Czy kiedykolwiek próbowaliście porównać sposób, w jaki kiedyś postrzegaliście świat i to, jak patrzycie na niego teraz? Co się w międzyczasie zmieniło? Czy doświadczenie, jakiego nabraliście przez lata nauczyło Was w pełni czerpać z życia, czy raczej pozbawiło dziecięcych złudzeń?
Wiele razy rozmyślałam w życiu nad tym jak wyglądał świat w moim dzieciństwie choć przyznam szczerze, że w pamięci zachowały się porwane wspomnienia..Urodziłam się w latach kiedy kraj nasz był szary i pusty. Szara była rzeczywistość, brak dosłownie wszystkiego. Puste natomiast były sklepy i domowe lodówki.. Jednak ja jako dziecko, nie pojmowałam tego trudu życia w tamtych czasach. Dla mnie było oczywiste to, co mnie otaczało i nawet przez myśl by mi nie przeszła jakakolwiek wizja tego, jak na moich oczach zmieni się jeszcze świat.
Nie miałam wielkich marzeń jak każda mała dziewczynka o tym, czy chcę być piosenkarką czy może modelką. Pamiętam jedno skrywane marzenie, że tuląc do siebie lalkę od zawsze chciałam być mamą... Pochodzę z niepełnej rodziny i mama zawsze starała nam się to wynagrodzić dbając o to, żeby nam niczego nie zabrakło. W tym wszystkim zapomniała niestety o najważniejszym- miłości.. Nie żeby mi to jakoś wtedy przeszkadzało, nie zdawałam sobie wtedy z tego sprawy. Wesoło skakałam po drzewach, beztrosko jeździłam na wrotkach, grałam w dunie.. Moja młodość to były lata totalnej beztroski, próbowania smaków życia i tego co zakazane. Kiedy innym nie było wolno, ja robiłam co chciałam i nie myślałam o niczym.
Nie pamiętam aż tak dokładnie, kiedy w moim życiu nastąpił zwrot i zderzyłam się z rzeczywistością. Pamiętam tylko, że to było bardzo wcześnie, jeszcze w podstawówce. Wtedy moje życie dogoniła dorosłość i mój świat przyspieszył ukazując również jego złe oblicza. To było kilkanaście dobrych lat twardej szkoły życia, która zaczęła się dużo wcześniej niż u moich rówieśników. Stanowczo o wiele za wcześnie. Dziś, jako w pełni dojrzała już osoba patrzę w przeszłość i nie wiem, czy to dzieciństwo w tak surowych czasach czy też dorastanie i za szybka dorosłość sprawiły bardziej, że jestem osobą z tak twardym charakterem. Pewnie wszystko razem wzięte. Mam swoje marzenia jak każdy ale nauczyłam się nie mieć złudzeń, zwłaszcza tych bajkowych, dziecięcych, które mówią, że świat jest piękny a ludzie są tylko dobrzy. Na przestrzeni lat nauczyłam się widzieć różne barwy i odcienie życia.
Wiele razy wracam do tego co było, pragnę przywołać wspomnienia o tamtych latach beztroski, ale nie chcę zapomnieć również o tych ciężkich latach bo wiem, że one również mnie ukształtowały. To właśnie te wszystkie kolory życia sprawiły, że jestem tym kim jestem. Najważniejsze jest dla mnie to, że mogę sobie śmiało powiedzieć, że jestem dobrym człowiekiem i jestem szczęśliwym człowiekiem.

Czy kiedykolwiek próbowaliście porównać sposób, w jaki kiedyś postrzegaliście świat i to, jak patrzycie na niego teraz? Co się w międzyczasie zmieniło? Czy doświadczenie, jakiego nabraliście przez lata nauczyło Was w pełni czerpać z życia, czy raczej pozbawiło dziecięcych złudzeń?
Wiele razy rozmyślałam w życiu nad tym jak wyglądał świat w moim dzieciństwie choć przyznam...

