Czy kiedykolwiek próbowaliście porównać sposób, w jaki kiedyś postrzegaliście świat i to, jak patrzycie na niego teraz? Co się w międzyczasie zmieniło? Czy doświadczenie, jakiego nabraliście przez lata nauczyło Was w pełni czerpać z życia, czy raczej pozbawiło dziecięcych złudzeń?
Rodząc się, jesteśmy jak pusta kartka. Wszystko, co nas w życiu spotyka, kształtuje to, jakimi ludźmi jesteśmy.
Kiedy byliśmy dziećmi, świat był ogromny, pełen tajemnic i chęci, aby je odkryć. Rodzice byli najlepszymi ludźmi na świecie, którym ufaliśmy bezgranicznie i podziwialiśmy ich wiedzę. Gdy tylko otwieraliśmy oczy, pełni zapału wkraczaliśmy w wir zabaw, odkryć i nowych pomysłów. Nasz umysł był otwarty, a serce czyste. Ciekawi wszystkiego wokół zadawaliśmy różnorodne pytania, często wprowadzając innych w zakłopotanie. Teraz wiemy, że na niektóre z nich nie poznamy odpowiedzi, ba, czasami nawet będziemy uciekać przed ich zadaniem.
Dorastając, poznajemy więcej niż ciepło rodzinnego domu, za którym nierzadko później tęsknimy. Szkoła, praca, nowe osoby, które stają na naszej drodze, system, w którym żyjemy powodują, że zapominamy, że kiedyś byliśmy dziećmi.
W pewnym momencie nasze plany i marzenia zrzucamy na drugi plan. Gonimy za pracą, pieniędzmi, codziennymi obowiązkami. Popadamy w monotonię. Widzimy coraz więcej problemów i ograniczeń. Świat nie stoi już dla nas otworem, mimo możliwości, które tak naprawdę dopiero teraz mamy. Zaczynamy patrzeć na innych z zazdrością, przestajemy szczerze rozmawiać, doszukujemy się w innych podstępu, żeby nie okazać się naiwnymi. Mimo braku inicjatywy z naszej strony, mamy pretensje, że nie dostajemy od życia tego, co wydawałoby się, że się nam należy.
Tak naprawdę dopiero teraz, z doświadczeniem, jakie udało nam się zdobyć, możemy osiągnąć spełnienie marzeń. W dzieciństwie ograniczała nas samodzielność i brak środków, na co nie mieliśmy wpływu. Teraz, bojąc się nowego, nie podejmując ryzyka, sami stwarzamy sobie ograniczenia, często jeszcze starając się je logicznie argumentować. Po co? Życie mamy tylko jedno.
Kiedy już sami mamy dzieci, mamy okazję sobie przypomnieć, jacy byliśmy kiedyś. Wracamy do wspomnień, odżywają niespełnione marzenia. Dzieci zaczynają napędzać nas do działania. Szkoda, że wtedy jeszcze bardziej skupiamy się na pracy, żeby zapewnić dzieciom lepszą przyszłość, zapominając, że dzieci bardziej niż dostatku, potrzebują naszej miłości.
Podsumowując, życzę wszystkim, aby w dorosłym życiu nadal mieli w sobie coś z dziecka. Aby kroczyli przez życie z czystym sercem, z zapałem, pełni nowych pomysłów i wykorzystywali zdobyte doświadczenie w sięganiu po własne marzenia.

Czy kiedykolwiek próbowaliście porównać sposób, w jaki kiedyś postrzegaliście świat i to, jak patrzycie na niego teraz? Co się w międzyczasie zmieniło? Czy doświadczenie, jakiego nabraliście przez lata nauczyło Was w pełni czerpać z życia, czy raczej pozbawiło dziecięcych złudzeń?
Rodząc się, jesteśmy jak pusta kartka. Wszystko, co nas w życiu spotyka, kształtuje to, jakimi...

