Test na Dobrego Męża.
Był to pierwszy wyjazd w góry moich rodziców jeszcze za czasów studenckich. Moja mama chciała wyglądać , jak profesjonalista, mimo to nie kupiła górskich butów. Zabrała ze sobą adidasy i czarne kozaki. Wyruszyli wczesnym rankiem na Kasprowy Wierch. Mama ubrała modne kozaki. Już dochodząc do kolejki pod Kasprowym miała dość. Powtarzała sobie w duchu, że da radę. Wspinając się na trasie rodzice minęli mężczyznę profesjonalnie ubranego, który zbiegał szlakiem w dół bez... butów! Rodzice śmiali się i dziwili. Po dotarciu na górę mama odetchnęła z ulgą. Nadszedł moment ściągnięcia tych potwornych butów. Stopy były poobcierane, z odciskami i we krwi. Tata zaproponował, aby przy schodzeniu zamienili się butami. Mimo większego rozmiaru postanowili, że Gosia ubierze buty Jacka, a on zejdzie bez. Niczym wcześniej spotkany facet, tata dzielnie przemierzał szlak boso, nawet bez skarpetek.. Mijani na trasie turyści z politowaniem patrzyli na rodziców. Na szczęście udało się im dojść do kwatery a na stopach taty nie było nawet draśnięcia. Ten wyjazd był udany bo po pół roku tata się oświadczył.
Tak na przyszłość jakby jakaś kobieta nie był pewny czy chłopak ją kocha, proponuję zabrać go w góry, a samej ubrać niewygodne buty. Zobaczymy czy się poświęci :)

Test na Dobrego Męża.
Był to pierwszy wyjazd w góry moich rodziców jeszcze za czasów studenckich. Moja mama chciała wyglądać , jak profesjonalista, mimo to nie kupiła górskich butów. Zabrała ze sobą adidasy i czarne kozaki. Wyruszyli wczesnym rankiem na Kasprowy Wierch. Mama ubrała modne kozaki. Już dochodząc do kolejki pod Kasprowym miała dość. Powtarzała sobie w duchu,...

Po górach podróżuję często, ale bardziej w formie włóczęgostwa. W 2019 roku podczas dwutygodniowej wyprawy w górach Bułgarii wraz ze znajomymi wędrowaliśmy w poszukiwaniu spokoju i pięknych widoków. W ciągu dwóch tygodni nie spotkaliśmy nikogo oprócz pasterzy, rozbijaliśmy namioty w pięknych i pustych miejscach. Pod koniec pierwszego tygodnia wędrówki w okolicy góry Botew przybłąkał się do nas mały szczeniak - piesek pasterski. Szukaliśmy w okolicy jakiegoś stada lub pasterza, od którego mógł uciec, ale nikogo nie znaleźliśmy. Postanowiliśmy go zignorować, mimo tego on dwa dni szedł z nami. Mimo ustaleń każdy w tajemnicy go dokarmiał, a kiedy od wędrówki po skałach poranił sobie łapki każdy z nas mimo ciężkich plecaków niósł psa na zmianę. Po 4 dniach kiedy nadarzyła się okazja zejścia do wioski wysłaliśmy kolegę z misją zostawienia psa u kogoś z mieszkańców. Mimo tak krótkiego czasu mamy mnóstwo pięknych zdjęć z psem Borysem i tęsknotę za tymi dzielnymi łapami.

Po górach podróżuję często, ale bardziej w formie włóczęgostwa. W 2019 roku podczas dwutygodniowej wyprawy w górach Bułgarii wraz ze znajomymi wędrowaliśmy w poszukiwaniu spokoju i pięknych widoków. W ciągu dwóch tygodni nie spotkaliśmy nikogo oprócz pasterzy, rozbijaliśmy namioty w pięknych i pustych miejscach. Pod koniec pierwszego tygodnia wędrówki w okolicy góry Botew...

