Jak wygląda śmierć?
Na przestrzeni wieków przybierała różne formy i postacie. Czasem była szkieletem, czasem czarną zjawą, a czasem kostuchą z kosą czyhającą na zbłąkane dusze. Ludzie za wszelką cenę próbowali ją w jakiś sposób urzeczywistnić, porównać do czegoś co da się zobaczyć. Robili to z jednego prostego powodu, mianowicie strachem przed nieznanym. Nie wiemy co czeka nas po drugiej stronie naszej wędrówki, która ma koniec tutaj na ziemi. Może jest początkiem czegoś zupełnie nowego. Nie znamy jednak dnia, ani godziny...
Każdy z nas, prędzej czy później się z nią spotka, i nie ma tu znaczenia nasz status społeczny. Każdego traktuje jednakowo. Do każdego przyjdzie, więc zamiast rozmyślać nad tym jak będzie wyglądał nasz koniec, skupmy się na rzeczach nieco przyjemniejszych i wykorzystajmy swoje jedyne życie jak najlepiej, tak by było co wspominać 😉 , a może wierzycie w reinkarnację? 

Jak wygląda śmierć?
Na przestrzeni wieków przybierała różne formy i postacie. Czasem była szkieletem, czasem czarną zjawą, a czasem kostuchą z kosą czyhającą na zbłąkane dusze. Ludzie za wszelką cenę próbowali ją w jakiś sposób urzeczywistnić, porównać do czegoś co da się zobaczyć. Robili to z jednego prostego powodu, mianowicie strachem przed nieznanym. Nie wiemy co czeka...

 Śmierć.
 Przeraża i przepełnia obawami.Ale co jeśli niesłusznie?
Wiele się mówi o ,,mistycznych" ostatnich słowach
zmarłych. Wydają się one takie nieprzeniknione i interesujące. Zupełnie jakby
wiedzieli co ich czeka, jakby byli świadomi wszystkiego, ale nie opierali się
temu. Nikt nie wie co skrywa bariera życia i śmierci. Ale co jakby ludzie przed
śmiercią mogliby odkryć rąbek tajemnicy? Dowiadują się gdzie trafią jak w
najbardziej standardowym wyobrażeniu sądu ostatecznego. Są jednak zobowiązani
paktem by nie przekazać tego ludziom. Mogą jedynie naprowadzić i zwiększyć
ludzką ciekawość by w swoim czasie istoty ludzkie same dotarły do prawdy...  

 Śmierć.
 Przeraża i przepełnia obawami.Ale co jeśli niesłusznie?
Wiele się mówi o ,,mistycznych" ostatnich słowach
zmarłych. Wydają się one takie nieprzeniknione i interesujące. Zupełnie jakby
wiedzieli co ich czeka, jakby byli świadomi wszystkiego, ale nie opierali się
temu. Nikt nie wie co skrywa bariera życia i śmierci. Ale co jakby ludzie przed
śmiercią mogliby odkryć...

Czasami wpada mi do głowy myśl co będzie, gdy skończą się moje godziny, minuty i sekundy w tym życiu. Zastanawiam się jakie będą okoliczności mojej śmierci i jak będzie wyglądać sama Śmierć. Wyobrażam ją sobie jako kolorową, radosną postać, która zabiera nas nie po to, żeby nas skrzywdzić, a dać coś jeszcze lepszego. Życie wcale nie kończy się w momencie gdy nasze serce przestaje bić. Wtedy piękna Śmierć ubrana w długą, kolorową suknię z niezliczonymi ilościami koralików powieszonych na nadgarstkach przyjdzie i pomoże nam poznać nowość. Nowością będzie przejście w nowe ciało, tylko tyle, a może aż tyle. Śmierć jest wyrozumiała, pomocna, bardzo uprzejma i opiekuńcza. Śmierć jest kobietą, przypomina kochającą matkę, która dla swojego dziecka chce jak najlepiej. Śmierć wcale nie jest wrogiem wszystkich, choć ciężko to pojąć pogrążając się w żałobie. Tylko Śmierć wie który moment jest najlepszy na wielkie zmiany. Dlatego nie obawiajmy się i nie malujmy jej w najgorszych, najciemniejszych barwach.