Porównać dwa światy? A może to wciąż jeden i ten sam świat? Kiedy patrzę w lustro widzę swoją twarz. Ona zawsze jest i była moja. A co więcej zawsze wydawała mi się taka sama. Szczególnie, że nie jestem osobą, która cyklicznie zmienia fryzurę, bądź kolor włosów. Zmiany jakie w niej zachodzą (bo wiem, że takie są) następują łagodnie. Są bardziej powolne i niezauważalne niż zmiany pór roku. I tak samo widzę to w sposobie postrzegania świata. Moje życie nie obfitowało w radykalne zmiany poglądów, ani w nawrócenia, czy upadki, które wyznaczałyby cenzus mojemu „ja”. Przekroczenie granicy pomiędzy mną powiedzmy: naiwną, a mną wojującą anarchistką, albo radykalną ekolożką. Nie przechodziłam takich przemian, co sprawia, że trudno mi powiedzieć, jak bardzo moje postrzegania świata się zmieniło.

A jednak nie mogę powiedzieć, żeby zmiany takowej w ogóle nie było. By jednak dostrzec takie przeobrażenie często potrzebny jest jakiś czynnik (element) z zewnątrz. W moim przypadku – czy mogłoby być inaczej w przypadku miłośniczki książek? – tym kluczem do przeszłości jest niewielkich rozmiarów dziełko pana Iana McEwana „Marzyciel”. To niezwykła opowieść o chłopcu Peterze Fortune, który mając około dziesięciu lat żył w dwóch światach: w tym realnym, który go otaczał, jak każdego z nas i w tym, który rodził się wewnątrz niego, lecz oddziaływać także na to, co rzeczywiste.

Ta właśnie opowieść była jak klucz do drzwi. Drzwi, noszących imię „Dzieciństwo”. Nie znaczy to, aby historie Petera były moimi historiami… Ale posłuchajcie sami: gdy byłam mała (ale też teraz nie jestem duża) byłam dzieckiem spokojnym, w klasie nigdy nie pchałam się do odpowiedzi, choć często je znałam, nie byłam w centrum zainteresowania, choć czasem chciałam być zauważona, nie pchałam się również jak moje rodzeństwo z żądaniami o prezenty, uważając, że rodzice powinni wiedzieć, czego pragnę. Niestety czasem tego nie wiedzieli i było mi smutno.

Pamiętam, że kiedyś pojechałam na wakacje do mojej babci. Tam obok niej sąsiedzi mieli dziecko, nieco starsze ode mnie. Był to chłopiec o imieniu Robert. Czasem się bawiliśmy. Chętnie przystawałam na jego pomysły, gdyż był starszy. Kiedyś jednak przy okazji tych zabaw, złamał sobie nogę i musiał siedzieć w domu. Trochę czułam się winna, więc go odwiedzałam. Przy okazji takich odwiedził poprosił, aby mu coś o opowiedziała. I zaczęłam opowiadać nieśmiało o jakiejś zabawie z moim rodzeństwem. A że to bracia, to często bawiliśmy się w wojnę. Lecz z takiej zwykłej historii o podwórkowej walkach na osiedlu, zrobiła się wielka epopeja, w której ja byłam dowódcą, a starsze rodzeństwo musiało mnie słuchać. Były wyprawy do mrocznych piwnic i walki ze szczurami i wiele innych przygód, których opisywać tu nie będę. Nie będę choć bardzo dobrze je pamiętam, jakby wydarzyły się naprawdę. Robert słuchał wszystkiego z wielkim zainteresowaniem. Nie wiem, czy mi wierzył, czy nie, niczemu jednak nie próbował zaprzeczyć.

Kiedy już kończyły się moje wakacje u babci i szłam się do niego pożegnać, powiedział tylko, że jestem bardzo odważna. I że kiedyś chciałby wybrać się na taką wyprawę ze mną. Zrobiło mi się wtedy głupio, bo nie byłam tak odważna jak bym chciała. Nie potrafiłam jednak tego mu powiedzieć. Za to poczułam, że muszę to zmienić. I szczęśliwie dla mnie przyszła do klasy nowa dziewczyna. Tak przebojowa, jak ja w swych opowieściach. Szybko jednak okazało się, że ta dziewczyna jest nie tylko przebojowa, lecz i prawdziwa zbójniczka. Chciałam mimo to się zaprzyjaźnić. Miałam nadzieje, że nauczę się od niej tej przebojowości. Nie wiedziałam jednak jak.

