Śmierć postrzegana jest przez ludzi jako postać bezlitosna i surowa. Wyobrażamy ją sobie jako ponurą zjawę, której nie w głowie uczucia i sentymenty. Śmierć odbiera nam coś najcenniejszego - rodzinę, przyjaciół, a najogólniej mówiąc - życie. Nic więc dziwnego, że nie cieszy się dobrą sławą. 
Z biegiem czasu wydaję mi się jednak, że nie do końca sprawiedliwie oceniamy ten fenomen. Nie przywykliśmy bowiem traktować Śmierci jako nieodłącznej części życia. Mam wrażenie, że Śmierć nie jest intruzem, który na nas czyha gdzieś w ciemnościach. Jest to raczej zjawisko, którego obecność jest niezbędna, by móc docenić życie. 
Jak może wyglądać Śmierć? Ja wyobrażam ją sobie jako szary wicher, który nieustannie krąży po świecie. Nie jest przyjazny, ani wrogi. Po prostu jest.  

Śmierć postrzegana jest przez ludzi jako postać bezlitosna i surowa. Wyobrażamy ją sobie jako ponurą zjawę, której nie w głowie uczucia i sentymenty. Śmierć odbiera nam coś najcenniejszego - rodzinę, przyjaciół, a najogólniej mówiąc - życie. Nic więc dziwnego, że nie cieszy się dobrą sławą. 
Z biegiem czasu wydaję mi się jednak, że nie do końca sprawiedliwie oceniamy ten...

Śmierć jest jak przebudzenie z długiego snu. Najpierw czujesz delikatny dotyk dłoni ojca na policzku. Potem otwierasz oczy i spotykasz spojrzenie rodziców, widzisz uśmiech na ich twarzach. I choćby życie-sen, z którego cię zbudzili było nie wiem jak cudowne, to odwzajemniasz ich uśmiech, a twoje serce przepełnia radość. Bo dziś są twoje urodziny.

Śmierć jest jak przebudzenie z długiego snu. Najpierw czujesz delikatny dotyk dłoni ojca na policzku. Potem otwierasz oczy i spotykasz spojrzenie rodziców, widzisz uśmiech na ich twarzach. I choćby życie-sen, z którego cię zbudzili było nie wiem jak cudowne, to odwzajemniasz ich uśmiech, a twoje serce przepełnia radość. Bo dziś są twoje urodziny.

  Dla mnie śmierć jest robotem. Wszystko ma zaprogramowane i bezdusznie
to wykonuje. Bez mrugnięcia okiem wykonuje wyroki śmierci zarówno na
zasłużonych w swym długim życiu staruszkach jak niewinnych małych dzieciach.Czasem długo się skrada dając pierwszeństwo wyniszczającej
chorobie, a kiedy indziej przychodzi nagle do kogoś w pełni sił i zdrowia. Śmierć
nie liczy się z nikim i z niczym.   

  Dla mnie śmierć jest robotem. Wszystko ma zaprogramowane i bezdusznie
to wykonuje. Bez mrugnięcia okiem wykonuje wyroki śmierci zarówno na
zasłużonych w swym długim życiu staruszkach jak niewinnych małych dzieciach.Czasem długo się skrada dając pierwszeństwo wyniszczającej
chorobie, a kiedy indziej przychodzi nagle do kogoś w pełni sił i zdrowia. Śmierć
nie liczy się z...

Śmierć nie ma wyglądu. Istnieje lecz nie fizycznie. Przychodzi, ale jej nie widać. Czuć jej oddech, dotyk, zapach. Bo czujemy ból, wiemy, że to koniec. I tym końcem jest śmierć, która nas zabiera.

Śmierć nie ma wyglądu. Istnieje lecz nie fizycznie. Przychodzi, ale jej nie widać. Czuć jej oddech, dotyk, zapach. Bo czujemy ból, wiemy, że to koniec. I tym końcem jest śmierć, która nas zabiera.