Czasami wpada mi do głowy myśl co będzie, gdy skończą się moje godziny, minuty i sekundy w tym życiu. Zastanawiam się jakie będą okoliczności mojej śmierci i jak będzie wyglądać sama Śmierć. Wyobrażam ją sobie jako kolorową, radosną postać, która zabiera nas nie po to, żeby nas skrzywdzić, a dać coś jeszcze lepszego. Życie wcale nie kończy się w momencie gdy nasze serce...

"Na tym świecie pewne są tylko śmierć i podatki." Dlatego śmierć z wyglądu przypomina… urzędnika skarbówki! I tak jak ten zawód, tak i ona na przestrzeni wieków zmieniała swój wygląd. Na przykład w średniowieczu, wbrew przyjętemu powszechnie wówczas wizerunkowi śmierci-kościotrupa z Danse Macabre, przypominała raczej grubego, bogato odzianego poborcę podatkowego. Dzisiaj natomiast wygląda jak kobieta po czterdziestce, raczej szczupła, niska, z ciemnymi włosami i wzrokiem patrzącym zza okularów, próbującym cię zabić za sam fakt istnienia. Przychodzi elegancko ubrana, w szarym żakiecie i czarnej spódnicy, trzymając w ręku skórzany neseser. Witając się ze zmarłym, wymachuje mu przed oczami legitymacją służbową, a następnie otwiera neseser i z bezduszną skrupulatnością wyciąga z niego dokumenty zawierające wszystkie jego przewinienia i występki. Gdy skończy, ogłasza wynik kontroli i w zależności od niego, decyzją administracyjną zsyła zmarłego do nieba lub piekła. Nie przewidziano odwołania od takiej decyzji, więc jej wyrok jest ostateczny. Choć czasami jest niesprawiedliwa, tak łapówkami się brzydzi i na koniec zawsze każdego rozliczy.

"Na tym świecie pewne są tylko śmierć i podatki." Dlatego śmierć z wyglądu przypomina… urzędnika skarbówki! I tak jak ten zawód, tak i ona na przestrzeni wieków zmieniała swój wygląd. Na przykład w średniowieczu, wbrew przyjętemu powszechnie wówczas wizerunkowi śmierci-kościotrupa z Danse Macabre, przypominała raczej grubego, bogato odzianego poborcę podatkowego. Dzisiaj...

  Gdyby istniała Śmierć jako postać, pewien rodzaj nadprzyrodzonej istoty rodem z powieści fantasy, z pewnością nie byłaby ani mężczyzną ani kobietą. Byłaby to na wpół materialna, androgyniczna postać. Na pewno musiałaby posiadać zdolność - jakby to nazwać? – polilokacji. Wszak jest potrzebna w tym samym czasie w wielu miejscach na świecie. Nie miałaby notatnika z datami zejścia poszczególnych śmiertelników z ziemskiego padołu. Nie ma żadnego przeznaczenia, nie ma więc listy osób do wykoszenia danego dnia - Śmierć pojawia się wtedy, kiedy jest potrzebna. Gdy ktoś wpada pod samochód. Gdy ktoś podcina sobie żyły. Gdy ktoś otrzymuje śmiertelny postrzał. Gdy mięśnie czyjegoś serca kurczą się po raz ostatni, wtedy pojawia się Śmierć.
Do swoich obowiązków podchodzi na chłodno. Zwraca się do ludzi z ironicznym uśmiechem, pewnie byłaby uznana za zimnego psychopatę. Jest tylko wykonawcą okrutnych praw natury, przed którymi nie ma odwrotu. Gdy twój organizm odmówi posłuszeństwa - niezależnie czy jego funkcje ustaną nagle w wyniku brutalnego ataku, czy powoli zanikną po kilkudziesięciu latach ciężkiej pracy – wtedy przyjdzie Śmierć. Bakterie i grzyby zajmą się rozkładem twojego ciała, a Śmierć zabierze twoją duszę i jej cząsteczki rozłoży na pierwiastki, by mogły wrócić do obiegu i stworzyć nowe dusze dla tych, którzy dopiero się narodzą. Nie odprowadza nas przed oblicze sprawiedliwego sądu, po prostu nas rozkłada. I znikamy.