Bo też jak można podejść do rozbójniczki? Wreszcie się przemogłam i podeszłam. Zaproponowałam żelka, co wtedy było prawdziwym rarytasem. I okazało się, że to wystarczyło. Marysia okazała się być rozbójniczką jak z bajki Andersena. Z bajki o królowej śniegu. I odtąd stałyśmy się nie rozłączne mimo, że nauczyciele krzywo na to patrzyli. Nauczyłam się wtedy nie tylko przebojowości, lecz przede wszystkim odwagi. Tego, aby mówić czego się pragnie. Aby o to zawalczyć jak jest potrzeba. Aby pokazywać, co się umie. Tego nauczyła mnie przyjaźń z Marysią. To ona dostrzegła jaka jestem mądrą (pomagałam jej w lekcjach) i że nie mam się bać o tym mówić. Przekonałam się, że te opowieści, które wymyślałam Robertowi mogą być prawdziwe jeśli nie tylko się o nich marzy, czy opowiada, lecz przede wszystkim robi to. Nauczyłam się walczyć, a opowiadanie o zwycięstwach jest tylko dodatkiem. Nie znaczy to, że wszystko przychodzi łatwo i bezboleśnie, lecz gdybym nie przełamała się, gdybym nie walczyła, nie osiągnęłabym tego, co mi się udało osiągnąć.

Morał z tego podobny jak z „Marzyciela”. Nie kończ swego życia na marzeniach, lecz zamień je w życie. W czyn. (Bez czynu „Marzyciel” pozostałby tylko wspomnieniem z dzieciństwa…)

Porównać dwa światy? A może to wciąż jeden i ten sam świat? Kiedy patrzę w lustro widzę swoją twarz. Ona zawsze jest i była moja. A co więcej zawsze wydawała mi się taka sama. Szczególnie, że nie jestem osobą, która cyklicznie zmienia fryzurę, bądź kolor włosów. Zmiany jakie w niej zachodzą (bo wiem, że takie są) następują łagodnie. Są bardziej powolne i niezauważalne niż...

Byłam dzieckiem i podobno jestem też dorosła ( to słowo wprawia mnie w zakłopotanie tudzież przerażenie!) dlatego mogę się pokusić o takie porównanie.


*Emocje*
Dla małej Kasi okazywanie emocji jest czymś naturalnym; śmieje się na cały głos gdy robi innym psikusy; zdarza się jej natomiast płakać gdy to inni robią jej psikusy lub jej dokuczają. Śmiech miesza się łzami; łzy są przyćmione przez śmiech i na odwrót. Kasia nie widzi nic złego ani dziwnego w tym, że jej nastroje są wypisane na jej pyzatej buźce.

Dorosła Katarzyna uważa na każde słowo, na każdy gest - dba o to, żeby nie śmiać zbyt głośno oraz aby nie uronić ani jednej łzy przy innych. W końcu ludzie mają ją za chłodną profesjonalistkę, która nie okazuje słabości. Jedynie w nocy gdy nie widzi i nie słyszy nikt płacze w poduszkę - musi jednak uważać nawet na to, bo jutro wszyscy zobaczą jej opuchnięte oczy …


*Kolory*
W oczach naszej Kasi świat jest kolorowy, a barwy nasycone i jaskrawe. Kasia widzi wszystko, żaden szczegół nie umknie jej uwadze. Lato oświetlone słońcem napawa ją radością, doceni także urodę białej i mroźnej zimy, zbiera kolorowe liście jesienią, wypatruje pierwszych oznak wiosny na niebie i na ziemi. Po prostu świat jest piękny!

Katarzyna nie zauważyła nic; ani lata ani jesieni. A może ich po prostu nie było? To jednak prędzej jednak nie było Katarzyny zagonionej i zajętej swoimi sprawami. A zresztą kto by chciał podziwiać wiosnę czy lato przecież ona widziała jej już tyle razy i za każdym razem są prawie takie same. Katarzyna jednak jest świadoma, że coś jej umyka, dlatego obiecuje sobie wprowadzić chociaż trochę kolorów do swojej garderoby, a nie wiecznie być jak żałobie. Wprowadzenie kolorów do życia wydaje się znacznie trudniejszą i śmielszą operacją.