Gdyby ktoś wsadził mój obecny względnie rozwinięty mózg do głowy dziecka, którym byłam (przypuśćmy w drugiej klasie podstawówki), zapewne byłabym odrzutkiem, marginesem społecznym nie mającym wstępu do piaskownicy i huśtawek… Zresztą, nawet by mnie nie ciągnęło do tego typu rozrywek. Dzieciaki patrzyłyby na mnie jak na kogoś z innej planety. Tak, dlatego twierdzę, że wszystko ma swoje miejsce i czas, również wyobrażenie o świecie małego dzieciaka.

Między tym, co tkwi w głowie dziecka, a tym, co „wpycha” się z doświadczeniem dorosłego człowieka, jest ogromna przepaść. I to chyba pod każdym względem. Jak sięgam pamięcią, żyłam chwilą. Żyłam tym, co w danej chwili się działo. Obiad, prezent, rodzice wrócili z pracy, spacer, zabawa itd. W życiu dorosłym jest inaczej. Człowiek ciągle planuje albo rozpamiętuje przeszłość. Bardzo rzadko zatrzymuję się „na pauzie” i żyję daną chwilą. Czasem brak mi tych momentów zawieszenia, kiedy jako dzieciak byłam beztroska i po prostu wolna.

Poza tym, właśnie przechodzę okres „twardego tyłka”, bo Życie daje mi o sobie znać w pełnej krasie i bije czym popadnie. Jako dziecko nie wyobrażałam sobie, że nieszczęścia spadają na człowieka nie w parach, lecz hurtem. Można nawet powiedzieć, że nieszczęścia nie chodzą parami, lecz paradami!

Dzieckiem będąc, nie bierzemy za siebie odpowiedzialności, dlatego wiele z trudów dorosłego życia nam umyka. Dopiero w obliczu kryzysu, tragedii nabieramy „powagi”. Dlatego czasem jest tak, że dziecko z metryki jest bardziej dorosłe od tego, kto ma dowód osobisty.

Także w moim przypadku wraz z upływem czasu zostałam pozbawiona dziecięcych złudzeń. Wszystko stało się mniejsze, bo urosłam… no, oprócz ogromu złośliwości losu.

Gdyby ktoś wsadził mój obecny względnie rozwinięty mózg do głowy dziecka, którym byłam (przypuśćmy w drugiej klasie podstawówki), zapewne byłabym odrzutkiem, marginesem społecznym nie mającym wstępu do piaskownicy i huśtawek… Zresztą, nawet by mnie nie ciągnęło do tego typu rozrywek. Dzieciaki patrzyłyby na mnie jak na kogoś z innej planety. Tak, dlatego twierdzę, że...

Pamiętam, że gdy byłam mała, to perspektywa wieku była u mnie mocno zaburzona. Ktoś, kto miał 30 lat to w mojej świadomości funkcjonował jako starzec. Ale dzieci tak chyba często mają.
Gdy byłam mała i odkrywałam uroki czytania książek, zakochałam się w "Małym księciu". Przyrzekłam sobie wtedy, że zawsze będę dorosłym, który widzi nie kapelusz, ale węża boa, który trawi słonia. Niestety dorosłość złapała mnie w swoje szpony i przesłaniała powoli dziecięcy sposób postrzegania świata. Teraz moje dziecko uczy mnie patrzeć na świat swoimi oczami, więc być może jest jeszcze dla mnie nadzieja :) Choć zgadzam się z autorem „Małego Księcia”: Dorośli nigdy nie potrafią sami zrozumieć” dlatego „Dzieci muszą być bardzo pobłażliwe w stosunku do dorosłych”.

Pamiętam, że gdy byłam mała, to perspektywa wieku była u mnie mocno zaburzona. Ktoś, kto miał 30 lat to w mojej świadomości funkcjonował jako starzec. Ale dzieci tak chyba często mają.
Gdy byłam mała i odkrywałam uroki czytania książek, zakochałam się w "Małym księciu". Przyrzekłam sobie wtedy, że zawsze będę dorosłym, który widzi nie kapelusz, ale węża boa, który trawi...

