Kiedyś jadąc z mężem samochodem na uliczce osiedlowej między blokami zobaczyliśmy porzuconą zabawkę - małego szmacianego (nawet nie pluszowego lewka). Zatrzymaliśmy się i wzięłam go ze sobą. Jakoś tak żal mi się go zrobiło, że leży taki biedny i może niechciany.
Zabawka wcale nie była jakoś specjalnie ładna, tyle że niczego jej nie brakowało. Nie była popruta. Miała też wszystkie części ciała. Wyprałam ją w pralce i do dziś jest z nami. Jest talizmanem, który strzeże nam domu.

Kiedyś jadąc z mężem samochodem na uliczce osiedlowej między blokami zobaczyliśmy porzuconą zabawkę - małego szmacianego (nawet nie pluszowego lewka). Zatrzymaliśmy się i wzięłam go ze sobą. Jakoś tak żal mi się go zrobiło, że leży taki biedny i może niechciany.
Zabawka wcale nie była jakoś specjalnie ładna, tyle że niczego jej nie brakowało. Nie była popruta. Miała też...

Moim talizmanem jest kapelusz po dziadku. Dał mi go jak szłam na egzamin zawodowy. Powiedział, że zawsze przynosił mu szczęście. Zdałam perfekcyjnie. Jednak wierzę, że była to zasługa miesięcy poświęconych na naukę, a nie kapelusza, ale nadal go noszę. To dla mnie cenna pamiątka.

Moim talizmanem jest kapelusz po dziadku. Dał mi go jak szłam na egzamin zawodowy. Powiedział, że zawsze przynosił mu szczęście. Zdałam perfekcyjnie. Jednak wierzę, że była to zasługa miesięcy poświęconych na naukę, a nie kapelusza, ale nadal go noszę. To dla mnie cenna pamiątka.

Czy talizmanem może być tylko przedmiot? Namacalny byt? chyba nie. Dla mnie talizmanami bywają melodie, myśli. Przychodzą do mnie w odpowiedznich momentach i zostają tyle ile trzeba. Nic nie chroni, nie pomaga, nie zaczarowuje rzeczywistości lepiej niż to co w głowie. Czasem jedno zdanie: "los nie ześle mi nic czemu nie mogę sprostać", działa lepiej niż jakikolwiek szczęśliwy przedmiot.

Czy talizmanem może być tylko przedmiot? Namacalny byt? chyba nie. Dla mnie talizmanami bywają melodie, myśli. Przychodzą do mnie w odpowiedznich momentach i zostają tyle ile trzeba. Nic nie chroni, nie pomaga, nie zaczarowuje rzeczywistości lepiej niż to co w głowie. Czasem jedno zdanie: "los nie ześle mi nic czemu nie mogę sprostać", działa lepiej niż jakikolwiek...

Wiara, że rzeczy mogą przynieść nam szczęście jest bardzo powszechna. Już małe dzieci często mają swoje ulubione misie czy zabawki bez których nie chcą zasnąć, wyjść z domu. Później wierzymy, że jakieś przedmioty pomogą nam lepiej nauczyć się do sprawdzianów czy klasówek, pomogą z zdaniu matury, egzaminów na studiach,aż w końcu w znalezieniu ciekawej pracy czy miłości. Ja jednak nigdy w takie rzeczy nie wierzyłam i nigdy nie miałam żadnego talizmanu. Zawsze uważałam, że jeśli sama o to nie zadbam nic się samo nie zrobi. Sprawdzian sam się nie napisze, klasówka sama nie zda, pracy sama do mnie nie przyjdzie, a miłość bez mojego zaangażowania nie rozkwitnie. I nic mi nie da trzymanie w torebce jakiejś maskotki czy noszenie szczególnego naszyjnika czy pierścionka. Dlatego lepiej nie przywiązywać dużego znaczenia rzeczom.

Wiara, że rzeczy mogą przynieść nam szczęście jest bardzo powszechna. Już małe dzieci często mają swoje ulubione misie czy zabawki bez których nie chcą zasnąć, wyjść z domu. Później wierzymy, że jakieś przedmioty pomogą nam lepiej nauczyć się do sprawdzianów czy klasówek, pomogą z zdaniu matury, egzaminów na studiach,aż w końcu w znalezieniu ciekawej pracy czy miłości. Ja...