*Przyszłość*
Czasami Kasia rozmyśla o przyszłości z koleżankami; prześcigają się w pomysłach – aktorka, modelka, nauczycielka. Kasia chcę być archeologiem albo piosenkarką. Ostatnio nawet dostała keyboard. Jest przekonana, że jeśli nie wyjdzie jej z tym śpiewaniem to będzie mogła zostać archeologiem. Bo czemu nie ? Co stoi na przeszkodzie aby spełnić marzenia ?

Przyszłość Katarzyny stoi pod znakiem zapytania. Mało tego, przyszłość napawa ją przerażeniem; rachunki, kredyty, niestabilne życie osobiste i zawodowe. Nie znalazła pracy jako archeolog – jednak wszyscy twierdzą, że powinna się cieszyć, że w ogóle znalazła jakąś pracę.


*Szczęście*
Pojęcie szczęścia według Kasi rozciąga się gdzieś od wspólnych zabaw z koleżankami poprzez prezenty aż do ukochanych rodziców i dziadków. Kasia myśli, że jest najważniejsza na świecie; że to dla niej wstaje dzień, który jest obietnicą nowych przygód, zabaw i pomysłów. Tak niewiele jej potrzeba do szczęścia! Nasza Kasia tego się nie dowie, ale gdyby taka krucha i wrażliwa istota jak ona doznałaby nagle jakieś poważniejszej krzywdy, prawdopodobnie zapamiętałaby to na długo, być może na zawsze …

Katarzyna ustawiła sobie poprzeczkę znacznie wyżej – dla siebie, dla innych i dla szczęścia. Od dziecka karmiono ją opowieściami o rycerzu/królewiczu na białym koniu , który to ma ukraść jej serce. Co za zawód! Czy ten facet na kanapie przypomina rycerza? jeśli już to Ferdka Kiepskiego …
Ale Katarzyna kocha dzieci i odnajduje swoje szczęście w ich uśmiechniętych twarzach. Dzieci są takie szczere, radosne i naturalne, nieskażone sztucznością czy przebiegłością. Czy to możliwe, że ona też taka była? To było tak dawno – jakby w innym życiu. Zapomniał wół jak cielęciem był. A raczej jak Katarzyna Kasią była.

Byłam dzieckiem i podobno jestem też dorosła ( to słowo wprawia mnie w zakłopotanie tudzież przerażenie!) dlatego mogę się pokusić o takie porównanie.


*Emocje*
Dla małej Kasi okazywanie emocji jest czymś naturalnym; śmieje się na cały głos gdy robi innym psikusy; zdarza się jej natomiast płakać gdy to inni robią jej psikusy lub jej dokuczają. Śmiech miesza się łzami; łzy...

Będąc dzieckiem patrzyłam na świat naiwnie, ufnie i pozytywnie. Umiałam też ładnie rysować, teraz już nie xD Obecnie patrzę na wszystko chłodnym, podejrzliwym okiem. Poza tym wszędzie widzę podteksty erotyczne, kiedyś tego nie miałam xD Jedyne co mi pozostało, to to, że nadal wszystko mocno przeżywam wewnętrznie. I to wciąż jest wyczerpujące, niezależnie od wieku. Prawdę powiedziawszy nigdy nie byłam fanką Małego Księcia. Jestem ciekawa czy autor rzeczywiście napisał coś podobnego czy podobnie, ale niezupełnie.

Będąc dzieckiem patrzyłam na świat naiwnie, ufnie i pozytywnie. Umiałam też ładnie rysować, teraz już nie xD Obecnie patrzę na wszystko chłodnym, podejrzliwym okiem. Poza tym wszędzie widzę podteksty erotyczne, kiedyś tego nie miałam xD Jedyne co mi pozostało, to to, że nadal wszystko mocno przeżywam wewnętrznie. I to wciąż jest wyczerpujące, niezależnie od wieku. Prawdę...