Uwielbiałam być dzieckiem. Wtedy moim największym zmartwieniem było spóźnienie się na ulubioną wieczorynkę. Zawsze miałam głowę pełną pomysłów i wymyślałam różne nowe zabawy.
Mama do tej pory się ze mnie śmieje i z mojego „prania na sucho” – cały pokój wyglądał niczym pajęcza sieć a na sznurkach wisiały ubranka moich lalek.
Teraz niestety pranie ręczne albo w pralce, no i z użyciem wody i proszku.
Dzieciństwo to taki beztroski czas, kiedy optymistycznie patrzyło się na życie. Uwielbiałam wstawać rano i chodzić do pobliskiego sklepu po bułki, żeby mieć w szkole świeżutkie kanapeczki. Teraz już nie jestem rannym ptaszkiem, a budzik traktuję jako zło konieczne i kto go w ogóle wymyślił?
A cechą niemal każdego dziecka jest szczerość. Nieraz moja mama płonęła ze wstydu np. kiedy zbliżał się Dzień Babci, a my z racji dużej odległości nie mogłyśmy jechać, tylko wysłałyśmy paczkę. Sąsiadka spytała wówczas co wysłałam babci na „Dzień Babci”? a ja bez namysłu odpowiedziałam: „Włóczkę, żeby mi sweter zrobiła”. Mama zalana rumieńcem wytłumaczyła: „Ale włóczka to przy okazji. W paczce były przecież czekoladki, no i laurkę zrobiłaś”.
Moje obecne spojrzenie na świat zmieniło się diametralnie. Niby staram się patrzeć optymistycznie, niczym oczyma dziecka, ale nie zawsze niestety się to udaje. Dorosłe życie składa się z wyborów, których sami wykonujemy, od nas zależy ścieżka, którą podążamy. Będąc dzieckiem bardzo duży wpływ na to mieli moi rodzice. Teraz jestem dorosła i sama decyduję o wszystkim, co mnie dotyczy, układam swoje życie, niczym w dzieciństwie puzzle, żeby wszystko pasowało. Nie ma już rzeczy oczywistych a wybory czasami są bardzo trudne.

Uwielbiałam być dzieckiem. Wtedy moim największym zmartwieniem było spóźnienie się na ulubioną wieczorynkę. Zawsze miałam głowę pełną pomysłów i wymyślałam różne nowe zabawy.
Mama do tej pory się ze mnie śmieje i z mojego „prania na sucho” – cały pokój wyglądał niczym pajęcza sieć a na sznurkach wisiały ubranka moich lalek.
Teraz niestety pranie ręczne albo w pralce, no i z...

Staję przed lustrem i widzę twarz. Twarz w lustrze spogląda na mnie szarymi nieco zmęczonymi oczami. Jest to twarz mężczyzny, nie starego jeszcze ale z widocznym śladami użytkowania. Ma dwudniowy zarost i lekko opadające kąciki ust. Patrzymy tak na siebie i zastanawiamy się, gdzie jest ten niebieskooki chłopaczek z płową ciągle potarganą czupryną. Z tym wiecznie zdziwionym wzrokiem i umorusaną buzią, z butami wypełnionymi piaskiem i z podrapanymi, poobijanymi kolanami. Jeszcze tak niedawno patrzył na mnie z lustra właśnie on, a nie ten stary wapniak.

Jak to gdzie jest, jest tam w środku, toż przecież nie zabrał tej swojej tekturowej, brązowej, sfatygowanej walizki z okuciami (boziu co ja się jej natargałem), w którą zawsze pakował się na wyjazd do babci i „chudego” wujka na wieś, czy nad morze z rodzicami i nie wyjechał na wywczas.

