wtedy do szkoły i byłam nieletnim podlotkiem, więc rzeczy zakazane były poza moim zasięgiem. Ale te inne? No to jedziemy: Pan Samochodzik jako książka pełna przygód. New Kids On The Block, jeśli chodzi o muzykę i pierwszy boysband, który wywołał szaleństwo na świecie. Beverly Hills 902010, ulubiony serial milionów nastolatków. Meg Ryan i Tom Hanks w romantycznych filmach, których już teraz nie ma. Natapirowane włosy, kolorowe legginsy i luźne bluzki o kroju trapezu. Bravo pełne plotek jako współczesny Pudelek, komu brakowało wtedy internetu?! Bujanie na trzepaku i skakanie przez gumę, zabawa na podwórku aż do zmierzchu. Reklama podpasek Always! Kasety VHS z Koszmarem z Ulicy Wiązów. No i Tamagotchi, elektroniczny gadżet z grami. Pamiętnik z wpisami koleżanek z klasy, pełen wierszy i kwiatków.

A najlepsze w latach 90-tych było to, że nikt nie siedział z nosem w smartfonie i dzieci potrafiły się bawić praktycznie bez niczego. Wystarczyła wyobraźnia i kreatywność. Byliśmy wtedy naprawdę fajną ferajną, pełną szalonych pomysłów. Niewiele tej naturalnej radości mają dzisiejsi ludzie. Wiwat lata 90-te! Cudowne lata…

P.S. A żeby było trochę obciachu na koniec, to prawie wszyscy siedzieli wtedy z okiem przyklejonym do telewizora oglądając Modę na sukces i słuchając Kelly Family ;)

Przywołajmy te zakurzone wspomnienia z lat 90-tych. Tyle fantastycznych rzeczy i ludzi, tyle wydarzeń… Naprawdę trudno tutaj wybrać coś wyjątkowego i niepowtarzalnego. Chodziłam wtedy do szkoły i byłam nieletnim podlotkiem, więc rzeczy zakazane były poza moim zasięgiem. Ale te inne? No to jedziemy: Pan Samochodzik jako książka pełna przygód. New Kids On The Block, jeśli...

Lata dziewięćdziesiąte, o których mowa w zadaniu konkursowym, to  w moim przypadku czas uczęszczania do szkoły podstawowej. Wtedy nie było- mówiąc kolokwialnie- wypasionych smartfonów, bezprzewodowych słuchawek ani tym bardziej czytników. Wszelkie zadania domowe wykonywało się z pomocą informacji zamieszczonych w opasłych tomach encyklopedycznych, a pożądanych danych nie można było znaleźć poprzez wpisanie hasła w tak zwanego Wujka Google czy Ciocię Wikipedię. Istniał też czas zabawy, a ja z moimi koleżankami wymieniałam się specjalnymi zeszytami o nazwie ZŁOTE MYŚLI. Były to własnoręcznie zaprojektowane zeszyty z masą wyselekcjonowanych, bardzo prywatnych pytań. Całowałaś się już? Podoba Ci się ktoś z klasy? Jaki aktor ma najbardziej seksowną klatę? To tylko niektóre z owych pytań, ale to nie wszystko! Zeszyty te pięknie wyglądały, szczególnie koperty, do których wkładało się kartki z odpowiedziami. Często były to zapachowe koperty z cudownymi malunkami, więc efekt powalał. Ach, aż się łza w oku kręci i szkoda, że nie zachowałam żadnego z tych zeszytów. Później, czyli w gimnazjum, już każdy uważał, że to dziecinada, a jak wiadomo, w szkole nikt nie chce być gorszy i nadto odstawać od grupy.... A teraz? Dzisiejsza młodzież totalnie tego nie zrozumie... Obecnie królują gadżety elektroniczne, ale ja kocham wracać do rzeczy, które mają w sobie to "coś". 

Lata dziewięćdziesiąte, o których mowa w zadaniu konkursowym, to  w moim przypadku czas uczęszczania do szkoły podstawowej. Wtedy nie było- mówiąc kolokwialnie- wypasionych smartfonów, bezprzewodowych słuchawek ani tym bardziej czytników. Wszelkie zadania domowe wykonywało się z pomocą informacji zamieszczonych w opasłych tomach encyklopedycznych, a pożądanych danych nie...

Keanu Reeves za pierwszą część Matrixa z roku 1999. I ja dopiero dziś widzę, że to co un real może być real, choćby moje obecne korespondowanie z Keanu przez Internet...

Keanu Reeves za pierwszą część Matrixa z roku 1999. I ja dopiero dziś widzę, że to co un real może być real, choćby moje obecne korespondowanie z Keanu przez Internet...