Dorosłość otoczyła mnie ze wszech stron. Zaatakowała bezwzględnie obowiązkami, odpowiedzialnością, nie znanymi dotąd przymusami generowanymi przez poczucie odpowiedzialności przede wszystkim.. za siebie. Kiedyś wiedziałam, ze nie ma problemu, którego nie rozwiązałabym z pomocą mamy , taty lub Boga, którego wyobrażałam sobie jako długowłosego, wąsatego młodzieńca w jeansach i skórzanej kamizelce. Mój Bóg, nie wiedzieć czemu, był ‘metalem ‘, a problemy były wprost proporcjonalne do wieku. Z resztą – pewnie nadal są, a może nawet i będą…

W czasach, kiedy świat zdawał się być dużo większy, a pieniądze nieistotne moim największym przyjacielem był pluszowy piesek, który nie miał imienia. Kochałam go najbardziej na świecie mimo, że rodzina nie mogła zaakceptować faktu, że się on nie nazywał.
Ale mi to nie przeszkadzało.
Ja też nie lubiłam swojego imienia i nigdy nie nazywałam się tak jak robili to inni.
Moim największym zmartwieniem owymi czasy były codzienne, wieczorne poszukiwania pieska, w które zaangażowana była cała rodzina, często włącznie z babcią, która była najskuteczniejszym tropicielem.
Pewnie dlatego, że nosiła okulary.
Nigdy nie dowiedziałam się, jakim sposobem piesek znikał w dzień. Nie wiedziałam też gdzie się podziewał. Ale odczuwałam ogromną ulgę i radość gdy się odnajdywał. Bo ratowałam go przed ciemną samotnością.
Do rodzeństwa, które wystąpiło w postaci dorodnych bliźniąt miałam zawsze ambiwalentny stosunek.
Stanowili dla mnie przede wszystkim pomoc przy zabijaniu nudy. Raczej się nie przyjaźniliśmy. Zabawialiśmy się nawzajem swoim towarzystwem, testując na sobie wytrzymałość emocjonalną, reakcje społeczne, a także sprawdzając odcień farbek plakatowych na ścianach, brzmienie naszych głosów na zgubionej przez tatę kasecie magnetofonowej, nośność huśtawki.. Bawiliśmy się dobrze.
W wyobrażeniach życie było pełne możliwości, wygląd nie odgrywał żadnej roli, a czas się rozciągał. Nigdy go nie brakowało.
Mój pokój był najcudowniejszy na świecie, bo miał drzwi.
Mogłam się tam schować i rysować, malować, wycinać, naklejać.. Wszystko odbywało się w niemal magicznej atmosferze skupienia. A kiedy już skończyłam, okazywało się, że wszystkim się podoba. Że jestem w tym dobra. I byłam pewna, że jestem.
A najbardziej byłam dumna z tego, ze potrafię narysować stado pędzących koni i każdy miał swoje cztery nogi.
Chciałam latać jak Koper field. Trenowałam nawet stając na krześle. Wiedziałam, że nie trzeba machać rękami żeby się unieść, ale nie potrafiłam inaczej wyrazić mojej rozpaczy po kilku nieudanych lotach. Mama robiła mi kanapkę z masłem czekoladowym na pocieszenie.
Nie lubiłam spać, bo w nocy nic się nie działo. Czas w nocy przepadał jak mój piesek w dzień.. może to nie przypadek?
Przyroda była dla mnie piękna, ale nie potrafiłam jej czytać. Nie odróżniałam zapachu zimy, przegapiałam pełnie księżyca, w styczniu chciałam kąpać się w morzu i jeść lody.