Siedem lat temu zabraliśmy z żoną jej tatę na Rysy. To była pierwsza jego wyprawa na ten szczyt i był bardzo podekscytowany.
Wyruszyliśmy o godzinie 6 rano z Łysej Polny. Od samego początku mieliśmy ładne, mocne tempo. Po niecałych dwóch godzinach weszliśmy do schroniska przy morskim oku. Dalej poszliśmy lewą stroną jeziora i sprawnie podeszliśmy pod czarny staw. Pogoda była wymarzona: temperatura około 20 stopni C, bez wiatru i chmur. Bez większego postoju poszliśmy dalej na bulę pod rysami. Tutaj ścieżka robiła się bardziej stroma ale teściu nie odpuszczał i nadal trzymaliśmy dobre tempo. Ostatni odcinek wędrówki na szczyt to już czysta przyjemność - piękne widoki i ogromna przestrzeń.
Na szczycie przysiedliśmy tylko na chwilę i zaczęliśmy zachodzić bo w oddali zaczęły pojawiać się chmury.
Po godzinie schodzenia chmur robiło się coraz więcej i słuchać było odległe grzmoty. Niesamowite jest jak szybko pogoda w górach potrafi się zmienić. Jeszcze bardziej niesamowita jest zuchwałość niektórych turystów na szlaku. Schodząc co sił w dół szlaku raz po raz mijaliśmy grupy idące w górę. Na nasze ostrzeżenia reagowali śmiechem i nawet nie zwalniali.
Gdy doszliśmy do czarnego stawu zaczęło lekko kropić a od schroniska rozpadało się na dobre. Na szczęście byliśmy już na dole, gdzie szlak jest równy i bezpieczny.
Koniec wędrówki minął nam spokojnie nie licząc zdenerwowanego woźnicy, który za nic w świecie nie chciał zrozumieć dlaczego wolimy iść w deszczu niż zjechać jego wozem :)

Siedem lat temu zabraliśmy z żoną jej tatę na Rysy. To była pierwsza jego wyprawa na ten szczyt i był bardzo podekscytowany.
Wyruszyliśmy o godzinie 6 rano z Łysej Polny. Od samego początku mieliśmy ładne, mocne tempo. Po niecałych dwóch godzinach weszliśmy do schroniska przy morskim oku. Dalej poszliśmy lewą stroną jeziora i sprawnie podeszliśmy pod czarny staw. Pogoda...

Wybrałem się z małą córeczką na Trzy Korony i po drodze opowiadałem jej że byłem tu 20 lat temu z klasą i bardzo miłą koleżanką i nagle za kolejnym zakrętem spotykamy się właśnie z tą koleżanką która z mężem i dziećmi też wybrała się na szczyt. Dalej poszliśmy razem miło wspominając dawne czasy bo dawno się nie widzieliśmy. Padł też temat poprzedniego wspinania się na ten szczyt i wspomnienie babci która sprzedawała kompot w połowie drogi. Okazało się że ta Pani nadal tam sprzedaje kompot.
Oczywiście skorzystaliśmy tylko potem nadeszła zaduma "ty pewnie 20 lat temu też nie zastanowiłeś się że ona podaje go w kubkach a przecież nie ma ich w czym umyć ?" :)
Ale kompocik był pyszny :)

Wybrałem się z małą córeczką na Trzy Korony i po drodze opowiadałem jej że byłem tu 20 lat temu z klasą i bardzo miłą koleżanką i nagle za kolejnym zakrętem spotykamy się właśnie z tą koleżanką która z mężem i dziećmi też wybrała się na szczyt. Dalej poszliśmy razem miło wspominając dawne czasy bo dawno się nie widzieliśmy. Padł też temat poprzedniego wspinania się na ten...

Oczywiście że lubią góry bo pochodzę z gór dokładnie z Jeleniej Góry a z mojego balkonu jest widok na Śnieżkę z Górami mam miłe wspomnienia często z przyjaciółkami wybierałysmy się na wycieczki w góry na jednej z takich wycieczek zastała nas burza ale na szczęście niedaleko było schronisko więc ruszyłyśmy biegiem do schroniska a tam zamówiliśmy sobie przepyszną gorącą czekoladę i duży talerz zupy zabawa i tak była przednia a wspomnienia Pozostały do dziś

Oczywiście że lubią góry bo pochodzę z gór dokładnie z Jeleniej Góry a z mojego balkonu jest widok na Śnieżkę z Górami mam miłe wspomnienia często z przyjaciółkami wybierałysmy się na wycieczki w góry na jednej z takich wycieczek zastała nas burza ale na szczęście niedaleko było schronisko więc ruszyłyśmy biegiem do schroniska a tam zamówiliśmy sobie przepyszną gorącą...