  Chodź wielu wydawałoby się, że śmierć to postać w ciemnej
szacie, blada, z przerażającymi rysami twarzy, przychodząca tylko pod osłoną
nocy, rzeczywistość jest zupełnie inna. Śmierć jest wszędzie, czy to nocą, w
ciemnej uliczce, czy w biały, słoneczny dzień. Jest w samochodzie, do którego
codziennie wsiadasz w drodze do pracy, jest w jeziorze, w którym tak chętnie
pływasz i odpoczywasz przy nim ze znajomymi latem, zdarza się, że przybiera
twarz ludzi, czai się za każdą alejką, za każdym zakrętem. Chowa się przed
nami, tak ja my chowamy się przed nią. Przypomina zabawę w chowanego, w której już
na starcie jesteśmy skazani na porażkę, bo ona prędzej czy później dopadnie
każdego.  

  Chodź wielu wydawałoby się, że śmierć to postać w ciemnej
szacie, blada, z przerażającymi rysami twarzy, przychodząca tylko pod osłoną
nocy, rzeczywistość jest zupełnie inna. Śmierć jest wszędzie, czy to nocą, w
ciemnej uliczce, czy w biały, słoneczny dzień. Jest w samochodzie, do którego
codziennie wsiadasz w drodze do pracy, jest w jeziorze, w którym tak chętnie
pływasz...

  Chodź wielu wydawałoby się, że śmierć to postać w ciemnej
szacie, blada, z przerażającymi rysami twarzy, przychodząca tylko pod osłoną
nocy, rzeczywistość jest zupełnie inna. Śmierć jest wszędzie, czy to nocą, w
ciemnej uliczce, czy w biały, słoneczny dzień. Jest w samochodzie, do którego
codziennie wsiadasz w drodze do pracy, jest w jeziorze, w którym tak chętnie
pływasz i odpoczywasz przy nim ze znajomymi latem, zdarza się, że przybiera
twarz ludzi, czai się za każdą alejką, za każdym zakrętem. Chowa się przed
nami, tak ja my chowamy się przed nią. Przypomina zabawę w chowanego, w której już
na starcie jesteśmy skazani na porażkę, bo ona prędzej czy później dopadnie
każdego.  

  Chodź wielu wydawałoby się, że śmierć to postać w ciemnej
szacie, blada, z przerażającymi rysami twarzy, przychodząca tylko pod osłoną
nocy, rzeczywistość jest zupełnie inna. Śmierć jest wszędzie, czy to nocą, w
ciemnej uliczce, czy w biały, słoneczny dzień. Jest w samochodzie, do którego
codziennie wsiadasz w drodze do pracy, jest w jeziorze, w którym tak chętnie
pływasz...

 Jeśli życie to światło, to śmierć jest cieniem, a ten jest zaś kształtem
formowanym przez przeszkodę na drodze życia. Każdy ma swój
własny cień, widmo towarzyszące na każdym kroku egzystencji.
Jeśli stanąć w dobrym miejscu, wpatrując się w swój cień,
jesteśmy świadomi jego pochodzenia i następnego ruchu. Bo jest on
ściśle związany z nami, jest zarysem perspektywistycznego rzutu
światła na nas. Póki jesteśmy w stanie dostrzec i być świadomi
siebie i widma śmierci, które jest jedynie groźbą ze strony
istnienia. Wtedy możemy być pewni że żyjemy. Idąc tym torem,
śmierć jest tym wszystkim czego nie osiągniemy za życia. Jednak
po śmierci, jako fakcie jest pomnikiem naszego istnienia,
wspomnieniami kształtu naszego bytu wśród innych. Śmierć to
Cień.
 

 Jeśli życie to światło, to śmierć jest cieniem, a ten jest zaś kształtem
formowanym przez przeszkodę na drodze życia. Każdy ma swój
własny cień, widmo towarzyszące na każdym kroku egzystencji.
Jeśli stanąć w dobrym miejscu, wpatrując się w swój cień,
jesteśmy świadomi jego pochodzenia i następnego ruchu. Bo jest on
ściśle związany z nami, jest zarysem...