Może nie śmieszą mnie już te same żarty, ale nadal śmieję się jak dziecko, gdy ktoś utrafi z dowcipem. Może to co dziewczyńskie, już nic nie mówiąc o samych dziewczynach, nie powoduje odruchu przerażenia i totalnej negacji, ale dziwnie się czułem kupując tampony swojej dziewczynie, gdy ta leżała złożona niemocą dnia pierwszego. Może nie przesiaduje po kilka godzin w piaskownicy na podwórku, ale dajcie mi plaże, a zobaczycie jakie doły wykopie, zamki postawie, fosy im porobię i las z piasku zasadzę. Nadal kocham kreskówki Disneya i komiksy, choć może śmieję się w innych momentach. Słodycze są nadal najlepszym i jedynym narkotykiem, zwłaszcza „Ptasie mleczko” waniliowe, Wedla oczywiście. Kocham nie zmąconą miłością podróże pociągami i mogę godzinami gapić się w okno na przelatujący krajobraz, nie bacząc na tłok, brud i spóźnienia. Układam puzzle i kleję modele, może bardziej skomplikowane i większe nieco, ale zawszeć. I czytanie, od małego, tego nikt mi nie odbierze, chyba że razem ze wszystkim, ostatecznie.

Oczywiście nie latam gołkiem po tej plaży jak kiedyś, jakieś konwenanse obowiązują. Choć jeśli kiedyś trafie na plaże nudystów, nie będę miał z tym problemu żeby się rozdziać... i uciec w cień, coby poparzeń lub udaru nie dostać. Mam też więcej obowiązków, pracę (jak mam), jakieś zasady, inne marzenia, własny dom, ale przychodzi taki dzień kiedy mówię wszystkim i idę puszczać kaczki nad kanałek lub latawce nad Wisłą. Porzucać się śnieżkami czy ulepić bałwana (choć tych, to akurat nie brakuje i bez lepienia). Naszczekać na jakiegoś psa. Strugać patyki i z własnoręcznie zrobionego łuku jak strzałami postrzelać. Bo czasem tak trzeba, żeby nie oszaleć w tym codziennym biegu donikąd.

Dlatego słowa:
Gdy byłem dzieckiem,
mówiłem jak dziecko,
czułem jak dziecko,
myślałem jak dziecko.
Kiedy zaś stałem się mężem,
wyzbyłem się tego, co dziecięce.
św.Paweł listy do Koryntian 1.13.11
Które usłyszałem, bynajmniej nie w kościele, tylko w anime „Ghost in the shell”, odnoszą się do tych ludzi, na których moja Mama mówi: „Zapomniał wół jak cielęciem był (wymowa buł, coby się rymowało ;))”. Ja mam nadzieję, że nie zapomnę, chyba że wujek Alzhajmer mnie odwiedzi.

Staję przed lustrem i widzę twarz. Twarz w lustrze spogląda na mnie szarymi nieco zmęczonymi oczami. Jest to twarz mężczyzny, nie starego jeszcze ale z widocznym śladami użytkowania. Ma dwudniowy zarost i lekko opadające kąciki ust. Patrzymy tak na siebie i zastanawiamy się, gdzie jest ten niebieskooki chłopaczek z płową ciągle potarganą czupryną. Z tym wiecznie zdziwionym...

Słowo dzieciństwo kojarzy się z beztroską zabawą, wiarą w dobroć ludzi, marzeniami, które gdzieś, kiedyś na pewno się spełnią... Jest to cudowny, magiczny czas, kiedy wszystko może się zdarzyć. Bajka przeplata się z rzeczywistością, świat fantazji z szarą codziennością. Większość z nas właśnie tak je wspomina. Niestety nie wszystkim dane jest mieć cudowne dzieciństwo. W beztroską radość dni wkrada się przewlekła choroba, zdarza się, że nieuleczalna. Czasem jest to toksyczny rodzic lub wychowawca, który pozbawia wiarę w siebie i swoje możliwości. Dzieci z rodzin ubogich, które nie myślą o zabawie, nauce, ale czy będą miały dziś co jeść.

Kiedy wspominam swoje dzieciństwo myślę o pierwszych latach, jako bardzo szczęśliwym okresie w moim życiu. Czas spędzony na niczym nieskrępowanej zabawie. Dopiero szkoła i związane z nią obowiązki sprowadziły mnie na ziemię. Dosłownie z dnia na dzień spoważniałam do tego stopnia, że rówieśnicy wydawali mi się bardzo dziecinni, i nie mogłam nawiązać z nimi dobrego kontaktu. Trzymałam się z boku, raczej jako obserwator niż uczestnik zabaw.