Nie oceniaj turysty po butach jego!
Kiedyś byłam „poprawna turystycznie” i na szlaku ZAWSZE byłam w traperkach: obowiązkowo do kostki, do tego porządne skarpetki, żeby się nie ściągały i nie uwierały. I się szło! Przy okazji spoglądało się drwiąco na mijanych po drodze właścicieli sandałków (nie „górskich”, tylko „zwykłych”), trampek z tak cienką podeszwą, że czuć każdy kamyczek na drodze, a od klapek ze zgrozą odwracało się głowę.
Do czasu, do pewnego rodzinnego wyjazdu, kiedy postanowiliśmy pójść na spacerek do Morskiego... Środek lata, upał, a droga do Oka przecież jak deptak w Sopocie – wszyscy byliśmy w sandałach. Założenie było w sumie poprawne, tylko że praktyka poszła bokiem, bo po drodze było niewinne odbicie na zielony szlak w ożywczym cieniu - tylko kawałek pójdziemy... Po godzinie zaczął się prawdziwie górski trakt, ale za daleko było, żeby cofać się i po asfalcie nadrabiać drogę, przecież damy radę! Daliśmy. Tylko, że po drodze były wspinaczki, łańcuchy, Dolina Pięciu Stawów, strome zejście do Oka. A my w sandałkach ... Ja zgubiłam po drodze wszelki honor i dumę (gotowa byłam nawet za „koniki” zapłacić, ale los był bezwzględny – nie było już żadnego wozu). Szłam ze łzami w oczach, bo czułam każdą kosteczkę w stopach, Młody szedł boso po asfalcie, bo sandały zdarły mu skórę bez litości, ale daliśmy radę. W sandałach...
Od tej pory, gdy widzę kogoś w klapkach schodzącego z gór, myślę jedynie: Brawo! Dał/dała radę!
I nie oceniam.

Nie oceniaj turysty po butach jego!
Kiedyś byłam „poprawna turystycznie” i na szlaku ZAWSZE byłam w traperkach: obowiązkowo do kostki, do tego porządne skarpetki, żeby się nie ściągały i nie uwierały. I się szło! Przy okazji spoglądało się drwiąco na mijanych po drodze właścicieli sandałków (nie „górskich”, tylko „zwykłych”), trampek z tak cienką podeszwą, że czuć każdy...

Może nie jest to szczególna anegdota, ale w czerwcu tego roku kiedy wchodziliśmy na Śnieżkę mój partner bardzo mnie wspierał. Całą drogę niósł plecak, wodę etc. plus dodatkowo kiedy trzeba było - podał rękę, przytrzymał, żartował. Taki towarzysz na szlaku to prawdziwy skarb. W drodze powrotnej złapał nas mocny deszcz i samej było by mi naprawdę ciężko w takich warunkach. Dlatego chciałabym mieć okazję podarować mu właśnie tę książkę :)

Może nie jest to szczególna anegdota, ale w czerwcu tego roku kiedy wchodziliśmy na Śnieżkę mój partner bardzo mnie wspierał. Całą drogę niósł plecak, wodę etc. plus dodatkowo kiedy trzeba było - podał rękę, przytrzymał, żartował. Taki towarzysz na szlaku to prawdziwy skarb. W drodze powrotnej złapał nas mocny deszcz i samej było by mi naprawdę ciężko w takich warunkach....

Kilka lat temu, przemierzaliśmy z przyjaciółmi szlak wiodący do Doliny Pięciu Stawów. Był piękny, ciepły dzień. Na niebie nie można było dostrzec ani jednej chmurki. Gdy zbliżaliśmy się do celu, pogoda nagle się zmieniła. Zaczął padać grad i zerwał się silny wiatr. Weszliśmy do schroniska przemoczeni i przemarznięci. Ludzie przestraszyli się naszym widokiem. Zaczęli ustępować nam swoje miejsca, zorganizowali ciepłą herbatę i okryli kurtkami.
Nie pamiętam, jak tego dnia wyglądał krajobraz, nie pamiętam też chłodu ani trudu wędrówki. Zapamiętałam jednak dobroć tych ludzi w schronisku , a także ogromną wdzięczność i wzruszenie.

Kilka lat temu, przemierzaliśmy z przyjaciółmi szlak wiodący do Doliny Pięciu Stawów. Był piękny, ciepły dzień. Na niebie nie można było dostrzec ani jednej chmurki. Gdy zbliżaliśmy się do celu, pogoda nagle się zmieniła. Zaczął padać grad i zerwał się silny wiatr. Weszliśmy do schroniska przemoczeni i przemarznięci. Ludzie przestraszyli się naszym widokiem. Zaczęli...