  Gdyby istniała Śmierć jako postać, pewien rodzaj nadprzyrodzonej istoty rodem z powieści fantasy, z pewnością nie byłaby ani mężczyzną ani kobietą. Byłaby to na wpół materialna, androgyniczna postać. Na pewno musiałaby posiadać zdolność - jakby to nazwać? – polilokacji. Wszak jest potrzebna w tym samym czasie w wielu miejscach na świecie. Nie miałaby notatnika z datami...

Przychodzi zawsze za wcześnie. Zawsze niespodziewanie, choć wszyscy wiemy, że umrzemy. Prowadzi nas zawsze samotnie, indywidalnie przed Boski Sąd. I nie dyskutuje z nami, nie daje nam wyboru, bo wie lepiej, kiedy nadchodzi nasz czas. Czasem próbujemy ją oszukać, walczyć z nią o ostatni oddech, ale ona wie z góry, kiedy dogasa płomień świecy naszego życia.

Przychodzi zawsze za wcześnie. Zawsze niespodziewanie, choć wszyscy wiemy, że umrzemy. Prowadzi nas zawsze samotnie, indywidalnie przed Boski Sąd. I nie dyskutuje z nami, nie daje nam wyboru, bo wie lepiej, kiedy nadchodzi nasz czas. Czasem próbujemy ją oszukać, walczyć z nią o ostatni oddech, ale ona wie z góry, kiedy dogasa płomień świecy naszego życia.

Śmierć jest tchnieniem. Nie ma postaci, ale jednocześnie może być namacalna. W chwili otarcia się o krawędź życia, dostaje się w nasze żyły, przyspiesza puls, ucieka wywołując gęsią skórką. Miesza się z ostatnim oddechem by pomóc mu iść dalej. Chłodzi ciało ostygając go i koi tym ból. Jest niechwytna, nie sposób od niej uciec, może wniknąć wszędzie. Jest niezniszczalna i nieodwieczna. Poza moralnością i tym co dobre lub co złe. To reguła Wszechświata. 

Śmierć jest tchnieniem. Nie ma postaci, ale jednocześnie może być namacalna. W chwili otarcia się o krawędź życia, dostaje się w nasze żyły, przyspiesza puls, ucieka wywołując gęsią skórką. Miesza się z ostatnim oddechem by pomóc mu iść dalej. Chłodzi ciało ostygając go i koi tym ból. Jest niechwytna, nie sposób od niej uciec, może wniknąć wszędzie. Jest niezniszczalna i...

Kojarzycie z filmów takiego małego diabełka i aniołka siedzącego na ramieniu każdego człowieka i namawiające go do złego lub dobrego? To mniej więcej tak wyobrażam sobie śmierć. Tylko w postaci czegoś nieuchwytnego, na granicy istoty materialnej. Jest z każdym z nas od samego paczatku. Jak taka mała czarna dziura, pochłaniająca każdą naszą myśl, wyszeptane słowo czy impuls elektryczny przebiegający przez komórki ciała. Po prostu powoli pożera każdą sekundę naszego życia. Niewidzialna, cicha, tajemnicza ale potężna. W końcu zna nas jak nikt inny. Widziała nasze wzloty i upadki, była przy każdej życiowej pomyłce, dobrym uczynku czy chwili słabości. Czy może istnieć sliniejsza więź? Jak zabójca, który potrafił wytropić i zabić każdego człowieka. Właśnie dlatego, że kochał swoje ofiary. Każdą z nich poznawał tak dobrze, rozumiał tak doskonale, że stawała się dla niego kimś bardzo bliskim. 