Lubiłam wszystkie pory roku. Lubiłam deszcz co moczy, grad co hałasuje, słońce przez które się pocę, wiatr, który rozwiewa włosy, i tęczę, którą chciałam złapać do słoika kiedy będę już na tyle duża żeby nauczyć się latać….
Dziś wiem, że latać nie będę, ale nadal nie mogę się z tym pogodzić. Mam wrażenie, że wciąż macham rękami, ale nikt nie zrobi mi kanapki z masłem czekoladowym. Z resztą teraz wiedziałabym, że kanapka jest tylko chwilowym wyciszeniem i nie likwiduje problemu, z którym musze zmierzyć się sama, bo Bóg metal nie działa na zawołanie, a rodzice nie wyznaczają już horyzontu umiejętności i wiedzy.
Świadomość ograniczeń, której już nigdy się nie pozbędę, postawiła grubą aczkolwiek nie permanentną kreskę między tym jak widziałam, a jak widzę teraz.
Czas zmienił swoją objętość i elastyczność. Zdaje się ze na moją niekorzyść. Wydaje się, że pędzi coraz szybciej i że jest doskwierający. Ale czy to możliwe?
Drzwi stały się symbolem, pokój pragnieniem.. okazało się, ze nie tak łatwo jest znaleźć swoje miejsce..
Sen staje się często jedyną ucieczką od pracy, zmęczenia i zmartwień. Teraz lubię spać.
A brat i siostra okazali się być normalnymi ludźmi, takimi jak wszyscy..
Cały czas walczę o moją naiwną, infantylną, ale magiczną perspektywę, w której wszystko było możliwe. Kiedyś nikt nie czuł się zobligowany do wybijania mi nierozsądnych pomysłów z głowy, co dawało ogromne możliwości mojej wyobraźni! Dziś, wielu jest uprzejmych, którzy siłą próbują ściągnąć mnie na ziemię, przywołując mój wiek, odwołując się do zdrowego rozsądku, zaklinając na fakt, że jestem już dorosła.
A ta dorosłość z mojej perspektywy wydaje się często dużo bardziej infantylna…
Bo kiedy deszcz jest problemem, bo moczy, wiatr jest zły, bo burzy starannie ułożone włosy, grad jest nieprzyjemny, bo zimny, wygląd świadczy o wartości, brak imienia jest nie na miejscu, a drzwi pokoju (o ile je masz!) przestają być magiczną barierą i ochroną własnego świata to coś musi być nie tak! I nagle nie wiem w czym jestem dobra, bo o uznanie trzeba walczyć krzykiem i pazurem, a ta gra jest brudna i plugawa. Mało jest tu miejsca na szczerość i radość.
Pieska oddałam już dawno.
Z dorosłym życiem radzę sobie nie gorzej niż inni. I właśnie dlatego, ze widzę różnicę w moim sposobie postrzegania, staram się ze wszystkich sił pielęgnować w sobie moją naiwność, która jest piękna i lekka, która pozwala wierzyć nie tylko w Boga w dowolnej postaci, ale i w szczęście, piękno, czy możliwość kierowania swoim życiem. To moje sacrum, które zawsze będzie walczyć by nie zdominowała go sfera profanum, za którą kryje się zwykłe, codzienne, pozbawione magii życie. Daję sobie tym przewagę nad ‘dorosłymi’, którzy skupieni na śmiesznych rzeczach zapominają o marzeniach i możliwości ich spełnienia. Dziecięce złudzenia powinny przemieniać się w cele dorosłego życia. I być osiągane.
Ja wiem, że kiedyś za drzwiami mojego pokoju będę tworzyć rzeczy, o których tylko śniłam. Bo wiem, że jestem w tym dobra.