Moja przygoda z wędrówkami zaczęła się niedawno, dlatego określam siebie mianem miłośniczki-amatorki polskich gór. W te wakacje, razem ze znajomą, obrałyśmy sobie za cel zdobycie Szpiglasowego Wierchu.
Pogoda była idealna, zapowiadał się cudowny dzień. Po przejściu Siklawy i Doliny Pięciu Stawów zatrzymałyśmy się przy drogowskazie. Po chwili dołączył do nas Pan w średnim wieku razem z synem. Tak samo jak my, kierowali się w stronę Szpiglasowego. Trasa nie należy do najłatwiejszych, dlatego byłyśmy zdziwione, że chłopiec, wyglądający na 10 lat, z uśmiechem pokonuje szlak. Po zdobyciu szczytu obrałyśmy trasę na Morskie Oko. Droga powrotna była w moim odczuciu bardziej niebezpieczna od początkowej. Po 40 minutach ponownie spotkałam znajomego chłopca. W pewnym momencie chłopczyk zachwiał się i oparł o boczną skałę. Moje serce zamarło! Podbiegłam do niego pytając czy nic mu się nie stało. Niewzruszony spojrzał na mnie i powiedział, że nie. Dodałam, aby uważał i się nie spieszył. W odpowiedzi usłyszałam, że nie może iść wolniej, bo musi dogonić tatusia. Zdziwiłam się. Czy tata zostawiłby chłopca samego bez opieki na takim szlaku? Okazało się, że syn razem z tatą chodzą po górach wspólnie od lat. Młodzieniec był doświadczony i bardzo na siebie uważał, asekuracyjnie oparł się o ściankę. To ja niepotrzebnie spanikowałam.
Dzisiaj wspominam tę historię z uśmiechem wiedząc, że trafiłam na młodego miłośnika gór, który mógłby mnie o wspinaczkach nauczyć dużo więcej niż ja jego:)

Moja przygoda z wędrówkami zaczęła się niedawno, dlatego określam siebie mianem miłośniczki-amatorki polskich gór. W te wakacje, razem ze znajomą, obrałyśmy sobie za cel zdobycie Szpiglasowego Wierchu.
Pogoda była idealna, zapowiadał się cudowny dzień. Po przejściu Siklawy i Doliny Pięciu Stawów zatrzymałyśmy się przy drogowskazie. Po chwili dołączył do nas Pan w średnim...

W lutym 2010, gdy w całej Polsce napadało śniegu powyżej kolan, pojechałam w Bieszczady, gdzie było go jeszcze więcej. Nie miałam w planach zdobywać szczytów, moim celem było jedynie zdobycie brakujących materiałów do magisterki. Jakimś cudem, w wyludnionej Wetlinie, jedynym turystą, którego spotkałam okazał się mój matematyk z liceum, który tak jak ja kochał fotografować przyrodę. Od słowa do słowa, postanowiliśmy wybrać się następnego dnia na Połoninę Wetlińską by zrobić zdjęcia w zimowej aurze. Nasz oficjalny plan obejmował wejście najkrótszą trasą tzw. "końską drogą" z Przełęczy Wyżnej do schroniska tzw. Chatki Puchatka. W ciepły letni dzień zajęłoby to nam maksymalnie godzinę, a zimą wszystko zależy od stopnia przetarcia szlaku. Po dotarciu do schroniska i pokrzepieniu herbatą z termosu poczuliśmy jakiś zew przygody i zdecydowaliśmy się przejść jeszcze do kolejnego szczytu połoniny, bo szlak zdawał się być przetarty. Czego się nie robi dla pięknych kadrów. Potem przeszliśmy do kolejnego szczytu, szlak stawał mniej przetarty, aż w końcu w ogóle zniknął ślad po jakiejkolwiek ścieżce. Wtedy zjawiły się bieszczadzkie anioły, a tak na serio to ekipa 6 górskich twardzieli z Rzeszowa. Panowie elegancko przetarli nam szlak w kierunku Smereka, przez Przełęcz Orłowicza, aż do samej Wetliny. Gdy tylko nas minęli, na horyzoncie dostrzegliśmy Tatry. Mimo, że oddalone o ok. 250 km, były widoczne dzięki mającej wtedy miejsce inwersji termicznej. Coś niesamowitego!

W lutym 2010, gdy w całej Polsce napadało śniegu powyżej kolan, pojechałam w Bieszczady, gdzie było go jeszcze więcej. Nie miałam w planach zdobywać szczytów, moim celem było jedynie zdobycie brakujących materiałów do magisterki. Jakimś cudem, w wyludnionej Wetlinie, jedynym turystą, którego spotkałam okazał się mój matematyk z liceum, który tak jak ja kochał fotografować...