Przełom w moim życiu nastąpił wtedy, gdy spotkałam chłopaka, obecnie mojego męża. Dziecko w sobie pielęgnował od zawsze. Nie w ten naiwny, nieporadny sposób, ale twórczy, dzięki któremu można sięgać po marzenia, zdobywać świat, nie bać się zmian na lepsze w swoim życiu. To on nauczył mnie na nowo, jak być dzieckiem, jakbym w dzieciństwie coś przegapiła. Traci pracę - nie martw się, mam teraz nowe możliwości i zakłada własną firmę. Zawsze i wszędzie chodzący optymista. Zupełnie inny od dorosłych, których miałam wokół siebie w dzieciństwie.- Po co? Przecież to bez sensu i tak się nie uda. Po latach wiem, że po prostu nie udało się im w życiu, nie tylko przez brak chęci, ale też i czasy ku temu nieprzychylne były. Dzięki mężowi mam w sobie wiarę w to co robię. Mogę sięgać po swoje marzenia, z tą tylko dorosłą poprawką, że muszą być realne. Na przykład wiem, że pisarką nie będę, ale piszę bloga. Mam grono stałych czytelników, czerpię z tego mnóstwo pozytywnej energii. O ileż bogatsze jest życie dzięki takim wyborom, gdzie przede wszystkim wsłuchujemy się w siebie i w potrzeby własnej duszy.

Z perspektywy czasu uważam, że dopiero teraz jako dorosła osoba czerpię z życia to co najlepsze. To prawda, że zaczęłam postrzegać inaczej świat dzięki bliskiej mi osobie, ale teraz wiem, już jaką iść drogą, nie dać się nieprzychylnym sobie osobom, nie dać się zatrzymać. Wiem, że nie wszyscy nas kochają, i nie wszystkich kochamy. Trzeba umieć dostrzec wokół siebie osoby, które w pozytywny sposób wpływają na nasze życie, a towarzystwo, w którym źle się czujemy unikać, a jeśli to nie możliwe, ograniczyć. Jak dziecko wybierać, z kim chcę się bawić.

Tylko dziecko potrafi cieszyć się każdym dniem, niezależnie od pogody. Tylko dziecko potrafi cieszyć się drobiazgami. Tylko dziecko tak niewiele potrzebuje do szczęścia.... więc chyba jestem dzieckiem... i dobrze mi z tym :)

Słowo dzieciństwo kojarzy się z beztroską zabawą, wiarą w dobroć ludzi, marzeniami, które gdzieś, kiedyś na pewno się spełnią... Jest to cudowny, magiczny czas, kiedy wszystko może się zdarzyć. Bajka przeplata się z rzeczywistością, świat fantazji z szarą codziennością. Większość z nas właśnie tak je wspomina. Niestety nie wszystkim dane jest mieć cudowne dzieciństwo. W...

Perspektywa dziecka a perspektywa dorosłego:

A. Anatomia - Kiedyś: nie obchodziło nas, czy mamy zgrabne nogi, długie włosy i płaski brzuch. Widzieliśmy za to wady u innych. Ktoś miał odstające uszy a ktoś był otyły i nazywało się go grubasem. Dzisiaj: to własny wygląd zajmuje nas najbardziej. Chodzimy na basen, odchudzamy się i wmasowujemy tony kremów, aby go poprawić. Za to wygląd innych nie przeszkadza nam w tym, aby ktoś stał się naszym znajomym, przyjacielem, ukochanym.
B. Bieganie – Kiedyś: to co robiliśmy non stop. Nie było zabawy bez biegania. Nie było pójścia do koleżanki bez biegania po poboczach, nie było zaczepiania koleżanek i ganiania ich po szkolnym placu. Dzisiaj: dobiegnięcie do uciekającego autobusu staje się nie lada mordęgą.
C. Całowanie – Kiedyś: A fuj! Dzisiaj: mmm…
D. Dom – Kiedyś: Pełen ludzi, pachnący bułeczkami wypiekanymi przez babcię i ciepłym mlekiem prosto od krowy. A mimo to wracało się do niego dopiero na wieczorynkę po całym dniu podwórkowych harców. Dzisiaj: Najczęściej pusty, z bułeczkami i mlekiem z hipermarketu, a mimo to chcemy w nim spędzać jak najwięcej czasu.
E. Edukacja – Kiedyś: Szkoła była największą katorgą. „Nie chcę!”, „Nie umiem!”, „Do niczego mi to nie potrzebne!”. Dzisiaj: Dopiero dzisiaj doceniamy to, jak wiele nam dała i jak jest ważna.
F. Fantazja – Kiedyś: „… jest od tego, aby bawić się, aby bawić się, aby bawić się na całego”. Dzisiaj: niestety, coraz częściej o niej zapominamy…
G. Głowa – Kiedyś: „Paluszek i główka to szkolna wymówka”. Dzisiaj: pełna niepoukładanych myśli, planów na przyszłość, nie raz boląca od nadmiaru pracy i zmartwień.
H. Huśtawka – Kiedyś: przedmiot zabawy. Dzisiaj: jedynie nastrojów…
I. Inspiracja – Kiedyś: Wystarczyło zobaczyć lalkę w sklepie, aby zaraz po przyjściu do domu namalować piękny obrazek. Dzisiaj: szukamy jej godzinami, dniami, latami, a i tak przychodzi do nas, kiedy zechce.
J. Jedzenie – Kiedyś: na siłę wpychane „samolociki” obiadków, zup, sałatek. Dzisiaj: Sami, bez żadnego przymusu wychodzimy ze sklepu obładowani tysiącem toreb i siatek z zakupami.
K. Kryzys – Kiedyś: największy kryzys dopadał nas wtedy, kiedy koleżanka z klasy miała nowy plecak a my nadal nosiliśmy książki w starym, albo kiedy siostra dostała większy kawałek urodzinowego tortu. Dzisiaj: kryzys w: państwie, w związku, w pracy, w rodzinie, osobisty, finansowy i każdy inny, jaki tylko przychodzi nam na myśl.
L. Lubię – Kiedyś: lody, cukierki, koleżankę z ławki, Gumisie, słodkie bułeczki… wszystko dawało pełnię szczęścia. Dzisiaj: tyle rzeczy, tyle osób, a tak rzadko potrafimy się cieszyć tymi codziennymi, najdrobniejszymi sprawami…
M. Miłość – Kiedyś: do mamy i taty, do psa, do ulubionej lalki. Dzisiaj: (temat do osobnych rozważań)
N. Nie – Kiedyś: wystarczyło tupanie nogami, płacz i wykrzyczenie „Nie!!” tak głośno, jak tylko potrafiliśmy, aby wyrazić naszą dezaprobatę. Dzisiaj: „Nie chcę, ale muszę”… niestety…
O. Oczekiwanie – Kiedyś: na pierwszą gwiazdkę, na Mikołaja i prezenty, na wakacje, na święta, na wieczorynkę. Dzisiaj: na powrót do domu po pracy, na odpoczynek, na urlop.
P. Przyjaciel – Kiedyś: Wiele i „na całe życie”. Dzisiaj: Niewiele i na całe życie.
R. Rodzina – Kiedyś: mama, tata, dziadkowie, rodzeństwo. Dzisiaj: mąż/żona, dzieci.
S. Szczęście – Kiedyś: szczęście potrafiliśmy odnaleźć we wszystkim. W zabawie w piaskownicy, w batoniku otrzymanym od dziadka, w czerwonym pasku na świadectwie, w bańkach mydlanych puszczanych na wietrze. Dzisiaj: tak wiele nam do niego potrzeba…
T. Trud – Kiedyś: trudne lekcje, trudna praca domowa, trudne puzzle do ułożenia. Dzisiaj: trud pracy, obowiązków domowych i rodzinnych, trud… życia.
U. Uwaga – Kiedyś: w dzienniczku. Dzisiaj: próbujemy ją zwrócić na siebie kiedy tylko się da i kogo tylko się da.
W. Wakacje – Kiedyś: z rodzicami u babci, na wsi, z przyjaciółmi. Beztroska. Zabawy na świeżym powietrzu. Dzisiaj: krótkoterminowe wypady nad jezioro ze znajomymi. Z jedna torebką, w której targamy strój kąpielowy i olejek do opalania razem z kolejną książką do przeczytania i koniecznością napisania recenzji na następny dzień.
Z. Zdrowie – Kiedyś: Nie zwracaliśmy uwagi na to, że w jedzonych z ziemi owocach mogą znajdować się bakterie, że nieumyte dłonie mogą stać się przyczyną chorób, a ból brzucha był jedynie wymówką od pójścia do szkoły. Dzisiaj: Dbamy o nie na każdym kroku. Myjemy owoce i warzywa, chodzimy na siłownię, uprawiamy jogging, a z każdą dolegliwością wybieramy się do lekarza.
Ż. Życie – Kiedyś: Beztroskie, piękne, pełne marzeń o domku dla lalek i nowej sukience na bal choinkowy. Dzisiaj: Pełne trudu i zmagań o każdy kolejny dzień, o bezpieczeństwo finansowe, osobiste, o spełnienie, o miłość, o szczęście…