Dorosłość otoczyła mnie ze wszech stron. Zaatakowała bezwzględnie obowiązkami, odpowiedzialnością, nie znanymi dotąd przymusami generowanymi przez poczucie odpowiedzialności przede wszystkim.. za siebie. Kiedyś wiedziałam, ze nie ma problemu, którego nie rozwiązałabym z pomocą mamy , taty lub Boga, którego wyobrażałam sobie jako długowłosego, wąsatego młodzieńca w...

Myślę, że jeszcze kilka lat temu otaczający mnie świat uważałam za jednostkę absolutnie niezwiązaną z czasem. Twierdziłam, ze na wszystko przyjdzie jeszcze pora, pewne sprawy i postanowienia nieustannie odkładałam na później, czego żałuję tak bardzo, że aż trudno to opisać. Można by powiedzieć, że obudziłam się z przysłowiową ręką w nocniku.

Nagle zauważyłam, że świat zmienia się wraz z upływającym czasem, którego nie wykorzystałam. Straciłam wiele drogich mi osób i niepowtarzalnych okazji na pokazanie prawdziwego "ja". W ciągu kilku straconych lat mogłam zdziałać o wiele więcej, niż myślałam, że jestem w stanie. Niepotrzebnie przejmowałam się opinią innych, przy każdym kroku myślałam "co oni powiedzą?", starałam się płynąc z prądem, przez co nie zrealizowałam kilku swoich marzeń, nie robiłam tego, czego naprawdę chciałam. Tańczyłam, jak mi zagrano. Myślę, że pozwoliłam "zdusić" siebie i to, co we mnie najcenniejsze; "zabić" moje poczucie własnej wartości.
Właśnie dobiega końca jeden z najważniejszych okresów w moim życiu (mam tu na myśli szkołę średnią), po części zaprzepaszczony. Wiem dokładnie, jakie błędy popełniłam.

Przekonałam się, że jesteśmy w tym świecie tylko przez chwilę, a czas, który otrzymaliśmy jest cenny. Nie należy go marnotrawić i spędzać z ludźmi, którzy są dla nas jak energetyczne wampiry-skutecznie "wysysają" z nas całą energię i ogromny potencjał.
Chyba właśnie tak stało się ze mną i w pewnym sensie dałam na to pełne przyzwolenie, mimo tego, że wewnętrzny głos mówił co innego.

Marzy mi się żyć w zgodzie z samą sobą, przeznaczyć czas na to, co naprawdę mnie cieszy, bez oglądania się na innych, którzy nie zawsze są w stanie zaakceptować wszystko, co robię. Być może jest to dla mnie jedno z największych wyzwań, ale obiecałam sobie, że spróbuję.

Myślę, że jeszcze kilka lat temu otaczający mnie świat uważałam za jednostkę absolutnie niezwiązaną z czasem. Twierdziłam, ze na wszystko przyjdzie jeszcze pora, pewne sprawy i postanowienia nieustannie odkładałam na później, czego żałuję tak bardzo, że aż trudno to opisać. Można by powiedzieć, że obudziłam się z przysłowiową ręką w nocniku.

Nagle zauważyłam, że świat...

Pomimo tego, że wydoroślałam, nic się nie zmieniło. Nadal mam te same marzenia co w dzieciństwie. Nadal wierzę w dobrych ludzi i w to, że jeśli się chce można spełnić każde swoje marzenie. Przez rzeczy, które widziałam i których doświadczyłam, wiem, że trzeba czerpać z życia wszystko co najlepsze i żyć "jakby jutro miało nie być".

Pomimo tego, że wydoroślałam, nic się nie zmieniło. Nadal mam te same marzenia co w dzieciństwie. Nadal wierzę w dobrych ludzi i w to, że jeśli się chce można spełnić każde swoje marzenie. Przez rzeczy, które widziałam i których doświadczyłam, wiem, że trzeba czerpać z życia wszystko co najlepsze i żyć "jakby jutro miało nie być".

Czy kiedykolwiek próbowaliście porównać sposób, w jaki kiedyś postrzegaliście świat i to, jak patrzycie na niego teraz? Co się w międzyczasie zmieniło? Czy doświadczenie, jakiego nabraliście przez lata nauczyło Was w pełni czerpać z życia, czy raczej pozbawiło dziecięcych złudzeń?