Nie zawsze amulet musi być przedmiotem! Mój jest leciutki, ulotny i nigdy taki sam.
Dźwięki opisują mój świat: szelest liści, szum wiatru, plusk deszczu, świergot ptaków.
Moją najpiękniejszą poezją jest brzmienie instrumentów: gwizdy fletu, bębnienie bębnów, brzdęki strun... i śpiew niezwykle skomplikowanego instrumentu jakim jest ludzki głos. I z tego powodu, z mojego umiłowania do świata dźwięku, moim rytuałem/amuletem jest subtelnie grający towarzysz moich przygotowań do snu - wietrzny dzwonek nad moim łóżkiem. Przy jego brzmieniu zasypiam. Jest to dla mnie symbol końca dnia i prośba o sprowadzenie kolorowych snów i jak najlepszego dnia następnego. Czy to może być amulet?, czy tylko wieloletni zwyczaj?

Nie zawsze amulet musi być przedmiotem! Mój jest leciutki, ulotny i nigdy taki sam.
Dźwięki opisują mój świat: szelest liści, szum wiatru, plusk deszczu, świergot ptaków.
Moją najpiękniejszą poezją jest brzmienie instrumentów: gwizdy fletu, bębnienie bębnów, brzdęki strun... i śpiew niezwykle skomplikowanego instrumentu jakim jest ludzki głos. I z tego powodu, z mojego...

Kurcze. Chciałabym być jakaś oryginalna i napisać, że jakąś ozdóbkę zawsze mam przy sobie, że przynosi mi szczęście i już to sprawdziłam i wiem. Prawda jest taka, że w przedmioty przynoszące szczęście nie wierzę, albo i nie chcę wierzyć. Odwrotnie niż w przypadku tych nie przynoszących szczęścia. To niestety się dzieje. I to sprawdziłam.

No więc wyjdzie mi tak bardzo prozaicznie. Moim talizmanem jest książka. Zawsze jakąś mam przy sobie. Poczynając od wanny, poprzez poczekalnię u lekarza, w samochodzie czekając na odbiór dziecka z zajęć, po przerwy w pracy i zawsze pełną szafkę nocną.

Pomaga zapanować nad złością, smutkiem, spojrzeć przez barwniejsze okulary i rozmarzyć duszę.

Ot taki do bólu praktyczny TALIZMAN, który po prostu działa:)

Kurcze. Chciałabym być jakaś oryginalna i napisać, że jakąś ozdóbkę zawsze mam przy sobie, że przynosi mi szczęście i już to sprawdziłam i wiem. Prawda jest taka, że w przedmioty przynoszące szczęście nie wierzę, albo i nie chcę wierzyć. Odwrotnie niż w przypadku tych nie przynoszących szczęścia. To niestety się dzieje. I to sprawdziłam.

No więc wyjdzie mi tak bardzo...

Talizman - czy go posiadam? Raczej żadnego przedmiotu o takim działaniu "magicznym", szczęśliwym nie posiadam. Jednak chcę wierzyć, że ktoś w górze czuwa nade mną i pomaga mi w niektórych momentach mojego życia. Kiedy jest źle pomaga mi stanąć na nogi i wziąć się w garść, kiedy jest dobrze cieszyć się każdym dniem. Cieszyć się rodziną, a także tym co mam.

Talizman - czy go posiadam? Raczej żadnego przedmiotu o takim działaniu "magicznym", szczęśliwym nie posiadam. Jednak chcę wierzyć, że ktoś w górze czuwa nade mną i pomaga mi w niektórych momentach mojego życia. Kiedy jest źle pomaga mi stanąć na nogi i wziąć się w garść, kiedy jest dobrze cieszyć się każdym dniem. Cieszyć się rodziną, a także tym co mam.