Zmienia się niemal wszystko. Nic już nie jest albo czarne, albo białe. Już nie widzimy słonia połkniętego przez węża, a jedynie kapelusz. Nie zawsze potrafimy używać wyobraźni, by zrobić ze zwykłej chwili, chwilę niezwykłą i magiczną…
Tylko czy życie przez te zmiany traci swój urok? Oczywiście, że nie. Może nie jest już takie beztroskie i łatwe. Wraz z wiekiem pojawiają się nowe zmartwienia, nowe obowiązki, nowe trudy dnia codziennego, nowe wyzwania, nowe pragnienia i marzenia. Już nie o lalce czy czerwonym pasku na świadectwie, a o stabilizacji, bezpieczeństwie finansowym i poczuciu spełnienia.
Tylko czy to źle? Nie. Życie w każdym wieku ma swój urok. W każdej chwili życia jest piękne i ekscytujące. Poza tym, przecież... będąc dziećmi tak bardzo marzyliśmy o tym, aby być w końcu dorosłym:)

Perspektywa dziecka a perspektywa dorosłego:

A. Anatomia - Kiedyś: nie obchodziło nas, czy mamy zgrabne nogi, długie włosy i płaski brzuch. Widzieliśmy za to wady u innych. Ktoś miał odstające uszy a ktoś był otyły i nazywało się go grubasem. Dzisiaj: to własny wygląd zajmuje nas najbardziej. Chodzimy na basen, odchudzamy się i wmasowujemy tony kremów, aby go poprawić. Za...

Czy kiedykolwiek próbowaliście porównać sposób, w jaki kiedyś postrzegaliście świat i to, jak patrzycie na niego teraz? Co się w międzyczasie zmieniło? Czy doświadczenia, jakiego nabraliście przez lata nauczyło Was w pełni czerpać z życia, czy raczej pozbawiło dziecięcych złudzeń.
Szczerze… nigdy nie próbowałam porównać swojego spojrzenia na świat jako dziecka, nastolatka czy teraz w dorosłym życiu. Tak myślę, że jako dziecko patrzyłam na świat trochę przez różowe okulary, choć moje dzieciństwo przypadło na lata kiedy w sklepach brakowało wielu rzeczy, np. pomarańcze kojarzą mi się ze świętami Bożego Narodzenia. Pamiętam, że zdarzało mi się buntować przeciw tzw. zakazom, nakazom i wtedy myślałam ( chyba tak jak większość młodych ludzi ), iż jak skończę 18 lat, dostanę dowód osobisty, to będę wtedy więcej mogła. I co i guzik prawda. Życie dorosłego człowieka wcale nie jest łatwe, proste i przyjemne. Trzeba wiele rzeczy zrobić, wykonać itp., tak samo są pewne zakazy i nakazy. I czar różowych okularów prysł, jak bańka mydlana. Tak, że nie warto się spieszyć do tej dorosłości wszystko w swoim czasie. Warto przeżyć to swoje dzieciństwo.