Prawda jest taka, że człowiek cały czas się zmienia, dojrzewa, a stwierdzenie, że ludzie się nie zmieniają jest błędna. Dorastamy całe życie, cały czas zbierając swój własny bagaż życiowych doświadczeń. Zmienia się nie tylko nasz wygląd, ale także nasze poglądy i postrzeganie świata. Jako dzieci postrzegamy świat z takiej perspektywy, z jakiej byśmy chcieli, ufamy bezgranicznie otaczającym nas ludziom, lubimy się zagłębiać w świat marzeń i fantazji, nasza wyobraźnia nie zna granic, a nasze wymagania są bardzo zminimalizowane, bowiem niewiele nam potrzeba do szczęścia. Z biegiem czasu stajemy się mniej ufni, nasz entuzjazm do świata pomału gaśnie, nasze potrzeby się zwiększają, a nie zawsze mamy możliwość ich zaspokojenia i z momentem kiedy zaczynamy to dostrzegać, stajemy się na pewien sposób nieszczęśliwi i zrezygnowani. Widzimy więcej, marzenia jeśli już są, nie zastępują nam życia codziennego, żyjemy prawdziwym życiem i ono nie zawsze się nam podoba, a im dłużej żyjemy tym więcej minusów przed nami odkrywa. Jednak życie ma także swoje plusy: posiadanie rodziny, pierwsze miłości i zauroczenia, zawarte przyjaźnie, z których niektóre przetrwają całe życie, a inne załamią się pod wpływem czasu. To wszystko daje nam wspomnienia i sprawia, że z wiekiem zaczęłam postrzegać zupełnie inaczej świat niż jako mały szkrab, czy kilkulatek i nauczyłam się cieszyć każdą szczęśliwą chwilą życia, bo już wiem, że może ona być ulotna i moje życie może się zmienić w każdej chwili i to niekoniecznie na lepsze. Doświadczenie jakie do tej pory nabrałam nie pozbawiło mnie marzeń i fantazji, bo one zawsze sprawiały, że czułam się szczęśliwa i nadal dają mi ukojenie, umożliwiając ucieczkę od rzeczywistości, kiedy naprawdę tego potrzebuję, jednak nie podchodzę do nich tak jak kiedyś, wiem dostatecznie dużo o świecie, ażeby wiedzieć że nie wszystko w nim jest proste, jak w umyśle małego dziecka.

Czy kiedykolwiek próbowaliście porównać sposób, w jaki kiedyś postrzegaliście świat i to, jak patrzycie na niego teraz? Co się w międzyczasie zmieniło? Czy doświadczenie, jakiego nabraliście przez lata nauczyło Was w pełni czerpać z życia, czy raczej pozbawiło dziecięcych złudzeń?

Prawda jest taka, że człowiek cały czas się zmienia, dojrzewa, a stwierdzenie, że ludzie się...

Należę do tych szczęśliwych kobiet, którym ojcowie zawsze powtarzali i mam nadzieję, jeszcze długo będą powtarzali, że są wyjątkowe, szczególne, jedyne w swoim rodzaju, że nie muszą nikomu imponować i przesadnie starać się zwrócić na siebie czyjąś uwagę, bo to co najpiękniejsze jest w nich, a skoro jest, to inni wczesniej czy później to zauważą.
W dzieciństwie tata zimą często zabierał mnie na spacer po mieście szlakiem bożonarodzeniowych szopek. W większości kościołów z roku na rok były wciąż te same świąteczne dekoracje. Wtedy tata, widząc moje rozczarowanie szeptał mi do ucha, żebym wyobraziła sobie inną scenerię, inne figury i zupełnie odmienne ich ułożenia, a gdy wracaliśmy do domu, malowałam, a czasem lepiłam z plasteliny stajenkę, biblijne postaci, betlejemskie jaskinie i groty z mojej wyobraźni. Tata zawsze rozwijał we mnie przekonanie, że rzeczywistość nie musi być taka, jaką ją widzimy, że to od nas samych zależy jaka będzie, że wszystko można zaczarować i odmienić.
Wychowana z jednej strony na powieściach o niepoprawnej romantyczce z Zielonego Wzgórza, obdarzonej niecodzienną wyobraźnią, z drugiej zaś na cyklu siedmiu książek o dzieciach walczących ze złem za pomocą magii i czarów, do dziś jestem przekonana, że czasem wystarczy w coś mocno uwierzyć, ale nie zaszkodzi też wypowiedzieć
odpowiednie zaklęcie.

Należę do tych szczęśliwych kobiet, którym ojcowie zawsze powtarzali i mam nadzieję, jeszcze długo będą powtarzali, że są wyjątkowe, szczególne, jedyne w swoim rodzaju, że nie muszą nikomu imponować i przesadnie starać się zwrócić na siebie czyjąś uwagę, bo to co najpiękniejsze jest w nich, a skoro jest, to inni wczesniej czy później to zauważą.
W dzieciństwie tata zimą...