Od kilku lat na mojej lewej ręce zauważyć można delikatną bransoletkę. Jest ona wykonana z fragmentu czarnego, solidnego sznurka, a w jej centralnej części znajduje się połyskująca z daleka podkowa.
Nie jest to nic specjalnego, wręcz przeciwnie - niektórzy mogą uznać to za zwykłą tandetę.
Żeby było śmieszniej, nie jest to też podarek od kogoś bliskiego mojemu sercu. Wręcz odwrotnie! Był to prezent od mojej koleżanki/znajomej, z którą relacje były bardzo wzburzone. Jednego dnia zdawała się być moją przyjaciółką, a drugiego znów omijała mnie szerokim łukiem.
Dlaczego postanowiłam nadal nosić tę bransoletkę? Otóż uważałam ją za symbol szczęścia, powodzenia i dobrobytu. A więc, nie mogłam tak po prostu zerwać owego szczęścia i wyrzucić go hen za siebie. Nie byłoby to w ogóle logiczne, dokładnie tak samo jak nie jest logiczny fakt, iż małemu drobiazgowi przypisuje tak ogromne znaczenie.
Tak czy siak nie zamierzam na razie pozbywać się tego podarku. Któregoś dnia może zmienię zdanie.

Od kilku lat na mojej lewej ręce zauważyć można delikatną bransoletkę. Jest ona wykonana z fragmentu czarnego, solidnego sznurka, a w jej centralnej części znajduje się połyskująca z daleka podkowa.
Nie jest to nic specjalnego, wręcz przeciwnie - niektórzy mogą uznać to za zwykłą tandetę.
Żeby było śmieszniej, nie jest to też podarek od kogoś bliskiego mojemu sercu....

Nie, nie mam takich nawyków. Mam wiele rzeczy z dzieciństwa czy z czasów nastolatki to których mam sentyment i chciałabym by wytrzymały jak najdłużej ale nie mam takiego czegoś że bez czegoś nie przeżyje. Najważniejsze chyba dla mnie są wspomnienia i zdjęcia dzięki którym mogę uwiecznić te najpiękniesze chwilę i zostawić pokoleniom pamiątke jaka ich babka była szalona xD Patrząc tak czysto ludzko. Wiadomo że jako osoba wierząca najważniejszym znakiem dla mnie jest krzyż jednak nie muszę go nosić, mam w domu, mam wisiorek, mam różaniec. Jednak nie czuje by były to moje talizmany, może potrzeba mi nawrócenia, może jestem zbyt zaganiana. Dzięki Wam za ten konkurs, może da mi do myślenia :)

Nie, nie mam takich nawyków. Mam wiele rzeczy z dzieciństwa czy z czasów nastolatki to których mam sentyment i chciałabym by wytrzymały jak najdłużej ale nie mam takiego czegoś że bez czegoś nie przeżyje. Najważniejsze chyba dla mnie są wspomnienia i zdjęcia dzięki którym mogę uwiecznić te najpiękniesze chwilę i zostawić pokoleniom pamiątke jaka ich babka była szalona xD...

Moim „talizmanem” jest, jako iż jestem osobą wierzącą, szkaplerz i krzyżyk. Wiem, że rzeczy te nie dają żadnej ochrony przed np. złem albo nie sprawiają, że przestaję się bać. Szkaplerz jest dla mnie pamiątką I Komunii Świętej i zaczęłam go nosić, kiedy bardziej wkroczyłam w drogę wiary. Krzyżyk jest natomiast pamiątką od mojej babci, którą dostałam na Boże Narodzenie. Oba noszę codziennie i są blisko mojego serca. Przypominają mi, że jestem chrześcijanką. Dzięki nim czuję się jakoś spokojniejsza. Noszę je codziennie, a kiedy ich nie mam czuję się nieswojo.

Moim „talizmanem” jest, jako iż jestem osobą wierzącą, szkaplerz i krzyżyk. Wiem, że rzeczy te nie dają żadnej ochrony przed np. złem albo nie sprawiają, że przestaję się bać. Szkaplerz jest dla mnie pamiątką I Komunii Świętej i zaczęłam go nosić, kiedy bardziej wkroczyłam w drogę wiary. Krzyżyk jest natomiast pamiątką od mojej babci, którą dostałam na Boże Narodzenie. Oba...