W domu zgasły wszystkie światła, poduszka miękko koi głowę, puchowa kołdra oplata swoimi ramionami a ja nie śpię. Moim ciałem wstrząsają dreszcze, w brzuchu skręca, strach paraliżuje. Chcę krzyczeć, sprzeciwić się, ale wiem, że to nic nie da. Mój bunt jest bez celowy... ja umrę. Oczywiście nie tej nocy, ale świadomość, że to nieuniknione, jest... czuję pustkę.
Nie dane mi będzie zobaczyć jak rozwinie się nasza cywilizacja, skolonizować planety, widzieć ponownego połączenia kontynentów, zobaczyć odkryć, bo mnie tu już nie będzie.
Nieważne jak wygląda śmierć, czy to zaśnięcie i obudzenie się w raju czy głęboka pustka w której nie ma nic - nawet myśli. Wydaje mi się, że najwięcej wyobrażamy sobie tylko ten krótki moment, który zmienia wszystko, i to on jest tak przerażający, a przecież musimy też żyć.

W domu zgasły wszystkie światła, poduszka miękko koi głowę, puchowa kołdra oplata swoimi ramionami a ja nie śpię. Moim ciałem wstrząsają dreszcze, w brzuchu skręca, strach paraliżuje. Chcę krzyczeć, sprzeciwić się, ale wiem, że to nic nie da. Mój bunt jest bez celowy... ja umrę. Oczywiście nie tej nocy, ale świadomość, że to nieuniknione, jest... czuję pustkę.
Nie dane mi...

Śmierć. Czy jest widoczna? Czy jest czymś co podąża za nami, czy może bytem, który pojawia się dopiero, kiedy "nadejdzie czas"?
"Śmierć się zbliża" - mówią niektórzy. Podobno człowiekowi przed Śmiercią przelatuje przed oczyma całe życie. Przelatujące życie - końcowe napisy, po których pojawia się scena ze Śmiercią, czy wstęp do początku?
Jedna Śmierć, to jeden człowiek. Większość ludzi boi się końca, boi się Śmierci. Jeśli ma jakąś postać, powinna swoim wyglądem nakierować nurt ostatnich myśli. Każdy ma przypisaną swoją Śmierć -  jasne światło, ciemność, pustka, przodkowie. Moim zdaniem Śmierć może uosabiać życie - przyjdzie pokazując nam wartości, które były w nas samych praktykowane i ukazujące, kim byliśmy, a być może kim jesteśmy, bądź dopiero będziemy.

Śmierć. Czy jest widoczna? Czy jest czymś co podąża za nami, czy może bytem, który pojawia się dopiero, kiedy "nadejdzie czas"?
"Śmierć się zbliża" - mówią niektórzy. Podobno człowiekowi przed Śmiercią przelatuje przed oczyma całe życie. Przelatujące życie - końcowe napisy, po których pojawia się scena ze Śmiercią, czy wstęp do początku?
Jedna Śmierć, to jeden człowiek....

Śmierć jest stara jak świat. Jesteście ciekawi jak wygląda? Wygląda zza rogu czyhając na każdego kogo sobie upatrzy tylko dla niej w wiadomym czasie... Czai się za zakrętem i w szpitalu, ale potrafi też być nieproszonym gościem pukającym do domowych drzwi i choć nikt jej nie otworzy to niewidzialnie wejdzie jak złodziej skradając czyjeś życie, bo to jej pokarm. Musicie pamiętać, że śmierć żywi się życiem dlatego nie potrzebuje spotykać się z kimś po raz drugi, z kimś kto jest już martwy. Niejednokrotnie pomaga przynieść ukojenie w bólu i cierpieniu gotowym się z nią spotkać, ale bywa że szuka przyjaciół wśród młodych i zdrowych, którzy mają jeszcze czas na takie znajomości...Śmierć jest bezlitosną przyjaciółką. Pozwala się poznać najlepiej tylko nielicznym do których przychodzi, ale za nieziemsko wysoką cenę jaką jest samo życie. Śmierć będzie żyła do ostatniego istnienia, a potem? Co się stanie ze śmiercią gdy już nikt jej nie zostanie? Kiedyś zadam jej to pytanie osobiście...

Śmierć jest stara jak świat. Jesteście ciekawi jak wygląda? Wygląda zza rogu czyhając na każdego kogo sobie upatrzy tylko dla niej w wiadomym czasie... Czai się za zakrętem i w szpitalu, ale potrafi też być nieproszonym gościem pukającym do domowych drzwi i choć nikt jej nie otworzy to niewidzialnie wejdzie jak złodziej skradając czyjeś życie, bo to jej pokarm. Musicie...