Kojarzycie z filmów takiego małego diabełka i aniołka siedzącego na ramieniu każdego człowieka i namawiające go do złego lub dobrego? To mniej więcej tak wyobrażam sobie śmierć. Tylko w postaci czegoś nieuchwytnego, na granicy istoty materialnej. Jest z każdym z nas od samego paczatku. Jak taka mała czarna dziura, pochłaniająca każdą naszą myśl, wyszeptane słowo czy impuls...

Jak wygląda śmierć?Moim zdaniem to nicość. Pustka. Spokój, którego ogarnie każdego z nas, po długim pobycie na ziemi. Jest jak koc, otulający nas do wiecznego snu. Więc w moim wyobrażeniu śmierć jest jak matka, która po zbyt długiej podróży, utuli zmęczone dziecko do snu.

Jak wygląda śmierć?Moim zdaniem to nicość. Pustka. Spokój, którego ogarnie każdego z nas, po długim pobycie na ziemi. Jest jak koc, otulający nas do wiecznego snu. Więc w moim wyobrażeniu śmierć jest jak matka, która po zbyt długiej podróży, utuli zmęczone dziecko do snu.

Śmierć jest dokładnie tak stara, jak Życie. Pojawiła się, gdy ono powstało, wtedy stała się konieczna. Jest ona od niego zależna - nie ma Śmierci bez Życia. Śmierć ostatniej cząstki Życia to śmierć samej Śmierci. Chyba więc likwidacja życia nie leży w jej interesie? Dopiero, gdyby chciała przejść na emeryturę. Po tym można by było poznać, że jest już naprawdę stara.
Śmierć nie ma płci. Płeć to domena Życia, Śmierć nie zawraca sobie głowy takimi błahostkami. Jak wiemy, ogólnie nie jest sentymentalna. I nie ma uprzedzeń. Przychodzi po każdego, bez wyjątku. Jest bardzo sumienna. O nikim nigdy nie zapomina i nikogo nie pomija. Ale myślę, że czuje się też samotna. Wychodzi na spotkanie wszystkim żyjącym, ale nikt nie chce spotykać się z nią. Każdy ją odtrąca, nikt nie chce przyjąć. Dlatego musi być też cierpliwa. Niektórzy tak mocno się opierają, że Śmierć musi zabierać ich na siłę, powoli, aż czasami trudno rozpoznać, w którym momencie przekroczona zostaje granica tych dwóch światów: Życia i Śmierci.
I choć dużo trudniej powiedzieć coś o wyglądzie Śmierci niż o jej charakterze, to z tego właśnie powodu myślę, że Śmierć nie ma wyraźnego obrysu, przenika się z Życiem, a granica jej obecności jest płynna i niewyraźna. Bo to nie ciało, a obecność właśnie, choć niewidzialna, to jednak czasami fizycznie wręcz odczuwalna. Ale nawet jeśli Śmierć posiada fizyczne ciało, to chyba nikt nigdy nie zobaczy jej twarzy. Bo czy ktokolwiek z nas może powiedzieć, że ma odwagę spojrzeć jej w oczy?

Śmierć jest dokładnie tak stara, jak Życie. Pojawiła się, gdy ono powstało, wtedy stała się konieczna. Jest ona od niego zależna - nie ma Śmierci bez Życia. Śmierć ostatniej cząstki Życia to śmierć samej Śmierci. Chyba więc likwidacja życia nie leży w jej interesie? Dopiero, gdyby chciała przejść na emeryturę. Po tym można by było poznać, że jest już naprawdę stara.
Śmierć...