Czy kiedykolwiek próbowaliście porównać sposób, w jaki kiedyś postrzegaliście świat i to, jak patrzycie na niego teraz? Co się w międzyczasie zmieniło? Czy doświadczenia, jakiego nabraliście przez lata nauczyło Was w pełni czerpać z życia, czy raczej pozbawiło dziecięcych złudzeń.
Szczerze… nigdy nie próbowałam porównać swojego spojrzenia na świat jako dziecka, nastolatka...

Czasem słyszmy takie życzenie "oby na zawsze w Tobie pozostało coś z dziecka", tak.. dzieciństwo, coś za czym tęsknimy, wspominamy, coś co jest nasza przeszłością, i naszymi liniami papilarnymi, bo każdy z nas miał swoje, własne, indywidualne, jedyne, i niepowtarzalne.. jakie było? zerkając na powyższe wpisy możemy zauważyć, że nie każdy chce je pamiętać, bo nie było kolorową sielanką, zapachem wakacji.. smakiem beztroski, ale było czymś "czarnym", "zimnym", "niebezpiecznym" i bolesnym.. jakiekolwiek było, to jednak dzieciństwo jest początkiem, jest fundamentem, zaczynem tego co powstaje, i trwa później, czyli naszej dorosłości, naszego ja.. nas samych.. Moje było mieszaniną beztroski, radości, obdartych kolan, przyjaźni pieczętowanych "krwią", zakopywanych butelek z listami na przyszłość (nawiasem do dzisiaj szukam pod którym drzewem;-)), zapachu wakacji, babcinej jajecznicy , kawy zbożowej z mlekiem, drogi która w lecie raz była tumanem kurzu, innym razem błotnistą mazią.. wiecznymi spotkaniami.. a z drugiej było twardą próbą powetowania sobie straty, braków.. które los na mnie zesłał.. jak patrzyłam na to wtedy? oczywiście tak jak dziecko, zadając proste pytania,a później biorąc to co jest za normę.. dzieci bywają okrutne, ale za to są bardzo szczere.. i ta szczerość.. to jest to co dla mnie jest podstawą.. jako dziecko postrzegamy pewne sprawy tak po prostu, a w miarę upływu czasu, i zdobytych doświadczeń, nasze spojrzenie ulega weryfikacji, coś co 10lat temu było nie do pomyślenia, obecnie jest dla mnie czymś zwyczajnym.. aby zobrazować podam taki przykład.. po raz pierwszy książkę j. conrada "Lord Jim" czytałam mając może 13-15lat, przebrnęłam 2 rozdziały, drugie podejście było parę lat później, również się poddałam, po raz trzeci książkę wzięłam do ręki po 30tce i wtedy mnie pochłonęła, poczułam... i wiedziałam.. Dzieciństwo to nasz akumulator, to czym go naładujemy, będzie nam oddawało przez następne lata.. i to nie tak, że jako dorośli mamy zapomnieć jak być dzieckiem, nie wolno nam, nie powinniśmy nigdy... bo dzieciństwo to nasze przyjaźnie, które trwają do nadal.. to nasze reagowanie na innych ludzi, na życie, to nasza spontaniczność, to wiara w siebie.. w każdym razie mam nadzieję, że moje dzieciństwo pozostanie ze mną, i we mnie na zawsze, dając mi kopa kiedy trzeba.. i luz, i normalność.. czego i Wszystkim życzę.. i udaje się z łopatą, szukać listu w butelce;-)

Czasem słyszmy takie życzenie "oby na zawsze w Tobie pozostało coś z dziecka", tak.. dzieciństwo, coś za czym tęsknimy, wspominamy, coś co jest nasza przeszłością, i naszymi liniami papilarnymi, bo każdy z nas miał swoje, własne, indywidualne, jedyne, i niepowtarzalne.. jakie było? zerkając na powyższe wpisy możemy zauważyć, że nie każdy chce je pamiętać, bo nie było...